Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

[...] "Η φιλονικία" από κάθε σκοπιά παραμένει ανοιχτή: δεν ξέρουμε τι απέγιναν τα παιδιά. Δεν ξέρουμε πώς τελείωσε η φιλονικία που έδωσε το έναυσμα για το πείραμα. Δεν ξέρουμε πώς τελείωσε η φιλονικία των κοριτσιών με τ' αγόρια τους, η φιλονικία του θεάτρου με τη ζωή. Μέσα από διαρκείς ανατροπές ο Μαριβώ στοχάστηκε άλλη μια φορά για την ανθρώπινη φύση - χωρίς να λυπάται για τις ασυνέχειες και τα χάσματά της. Οι ήρωες κυριολεκτικά στη "Φιλονικία" δεν προλαβαίνουν να πικραθούν ή να χαρούν που έζησαν, προλαβαίνει όμως στη θέση τους ο θεατής και μένει με "μια γεύση στάχτης στο...

Φαίδρα. Η βαθύτερη σε νοήματα και πιο ποιητική τραγωδία του σπουδαίου γάλλου δραματικού ποιητή Ρακίνα Δεν ξέρω, αλλά τη "Φαίδρα" νιώθω να τη στοιχειώνει το ελληνικό τοπίο. Από το φθινόπωρο του '87, όταν άρχισα να τη μεταφράζω, είχα αυτή την επίμονη αίσθηση, αλλά και τώρα που την ξανακοίταξα, στην τρίτη έκδοσή της, η ίδια αυτή αίσθηση, για τρίτη φορά, μου καρφώθηκε στο μυαλό. Αντί να βλέπω, μέσα στις λέξεις, το ακέραιο άγαλμα, βλέπω τα συντρίμμια του ν' ασπρίζουν πάνω σ' ένα έδαφος όλο αγκάθια και πέτρες. Αντί να βλέπω, μέσα στις λέξεις, ένα σύμπαν άρρωστο και κλειστό, γε...

Η κλασική γαλλική τραγωδία αποτελεί τον θρίαμβο μιας καθαρά τραγικής συγκίνησης. Ο Κορνέιγ (Pierre Corneille, 1606-1684), αφήνοντας βαθμιαία πίσω του το πνεύμα του μπαρόκ, καλλιεργεί στις δραματικές του συγκρούσεις το μεγαλειώδες και το υψηλό, και ο Ρακίνας (Jean Racine, 1639-1699), βαθύς μελετητής και θαυμαστής των αρχαίων Ελλήνων τραγικών, ιδίως του Ευριπίδη, επιχειρεί να ενσαρκώσει το ιδεώδες του καθαρού, του απόλυτου τραγικού, διαφοροποιούνται δηλαδή από το προγενέστερο παθητικό και δραματικό στοιχείο. Η τραγικότητα εμπεριέχει ασφαλώς και αυτή στοιχεία συγκίνησης, συμπ...

"Ο πρωταρχικός κανόνας είναι να αρέσουμε και να συγκινήσουμε. Όλοι οι υπόλοιποι υπάρχουν μόνο και μόνο για να φτάσουμε σ' αυτόν τον πρώτο" αναφέρει ο Ρακίνας ως στόχο της τραγωδίας. Ο μύθος, λοιπόν, του Ιππόλυτου και της Φαίδρας ξαναγράφεται από τον Ρακίνα ο οποίος εστιάζει στη Φαίδρα που βασανίζεται από τον έρωτά της για τον γιο του άντρα της, τον Ιππόλυτο, και εκμυστηρεύεται το πάθος της στην τροφό της, την Οινώνη. Η είδηση του θανάτου του Θησέα την οδηγεί στην εξομολόγηση του έρωτά της στον ίδιο τον Ιππόλυτο ο οποίος όμως την αντιμετωπίζει ψυχρά. Με την επιστροφή του...

Η φιλόσοφος, αστρονόμος και μαθηματικός Υπατία δολοφονήθηκε αγρίως το 415 μ.Χ. στην Αλεξάνδρεια από μια ομάδα φανατικών χριστιανών με την ηθική αυτουργία του επισκόπου της πόλεως Κυρίλλου. Ο φόνος της πανέμορφης Ελληνίδας παραμένει μία μελανή σελίδα της παγκόσμιας ιστορίας και αποτελεί ένα στυγερό έγκλημα κατά του πολιτισμού. Ωστόσο, χίλια εξακόσια χρόνια μετά τον θάνατό της, το πάθος της για την αρχαία Ελλάδα, η αγάπη της για τη φύση, τη ζωή και την επιστήμη φλογίζουν ακόμη το νου και την καρδιά των επιστημόνων, των καλλιτεχνών και των απλών ανθρώπων όλου του κόσμου. Η Υπ...

Αυτή η γκροτέσκα θεατρική φάρσα γράφτηκε αρχικά για να παρωδήσει έναν από τους δασκάλους του Αλφρέντ Ζαρί, αλλά γρήγορα αναδείχθηκε σε μια κορυφαία σάτιρα της γαλλικής «μεσαίας τάξης» του τέλους τού 19ου αιώνα. Ο κεντρικός αντι-ήρωας, κυρ-Υμπύ, είναι ένας άπληστος, ασεβής, λαίμαργος και ωμός χαρακτήρας που κατασφάζει τη βασιλική οικογένεια της Πολωνίας για να σφετεριστεί το θρόνο. Φυσικά, αποδεικνύεται υπέρμετρα δειλός όταν καλείται να αντιμετωπίσει τον μοναδικό γιο του βασιλιά που σώθηκε από τη σφαγή... Οι σκατολογικές αναφορές, το προκλητικό ύφος και η παραφθορά της γαλλ...

Ο Υμπύ δεσμώτης είναι το τρίτο μέρος της τριλογίας του Υμπύ, που άνοιξε καινούργιους δρόμους στο θέατρο και τη λογοτεχνία.

Το έργο του Eric Rohmer "Τρίο σε μι μπεμόλ" ανεβάστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα από την Πειραματική Σκηνή της "Τέχνης", στο θέατρο "Αμαλία" της Θεσσαλονίκης, στις 20 Νοεμβρίου 1992, σε μετάφραση Νικηφόρου Παπανδρέου, σκηνοθεσία Πέτρου Ζηβανού, σκηνικά Ρίτσαρντ Άντονυ, μουσική επιμέλεια Κώστα Βόμβολου, φωτισμούς Στράτου Κουτράκη, με τον Δημήτρη Ναζίρη (Πωλ) και την 'Εφη Σταμούλη (Αντέλ). Πρώτη γαλλική παράσταση: στο θέατρο "Renaud - Barrault" του Παρισιού, κατά τη θεατρική περίοδο 1987-88, σε σκηνοθεσία του Ερίκ Ρομέρ, με σκηνικά του Γιάννη Κόκκου.

[...] Στον "Τουρκαρέ" (1709) το πιο γνωστό έργο του, ο Lesage, με επιδέξιες παρακάμψεις, υπαγορευμένες από τα δεδομένα της εποχής του αλλά και από τις ίδιες τις απαιτήσεις του θεάτρου, αυτονομείται από τα επιβλητικά αρχέτυπά του, ιδίως από εκείνα του Μολιέρου, και καταλήγει σε μορφές και καταστάσεις πρωτόγνωρες και αδιερεύνητες μέχρι τότε. [...] (απόσπασμα από το βιβλίο) Το έργο του Lesage "Τουρκαρέ", πρωτοπαρουσιάστηκε στις 14 Φεβρουαρίου 1709 από το θίασο της Comedie Francaise.

Με αφορμή την ιστορία μύησης ενός δασκάλου στη διαφθορά του δημόσιου βίου, ο Πανιόλ δημιούργησε τον υποδειγματικό τύπο ενός καιροσκόπου παρά τη θέλησή του. "Καιροσκόπος παρά τη θέλησή του" θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ο υπότιτλος του έργου. Ο "Τοπάζ" είναι μια μεταφορά στην οποία καταδεικνύεται αριστοτεχνικά η εξέλιξη του ανερμάτιστου, αγόμενου και φερόμενου, έρμαιου των περιστάσεων, ασήμαντου άνδρα, ο οποίος οδηγείται στην εξουσία και χρησιμοποιείται από την εξουσία. Μια ιδιοφυής μεταφορά που ανταποκρίνεται πλήρως στις σταδιοδρομίες ασήμαντων κυρίως πολιτικών προσώπων, ότ...

Το "Σχολείο των γυναικών" αποτέλεσε στην εποχή του σκάνδαλο - τόσο μεγάλο μάλιστα που μόνο ο "Ταρτούφος" έμελλε να το ξεπεράσει. Και αυτό δεν ήταν καθόλου τυχαίο: Ο Μολιέρος έβαλε στο στόχαστρο την τρέχουσα ηθική και την κοινωνική υποκρισία, παίρνοντας θέση σε ένα καυτό πρόβλημα του καιρού του, ένα πρόβλημα που έθιγε το ίδιο το θεμέλιο της κοινωνίας, την οικογένεια. Γιατί θέμα του έργου αυτού δεν είναι άλλο από το ζήτημα του γάμου και ειδικότερα της επιλογής συζύγου. Λοιδορώντας τις κρατούσες αντιλήψεις, που αναγνώριζαν μόνο στον πατέρα ή στον σύζυγο το αποκλειστικό δικαίωμ...

Στο έργο αυτό ο Λεσκό ασχολείται με τον Κάρλο Πόντζι, τον άνθρωπο που άφησε το όνομά του στο μη βιώσιμο πυραμιδικό επενδυτικό "σύστημα (σχήμα) Πόντζι" που τον έκανε στα 1920 εκατομμυριούχο μέσα σε λίγους μήνες, έως την ταχύτατη ολική του κατάρρευση. Ένα θεατρικό έργο εργαλείο κατανόησης των κρίσεων χρέους στο καπιταλιστικό σύστημα.

"Το παιχνίδι του έρωτα και του θανάτου" είναι ένα μέρος από το πολύπτυχό μου της Γαλλικής Επανάστασης. Είναι παραπάνω από εικοσιπέντε χρόνια που συνέλαβα και σχεδίασα το σύνολο της δραματικής αυτής εποποιΐας. Οι περιστάσεις μ' ανάγκασαν να τη διακόψω. Δεν την παράτησα, όμως, ποτέ. Έγραφα το 1900, ενώ παρακολουθούσα, στους Escoliers, τις παραστάσεις του "Δαντών", και συνέθετα τη "14 Ιουλίου". "Όσο περισσότερο εισχωρώ μέσα στον κόσμο αυτό του πόνου και της υπεράνθρωπης δύναμης, τόσο νιώθω να οργανώνεται, γύρω από την κεντρική μου ιδέα, ένα απέραντο δραματικό ποίημα· ακούω ν...