Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η "ψυχολογία συριανού συζύγου" (1894) είναι ένα από τα διηγήματα της τελευταίας φάσης του ροιδικού έργου και αποτελεί ταυτόχρονα ένα δείγμα του ανατρεπτικά ειρωνικού ύφους του με δόσεις σάτιρας για τα λογοτεχνικά δεδομένα της Ελλάδας και όχι μόνο. Ένας ορκισμένος εργένης ερωτεύεται παράφορα μια νέα και για να μπορέσει να απαλλαγεί από την "κατάστασην ερωτευμένου" κάνει το προφανές... την παντρεύεται. Όσο περνάει ο καιρός διαπιστώνει ότι ο έρωτας αντί να κοπάσει έχει φουντώσει... Και τότε αρχίζει το προσωπικό του παραλήρημα και οι εφιαλτικές νύχτες του, αποτελούμενες από...

Η Νίκη Τριανταφυλλίδη από την αρχή της καλλιτεχνικής της ζωής υπήρξε ανήσυχο και ανατρεπτικό πνεύμα. Με μεγάλη πορεία στο θέατρο και στον κινηματογράφο, με σκηνοθέτες και ηθοποιούς να ακουμπούν τα όνειρα τους και τις εμπνεύσεις τους στην δική της υποκριτική δεινότητα. Το ιδιαίτερα εκφραστικό της πρόσωπο με τα μεγάλα της μάτια, έδινε ζωή στους ρόλους και πνοή ανεξαρτησίας στις ηρωίδες που υποδυόταν. Η γραφή ήταν ο έρωτας της. Εκεί έβρισκε όλα όσα θα ήθελε να εκφράσει και να διηγηθεί. Πολλά από τα θεατρικά της έργα ανέβηκαν στο θέατρο με επιτυχία. Την πλευρά της γραφής την κρ...

Ένας οδοντίατρος εισάγεται στο νοσοκομείο. Στην αναστάτωση αυτή επιθυμεί μόνο τη μοναξιά, την ησυχία του και τη συντροφιά των βιβλίων. Παρά τη θέλησή του, όμως, η ηρεμία του διαταράσσεται συνεχώς από τους συγγενείς αλλά και τους απρόσμενους επισκέπτες: η σύζυγος και η κόρη, ο μικρός συγκάτοικος στο δωμάτιο, η γιαγιά του μικρού συγκατοίκου, οι φίλοι, οι συνάδελφοι, δυο μετανάστες από το χωριό, ο παπα-Χρήστος, μέχρι κι ένας καθηγητής πανεπιστημίου, όλοι σαν συνωμότες από το θέατρο σκιών "εισβάλλουν" διαδοχικά στο δωμάτιο, για να τον δουν, για να δείξουν εμπράκτως το ενδιαφέρ...

Γνωστοί και φίλοι απέστρεφαν το βλέμμα από πάνω της όταν τους έβλεπαν οι άλλοι, όμως δεν χόρταιναν να την κοιτάζουν όταν την συναντούσαν μόνη της! Είχε μιαν άγρια, ατίθαση ομορφιά, καθώς η ψυχή της ήταν ανήμερη, κι αυτό καθρεφτιζόταν στο πρόσωπό της. Λεπτή, μαύρα μαλλιά και μάτια, και δυο φιλήδονα χείλη, έτοιμα να σαρκάσουν ή να ρουφήξουν με πάθος το τσιγάρο ή την ζωή. Δεν είχε πολλές παρέες, από την γειτονιά την αποφεύγαν όλοι, οι περισσότεροι δεν της έλεγαν ούτε "καλημέρα", μην τυχόν τους κολλήσει αλητεία και περιθώριο! Από το αφήγημα "Στα ψιλά"

Γεννημένος σ' ένα χωριό της Πόλης, ο Χρύσανθος, από σόι καλφάδων στο πελέκημα της πέτρας, σχετίζεται με μπέηδες, πασάδες, δεσποτάδες και μουχτάρηδες απ' την Ανδριανούπολη ως την Πόλη. Γλιτώνει από τα "τάγματα εργασίας", βιώνει με τον τρόπο του το "μαύρο '97", το κίνημα των Νεότουρκων, τους βαλκανικούς πολέμους, τη γενοκτονία των Αρμενίων και των Ποντίων, τον "μεγάλο πόλεμο", την απελευθέρωση της Σμύρνης, τη λευτεριά του '20, τον ξεριζωμό του '22. Βγαίνει πρόσφυγας στο Βόλο, όπου γνωρίζει από κοντά την τραγωδία των Μικρασιατών προσφύγων και πληγώνεται βαθιά, όταν μαθαίνει ότ...

"Είμαι ένας Βαγγέλης με κακόν χαρακτήρα και πανταλόνια ξεφτισμένα στα ρεβέρ. Είμ' ένας Βαγγέλης που έμαθε την ιστορία του Μαγγελάνου, την απόκλιση των πόλων και τα μυστήρια της Αχελιανής περιόδου. Όλ' αυτά εγκυκλοπαιδικά και αξιοθαύμαστα με καταντήσανε κι έναν Βαγγέλη άνεργο. Είμ' ένας Βαγγέλης αξιολύπητος."

Στο πεζό αυτό αφηγηματικό λογοτεχνικό έργο περιγράφονται πραγματικά γεγονότα τα οποία σχετίζονται με την ανατίναξη της εκκλησίας της Παναγίας και με το ολοκαύτωμα του χωριού Καναλίων της Μαγνησίας από τους Γερμανούς κατακτητές, στις 16 Νοεμβρίου του 1943, κατά την διάρκεια του Παγκόσμιου πολέμου. Η πυρπόληση του χωριού από τη Χιτλερική λαίλαπα άφησε πίσω της χαμένες ανθρώπινες ζωές, αρκετούς όμηρους, 250 καμένα σπίτια και την εκκλησία της Παναγιάς ανατιναγμένη μαζί με το μοναδικό εξάγωνο καμπαναριό της. Στην 70η επέτειο ιστορικής μνήμης από το γεγονός του ολοκαυτώματος συνα...

Χριστούγεννα; Πάσχα; Αίμα. Από ομφάλιους λώρους; Από σφαγές; Ένας άνθρωπος. Άνδρας; Γυναίκα; Ένας άνθρωπος. Κι ένα πειρατικό. Ένα αμπάρι με σκαρταδούρα. Ένας άνθρωπος. Ένα υπόγειο. Μια γεννήτρια με ημερομηνία λήξης. Ένας κοπτοράπης. Και τριγύρω βελόνες, σακοράφες, μασουράκια, δακτηλύθρες. Ένας άνθρωπος. Ένας επίπλαστος παράδεισος. Ένα δέντρο. Και καβάτζα ένα φίδι. Κι ένας άνθρωπος. Ένα παιδί που δεν το 'πιασαν τα εμβόλια. Ξίδια. Και χολή. Κεφάλια. Ψυχές. Γιατροί. Παπάδες. Επιστήμονες. Αστοί. Εξουσία. Και μαρμίτες. Λαϊκά ξόρκια. Μαγικές ταμπλέτες. Ζωμός που χυλώνει. Αγά...

Χόλι Μάουντεν: ο γλυκόπικρος, παραληρηματικός μονόλογος ενός ετοιμοθάνατου, που μπροστά στη γυναίκα του ανασύρει μνήμες, προβαίνει σε αποκαλύψεις, μπερδεύει ψέματα κι αλήθειες, φοβάται, αυτοσαρκάζεται, ζηλεύει, ενθουσιάζεται, προκαλεί, στοχάζεται. "...έχει ξημερώσει, κοίτα να δεις, την καλύτερη ώρα ξύπνησα, έχει αυτόν τον ήλιο τον όμορφο, τον διακριτικό, έτσι είναι ο ήλιος το ξημέρωμα, διακριτικός, ευγενικός, γι' αυτό δίνει αυτό το υπέροχο φως, σαν τους ανθρώπους είναι κι ο ήλιος, βγαίνει δειλά δειλά με ένα ίσως, με ένα τεράστιο μάλλον στο κεφάλι του, γεμάτος απορίες, αν...

Μια συλλογή σύντομων, αυτόνομων αφηγημάτων με κοινό άξονα, σύμφωνα με τον συγγραφέα, "την προσπάθεια να πεις κάτι που αντηχεί (κυριολεκτικά και μεταφορικά) χρησιμοποιώντας τον λιγότερο δυνατό χώρο". Τα αφηγήματα είναι στην ουσία έξυπνα ενσταντανέ με αλλόκοτους ήρωες σε συχνά απίθανες καταστάσεις, που σατιρίζουν και σχολιάζουν εύστοχα τον έρωτα, την εργασία, την καθημερινότητα, τους συγγραφείς, τους φιλοσόφους, τους ήρωες παραμυθιών, τους αναγνώστες και, κυρίως, την ίδια τη χρήση της γλώσσας. "Το διπλανό το έβαψα κόκκινο σε ξαφνική παρόρμηση χθες βράδυ την ώρα που η Λούσ...

Έσβησα και ξανάσβησα την αρχή, πριν αποφασίσω να μπω οριστικά στα χειρόγραφα τούτα -άσπρο σωρό χαρτιού μπροστά μου, που μπορεί, με τον καιρό, να καταντήσει ξανάσασμα ή εφιάλτης. Η πρώτη μου σκέψη στάθηκε στο τύπο του "ημερολογίου". Μα θυμήθηκα τα κατάστιχα της χαμοζωής και τα λευκώματα των ρομαντικών κοριτσιών. Η "επιστολογραφία" θα δυνόταν πιο πολλά στην περίσταση. Γράμματα στο εαυτό μου, γράμματα σ' ένα φανταστικό πρόσωπο, γράμματα στο άπειρο -καλούπια φθαρμένα και συντριμμένα, φοβερή παράταξη από άδεια σχήματα. Αυτοβιογραφία; Τέτοιες γράφουν όσοι πέτυχαν στη ζωή ή όσοι κ...

Πόσο αντέχει μια χάρτινη βαρκούλα στη θάλασσα; Έριχναν τις βαρκούλες τους στον νερό και παράβγαιναν ποιανού θ' άντεχαν περισσότερο. Και το ερώτημα αποχτούσε πιο πολύ ενδιαφέρον όσο η ζωή τους στο ερημονήσι, εκείνον τον καιρό, γινόταν πιο σκληρή. Ταυτιζόταν κάπως με τις βαρκούλες τους: πόσο θ' άντεχαν αυτοί στη δοκιμασία τους; Κι αβέβαιο, άγνωστο, το αύριο. Μα αυτοί βέβαια δεν ήταν χάρτινες βαρκούλες, που τις πάει όπου θέλει το κύμα, που μουλιάζουν στο δρόμο ή βουλιάζουν με το παραμικρό. Δεν ήταν κάτι άψυχο, ένα τίποτα. Στο δεύτερο αυτό ερώτημα, σιωπηρό, μετέωρο, δουλεμένη...

Το ξέρω πως έχουμε καιρό να τα πούμε. Όχι, δε σε ξέχασα. Πώς να ξεχάσω, μωρέ, μόνο εσύ μου απόμεινες... Αλίμονο, αν χάσουμε και τη μνήμη μας, πώς θα μπορέσουμε να ξαναονειρευτούμε;... Όχι, ούτε φοβάμαι μη μου κάνει "ψυχολογικό πορτρέτο" η ασφάλεια, άμα βρει τα χειρόγραφά μου σε καμιά έρευνα. Δεν είμαι πια στη φυλακή, κι απ’ ότι φαίνεται, θ’ αργήσουμε κάμποσο ακόμα να μπούμε... Μπα, γιατί άλλωστε η ασφάλεια ούτε παρεμπιπτόντως, που λένε, δεν ασχολείται πια με μας... [...]

Η "Φωτιά μέσα στο νερό" είναι η πάλη για την ισορροπία δύο στοιχείων που είναι η ίδια η Ζωή. Η δυαδικότητα και η ένωση. Το παράδοξο της Ζωής. Το ιερό μυστήριο. Με το βιβλίο αυτό η Δέσποινα Τομαζάνη συνεχίζει σε μυθιστορηματική αφήγηση την εξομολόγηση που άρχισε με το Αμίλητο νερό. Η Εφηβεία σαν Έρωτας, σαν πρώτη μύηση στην ένωση, στο θάνατο, στη φτώχεια, στη λιτότητα, στην εξατομίκευση: τη μύηση στη ζωή του ορισμένου χρόνου, στον πλούτο, στην Ποίηση. Είναι ακόμα μια κατάθεση-διαμαρτυρία για την παιδεία και μια πάλη με το γίγαντα του πένθους για το χαμένο παράδεισο. Λόγος γρ...

Η φωτεινή έξοδος απαρτίζεται από επτά μικρά πεζά, τα οποία έχουν ως κοινό θέμα τις δυσκολίες στις σχέσεις που οδηγούν συχνά στη διάλυση και η αναζήτηση μιας αχτίδας φωτός σαν λυτρωτική έξοδο.

Η "Φωτεινή έξοδος" απαρτίζεται από εφτά ιστορίες που βασίζονται στην ανάλυση των ψυχολογικών καταστάσεων της αφηγήτριας και τη βυθοσκόπηση της σιωπής της ως αποτέλεσμα εμπειριών που σχετίζονται με ανθρώπους και προσδοκίες που την διέψευσαν. Κοινό θέμα των μικρών πεζών είναι, όπως προκύπτει από τα προηγούμενα, οι δυσκολίες στις σχέσεις, που οδηγούν συχνά σε διάλυση και η αναζήτηση μιας αχτίδας φωτός σαν λυτρωτική έξοδο. Πρόθεση της συγγραφέως να μιλήσει για φαινόμενα καθολικά όπως η φιλία, ο έρωτας, η αγάπη, η συνεργασία και η ειρηνική συνύπαρξη. Αυτοσκοπός της να παρακινήσε...