Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η "Ηδονοβλεψίας" είναι μια συλλογή ερωτικών αφηγημάτων. Ερεθισμένα κορίτσια ταξιδεύουν στις πόλεις της Ευρώπης απολαμβάνοντας κάθε πιθανή ερωτική φαντασίωση και διαστροφή. Μια γυναίκα ηδονοβλεψίας, διοργανώνει ή παρατηρεί σεξουαλικά όργια αναζητώντας την ευαισθησία και την προσμονή της ηδονής. Η κυριαρχία της ερωτικής σκηνής, οι υλιστικές αυταπάτες του Δυτικού κόσμου, παραζαλισμένοι ερεθισμένοι άντρες, διεφθαρμένα κορίτσια, σώματα που θυσιάζονται, παραδίδονται με αθωότητα στο θρίαμβο της διονυσιακής φαντασίωσης. Απώτερος στόχος αυτών των διηγημάτων είναι η καταγραφή...

"...μικρά παιδιά ήταν σαν έδεσαν την φιλία τους κόμπο σε καλοκαιρινό μαντήλι. Με αυτήν πορεύτηκαν στην ζωή τους! Και στους χειμώνες που ήρθαν, είχαν το καλοκαιρινό μαντήλι, γεμάτο ήλιο, να τους ζεσταίνει. Τα σπίτια τους μια ξερολιθιά τα χώριζε, εκεί στο στενό σοκάκι με το καλντερίμι και τις μεγάλες ξύλινες εξώπορτες, που στέκονταν στην σειρά, σαν καλές γειτόνισσες και κουβέντιαζαν την ζωή..." Γλυκό ταξίδι στην ψυχή και στους καιρούς που βασίλεψαν, κρατώντας απ’ το χέρι τις μικρές χαρές και μ’ ένα δάκρυ αργυρό, σαν αστεράκι, να φωτάει το δρόμο.

Ένα όνειρο αναγκάζει τον ήρωα να ψάξει τις ρίζες του. Η αναζήτηση μέσα στο χρόνο και οι μνήμες δεν μπορούν να κρύψουν την αλήθεια. Η αγάπη πάντα σύμμαχος στο πλευρό του θα τον κάνει να ταξιδέψει μέχρι να βρει την άκρη του νήματος.

Βγήκαμε σε παλιές, γνώριμες γειτονιές: όλα σαν να ΄χανε μείνει έτσι, σε λήθαργο, και περιμένανε. Κάθε πρωινό άνοιγα τα μάτια και λησμονούσα για λίγο τις αγωνίες μου. Έξω γαλάζιο· ένα γαλάζιο σαν κανένα άλλο σε χάρη, σε μαγεία. Ρούφαγα τον δικό μου αγέρα που μ΄ ανάστησε, με τόνωσε, και στέριωσε φτερούγες στα πλευρά μου, καλώντας με: "Μπρος, έλα, για το μεγάλο πέταγμα!" Ορκιζόμουνα ειλικρίνεια· είχα ευθύνη. Ο Θεός μ΄ έδωσε στο χώμα της, θρέμμα από ελληνικό θρέμμα! Ήτανε μια προσευχή, μια υπόσχεση, να της γίνω χρήσιμη... Μόνο χρήσιμη... Ορκιζόμουνα ν΄αγαπώ τα παιδιά τη...

Η παρούσα διήγηση αποτελεί μια νωπογραφία της δεκαετίας του '40. Μια νωπογραφία χωρίς τις κλασικές αποχρώσεις του μαύρου. Χωρίς να τις αρνείται, τις αποσύρει στο βάθος από το οποίο αναδύονται τα φωτεινά χρώματα που κυριαρχούν στην σφριγηλότητα της ζωής που αναπηδά πολύχρωμη από το μελανό. Σαν τ' αστέρια που λάμπουν μέσα στην άβυσσο τη μελανή, σαν ζωοδότες γραφικοί, συναρπαστικοί και αναίτιοι. Όσο και να εκπλήττει, αυτή είναι η ζωή που έζησα και την ανακαλώ σαν ταξίδι στη δεκαετία του '40. Για να φανεί πώς έβλεπα εγώ τους άλλους τότε, μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, και πώς...

Τον Ιούλιο του 1895 η Πάτρα, η κοσμοπολίτικη πρωτεύουσα της σταφίδας του 19ου αιώνα, βουλιάζει στη σταφιδική κρίση. Ένας από τους πιο σημαντικούς παράγοντες της πόλης, ο μεγαλοκτηματίας και μεγαλέμπορος Κωνσταντίνος Σωτηριάδης αυτοκτονεί. Είναι κι αυτός ένα από τα πολλά θύματα της μεγάλης κρίσης? έχει πρόσφατα κατηγορηθεί για αρχαιοκαπηλία κι έχει χάσει σημαντικό μέρος της περιουσίας που είχε κληρονομήσει από τον πατέρα του, λόγω της πτώχευσης του 1893. Την ίδια εποχή χρεοκοπεί πλήθος εμπόρων της πόλης και η τοπική κοινωνία συγκλονίζεται από τις κατασχέσεις. Το ελληνικό κρά...

- Είσαστε μήπως συγγενής του κυρίου Ζαχαρίου που είστε καλεσμένος; τον ρώτησε σε μια στιγμή η Βάγια που προσπαθούσε με διάφορες αφορμές και προφάσεις να θερμανθεί η κουβέντα τους αλλά και να μάθει ό,τι μπορεί για τον άνθρωπο που είχε αισθανθεί ότι μάλλον αξίζει σ’ αυτόν τον τζέντλεμαν ν’ ανοίξει την πόρτα της καρδιάς της... - Όχι, είμαι ιατρικός επισκέπτης και συνεργάζομαι με το γιατρό λόγω του επαγγέλματος μου και μάλιστα πολύ στενά. Εσείς; - Ούτε κι εγώ συγγενής, εξήγησε η Βάγια. Εγώ είμαι μοδίστρα και ράβω τα μοντέλα σε έναν μεγάλο οίκο ραπτικής. Αυτή την κόκκινη μ...

Με μικρά κεφάλαια και με σπάσιμο της στερεότυπης χρονικής αφήγησης, αναπλάθεται η ζωή ενός άνδρα, η ζωή μιας γυναίκας... Η κοινή ζωή τους. Κι όλα αυτά, από το '22 μέχρι το '80. Το πρώτο βιβλίο για ενήλικες του Μάνου Κοντολέων.

Όλα γυρνούσαν στο μυαλό του, ξανά και ξανά. Δεν μπορούσε να ξεχάσει... Πώς άλλωστε να ξεχάσεις την ίδια σου τη ζωή; Πώς μπορείς να σβήσεις τόσες στιγμές και τόσα αισθήματα που χαράχτηκαν βαθιά μέσα στην ψυχή σου; Εικόνες... λόγια... στιγμές... συναισθήματα... όλα ήταν εκεί... στο μυαλό και στην καρδιά του. Και τα έγραφε όλα... Από φόβο μήπως με το πέρασμα του χρόνου ξεχαστεί κάτι; Από ανάγκη να τα πει κάπου... να τα βγάλει από μέσα του; Μήπως για ν' απαλύνει λίγο τον πόνο, που του προκαλούσε η έλλειψή της; Ή μήπως γιατί βαθειά μέσα του ήλπιζε ότι ίσως βρεθεί...

Χόλι Μάουντεν: ο γλυκόπικρος, παραληρηματικός μονόλογος ενός ετοιμοθάνατου, που μπροστά στη γυναίκα του ανασύρει μνήμες, προβαίνει σε αποκαλύψεις, μπερδεύει ψέματα κι αλήθειες, φοβάται, αυτοσαρκάζεται, ζηλεύει, ενθουσιάζεται, προκαλεί, στοχάζεται. "...έχει ξημερώσει, κοίτα να δεις, την καλύτερη ώρα ξύπνησα, έχει αυτόν τον ήλιο τον όμορφο, τον διακριτικό, έτσι είναι ο ήλιος το ξημέρωμα, διακριτικός, ευγενικός, γι' αυτό δίνει αυτό το υπέροχο φως, σαν τους ανθρώπους είναι κι ο ήλιος, βγαίνει δειλά δειλά με ένα ίσως, με ένα τεράστιο μάλλον στο κεφάλι του, γεμάτος απορίες, αν...

Ποια είναι η Ταμπου-Ρία; Ποια είναι η Ελπίδα; Ποια είμαι εγώ; Είμαι εγώ, είμαι η Ελπίδα ή μήπως είμαι η Ταμπου-Ρία; Μπερδεύομαι και τα χάνω, καμιά φορά μπλέκονται όλα στο κεφάλι μου και ζαλίζομαι. Και τότε παίρνω τους δρόμους.... Και πάνω που είμαι έτοιμη να το ρίξω στα χάπια, ξεπροβάλλει από μια γωνιά ένα μικρό θαύμα και πιάνομαι από πάνω του και συνεχίζω. Κι όλο και γλιτώνω το γιατρό και τα χάπια του... χάρη σ' ένα ανθισμένο δέντρο, ή χάρη στα αστεία του νεκροθάφτη, χάρη στην κομμένη ουρά της σαύρας... Κι όλο περπατάω μεσ' στην πόλη... και γίνομαι ένα...

Μια συγκινητική καταγραφή των παιδικών του χρόνων επιχειρεί ο ποιητής Χριστόφορος Λιοντάκης στα πεζογραφήματά του με τίτλο "Ο μεγάλος δρόμος", όπως τα έζησε στον γενέθλιο τόπο του, το Ίνι, ένα χωριό στην ανατολική Μεσσαρά στην Κρήτη από το 1945 ως το 1956, δηλαδή τα μεταπολεμικά χρόνια, τα φορτισμένα από την κατοχή, τον εμφύλιο και τις δύσκολες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες της εποχής. Μέσα από τα διάφορα flash-back συναιρείται με θαυμαστό τρόπο το ιστορικό παρόν με το παρελθόν δημιουργώντας μια τοιχογραφία της μεταπολεμικής ελληνικής επαρχίας. Τα προσωπικά του...

Τρεις ιστορίες, τρία αφηγήματα, τρεις νουβέλες . Μια εντελώς άλλη ματιά, με απρόβλεπτα προσωπικά γεγονότα και φόντο το πέρασμα από τη δικτατορία στη μεταπολίτευση. Τρία κείμενα που τα διακρίνει η αμεσότητα, η παραστατική περιγραφή και το χιούμορ. Ένα βιβλίο που μας φέρνει μπροστά στη μικροϊστορία και τους ανθρώπινους χυμούς της. Περιγραφή προσωπικών στιγμών και καταστάσεων, που προσδιορίζουν τον χαρακτήρα και την ταυτότητα των πρωταγωνιστών σε μια κοινωνία σε σύγχυση. Απρόβλεπτα γεγονότα με παράδοξη συνέχεια και χωρίς τέλος. Ένα βιβλίο άμεσης γραφής κι αυτογνωσίας, πο...

Ο Γέροντας καθιερώθηκε στην συνείδηση του Αιγινήτικου -κυρίως- λαού ως Άγιος και θαυματουργός, και πολλοί βάφτιζαν τα παιδιά τους, δίνοντάς τους τιμητικά το όνομά του. Γιατί όμως; Την απάντηση σε αυτό το ερώτημα, την πήρα στην παραλία της Αίγινας την ημέρα της γιορτής του προστάτη Αγίου μας, περιμένοντας την λιτάνευση των ιερών του λειψάνων, όταν κάποιος φίλος, εντελώς αυθόρμητα με ρώτησε: "Ξέρεις γιατί με λένε Νεκτάριο;"

Τριάντα μέρες κλειστά τα σχολεία στον Έβρο. Τριάντα μέρες άδεια τα στρατόπεδα. Οι στρατιώτες στο ποτάμι. Σε θέσεις μάχης για τους Τούρκους. Μετά σκοτωθήκαμε μεταξύ μας. Έβρος 1967. Λίγους μήνες μετά το απριλιανό πραξικόπημα. Ένας Δόκιμος αξιωματικός, χωρίς βύσμα και με ύποπτα φρονήματα, μετατίθεται εκεί και αρχίζει η περιπλάνησή του σε μονάδες της Ορεστιάδας, του Διδυμότειχου και της Αλεξανδρούπολης. Δεν στέλνει γράμματα σε κανέναν. Γράφει συνεχώς το ημερολόγιο του. Το "μπλοκ του Έβρου". Ένα στρατιωτικό ρεπορτάζ και συνάμα τις εξομολογήσεις του. Ο Έβρος μυρίζει...

Όταν η νοσταλγία για την εμβληματική μορφή της μάνας παντρεύεται με την ιστορική μνήμη για όσα σημάδεψαν τον τόπο αυτό από το '40 και μετά, τότε γεννιέται μια γλυκιά αφήγηση. Διαρθρωμένη πάνω σε μια διαρκή αιώρηση από το χτες στο σήμερα, από τη ζώσα μνήμη στην αδυσώπητη πραγματικότητα, η κατάθεση της Μαρίας Κανέλλη αποτυπώνει με λεπτές, διακριτικές γραμμές την προσωπογραφία της μάνας, που με το ευαίσθητο και άγρυπνο βλέμμα της αντιπροσωπεύει μια ολόκληρη γενιά. Μια γενιά της οποίας οι άνθρωποι "έπαιρναν ιστορική διάσταση ακόμα και μέσα από την καθημερινότητά τους", όπως εύσ...

Απελευθερωμένος από τον αρχέγονο φόβο για το νερό, ο Ανδρέας Φιλιππόπουλος-Μιχαλόπουλος συγγράφει "Το βιβλίο του νερού". Είκοσι αυτοτελή αφηγήματα και εννέα φωτογραφίες μετατρέπονται σε υδάτινο σύμπαν, καθώς η φαντασία του συγγραφέα παρακινεί τον αναγνώστη να συμπλεύσει, να επιπλεύσει, να αποπλεύσει, να αναδυθεί και να αναζωογονηθεί μέσα από το νερό. Φθόγγοι, λέξεις, ιστορίες γίνονται νερό, κύματα που καταπίνουν κτίρια ή σκάνε στο κατώφλι της κουζίνας, μπουρμπουλήθρες, κινούμενοι βυθοί με φύκια, λεκέδες ωκεανών, βράγχια ψαριών, ντοματίνια που αναβλύζουν σε κήπους. Ένας ολό...

Μερικούς μήνες πριν την απριλιανή δικτατορία του 1967 ένας λοιπός οπλίτης φθάνει σε στρατόπεδο της Λαμίας, για να ζήσει από πρώτο χέρι, έξω από τις γνωστές συνθήκες μιας στρατιωτικής θητείας, και όσες άλλες συνεπάγεται ο χαρακτηρισμός του ως Β, δηλαδή υπόπτων εθνικών σκέψεων και διαθέσεων. Στα δυο χρόνια που ακολουθούν θα μετάσχει στην "εθνική επανάσταση" της 21ης Απριλίου, θα πληροφορηθεί μέσα από τη λαθραία ανάγνωση του φακέλου του την εθνοπροδοτική δράση του και στη συνέχεια, ως δημοσιογράφος πλέον, θα ζήσει την κοινωνική και πολιτική ζωή της δικτατορίας στη Θεσσαλονίκη...

Θα ήθελα να σου διηγηθώ ένα παραμύθι, μια ιστορία για τους καθρέφτες εκείνους που δεν είχαμε το θάρρος να αντικρίσουμε και, έτσι, τους σκεπάσαμε με βαριές κουβέρτες, με συνωμοτικά βλέμματα και πικρά λόγια. Και, ίσως, επιθυμώ να μου υποσχεθείς και εσύ κάτι. Να μου υποσχεθείς πως στη ζωή πάντοτε θα γυρεύεις τη δική σου αλήθεια και θα κοιτάς επίμονα τους καθρέφτες που σε λυτρώνουν. [...]

Μια γυναίκα, ηθοποιός, ξετυλίγει το νήμα της ζωής της μέσα από μια παράξενη αφήγηση. Διηγείται τις ιστορίες των ρόλων που έχει παίξει. Κάποιες φορές συλλαβίζει τα λόγια των ρόλων της, ακροβατώντας στα όρια μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας.