Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η επετειακή έκδοση αυτού του βιβλίου, που έμελλε να αποδειχτεί "προφητικό", προλογίζεται από τον Γιάννη Μακριδάκη, και συνοδεύεται από κείμενα των: Μανώλη Αναγνωστάκη, Τάσου Βουρνά, Ανάστου Παπαπέτρου, Αγγελικής Κώττη, Γιώργου Σκούρτη, Άγγελου Ελεφάντη, Κώστα Μπαλάσκα, Χρήστου Γ. Λάζου, Βασίλη Ραφαηλίδη, Μιχάλη Μόσχου, Ροζέ Μιλιέξ. Ακριβώς τριάντα χρόνια πριν, ο Χρόνης Μίσσιος έγραφε: "Τους νεκρούς μας τους θυμόμαστε, βέβαια, δε λέω, αλλά σαν νεκρούς, όχι σαν εκφραστές των μεγάλων οραμάτων, του ονείρου της ανθρωπότητας. Έτσι, και όταν τους θυμόμαστε, είναι σα να τους σκ...

Στο "... Κάτι ν' αλλάξει! Μα πώς;" παρακολουθούμε τη ζωή της Ειρήνης στα χρόνια 1979-1984, μια εποχή που η κοινωνία διψούσε για "αλλαγή". Η Ειρήνη, μόνη σε μια άγνωστη πόλη, στη Θεσσαλονίκη, περνάει δύσκολες μέρες, ώσπου μέσα από τη συμμετοχή της στη νεολαιίστικη οργάνωση Ρήγας Φεραίος ενσωματώνεται στη φοιτητική κοινωνία. Ζει τη φοιτητική ζωή: σινεμά, ταβερνεία, φιλίες, έρωτες ή ερωτικές δοκιμές· εκδίδει ένα περιοδικό· μετά την αρχική απώθηση προς τα αμφιθέατρα και τα μαθήματα, ανακαλύπτει τη χαρά της μάθησης, ενώ ταυτόχρονα προβληματίζεται για τους θεσμούς και την εκπα...

Πολύ συχνά έχω την εντύπωση πως ο Θοδωρής Αθερίδης δεν είναι ένας ηθοποιός που γράφει, αλλά ένας παραμυθάς γραφιάς, που χειρονομεί και αρθρώνει κείμενα. Θέλω να πω πως κατάγεται από τη γραφή που είναι σύστημα, κώδικας συμβόλων και όχι, όπως η υποκριτική μιμητικός κώδικας. Αν και τα δύο χρειάζονται ως προϋπόθεση μια έντονη κοινωνικότητα και μια έμφυτη περιέργεια. Ούτε συγγραφέας ούτε καλλιτέχνης δεν γίνεσαι, αν δεν έχεις την όρεξη του ειδέναι κι αν δεν ναρκώνει το άλγος του ζην με δοκιμές εν φαντασία και λόγο, όπως με οδύνη ορίζει την ποιητική ζωή ο Καβάφης. Ο Αθερίδης καλλ...

Κατοχή! Ένα τρένο, με ένα πολύτιμο για τον τόπο φορτίο, φεύγει με προορισμό το Γ΄ Ράιχ. Οι ΕΑΜίτες μαθαίνουν για την αποστολή. Δύο άνθρωποι συγκρούονται: ο κατακτητής κι ο αντιστασιακός. Ο ένας προσπαθεί να σταματήσει το τρένο. Ο άλλος να το προωθήσει. Ο χρόνος που διαθέτουν, είναι περιορισμένος: Δέκα ώρες...

Όχι, δεν έχετε ανά χείρας μια ακόμη πραγματεία γύρω από τις οικονομικοκοινωνικές επιπτώσεις του 1992 -ή ορθότερα του 1993. Ούτε διαφημιστική έκδοση ή καταγγελία. Πρόκειται, απλούστατα, για την Ευρωπαϊκή Κοινότητα ως τόπο παιγνίων: όχι πολιτικών αλλά ανθρώπινων. Τόπο διασταύρωσης βίων όπου συμπλέκονται ρουτίνα και αταξία, τυχαίο και αναγκαιότητα, έρωτας και μοναξιά, σοβαρό και ευτράπελο, το αμείλικτα λογικό και το παράλογο, δίχως πάντα να γνωρίζουμε με βεβαιότητα ποιο είναι ποιο... Τα πρόσωπα περιστρέφονται γύρω από τα κεντρικά κτίρια της ΕΟΚ όπως τα σωματίδια γύρω από το...

Βρισκόμαστε στο έτος 2034. Η δικτατορία της αγοράς έχει επιβλητικά κυριαρχήσει σε όλα τα πεδία της ανθρώπινης πράξης, σκέψης, βούλησης. Στην πραγματικότητα, το χρήμα έχει αναχθεί σε οντότητα και μάλιστα έχει υπερκεράσει την οντότητα άνθρωπος. Θέματα όπως ο απόλυτος έλεγχος της σκέψης, η ασύλληπτη φτώχια και κοινωνική αδικία - ουσιαστικά, κοινωνική κατάρρευση - η βία στην πιο άγρια μορφή της, η απόγνωση, η συντριπτική σχέση με το περιβάλλον, με καθετί που είναι, που υπάρχει, όλα τούτα διαφαίνονται, περιγράφονται μες στο ζόφο των εννέα πρώτων διηγημάτων. Το δέκατο και τελε...

Περπατούσα για πολλές ώρες. Δεν ήμουν σίγουρος πού ήθελα να φτάσω, αλλά τίποτε άλλο δεν είχα να κάνω παρά να συνεχίσω να περπατάω. Ήταν όλα πολύ μπερδεμένα μες στο κεφάλι μου, σκεφτόμουν οτιδήποτε εκτός από την πραγματικότητα, για να μην αντιλαμβάνομαι πόσο παράλογο ήταν αυτό που έκανα. Τίποτα δεν είμαστε όλοι, συλλογιζόμουν, παρά ένα μικρό μέρισμα του Είναι. Με το νου μας, αμείλικτη δικαστική εξουσία, πουθενά να μην λογοδοτεί. Η επιλεκτική μας μνήμη να νομιμοποιεί τις πράξεις. Και το σώμα να μάχεται για εξιλέωση από την ενοχή για την αδυναμία να ζήσουμε όπως η καρδιά ορίζε...

Κρήτη, παραμονές Δεκαπενταύγουστου του 1694. Το νησί, εδώ και είκοσι πέντε χρόνια, αποτελεί επαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κι όλα πλέον μοιάζουν οριστικά και αμετάκλητα η ήττα της αντίστασης, ο νέος δυνάστης, ο σταδιακός εξισλαμισμός του λαού. Τα πάντα κυλούν αργά μέσα στη ραστώνη του μεσογειακού καλοκαιριού. Σε κάποια γωνιά όμως του νησιού η ιστορία αρχίζει να κινείται ξανά και να γράφεται σχεδόν από την αρχή... Ο πατήρ Νεκτάριος, ένας αινιγματικός καλόγερος της μονής Τοπλού στη Σητεία, θα δεχτεί μια αναπάντεχη, νυχτερινή επίσκεψη στο κελί του, που θα τον αναγκάσε...

Μην μου ζητάς να φιληθούμε Μην μου ζητάς ν' αγαπηθούμε Μην με αγαπήσεις διόλου Είσαι μια επινόηση Η αγάπη αυτή είναι μια επινόηση. Το ίδιο και το δωμάτιο Το δωμάτιο. Το δωμάτιο

Dimitri and Elly are two young lovers who find themselves fighting traditions and family expectations to keep their love alive. Can fate keep them apart forever? Can their love weather the trials and deviousness that destiny and their families throw in their way? Dimitra Philactou weaves a compelling story that draws on the experiences of the Greek Diaspora of Egypt and London, to tell the tale of young love whose fire refuses to extinguish itself and continues to burn through time. The reader follows the tale of their love starting in 50s London, and through time and p...

Η ιστορία ενός μαυρόγυπα, που διηγείται ένας από τους ουρανοκατέβατους, σχεδιασμένους μονοκοντυλιά αφηγητές, αναδεικνύεται κομβική. Στο νυχθημερόν παραμιλητό μιας διπλότυπης φιγούρας -όπου συνείδηση και γλώσσα αλληλοσπαράσσονται- παρακολουθούμε τον πυρετώδη περίπατο ενός συγγραφέα. Κάθε του βήμα κι ένας σωσίας, κάθε του στάση και μια μούντζα της μνήμης.

Ανασηκώνοντας το μαρμάρινο κάλυμμα της εισόδου στον τάφο, έβλεπε κανείς τους νεκρούς ξαπλωμένους, να περιμένουν στα σκοτάδια τη λύτρωση. Αλλιώς την περίμεναν τη... Δευτέρα Παρουσία και αντί για αυτήν να δέχονται ξαφνικά την απρόσμενη ενόχληση μιας μπουλντόζας, που ήρθε να ταράξει τον ύπνο τους και να διαλύσει τις ελπίδες τους! Όλοι εκεί, άντρες, γυναίκες και παιδιά, ξαπλωμένοι δίπλα-δίπλα, σκιές του εαυτού τους, είδωλα καμόντων, σάπια κόκαλα, κρανία που κοίταζαν με άδεια μάτια, σκελετωμένα κορμιά, ματαιόδοξα στολισμένα με χρυσά σκουλαρίκια και δαχτυλίδια, με οικοσκευή και κ...

Στα "Aφηγήματα ενός ψυχιάτρου" ο γνωστός και καταξιωμένος ποιητής Μανόλης Πρατικάκης, χωρίς να αποκόπτεται από το ποιητικό κέντρο του και τον στοχαστικό λυρισμό, μεταθέτει το κέντρο βάρους της έκφρασής του στην αφήγηση ιστοριών. Η αφήγηση αυτή, όπως δηλώνει ο τίτλος του βιβλίου, γίνεται από τη σκοπιά ενός ανθρώπου που βίωσε κάθε ιστορία με την ιδιότητα του ψυχιάτρου. Ο αυτοβιογραφικός όμως πυρήνας των ιστοριών δεν περιορίζει, αντιθέτως τροφοδοτεί τη μυθοπλασιακή τους μετάπλαση. Τα αφηγήματα του βιβλίου αναφέρονται στο τέλος της ζωής γνωστών προσώπων της λογοτεχνίας, όπως...

Πρόκειται για μια συλλογή δεκατριών φανταστικών αφηγημάτων, στα οποία οι ήρωες, απροσάρμοστοι, παρείσακτοι, περιθωριακοί, περιπλανιούνται στο Μαρόκο ή στο Μεξικό, μέσα στους πίνακες του Βαν Γκογκ ή σ' ένα μυστηριώδες δάσος. Ξέρουν ότι υφίστανται τις συνέπειες της απόφασής τους να διαφέρουν για να είναι πιο κοντά στις δικές τους επιθυμίες. Δε φοβούνται να περπατήσουν στην άκρη του γκρεμού. Δεν ανήκουν πουθενά και είναι υποχρεωμένοι να ζουν και να κινούνται σε ένα κόσμο που δεν μπορούν να κατανοήσουν. Περιμένουν την έκπληξη, το αλλόκοτο, το παράλογο ή δεν περιμένουν τίποτα...

Dammerung. Angelehnt in einem verdreckten Pferch, die Augen nach oben gerichtet, sehnt sich ein Mann nach Licht. Wie eine goldene Liebkosung sendet eine nackte Gluhbirne ein gelbes Licht hinab. Die attraktive Figur hinter dem vorgezogenen Vorhang verwandelt sich in einem Schatten, der ihn uberallhin verfolgt. Die Figur ist zu einem Hirngespinst geworden, das ihn seines Verstandes beraubt -ein Traum und zugleich ein Alptraum.

"Σ' ένα τέλεια φτιαγμένο Σύμπαν -ένας Θεός ξέρει από ποιον-, τίποτα δεν πάει όπως περιμένουμε να πάει ή όπως θα θέλαμε να πάει. Αυτό οφείλεται: - Στο ότι δεν είμαστε σίγουροι για το πώς πρέπει να πηγαίνουν τα πράγματα. - Στο ότι δεν έχουμε καταλάβει ότι πάνε ακριβώς όπως θέλουμε και - Στο ότι εμείς οι άνθρωποι δεν έχουμε καμία απολύτως σχέση με το συγκεκριμένο Σύμπαν..."