Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η τρυφερότητα είναι μια ευτυχία που έχουμε φυλακισμένη μέσα μας. Θέλουμε να την προσφέρουμε και να μας την προσφέρουν, αλλά σπάνια επιτρέπουμε μια τέτοια ανταλλαγή, γιατί σπάνια βρίσκουμε κάποιον που κερδίζει την απόλυτη εμπιστοσύνη μας· την εμπιστοσύνη ότι θα εκπληρώσει τις προσδοκίες μας, θα προστατέψει το εγώ μας, θα αναγνωρίσει το είναι μας, δεν θα βιάσει τη συνείδησή μας, δεν θα τρικυμίσει άσχημα τη γαλήνη μας. Αυτού του είδους η εμπιστοσύνη -που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε συναισθηματική εμπιστοσύνη- αποτελεί αυτό που λέμε "χημεία". Δεν είναι προβλέψιμη ούτε μεθοδε...

Ας φανταστούμε μια μέρα σ’ έναν κόσμο δίχως καθόλου αριθμούς. Ή, έστω, την αρχή μιας κοινής μέρας: δεν θά ’χαμε ρολόι, ξυπνητήρι, ραδιόφωνο και τηλεόραση, ούτε σκορ στους ποδοσφαιρικούς αγώνες, μετεωρολογικά δελτία, πορτοφόλια ή τραπεζικούς λογαριασμούς. Τι να τα κάναμε, άλλωστε, στο ετοιμόρροπο καλύβι μας; Γιατί, βέβαια, χωρίς στοιχειώδεις αριθμητικούς υπολογισμούς, δεν θά ’χαμε σύγχρονες κατοικίες... Όμως πώς εξοικειωθήκαμε με τούτες τις αφηρημένες επινοήσεις των προγόνων μας ώστε ν’ αναπτύξουμε τέτοια εξάρτηση απ’ αυτές; Το 1202, ο 32χρονος Λεονάρντο από την Πίζα, γνω...

Ένα κοινό τάμα στον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο, θα γίνει η αφορμή για να γνωριστούν. Η ιστορία τους εξελίσσεται χρονολογικά, με βάση το ορθόδοξο συναξάρι και τους βίους των επισήμων, αλλά και των αχαρτογράφητων αγίων. Η Μπέτυ κι ο Νέστορας θα ζήσουν συμπυκνωμένα σε μια χρονιά, όλα όσα είχαν αφήσει παρακαταθήκη στο παρελθόν για τους εαυτούς τους? τους στεναγμούς του έρωτα και τα αδιέξοδα της αγάπης. Ξεκινούν με λαχτάρα το στήσιμο της κοινής τους ζωής, για να διαπιστώσουν σύντομα όμως, πως είναι αλυσοδεμένοι στις υποχρεώσεις και στις φροντίδες των οικείων τους. Μια σειρά από πιεστι...

Ραγισμένο κοχύλι Σώπα, μην κλαις, ραγισμένο κοχύλι μου. Σε κάθε σου δάκρυ αδειάζει πιότερο ο ωκεανός που κρύβεις μέσα σου. Σώπα, μην κλαις. Τη χαραγή της όψης σου με φιλιά θα σκεπάσω. Έμεινε ακόμα λίγο γάλα σε στήθη από καιρό ξεχασμένα να πιεις να λησμονήσεις. Σώπα, μην κλαις. Με μιας αράχνης τον ιστό θα σου σιάξω ένα σεντόνι, λευκό και αέρινο σαν τα νέφη τ' ουρανού για ν' αφουγκράζεσαι τους ανέμους σαν θα περνούν σιμά σου. Σώπα, μην κλαις. Άσε το δάκρυ δικό μου να 'ναι. Εσύ ν' ανασταίνεσαι στου ήλιου το γέλιο, αυτό που ανατέλλει μέσα μου κάθε που δένεις...

Αντικείμενο του βιβλίου είναι η διερεύνηση του ιστορικού υπόβαθρου που δημιούργησε τα ομηρικά έπη και τον Επικό Κύκλο. Με κριτική και αναλυτική επανεξέταση του διαθέσιμου υλικού, ο Ηλίας Κ. Πετρόπουλος δίνει στον αναγνώστη τη δυνατότητα να ερευνήσει από πρώτο χέρι την πρώιμη και καθοριστική περίοδο της ελληνικής ιστορίας και του ελληνικού πολιτισμού γενικότερα. Βασισμένος στην εξαντλητική μελέτη των γραπτών και αρχαιολογικών πηγών, αλλά και στην κριτική αποτίμηση της σχετικής βιβλιογραφίας στους τομείς των ομηρικών ερευνών, της ασσυριολογίας, της αιγυπτιολογίας, της χεττ...

16 ποιήματα για τον Έρωτα... "...ένας μικρούλης Έρωτας κρύβεται πισω από τις τριανταφυλλιές στο πάρκο. Σημαδεύει τις μισερές καρδιές, δανείζεται το κόκκινο απ' το αίμα τους κι άλικη χρωματίζει τη μοναξιά...." Σαν καταιγίδα έρχεται ο Έρωτας. Σαρώνει τα πάντα στο διάβα του. Δε ρωτάει ούτε για να μείνει, μα ούτε κι όταν φεύγει. Κάνει κατάληψη σε κάθε ζωντανό κύτταρό σου. Δίνει και παίρνει τη ζωή, αδίστακτα, μα τόσο γλυκά. Όσο κι αν σε πονάει, πάντα ζητάς κι άλλο. Κινητήριος δύναμη και ρόδα του θανάτου, αυτός μοναχός. Κι όμως... τόσο μικρός κι ανυπεράσπισ...

Ένα μυθιστόρημα "μοναδικό" και "καθηλωτικό", όπως το χαρακτήρισε η επιτροπή που το επέλεξε πρόσφατα για το επίζηλο βραβείο Booker. Η ενηλικίωση ενός κοριτσιού σε μια συντηρητική κοινωνία και σε μια εποχή βίαιων πολιτικών ταραχών. Στην ανώνυμη πόλη όπου οι δολοφονίες και οι βόμβες αποτελούν καθημερινότητα και η θρησκευτική και πολιτική ατζέντα ρυθμίζει τις ζωές των ανθρώπων, το να είσαι "ενδιαφέρουσα" μπορεί να αποδειχτεί πολύ επικίνδυνο. Η ανώνυμη "Μεσαία Αδελφή", η 18χρονη ηρωίδα του βιβλίου, ξεχωρίζει επειδή περπατά στους δρόμους της πόλης διαβάζοντας κλασικά μυθιστο...

11 γυναίκες τελείως άγνωστες μεταξύ τους έχουν κάτι κοινό: Έχουν ξεπεράσει σε χρόνο ρεκόρ τους πρώην τους και όλες τους με κόκκινο κραγιόν έχουν γράψει ένα quote που τις αντιπροσωπεύει στο καθρέπτη του δωματίου τους. Μόνο μια ιστορία έχει άσχημο τέλος που το ακούμε σε καθημερινή βάση και δε θέλουμε ποτέ να τη ζήσουμε.

Στις αρχές του 1973, λίγο προτού πεθάνει, η διάσημη Αυστριακή ποιήτρια και συγγραφέας Ίνγκεμποργκ Μπάχμαν επισκέφτηκε το Άουσβιτς και το Μπίρκεναου κατά τη διάρκεια μιας αναγνωστικής περιοδείας στην Πολωνία. "Δεν καταλαβαίνω πώς μπορεί κάποιος να ζει μ’ αυτά δίπλα του" είπε, "δεν υπάρχει κάτι να πεις. Βρίσκονται απλά εκεί, και σε αφήνουν άφωνο". Σε όλη της την καριέρα, η Μπάχμαν πάλευε με την ανεπάρκεια της γλώσσας, κυνηγώντας εκείνο που δεν μπορούσε να εκφραστεί. "Εάν είχαμε τη λέξη", δήλωσε το 1959 σε μια ομιλία, "εάν είχαμε γλώσσα, δεν θα είχαμε ανάγκη όπλα". Πίστευε ότι...

"Την τελευταία μέρα του χρόνου, όταν το ρολόι δείξει δώδεκα, ο χρόνος σταματά". Ένας μυστηριώδης ξένος μπαίνει στο γραφείο του άσημου ντετέκτιβ Μάνου Παυλίδη, η ήσυχη και ασφαλής ζωή του διαταράσσεται από την περίεργη προσφορά που δέχεται: θα λάβει 40 χιλιάδες ευρώ ως προκαταβολή με μοναδικό όρο, για την εξόφληση, να διαλευκάνει την υπόθεση το αργότερο μέχρι το τελευταίο λεπτό της τελευταίας μέρας του χρόνου. Καθώς το κουβάρι των αποκαλύψεων ξετυλίγεται, η ζωή του θα αλλάξει για πάντα με τρόπο που δεν είχε ποτέ φανταστεί, καθώς θα αναγκαστεί να έρθει αντιμέτωπος με σκ...