Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Όταν γράφεις δεν ανήκεις πουθενά, δεν πιστεύεις σε τίποτα. Καρφώνεις του φέρετρού σου τις σανίδες. Η καταστροφή είναι η μόνη βιώσιμη καριέρα. Τα υπόλοιπα είναι λίπασμα. Νέοι καλλιτέχνες και διανοητές ευδοκιμούν. Μυρωδιά απορρυπαντικού μπαίνει απ’ το παράθυρο, πράκτορες καθαρίζουν τα όπλα τους, μητέρες νταντεύουν τα παιδιά τους. Το άνοιγμα των ανθών. Στο ασβεστωμένο νεκροταφείο του Λαράς οι άνεμοι από τον Ατλαντικό λυσσομανάνε με τα καρφιά και τις τσιμπίδες των οιωνών που πέρασαν σε αχρησία. Η μόνη αλήθεια είναι η καταστροφή και το τέλος η μόνη συμπόνια γι’ αυτήν.

Στο τέλος του χρόνου που πέρασε, ήλθε και το τέλος μιας ολόκληρης εποχής. Αυτής που ταύτισε με το σπίτι μας, το οποίο πλέον μετά από αργόσυρτες προσυμφωνίες και μετέπειτα συμφωνίες και συμβόλαια, δόθηκε βορά στην αειθαλή αντιπαροχή...

Η τραγωδία της Σμύρνης μέσα από τη δραματική ιστορία ενός δωδεκάχρονου παιδιού, που βρέθηκε ολομόναχο μέσα στη λαίλαπα της καταστροφής.

Δεν εγνώρισα τους παππούδες μου. Ο ένας σκοτώθηκε από έκρηξη βόμβας. Ο άλλος πέθανε όταν ήμουν τριών χρόνων. Από τον πρώτο, τον πατέρα της μάνας μου, δεν έχω τίποτε που να τον θυμίζει. Εκτός από μια μικρή φωτογραφία που τον δείχνει με στολή στρατιώτη. Από τον άλλο, το δάσκαλο, έχω το τελευταίο του ημερολόγιο και μερικές παρτιτούρες με βαλσάκια και πόλκες -ήταν ερασιτέχνης βιολιστής. Γνώρισα, όμως και τις δύο γιαγιάδες. Η μία ήταν, πώς να το πω, πολύ χωματένια. Δε μου έμαθε τίποτα. Δε με βοήθησε ποτέ. Ήξερε μόνο να μισεί και να εύχεται τη δυστυχία των άλλων. [...] Η άλλη γ...

Ένα παιχνίδι φαντασίας και αναμνήσεων της Μ. Καρδάτου, από παιδικές διακοπές στο Ζαγκλιβέρι, καπνοχώρι κοντά στη Θεσσαλονίκη. Οι περισσότεροι από τους κατοίκους του ήταν πρόσφυγες από τη Σμύρνη, όπως και οι συγγενείς της Μαρίας Καρδάτου από τον πατέρα της. Προσπαθούσαν να επιβιώσουν καλλιεργώντας καπνά, στα δύσκολα χρόνια μετά τον εμφύλιο και πολλοί από αυτούς συνεχίζουν ακόμη. Άνθρωποι με πείσμα και περηφάνια αλλά και με μεγάλη αγάπη για τη ζωή, δούλευαν μαζί με τα παιδιά τους για να τα καταφέρουν. Τα παιδιά που έρχονταν από τη Θεσσαλονίκη για διακοπές στους συγγενείς...

"Μεσημέρι Δευτέρας πήρα την απόφαση να κάνω ένα ταξίδι στο εξωτερικό. Μάλλον θα ήμουν θολωμένος. Είχα ξεμείνει από λεφτά. Πέντ' έξι κατοστάρικα σ' έναν τραπεζικό λογαριασμό, κάτι ψιλά σ' έναν άλλο, κάποια ξεχασμένα δολάρια σ' ένα πορτοφόλι, τα σήκωσα όλα. Κοστολόγησα το ταξίδι, ενάμισι χιλιάρικο γεμάτο. Όταν θα επέστρεφα δεν θα είχα σάλιο. Το τι θα έκανα, τ' άφησα στην τύχη". Ένας νέος της γενιάς του '70, περίεργος και ανήσυχος, ταξιδεύει και περιπλανιέται σε Ευρώπη και Αμερική: από τη Νέα Υόρκη στη Βουδαπέστη, από τη Ρώμη και τη Φλωρεντία στη Στοκχόλμη και την Κοπεγχάγ...

Έτσι αποφάσισε να κόψει το χέρι του μαζί με το περίστροφο, να βρει τρόπο να το κόψει. Μα σαν κοιτάχτηκε στον καθρέφτη, σε κάποιον καθρέφτη τέλος πάντων, είδε τον εαυτό του πιο ωραίο σαν κρατούσε το περίστροφο.

«Η σειρά μου να ιδώ τη φιγούρα της μητέρας μου στο μικρό παράθυρο της κουζίνας, καθώς το φορτηγό του Πούλου έστριβε και χανόταν από τα μάτια του χωριού. Χωμένος σε κάτι τσουβάλια, στην κορυφή της ανοιχτής καρότσας, με τα λιγοστά πράγματά μου παραδίπλα, άφηνα τους δικούς μου και το χωριό όπου γεννήθηκα με χαρά. Επιτέλους, θα γνωριζα κι εγώ την Αθήνα. – Τυχερέ! μου λέγανε τα φιλαράκια μου το τελευταίο βράδυ, καθώς το κουβεντιάζαμε σ' εκείνο το παλιό φυλάκιο, το κάστρο μας. – Και να μας γράφεις κάνα γράμμα, ρε! Αποβραδίς η μητέρα με είχε ετοιμάσει: να με πλύνει, να...

"... Η 'Μπουτίκ Κρεάτων' έδειχνε εντυπωσιακή κι ανανεωνόταν καθημερινά, με κομμάτια που έφερναν νέο αέρα στην αισθητική της διατροφής. Τα κρέατα πόζαραν αλειμμένα με αιθέρια έλαια και τα νυχάκια τους ήταν καλολιμαρισμένα, έτοιμα για χειροφίλημα, σαν τα πέταλα των δροσερών λουλουδιών. Τα πρόσωπα των ζώων, ολόκληρα ή μισά, διατηρούσαν το χαμόγελό τους, όπως όταν έτρεχαν ανέμελα, χωρίς να ’χουν υπόψη τους πως ο χασάπης τα παρακολουθούσε για μέρες, με το σπαθί του σηκωμένο. Ξάπλωναν τα μέλη τους, σχεδόν ερωτικά, πάνω σε αλλεπάλληλα στρώματα φρεσκοκομμένων κρεμμυδιών κι...

Την ιδέα ενός Βιβλίου για Γράψιμο ή ενός Τετραδίου για Διάβασμα τη χρωστάω στην παρέα. Όπως, άλλωστε, και τον τίτλο του έργου. "Τι γράφεις, πάλι, εσύ εκεί;" με ρώτησε ένα βράδυ η Θεοφανώ. "Την εξυπνάδα που είπες..." της απάντησα. "Μα, δεν ξέρετε ότι η Ελπίδα μάς έχει όλους γραμμένους;" γέλασε η Καλυψώ. "Σε κάθε περίπτωση", γύρισε και μου είπε η Φανή ανασηκώνοντας το φρύδι, "εάν σκεφθείς ποτέ να μας εκθέσεις, αυτό που σου ζητώ είναι να σεβαστείς την ιδεολογία μου". "Εντάξει", την πείραξα, "θα φροντίσω να γράφω μόνο στην... αριστερή σελίδα". [...]

Αφηγήματα που στον πυρήνα τους έχουν γεγονότα πραγματικά, που πλέκονται και εξελίσσονται φαντασιακά, με ασυνήθιστη ή ακόμη και αλλόκοτη τροπή και κατάληξη που μπορεί να αιφνιδιάζει. Είναι ζωές, στάσεις και συμπεριφορές υπαρκτών ανθρώπων, με κίνητρα λογικά ή παράλογα, που, αργά ή γρήγορα, μέσα από διαδρομές τεθλασμένες και μονοπάτια γίνονται, τελικά, αυτό που πραγματικά είναι...

Αρκούν τρία μερόνυχτα στο Άγιο Όρος; Μια μορφή μαθητείας εκτυλίσσεται, ως άγρυπνος έλεγχος των διαθέσιμων αντισωμάτων, μέσα από πρωτόγονες μορφές λειτουργίας θεσμών και με απρόοπτα που απαιτούν διαφορετική αντιμετώπιση. Πριν και μετά το Όρος είναι ό,τι ονομάζουν "έξω" όσοι εγκαταβιώνουν σ' αυτό. Επομένως δεν είναι παράδοξο που το αφηγηματικό πλαίσιο των ιδεών συγκροτείται εδώ ως ενιαία διπλή οθόνη, στην οποία εναλλάσσεται το "μέσα" με το "έξω". Με αυτήν ακριβώς την οπτική γωνία διατηρεί ο συγγραφέας το δικαίωμα να γράφει για ό,τι "θυράθεν" αντιλαμβάνεται ότι επιτελείται "...

Το παρόν βιβλίο είναι γραμμένο για μικρομέγαλα παιδιά και μεγαλόμικρους ενήλικες, φιλοδοξεί δε να προσφέρει παραμυθία τόσο σ' αυτούς όσο και στους άνευ ηλικίας, δηλαδή σε όσους δεν έχουν ακόμη εγκαταλείψει την ανυπαρξία και σε εκείνους που έχουν προσωρινά εγκατασταθεί σ' αυτήν. Λέω "προσωρινά", γιατί ακράδαντα πιστεύω πως είμαστε ανακυκλώσιμο υλικό και, ως εκ τούτου, θα έχουμε αενάως ένα ρόλο σ' αυτό το όνειρο που λέγεται ζωή. Α. Χ. "Η γιαγιά Ειρήνη είχε την ικανότητα να φτιάχνει και δικά της παραμύθια, από ένα τίποτε. Δίνοντας ανθρώπινες ιδιότητες σε ένα αντικείμενο,...

Μέσα στο κοινωνικό σύστημα που διαρκώς προσαρμόζεται προσπαθώντας να υποτάξει τον ανθρώπινο νου, απομακρύνοντάς τον από την γαλήνη και ωθώντας τον σε μια εγρήγορση για να μην του μένει χρόνος να διακρίνει τις πραγματικές του ανάγκες, υπάρχει μια αναζήτηση. Στο βιβλίο αυτό η Ελπίδα, η Προσδοκία, η Απελπισία, η Μοναξιά και άλλες Κυράδες σε μια προσπάθεια προσωποποίησής τους, που άλλες φορές συμπαραστέκονται και άλλες εναντιώνονται στη θέληση ενός ανθρώπου που θέτει σαν πρωταρχικό του στόχο, την αναζήτηση της αγάπης και του μεγάλου έρωτα. Αυτός ο άνθρωπος, θα ανακαλύψει με...