Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μια πανεπιστημιακή μελέτη που εστιάζει στο διακείμενο, υπό την έννοια της αντιπρότασης απέναντι σε μια προϋπάρχουσα πρόταση. Το δραματικό υπόβαθρο του κειμένου, "Κάποτε ήσουν καλό παιδί!", από τα "απόκρυφα" θεατρικά του (pieces secretes), εδράζεται γενικότερα στον μύθο του Ορέστη και ειδικότερα στις "Χοηφόρους", την τραγωδία που αποτελεί το δεύτερο μέρος της τριλογίας "Ορέστεια" του Αισχύλου. Ακρογωνιαίος λίθος της τριλογίας, ο Ορέστης ορίζεται -και μένει έτσι στην Ιστορία- από την ύψιστη ύβρη της μητροκτονίας. Στην εκδοχή του Γάλλου συγγραφέα, ο Ορέστης ακολουθείται από το...

Περιεχόμενα: - Έργο V: "Ο Ομοφυλόφιλος ή δυσκολία του να εκφραστείς" Μετάφραση: Μαρία Κυριακάκη, Νεκτάριος-Γεώργιος Κωνσταντινίδης - Έργο VI: "Η Σκιά του Βανσελάο" Μετάφραση από τα γαλλικά: Νεκτάριος-Γεώργιος Κωνσταντινίδης Μετάφραση ισπανικών φράσεων: Μαρία Χατζηεμμανουήλ - Έργο VII: "Chachafaz" Μετάφραση από τα ισπανικά: Μαρία Χατζηεμμανουήλ, Δημήτρης Ψαρράς - Έργο VIIΙ: "Το Ψυγείο" Μετάφραση: Δημήτρης Οικονομίδης - Βιογραφικά.

1956. Σικελία. Κατάνη. Η άφιξη ενός πανέμοφου νέου -με υψηλές γνωριμίες στη Ρώμη- γόνου μιας παλιάς σιτσιλιάνικης οικογένειας αναστατώνει την μικρή κοινωνία της πόλης και προκαλεί αλλεπάλληλα γεγονότα, που ξεσκεπάζουν τα "άπλυτα" και τα "κουσούρια" των μελών της. Τα σοβαρά μπερδεύονται με τα γελοία, τα καθημερινά μπλέκονται με τα μεταφυσικά, ο φαρισαϊσμός συνοδεύεται από την αφέλεια, το δάκρυ κάνει παρέα με το γέλιο και τα κατά συνθήκην ψεύδη χαριεντίζονται με την μισή αλήθεια. Μέσα σ' αυτόν τον κυκεώνα στέκεται όρθια η Μάμμα, η αρχηγός της σιτσιλιάνικης οικογένειας. Αρχετ...

Ο "Νεκρασόφ" είναι μια φαρσο-σάτιρα, όπως ο ίδιος ο συγγραφέας αναφέρει σε συνέντευξή του, που αναπαράγει τη δομή της κοινωνίας. Με το έργο αυτό απομυθοποιείται το άσπιλο πρόσωπο μιας συγκεκριμένης μερίδας του Τύπου, αλλά και των ισχυρών εκπροσώπων της εξουσίας κάθε κοινωνίας. Ο Σαρτρ είχε την πρόθεση να προσεγγίσει το είδος της κωμωδίας έτσι όπως την οραματίστηκε και την καθιέρωσε ο Αριστοφάνης, γι' αυτόν τον λόγο το κείμενο εμπεριέχει κωμικά στοιχεία. Στον Νεκρασόφ, ο φιλόσοφος-δραματουργός αντλεί έμπνευση και θεματικά στοιχεία από την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα...

Τον Ζίγκφριντ, αυτό το σπουδαίο σύμβολο της γερμανικής μυθολογίας χρησιμοποιεί ο Ζιροντού με μεγάλη δεξιοτεχνία, προκειμένου να προσδώσει στον ήρωα του όλο το βάρος του ονόματος του, να φωτίσει τον αντικατοπτρισμό της γερμανικής σκέψης, συνείδησης και παράδοσης στο όνομα αυτό και ταυτόχρονα να το ανατρέψει στο παιχνίδι του νομίσματος με τις δύο όψεις, παιχνίδι της ίδιας της ύπαρξης του. Η Γερμανία ολόκληρη καμαρώνει για τον σπουδαίο Ζίγκφριντ, ο οποίος όμως δεν είναι γέννημά της, όπως η παράδοση θα απαιτούσε, αλλά έντεχνο επιτηδευμένο δημιούργημά της. Στην περίπτωση τ...

"Αυτό το έργο γεννήθηκε πράγματι από ένα δράμα φευγαλέο, εξωπραγματικό αλλά τόσο συναρπαστικό: το πρώτο μου όραμα της Αφρικής! Μόλις βγήκα απ' το αεροπλάνο, δέχτηκα πρώτα την επίθεση αυτής της καταπληκτικής ζέστης που σε βάραινε στο σβέρκο, σε συνέθλιβε, και μόλις δρασκέλισα τις πόρτες του αεροδρομίου, όλες οι ιδέες για την Αφρική που τις κουβαλούσα στις αποσκευές μου καθηλώθηκαν σε τούτη τη σκηνή: ένας μαύρος αστυνομικός χτυπούσε έναν ομοαίματό του ανεβοκατεβάζοντας άγρια πάνω του το κλομπ του. Προχώρησα μέσα στο πλήθος, και προσέκρουσα αμέσως σ' αυτόν τον αόρατο, αλλά παν...

Το θεατρικό "Ακόμη μια στιγμή" είναι ένα έργο με πολλά στοιχεία μαύρης κωμωδίας, αλλά αν μεταφερόταν στον κινηματογράφο θα μπορούσε να διαβαστεί και ως ερωτική κoμεντί. Το φλερτ, η αγάπη για τη ζωή, η διακριτική γοητεία του πάθους κυριαρχούν ως στοιχεία και αφήνουν το άρωμά τους. Μια γυναίκα που δεν μπορεί να αποδεσμευτεί από μια μεγάλη αγάπη. Ένα φάντασμα που φαίνεται πραγματικό και είναι πάντα παρόν για να καλύψει πάγιες συναισθηματικές ανάγκες. Οι άλλοι δεν μπορούν να δουν τον Τζουλιέν. Εκείνος είναι εκεί, σχολιάζει, παρατηρεί, θυμώνει. Όταν ο θάνατος χωρίσει βίαια τους...

Ο "Αλέξανδρος ο Μέγας" είναι ένα από τα πρώτα έργα του κορυφαίου Γάλλου δραματουργού Ρακίνα (Jean Racine) και αποτέλεσε την αρχή των μεγάλων του επιτυχιών. Ο ελληνιστής Ρακίνας έζησε τον 17ο αιώνα και αντλούσε τα θέματά του από την ελληνική ιστορία και μυθολογία. Τα έργα του θεωρούνται μνημειώδη και αποτελούν μεγάλη προσφορά στο παγκόσμιο κλασσικό θέατρο, όπως η Ανδρομάχη, Ιφιγένεια, Φαίδρα, Αλέξανδρος ο Μέγας, Βερενίκη, Θηβαίδα κ.α.. Ο "Αλέξανδρος ο Μέγας" είναι ένα από τα ελάχιστα θεατρικά έργα που είχαν ως έμπνευση τη μεγάλη αυτή ιστορική μορφή. Το έργο διαδραματίζετα...

Η προσωπικότητα του Μεγάλου Αλεξάνδρου αποτυπώνεται ζωηρή και ανάγλυφη από την πένα ενός απαράμιλλου δραματουργού, λαμπρού εκπροσώπου του χρυσού γαλλικού αιώνα, τον Ρακίνα, που με πρότυπα τον Σοφοκλή και τον Ευριπίδη έφερε την αναβίωση της αρχαίας τραγωδίας στην υψηλότερη μορφή της. Η παρούσα μετάφραση, με πλούσια εικονογράφηση και σχόλια και σε έμμετρη ομοιοκατάληκτη μορφή, κατά μίμηση του πρωτοτύπου, η οποία δεν έχει προηγούμενο στην Ελλάδα ή αλλού, προσεγγίζει τη λεπτότητα, το άρωμα και την ομορφιά του εκλεκτότερου, παγκοσμίως, θεατρικού έργου με θέμα τον κορυφαίο Ηγέτη...

"Το γέλιο του Ιονέσκο -που κι ο ίδιος το ζητάει απ' τους θεατές του- στάθηκε το αποτελεσματικότερο ίσως όπλο στην όλη παράλογη επανάσταση της εικοσαετίας '50-'60. Μα ο δραματουργός δεν ξεχωρίζει κωμωδία και δράμα. "Η Κωμωδία -γράφει στις Σημειώσεις κι αντισημειώσεις- είναι για μένα η έμφυτη αίσθηση της ασυναρτησίας, που δημιουργεί μεγαλύτερη απόγνωση απ' ό,τι η Τραγωδία, επειδή οδηγεί στο αδιέξοδο." Αλέξης Σολωμός, "Θεατρικό Λεξικό", Εκδόσεις Κέδρος

Θα μπορούσαμε να ονομάσουμε τον "Αμφιτρύωνα" "Κωμωδία των μεταμορφώσεων" ή "Προσωπεία του δόλου". Στη βάση του μύθου και της ίντριγκας βρίσκεται το προσωπείο, το διπλό πρόσωπο. Οι θεοί έχουν δύο μορφές, τη θεϊκή και την ανθρώπινη. Οι αλλεπάλληλες μεταμορφώσεις τους -για να φέρουμε το μύθο στα μέτρα μας- αποκαλύπτουν γενικότερες κοινωνικές συμπεριφορές, την πρωτεϊκή φύση και τους ελιγμούς των ισχυρών. Ο Μολιέρος ήξερε πολύ καλά από προσωπεία και μεταμορφώσεις για να θίξει τα κακώς κείμενα του καιρού του και, γενικότερα, για να φωτίσει τα ανθρώπινα πάθη και παθήματα, να εκθέ...

Η "Ανδρομάχη" είναι από τα πιο σημαντικά ποιητικά έργα της περιοχής του Διαφωτισμού η οποία βασίζεται στον αρχαίο ελληνικό κλασσικό πολιτισμό, γραμμένο το 1667 στη Γαλλία όταν η βασιλεία, μέσα σ' ένα έντονο κλίμα αβροφροσύνης και ευγένειας, βρισκόταν στο απόγειό της. Θέματα από την ελληνική ιστορία και μυθολογία όπως του Τρωικού πολέμου και των επακολούθων του ήταν από τα πιο αγαπημένα της εποχής. Η Ανδρομάχη καταφέρνει μεν να σωθεί, αλλά θα βρεθεί, ως λάφυρο του πολέμου, υπόδουλη στις επιθυμίες του γενναίου βασιλιά. Εκείνη όμως δεν θα υποκύψει, κρατώντας τα υψηλά της ιδ...

Με τη σειρά Μεταποιήσεις, οι εκδόσεις Γκόνη επιλέγουν να εστιάσουν, πάντοτε στο χώρο της θεατρικής γραφής, σε αυτή τη λογοτεχνία σε δεύτερο βαθμό, στις διασταυρώσεις επί σκηνής ενός λόγου προγραμματικά διακειμενικού. Και να αναδείξουν συγχρόνως τη διαμεσολαβητική παρουσία της μετάφρασης σε αυτές τις διασταυρώσεις της παγκόσμιας λογοτεχνίας, την τέχνη του μεταφραστή.

Λίζι: Ποιος σου μιλάει για λεφτά. Σε ρώτησα αν έμεινες ευχαριστημένος και θα μπορούσες, νομίζω, ν' απαντήσεις ευγενικά. Τι συμβαίνει; Έχει γούστο να μη σ' άρεσε. Α, αυτό, μα την αλήθεια, θα 'ταν πολύ παράξενο... Φρεντ: Βούλωσ' το. Λίζι: Μ' έσφιγγες τόσο δυνατά. Και μου ψιθύριζες στ' αφτί πως μ' αγαπάς. Φρεντ: Ήσουνα μεθυσμένη. Λίζι: Δεν ήμουνα καθόλου μεθυσμένη... Φρεντ: Πάντως, ήμουνα εγώ... Δε θυμάμαι τίποτα. Λίζι: Κρίμα... Είχα γδυθεί στο μπάνιο κι όταν ήρθα σου, είχες γίνει κατακόκκινος. Δεν το θυμάσαι; Ούτε όταν σου είπα: "Να, ο αστακός μου;" Δε θυμάσαι που ήθελε...