Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Περιέχονται τα διηγήματα: ΓΕΝΙΚΑ - "Η γιαγιά, η στέρνα και το λαφοκέρατο" - "Η μάνα" - "Δέσπω Κούμα" - "Ο φίλος μου ο βρουκόλακας" - "Η Παναγιά στα τζάμια" ΠΑΙΔΙΚΑ - "Οι δύο φίλοι" - "Παρά λίγο κλέφτης" - "Ανάσταση με τη γιαγιά" - "Το σκιάχτρο" ΠΟΛΕΜΙΚΑ - "Το αντίσκηνο και το καντηλάκι" - "Για τον εφοδιασμό" - "Ώρες της ημέρας" - "Ανατομία του κανονιού" - "Ένα 24ωρο στο μέτωπο" ΟΝΕΙΡΙΚΑ - "Θέατρο καταδύσεως" - "Ρωξάνη" - "Βλάσφημον είδωλον"

Ένα από τα αριστουργήματα του κλασικού ιαπωνικού θεάτρου Νο. Ο συγγραφέας του Ζεάμι (1363-1443 μ.Χ.) είναι αυτός που καθιέρωσε το θεατρικό είδος Νο χαρίζοντάς του την αραχνοΰφαντη οριστική μορφή του. Υπήρξε ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτης καθώς και λαμπρός θεωρητικός του θεάτρου. Από τα 200 περίπου έργα του ρεπερτορίου του Νο αποδίδονται στον Ζεάμι περίπου τα μισά και ακριβώς αυτά είναι που τον έχουν αναδείξει σε έναν από τους μεγαλύτερους δραματουργούς όχι μόνο της Ιαπωνίας αλλά και όλου του κόσμου σε όλες τις εποχές. Πληροφορίες για το θέατρο Νο, τον Ζέαμι και το έργο...

25/11/88 Απόψε έφαγα ένα ωραίο βραστό στου Θεολόγου, που, αφότου πέθανε, η ταβέρνα του έγινε πιο σοβαρή. Ο Πέρη exalte με τη Μαφία, ο Νίκος πιο κόκκινος, κι η Τζούλια, που σε κάποια στιγμή με χτύπησε στην πλάτη. Είδα στην αλέα του Ζαππείου, μες στη φωτεινή δέσμη που έριχνε ο φανοστάτης, ένα κοπάδι φύλλα να τα παρασέρνει ο αέρας και να τα φυσά κατά τη νύχτα. 26/11 Μετά την χθεσινοβραδινή νεροποντή, που με βρήκε ξαπλωμένο στο κρεββάτι, αλλά όχι κοιμισμένο, με ξύπνησε το μεσημέρι τηλεφώνημα της Θεώνης. Εκείνη τρόμαξε στο χαμόσπιτο που νοίκιασε στο Αιγάλεω και που έμπασε νερ...

I Γιατί ο αγώνας να φτάσουμε την αλήθεια μας αφαιρεί τον οίκτο μας, και ο αγώνας να ξεπεράσουμε τα πάθη μας τον ξαναστήνει στα πόδια του; II Το εθνικό αίσθημα θα μπορούσε να αναζωπυρωθεί, αν ένας άνθρωπος με γερή μόρφωση -ανίσως καθολικός, θα έπρεπε να είχε μορφωθεί έξω από την Ιρλανδία- μάζευε γύρω του μια χούφτα ανθρώπους σαν κι αυτόν και ίδρυε μια καινούρια εφημερίδα Το Έθνος, απαγορεύοντάς της όλες τις προσωπικές επιθέσεις, όλα τα επιχειρήματα που προϋποθέτουν ένα χυδαίο κίνητρο στον αντίπαλο, και διαλέγοντας για εθνική της πολιτική, όχι ό,τι αφηρημένα φαντάζει πιο...

Είχα κάποτε γράψει πως με τις καλύτερες ελληνικές μεταφράσεις ποιημάτων έχομε παρέμβαση (θετική παρέμβαση) του μεταφραστή, δεν έχομε προσάρτηση, όπως συμβαίνει -μοναδική περίπτωση- με τον Καρυωτάκη. Όσα ποιήματα εκείνος μετάφρασε τα προσάρτησε στην ποίησή του, που σημαίνει πως τα προσάρτησε στην ποίηση την ελληνική. Τα ποιήματα που θα διαβάσετε στο βιβλίο τούτο με τις μεταφράσεις του Καρυωτάκη είναι ποιήματα ελληνικά. Είναι όλα ποιήματα περασμένα μέσα στη δίνη της γλώσσας μας. Την απόδειξη για αυτό που σας λέω θα τη βρείτε στην αριστερή σελίδα με τα γαλλικά, τις περισσότερε...

Όλοι έχουμε καταραστεί -μία τουλάχιστον φορά. Κάθε κατάρα φανερώνει, και κρύβει, ένα περιστατικό της ζωής, μια ιστορία γεμάτη πάθος, μένος, αγριότητα και αδιαλλαξία. Η κατάρα προκύπτει από κάποια σύγκρουση. Χρειάζεται, για να εκστομιστεί, μια ισχυρή αιτία, που οδηγεί σ' εκείνη την εκρηκτική και οριακή κατάσταση όπου ο αναθεματιστής, επειδή νιώθει ριζική αδυναμία ώστε να υπερασπιστεί το ατομικό δίκαιο -ας σημειωθεί πως εξισώνει το επιμέρους αυτό δίκαιο το καθολικό: το Δίκαιο- με θεμιτό και φυσικό τρόπο απέναντι στον αναθεματιζόμενο, που ζήτησε να προξενήσει, προσωπικό του...

Δεν εγνώρισα τους παππούδες μου. Ο ένας σκοτώθηκε από έκρηξη βόμβας. Ο άλλος πέθανε όταν ήμουν τριών χρόνων. Από τον πρώτο, τον πατέρα της μάνας μου, δεν έχω τίποτε που να τον θυμίζει. Εκτός από μια μικρή φωτογραφία που τον δείχνει με στολή στρατιώτη. Από τον άλλο, το δάσκαλο, έχω το τελευταίο του ημερολόγιο και μερικές παρτιτούρες με βαλσάκια και πόλκες -ήταν ερασιτέχνης βιολιστής. Γνώρισα, όμως και τις δύο γιαγιάδες. Η μία ήταν, πώς να το πω, πολύ χωματένια. Δε μου έμαθε τίποτα. Δε με βοήθησε ποτέ. Ήξερε μόνο να μισεί και να εύχεται τη δυστυχία των άλλων. [...] Η άλλη γ...

1. Εγώ ο Χαρίτων από την Αφροδισιάδα, ο γραμματέας του ρήτορα Αθηναγόρα, θα σας αφηγηθώ μιαν ερωτική ιστορία που έγινε στις Συρακούσες. Ο Ερμοκράτης, ο στρατηγός των Συρακουσίων, ο περίφημος νικητής των Αθηναίων, είχε μια θυγατέρα που την έλεγαν Καλλιρρόη. Ήταν κοπέλα θαυμαστή, το καμάρι όλης της Σικελίας. Η ομορφιά της δεν ήταν ανθρώπινη αλλά θεϊκή· κι όχι κάποιας Νηρηίδας ή νύμφης των βουνών αλλά της ίδιας της Αφροδίτης. Η φήμη για το ασυνήθιστο θέαμα έτρεχε παντού, και μνηστήρες συνέρεαν στις Συρακούσες, δυνάστες και γιοι τυράννων, όχι μόνο από τη Σικελία, αλλά κι από...

[...] Τον Ησίοδο χρειάστηκε να τον ανακαλύψω, σάμπως να ήταν εξαρχής δυσεύρετος, σχεδόν κρυμμένος· αυτή την αίσθηση ελπίζω πως κρατούν οι μεταφράσεις· επιλογές λίγο - πολύ αυθαίρετες, εκτός κι αν ήταν από κάπου εντεταλμένες ή και δοσμένες. Γιατί μεταφράζοντας εδώ και κάποια χρόνια την Οδύσσεια, γύρευα μιαν άλλη, δεύτερη φωνή, διαφορετική σχεδόν σε όλα της, για να μπορέσω να συνεχίσω. Μου χρειάστηκε αυτή η παράξενη συναδέλφωση των δύο ποιητών, που η ελληνική αρχαιότητα την θεώρησε φυσική και την επικύρωσε νωρίς, δίχως αναστολές. Θα φέρω ένα οικειότερο και πιο κοντινό μας πα...

Το γήπεδο αυτό που απόψε σε μια καλή στιγμή αντίκρισα ν' απλώνεται μπροστά μου, σαν πράσινος ορίζοντας σε βάθος, θα μπορέσω άραγε να ξαναδώ με την ίδια όρεξη όπως όταν το 'χα πρωτοδεί; Το χωράφι εκείνο με το χορτάρι φουντωμένο και το παιδί που έτρεχε στην άκρη του να φτάσει εκεί όπου έδυε ο ήλιος, δίχως να το νοιάζει αν πληγώνει τα γόνατά του, επειδή σηκωνότανε ξανά και πάλι έτρεχε (γιατί του άρεσε να τρέχει μες στο μακρύ χωράφι με τα γόνατα γδαρμένα απ' τις μολόχες που πάνω τους έπεφτε για να φτάσει ως εκεί που τέλειωνε το γήπεδο και βασίλευε ο ήλιος), άραγε θα μπορέσω να...

Στ' Ανώγεια, στους γάμους πηγαίνουν κανίσκι. Βάζουνε τα τρόφιμα σε μια σακούλα, τη σηκώνουνε στους ώμους και πάνε. Παντρευόταν κάποιος που είχε γυρέψει τη Φράγκα, αλλά εκείνη ήταν δύσκολη και δεν ήθελε να παντρευτεί. Το κανίσκι έπρεπε να το πάει αυτή, που ήταν η πιο μεγάλη, αλλά ήταν μαλωμένη με τον πατέρα της, είχε πεισμώσει και δεν ήθελε να πάει. Λέει της Αλεξάνδρας ο πατέρας της: "Πήγαινε να πεις της Φράγκας να σηκωθεί να πάρει το κανίσκι και να το πάει". Της το λέει η Αλεξάνδρα, αλλά εκείνη ήταν αμετάπειστη. "Πάρε το να το πας εσύ", της λέει της Αλεξάνδρας ο πατέρας...