Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η περιπετειώδης πορεία του "Εξώστη" έως την έκδοσή του, το 1964, από τις εκδόσεις "Πρώτη Ύλη", ενώ ο συγγραφέας διαμένει μόνιμα στον Καναδά.

Ο άνθρωπος και έρχεται, και φεύγει από τον κόσμο αυτό χωρίς αποσκευές. Τα κτερίσματα που απέθεταν οι πρόγονοί μας πλάι στα νεκρό σώμα, απέμεναν έξω πάντοτε από τον αναπαυμένο άνθρωπο. Κι όμως· τα κείμενα που αφήνει πίσω του ο συγγραφέας φεύγοντας, μιλούν για πράγματα που εξακολουθούν να βρίσκονται μέσα στον άνθρωπο που τα έγραψε. Ιδίως, όταν τα κείμενα αυτά έχουν εξομολογητικό χαραχτήρα. 'Όταν ο Άγγελος Τερζάκης σφάλισε τα ρεμβαστικά, σοβαρά εκείνα μάτια του και με σταυρωμένα τ' αρχοντικά του χέρια πήρε τον δρόμο της ανόδου στα επουράνια, άφησε σ' ένα φάκελο μια δέσμη...

Τούτο το βιβλίο δεν είναι κριτική του έργου του Κοσμά Πολίτη. Είναι ένα βιβλίο γεμάτο αναμνήσεις, δικές του το πιο πολύ, που το μεγαλύτερο μέρος τους θα μπορούσε να το 'χει γράψει ο ίδιος. Δεν το 'γραψε όμως. Το διηγήθηκε στάλα-στάλα τα δέκα τελευταία χρόνια της ζωής του, στον άντρα μου και σε μένα, τότε που μας ένωνε πραγματική αγάπη και φιλία μαζί του. [...]

Δεν είχα ποτέ την πρόθεση να κρατήσω με κάποιο σύστημα το ημερολόγιο του γραψίματος της Αργώς· πρώτα-πρώτα σαν άρχισα αυτό το βιβλίο δε μου πέρασε από το νου πως ήτανε δυνατό να με απασχολήσει τέσσερα χρόνια (1931-1935) και να μου θέσει τόσα ζητήματα. Μου συνέβηκε όμως, κατά καιρούς, να κρατήσω, στα ιδιωτικά τετράδιά μου, μερικές ακατάστατες σημειώσεις σχετικά με την πορεία, που ακολουθούσε το φανταστικό ταξίδι μου. Εκ των υστέρων, μου φαίνεται ότι οι σημειώσεις αυτές αντιπροσωπεύουν μια μικρή εμπειρία ή "βίωση", που θα μπορούσε ίσως να ενδιαφέρει κανένα νεότερο που θα είχε...

Θα ήθελα να προσθέσω εδώ ή να εξηγήσω ότι, κατά την γνώμη αυτών που μελετούν την Ελλάδα στο σύνολό της, υπάρχουν δύο πολιτιστικά ρεύματα. Γνωρίζετε σίγουρα ότι η Ελλάδα -αρχίζοντας από την ελληνική αρχαιότητα- είναι ένα παρελθόν, μία πατρίδα των πιο καθαρών ιδεών, έτσι όπως διαρθρώθηκαν μέσα στους αιώνες. Πρέπει όμως να προσθέσω ότι στην Ελλάδα υπάρχουν δύο παραδόσεις: μία γραπτή, που την γνωρίζουμε περισσότερο εφόσον έχουμε τα κείμενα, και η άλλη προφορική. Η προφορική παράδοση είναι ισχυρή, ως τις μέρες μας, και αγγίζει την ομιλούμενη γλώσσα.

Περιέχει τέσσερις αφηγήσεις πάνω στο θέμα του ζωγράφου και του μοντέλου: Θανάσης Βαλτινός, "Ιστορία ενός βιασμού" Βασίλης Παπαβασιλείου, "Το πλήρωμα της σκηνής" Κωστής Παπαγιώργης, "Τα πουλιά στο ακροθαλάσσι" Χρόνης Μπότσογλου, "Ο ζωγράφος και το μοντέλο"

Άλλα είναι να γράφεις και να υποδύεσαι κι άλλο να γράφεις απροσχημάτιστα, χωρίς καμιά άλλη φιλοδοξία, πάρεξ της στιγμής εκείνης τη διάθεσή σου. Γράφεις για τον Δημήτρη Χατζή, τον Γιώργο Χειμωνά, τη Μέλπω Αξιώτη, τον Άρη Αλεξάνδρου, τον Γιάννη Ρίτσο· γράφεις για την εκδότρια Νανά Καλλιανέση· σχεδιάζεις τρία μικρά κομμάτια που θα μπορούσαν να είναι πεζογραφήματα, αλλά εσύ το ξέρεις ότι δεν είναι, τα γράφεις όμως για να τα δώσεις σε περιοδικά και αφιερώνεις τα δυο σε δυο φίλες σου, το άλλο, τώρα, στον πεζογράφο Γιώργο Ιωάννου· γράφεις πλήρης θυμού για τη μεταδικτατορική επιφάν...

Ο Βακαλόπουλος έπαιζε πολύ με τη βαθύτητα της παιδικής ηλικίας, το πιο άφθαρτο μέρος του εαυτού του. Φυσικά δεν είχε πάνω του τίποτα το παιδικό, απεναντίας μάλιστα· συχνά όμως έδινε την εντύπωση ότι δεν ζούσε στην επιφάνεια του εαυτού του -ήταν βυθισμένος. Το "καλύτερο" από το οποίο προερχόταν ήταν αυτή η ιδιωτική κρύπτη του οικογενειακού χρόνου, που απαιτούσε παρατεταμένες ακινησίες, "βαριά" τσιγάρα σαν διαβατήρια άδεια προς το μύχιο, απόλυτη αυτοσυγκέντρωση σε ένα φίλτρο ζωής όπου αφουγκραζόταν τους ψίθυρους του αίματος. Εκεί που άλλοι έχουν ανάγκη να λησμονήσουν, αυτός ε...

Περιέχονται πέντε συνεντεύξεις που έδωσε ο Νάσος Δετζώρτζης στη Γιολάντα Τερέντσιο, τη Μαρία Στασινοπούλου (δύο), τον Μισέλ Φάις και την Αντιγόνη Βλαβιανού, καθώς και τα "δημοσιογραφικά" του κείμενα "Ο Δημοσθένης Βουτυράς για τον populisme" και "Οι ερασιτεχνικές ασχολίες των λογίων μας".

Ενενήντα χρόνια μετά το θάνατο του Παύλου Μελά, ο τόπος μας δείχνει να στερείται του ζωοποιού ήθους που λειτουργούσε ως αυτονόητος άξονας αναφοράς. Μέχρι, πρότινος (μέχρι πριν από λίγες δεκαετίες) το ήθος και η πράξη του Παληκαριού αναγνωρίζονταν και σε άλλους χαρισματικούς του λαού μας. Σήμερα ίσως μοιάζει ρομαντικό να περιμένει κανείς τέτοιες δοξαστικές αποκοτιές. Γι' αυτό, πέραν του χρέους να μνημονεύσομε έναν μεγάλο άνδρα της νεώτερης ιστορίας μας, είναι ανάγκη να θυμηθούμε με τι ψωμί τράφηκε ο κόσμος αυτού του τόπου, να ξανασυλλαβίσουμε την αλφαβήτα της κοινής μας συνε...

Συλλογή δεκατεσσάρων κειμένων. Κείμενα αυτοβιογραφικά, κριτικά, αυτοκριτικά, σχολιαστικά, που αναφέρονται σε πρόσωπα και πράγματα της νεοελληνικής πνευματικής και κοινωνικής ζωής στην περίοδο 1960-1980.