Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στις αρχές του 20ού αιώνα, τα περισσότερα θεατρικά έργα που παρουσιάστηκαν στη Θεσσαλονίκη προέρχονταν από το κλασικό και σύγχρονο γαλλικό δραματολόγιο. Ανάμεσά τους, το έργο "Ισραήλ" του Henry Bernstein ήταν το μόνο έργο που εστίαζε στον αντισημιτισμό και που ανέβηκε σε δύο από τις ομιλούμενες γλώσσες στην πόλη: στα εβραιοϊσπανικά και στα ελληνικά. Η μετάφραση του έργου από τα γαλλικά και στις δύο γλώσσες σημαίνει ότι οι δύο αυτοί κόσμοι απεικονίζονταν στο έργο και ότι το "Ισραήλ" αφορούσε τις απόψεις των Θεσσαλονικέων. Σήμερα, χάρη στην ξανακοιταγμένη μετάφραση του Μήτσου...

"Ο πρωταρχικός κανόνας είναι να αρέσουμε και να συγκινήσουμε. Όλοι οι υπόλοιποι υπάρχουν μόνο και μόνο για να φτάσουμε σ' αυτόν τον πρώτο" αναφέρει ο Ρακίνας ως στόχο της τραγωδίας. Ο μύθος, λοιπόν, του Ιππόλυτου και της Φαίδρας ξαναγράφεται από τον Ρακίνα ο οποίος εστιάζει στη Φαίδρα που βασανίζεται από τον έρωτά της για τον γιο του άντρα της, τον Ιππόλυτο, και εκμυστηρεύεται το πάθος της στην τροφό της, την Οινώνη. Η είδηση του θανάτου του Θησέα την οδηγεί στην εξομολόγηση του έρωτά της στον ίδιο τον Ιππόλυτο ο οποίος όμως την αντιμετωπίζει ψυχρά. Με την επιστροφή του...

Ο Αργκάν, ο Κατά φαντασίαν ασθενής, είναι ένας ευκατάστατος αστός, υποχόνδριος και νευρωτικός με τη βασανιστική εμμονή ότι πάσχει από διάφορες αρρώστιες. Πέφτει, λοιπόν, θύμα εκμετάλλευσης των γιατρών και της δεύτερης γυναίκας του της Μπελίνας, η οποία ενδιαφέρεται μόνο για την περιουσία του. Ανίκανος να απαλλαγεί από την εμμονή του και μη θέλοντας να πληρώνει υπέρογκα ποσά στους γιατρούς, αποφασίζει να παντρέψει την κόρη του με έναν γιατρό, ώστε να έχει τον δικό του γιατρό στο σπίτι. Εξαιτίας αυτής του της επιθυμίας, θα ξεσπάσει μια κρίση που θα δημιουργήσει αναταράξεις σε...

Ένας ερωτευμένος γηραιός κύριος σχεδιάζει να παντρευτεί την κηδεμονευομένη του? ένας πιο επιδέξιος νεαρός εραστής τον προλαβαίνει, και την ίδια μέρα την κάνει γυναίκα του, μέσα στο ίδιο το σπίτι του κηδεμόνα της. Αυτό είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορεί κανείς να κάνει με την ιδία επιτυχία μια τραγωδία, μια κωμωδία, ένα θεατρικό έργο, μια όπερα κτλ. Το είδος ενός έργου, όπως και οποιασδήποτε άλλης πράξης, εξαρτάται λιγότερο από την ουσία των πραγμάτων και περισσότερο από τους χαρακτήρες που τα βάζουν σε δράση. Όσο για μένα, λόγω του ότι επιθυμούσα να κάνω ένα έργο ευχ...

Το θεατρικό "Ακόμη μια στιγμή" είναι ένα έργο με πολλά στοιχεία μαύρης κωμωδίας, αλλά αν μεταφερόταν στον κινηματογράφο θα μπορούσε να διαβαστεί και ως ερωτική κoμεντί. Το φλερτ, η αγάπη για τη ζωή, η διακριτική γοητεία του πάθους κυριαρχούν ως στοιχεία και αφήνουν το άρωμά τους. Μια γυναίκα που δεν μπορεί να αποδεσμευτεί από μια μεγάλη αγάπη. Ένα φάντασμα που φαίνεται πραγματικό και είναι πάντα παρόν για να καλύψει πάγιες συναισθηματικές ανάγκες. Οι άλλοι δεν μπορούν να δουν τον Τζουλιέν. Εκείνος είναι εκεί, σχολιάζει, παρατηρεί, θυμώνει. Όταν ο θάνατος χωρίσει βίαια τους...

Έργο ιδρυτικό του θεάτρου του παραλόγου, καθώς το ανέβασμά του (1950) προηγείται κατά τρία χρόνια του μπεκετικού "Περιμένοντας τον Γκοντό", η "Φαλακρή τραγουδίστρια" που διακωμωδεί τα ήθη της αστικής τάξης εστιάζοντας στην πιο εκλεπτυσμένη, όπως την έβλεπε ο Ιονέσκο, αγγλική εκδοχή της, γράφτηκε στα γαλλικά και πρωτοπαίχτηκε από Γάλλους ηθοποιούς. Στην πραγματικότητα, ο συγγραφέας φιλτράρει την αγγλική κουλτούρα μέσα από τη γαλλική γλώσσα, την οποία θεωρεί μητρική. Αυτή η σύγχυση γλωσσών και πολιτισμών είναι το όχημα που θα του επιτρέψει να φέρει στην επιφάνεια το στεγανοπο...

Η φαρσοκωμωδία (βωντβίλ), εμβληματικό και δημοφιλές θεατρικό είδος στο Παρίσι, την "πρωτεύουσα του 19ου αιώνα", που τόσο αγαπούσε ο Walter Benjamin, γεμάτη ανατροπές και παρεξηγήσεις, φαινομενικά αστεία και ελαφριά, μας δίνει τη δυνατότητα, από τότε μέχρι και σήμερα, να "επικρίνουμε τα ήθη γελώντας", να πετάξουμε τη μάσκα του κομφορμισμού, των χρηστών ηθών και των φιλοδοξιών της αστικής τάξης, για να αποκαλύψουμε τις αδυναμίες, τις μικρότητες και τα αδιέξοδά της. Έτσι, κάτω από τη χαρωπή ελαφρότητα της φαρσοκωμωδίας, η σάτιρα καταφέρει τα χτυπήματά της, ένας καθρέφτης στήν...

Θεατρικό έργο σε πέντε πράξεις, βασισμένο στο μυθιστόρημα του Εμίλ Ζολά, Νανά Έκανε πρεμιέρα στο Παρίσι, στο θέατρο Αμπιγκύ, στις 29 Ιανουάριου 1881. Το αριστούργημα του Ζολά, "Νανά", διασκευάστηκε για το θέατρο από τον Ουιλιάμ Μπερτράν Μπυσνάκ, διασκευή την οποία προλογίζει ο ίδιος ο Εμίλ Ζολά σημειώνοντας, μεταξύ άλλων: "Η ιστορία του δράματος που προέρχεται από το μυθιστόρημα "Νανά" είναι πολύ απλή [...] Όταν κυκλοφόρησε η "Νανά", ο κ. Μπυσνάκ ήρθε να μου ζητήσει να κάνει και το θεατρικό έργο για το Αμπιγκύ [...] Αν δεν το αποφάσιζα, όχι μόνο θα ήμουν αχάριστος προς...

Ο δον Ζουάν, "γαμπρός κατά συρροήν", παρουσιάζεται ως κατακτητής, ποτέ ως ερωτευμένος. Μπορεί η ομορφιά να είναι ένα πρώτο ξύπνημα της επιθυμίας, ο πόθος όμως αφορά την κατάκτηση, που συντελείται με στρατηγική μάχης και σβήνει μόλις το θύμα κυριευτεί: "από τη στιγμή που την κυρίευσες μία φορά [...] όλο το ωραίον του πάθους έχει λήξει". Ο λόγος του είναι γεμάτος πολεμικές μεταφορές: μάχομαι, εκπορθώ, κυριεύω, κατακτώ, νικώ, πετώ από νίκη σε νίκη, η νεαρή που παραδίδει τα όπλα, είναι κάποιες από τις εκφράσεις που χρησιμοποιεί για να ταυτιστεί τελικά με τον Μέγα Αλέξανδρο, ανα...

Το "Σχολείο των γυναικών" αποτέλεσε στην εποχή του σκάνδαλο - τόσο μεγάλο μάλιστα που μόνο ο "Ταρτούφος" έμελλε να το ξεπεράσει. Και αυτό δεν ήταν καθόλου τυχαίο: Ο Μολιέρος έβαλε στο στόχαστρο την τρέχουσα ηθική και την κοινωνική υποκρισία, παίρνοντας θέση σε ένα καυτό πρόβλημα του καιρού του, ένα πρόβλημα που έθιγε το ίδιο το θεμέλιο της κοινωνίας, την οικογένεια. Γιατί θέμα του έργου αυτού δεν είναι άλλο από το ζήτημα του γάμου και ειδικότερα της επιλογής συζύγου. Λοιδορώντας τις κρατούσες αντιλήψεις, που αναγνώριζαν μόνο στον πατέρα ή στον σύζυγο το αποκλειστικό δικαίωμ...

Η κλασική γαλλική τραγωδία αποτελεί τον θρίαμβο μιας καθαρά τραγικής συγκίνησης. Ο Κορνέιγ (Pierre Corneille, 1606-1684), αφήνοντας βαθμιαία πίσω του το πνεύμα του μπαρόκ, καλλιεργεί στις δραματικές του συγκρούσεις το μεγαλειώδες και το υψηλό, και ο Ρακίνας (Jean Racine, 1639-1699), βαθύς μελετητής και θαυμαστής των αρχαίων Ελλήνων τραγικών, ιδίως του Ευριπίδη, επιχειρεί να ενσαρκώσει το ιδεώδες του καθαρού, του απόλυτου τραγικού, διαφοροποιούνται δηλαδή από το προγενέστερο παθητικό και δραματικό στοιχείο. Η τραγικότητα εμπεριέχει ασφαλώς και αυτή στοιχεία συγκίνησης, συμπ...

Το βιβλίο περιλαμβάνει δύο μονόπρακτα του Ρενέ ντε Ομπαλντιά, δύο ευφυείς μαύρες κωμωδίες με στοιχεία του θεάτρου του παράλογου που μεταφράζονται για πρώτη φορά στα ελληνικά.

Οι Μύγες είναι έργο με πολλαπλές αναγνώσεις· η ανανέωση του μύθου των Ατρειδών, αλλά και της τραγωδίας εν γένει, η οδύσσεια του ατόμου προς τη διάρρηξη κάθε δεσμού στο όνομα της προσωπικής επιλογής και της ατομικής ελευ-θερίας, αλλά και η συγγραφική αντίσταση απέ-ναντι σε κάθε μορφή εξουσίας, κληροδότησαν στην παγκόσμια δραματουργία ένα ξεχωριστό θεατρικό έργο, πολύτιμο σε νοήματα και περιεχόμενο. Το έργο γράφτηκε το 1943 και είναι βασισμένο στις Χοηφόρους του Αισχύλου. Η σπουδαιότητά του έγκειται όχι μόνο στην αποσαφήνιση των φιλοσοφικών στοχασμών του Σαρτρ γύρω από το...

Ο Γκυ ντε Μωπασάν (1850-1893), όχι για λόγους κερδοσκοπίας, όπως έπραττε ένα πλήθος γνωστών ομοτέχνων του τον περασμένο αιώνα, αλλά για λόγους καθαρής ευχαρίστησης και διασκέδασης, υπέκυψε σ’ αυτήν τη μανία συγγραφής και αναπαράστασης ερωτογραφημάτων, γράφοντας το "A la Feuille de rose, Maison turque", για την ελληνική μετάφραση του οποίου επιλέχθηκε ο τίτλος "Ένα χαρέμι στο Παρίσι". Μια συντροφιά ανδρών σε κατάσταση οίστρου και γέλωτος, ως κακά παιδιά, άτακτα παιδιά, συνέθεσαν αυτήν την περίεργη κωμωδία υπό την διεύθυνση του μεγάλου δασκάλου. Το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε...

Θα μπορούσαμε να ονομάσουμε τον "Αμφιτρύωνα" "Κωμωδία των μεταμορφώσεων" ή "Προσωπεία του δόλου". Στη βάση του μύθου και της ίντριγκας βρίσκεται το προσωπείο, το διπλό πρόσωπο. Οι θεοί έχουν δύο μορφές, τη θεϊκή και την ανθρώπινη. Οι αλλεπάλληλες μεταμορφώσεις τους -για να φέρουμε το μύθο στα μέτρα μας- αποκαλύπτουν γενικότερες κοινωνικές συμπεριφορές, την πρωτεϊκή φύση και τους ελιγμούς των ισχυρών. Ο Μολιέρος ήξερε πολύ καλά από προσωπεία και μεταμορφώσεις για να θίξει τα κακώς κείμενα του καιρού του και, γενικότερα, για να φωτίσει τα ανθρώπινα πάθη και παθήματα, να εκθέ...

Οι "Ψευτοσπουδαίες" του Μολιέρου είναι μια κωμωδία με "διαβολεμένη" πλοκή, έξοχα σχεδιασμένους χαρακτήρες, έξυπνους διαλόγους και με μια γλώσσα που τσακίζει κόκαλα. Είναι το μοναδικό έργο που έγραψε ο Μολιέρος, έχοντας γυναικείους χαρακτήρες, στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Ένας Γάλλος μεγαλοαστός, ο Κρυσάλ, είναι παντρεμένος με την αυταρχική Φιλαμίντη, η οποία μαζί με την κόρη της Αρμάνδη και την κουνιάδα της Μπελίζ λατρεύουν τα γράμματα και τις επιστήμες. Η μικρή κόρη της, η Ερριέτ, αγαπά τον Κλίτανδρο. Η Φιλαμίντη όμως δεν επιθυμεί τον γάμο τους, αφού προτιμά για γαμπρό...

Για όσους αμφιβάλλουν για την ποίηση των οικονομικών σελίδων και γι’ αυτούς που τις απολαμβάνουν, για όσους έχουν καταλάβει ότι είναι προτιμότερο να παντρευτείς έναν δισεκατομμυριούχο από το να δουλεύεις γι’ αυτόν ή ν’ αγοράζεις τα προϊόντα του, για όλους εμάς, το βιβλίο αυτό, γραμμένο από μια τυχερή Γαλλίδα μελλόνυμφη που αφήνει πίσω την προηγούμενη ζωή της μ’ έναν μεγαλοπρεπή ενταφιασμό, παρέχει χρήσιμες συμβουλές και αναλύει τους μηχανισμούς του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και την έκρηξη των ανισοτήτων... Όταν ο σκληρός πυρήνας του παγκόσμιου καπιταλισμού ετοιμάζε...

Τα έργα αυτού του τόμου εμπνέονται από τους ελληνικούς μύθους της αρχαιότητας. Ηλέκτρα ή Η Πτώση των Προσωπείων Το Μυστήριο της ΄Αλκηστης Ποιος δεν έχει τον Μινώταυρό του?

Το έργο "Η ένοχη μητέρα" αποτελεί το τρίτο μέρος της τριλογίας του Φίγκαρο ή της ιστορίας της οικογένειας του κόμη Αλμαβίβα. Είναι λιγότερο γνωστό σε σχέση με τα δύο πρώτα "Ο Κουρέας της Σεβίλλης" και "Ο Γάμος του Φίγκαρο" που είναι πασίγνωστα τόσο ως θεατρικά έργα όσο και ως όπερες. Αποτελεί μάλιστα μια φυσική συνέχεια του "Γάμου του Φίγκαρο" εφόσον οι ήρωες παραμένουν οι ίδιοι. Το έργο εκτυλίσσεται λίγο μετά τη Γαλλική Επανάσταση. Ο Μπεζάρς, άνθρωπος σκοτεινός και υποκινητής ταραχών, γνωρίζοντας μυστικά των μελών της οικογένειας Αλμαβίβα, προετοιμάζει μια καταστροφή η...

Άνοιξη του 2000. Ένας άνθρωπος φτάνει στην Αβινιόν, εγκαθίσταται στην πλατεία Κορ-Σαιν. Είναι γύρω στα σαράντα. Μόνη αποσκευή ένας υπνόσακος. Επί έξι χρόνια θα ζει σε αυτήν την πλατεία, να παλεύει με τους κάδους σκουπιδιών, να κουρνιάζει στους πυλώνες των κτιρίων, να ξεκουράζεται ακουμπώντας στις βουβές προσόψεις. Δεν θα πει ποτέ λέξη. [...] (από το εισαγωγικό σημείωμα του συγγραφέα)