Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο πόλεμος, είτε ως βίωμα των προηγούμενων είτε ως σύγχρονο με το συγγραφέα γεγονός, η αντίσταση και τα επαναστατικά οράματα της δεκαετίας του '70, οι ιδεολογικές συγκρούσεις και οι αβεβαιότητες των νέων ανθρώπων οι οποίοι, ενώ ανακάλυπταν συναρπαστικούς ορίζοντες, όπως το διεθνισμό ή το φεμινισμό, ταυτόχρονα γνώριζαν και μεγάλες απογοητεύσεις: τη διάσπαση της αριστεράς, το λαϊκισμό, το οικονομικό θαύμα των λαμόγιων. Ο έρωτας, που ελλοχεύει σε κάθε γωνιά, ο θάνατος, τέλος, που σφραγίζει ανεξίτηλα πράξεις και όνειρα... Όλα ετούτα είναι παρόντα, σε μια διαδρομή από τη δικτα...

"...Τα βράδια, όταν ξαναγύριζαν τ' άστρα στον ουρανό, μαζευόμαστε και απαριθμούσαμε τα μεγέθη της μέρας, νοθεύαμε τις μουσικές μας μνήμες με καλό κρασί και συχνά, επικυρώναμε εκκρεμείς περιπέτειες ηδονής. Η ζωή κυλούσε με αρκετή αξιοπρέπεια, κατά τα άλλα, η δουλειά του τού επέτρεπε να καλύπτει, με: αρκετή άνεση, όλες τις οικονομικές απαιτήσεις της καθημερινής του ζωής. Έγραφε, εκείνη την εποχή, στον αδελφό του: "Εδώ, Αρμάντο, με την πανσέληνο, η σελήνη κατεβαίνει μέχρι πάνω απ' τους μύλους, για να μπορούν να την ακουμπάνε οι ποιητές και τα κορίτσια με τους ανεπίληπτους λ...

Που βρίσκουμε, άραγε, τις νέες μουσικές; Πώς μπορεί να φτιάχτηκε η πρώτη λύρα; Σήμερα, όλοι ξέρουμε πώς γράφονται οι καινούργιες μουσικές: κάποιοι που έμαθαν ή σπούδασαν μουσική γράφουν σε νότες τον μουσικό σκοπό που γεννιέται στην καρδιά και το μυαλό τους. Τι γινότανε όμως πιο παλιά; Όταν, όσοι ήξεραν νότες, ήταν πολύ λίγοι; Αλλά κι ακόμη πιο παλιά: όταν δεν υπήρχαν νότες; Πώς γεννιέται μια νέα μουσική; Που τη βρίσκουμε; Τι απάντηση μπορούμε να δώσουμε για τα παλιά τα χρόνια; Τότε, που ο κόσμος τραγουδούσε και χόρευε πάνω σε σκοπούς και μελωδίες που δεν ανήκαν σε κανέ...

Στο βιβλίο αυτό ο Πιέτρο Ινγκράο αναφέρεται στο" Αγανακτήστε", τη μεγάλη εκδοτική επιτυχία του Στεφάν Εσέλ στη Γαλλία αλλά και στην Ελλάδα, μέσα από μια συζήτηση με τους ιταλούς πανεπιστημιακούς Μαρία Λουίζα Μπότσια και Αλμπέρτο Ολιβέτι. Ο σημαντικός αυτός ιταλός πολιτικός, σχολιάζοντας το έργο του Εσέλ, ισχυρίζεται ότι η αγανάκτηση δεν αρκεί: "...Θεωρώ ότι το να αντικαταστήσει η αγανάκτηση την πολιτική και, πάνω απ’ όλα, να αντικαταστήσει τη δημιουργία των αποτελεσματικών της μορφών είναι μια αυταπάτη..." Είναι βεβαίως μια απάντηση έστω και στοιχειώδης. Όμως είναι ανάγκη ν...

"Σήμερα τ' απόγευμα κάναμε πόλεμο "Κάτω Πετράλωνα" - "Νέα Σφαγεία". Η δική μας συμμορία παρατάχτηκε στη Χαμοστέρνας αρκετά πριν το ρέμα, τα "Νέα Σφαγεία" απέναντι μας, μπροστά στο βουναλάκι. Όταν δόθηκε το σύνθημα, άρχισε ο πετροπόλεμος. Με έναν όρο. Όχι στα κεφάλια. Μόνο στα πόδια. Η Κατίνα κι εγώ βάλαμε όπως πάντα τον Αυτιά στη μέση γιατί όταν έρχεται καμιά πέτρα προς τη μεριά μας, σκύβουμε εμείς από πίσω του και την τρώει αυτός. Άλλωστε έχει συμφωνήσει κι ο ίδιος σ' αυτήν την τακτική. Δηλαδή, να μαζεύουμε εμείς σκυφτά σκυφτά από κάτω πολεμοφόδια κι εκείνος να τα παίρνει,...

...Κάποια στιγμή σκέφτηκα να μη το κάνω. Αλλά δε μπόρεσα να αντισταθώ. Καλύτερη νεκρή και παθιασμένη παρά ζωντανή και άπραγη... ...Κόσμος πήγαινε και ερχόταν μες τη ζωή μου, στο θάνατο τους. Ποιοι ήταν αυτοί που ενώ τους καταδίωκα, τους συντρόφευα; Ενώ τους πονούσα βαθιά, τους έγλειφα τις πληγές τους; Δε γνώρισα κανέναν, ούτε ανθρώπους, ούτε τόπους. Πλάνεψα ανθρώπους, πλάνεψα τόπους. Όλη μου η ζωή με θανάτωνε και οδυνηρά με εγκυμονούσε. Και λοιπόν; Κάμποσο χώρο έπιασαν οι σκιές που άπλωσα. Φασουλήδες νυχτοπερπατητές διαγωνίζονται σε αλητεία και ξεδιαντροπιά το Λόγο πο...

Τέσσερις ιστορίες - Παραμύθια για ενήλικες με πρωταγωνιστές αρλεκίνους, ξωτικά και φαντάσματα. Η κοπέλα από τη λίμνη, με την χαμένη μνήμη αναζητά το παρελθόν της. Ποιο θρύλο κρύβει το χωριό στο οποίο καταφθάνει και πως ένας τυφλός γεράκος θα μπορέσει να την βοηθήσει θυμίζοντας της πράγματα που έγιναν πολλά χρόνια πριν στο χωριό; Ο Αρλεκίνος ανακαλύπτει ξαφνικά ότι η ζωή του δεν του ανήκει αφού κάποιος άλλος κουνάει τις κλωστές που είναι ραμμένες πάνω του. Θα επαναστατήσει και θα ελευθερωθεί από τα δεσμά του. Τι θα συμβεί όμως όταν στον δρόμο του βρεθεί η κοπέλα - κλόο...

Την πρώτη μέρα που πήγαμε στο νέο μας σπίτι από τα Πετράλωνα στον Ταύρο, λίγους μήνες μετά τη γέννησή μου, χιόνισε. Λένε πως αυτό σημαίνει ευτυχία. Στην διαδρομή μου πολλές φορές την πλησίασα, όμως τη βίωσα με τον πιο απόλυτο τρόπο 52 χρόνια μετά, το Μάη του 2009, όταν και ξύπνησα με την καρδιά ενός 27χρονου, να χτυπάει μέσα μου.

Σύμφωνα με τον ινδιάνικο μύθο, ο δημιουργός ένιωσε θλίψη για τα παιδιά, όταν συνειδητοποίησε ότι θα γεράσουν και θα γίνουν αδύναμα πλάσματα. Μάζεψε, λοιπόν, τα όμορφα χρώματα από διάφορες πηγές όπως το φως του ήλιου, τα φύλλα, τα λουλούδια και τον ουρανό. Τα έβαλε σε ένα μαγικό σακούλι και το παρουσίασε στα παιδιά. Όταν εκείνα το άνοιξαν, πεταλούδες πέταξαν έξω ελεύθερες, τραγουδώντας και γοητεύοντάς τα που δεν είχαν δει κι ακούσει ποτέ κάτι παρόμοιο. Όμως, τα πουλιά παραπονέθηκαν στο δημιουργό κι εκείνος απέσυρε από τις πεταλούδες τη δυνατότητα να τραγουδούν. Από τότε, αν...

Δεν είναι νοστ-αλγία. "Θυμάμαι" δεν σημαίνει (νοστ)αλγώ. Θυμάμαι σημαίνει έχω ζήσει. Θυμάμαι σημαίνει μεταφέρω τώρα, ζω. Είμαι αυτό που έχω ζήσει. Είμαι οι μνήμες που, τώρα, μεταφέρω. Οι μνήμες είναι, τώρα, ο πλούτος. Οι αισθήσεις ήταν και είναι, πάντα, ο πλούτος. Οι αισθήσεις χτίζουν τις μνήμες και οι μνήμες πλάθουν τις αισθήσεις, τώρα. Και προχωράμε μαζί, συνέχεια, μέχρι το τέλος. Εγώ έχω τέλος. Γιατί έτσι είναι ο άνθρωπος. Κι αυτό δεν μπορώ να το αλλάξω. Η πλατεία δεν έχει. Θα είναι εκεί σε πείσμα όλων και θα είναι όλων, σε πείσμα κάποιων. Γιατί έτσι είναι οι πλατείες. Κ...

Η συλλογή διηγημάτων "Τι νέα από το στρατόπεδο του Κρίσενβελτ;" αποτελείται από εφτά ιστορίες για την Ελλάδα της κρίσης. Ένα έγκλημα ρατσιστικού μίσους κάνει μια ηλικιωμένη γυναίκα να ξανασκεφτεί τις αξίες της ζωής, ένας μικροαστός χάνει την επιχείρησή του και τη ζωή του χωρίς ποτέ να καταλάβει τι κρύβεται πίσω από την καταστροφή του, η απάνθρωπη αντιμετώπιση των ηλικιωμένων από ένα σύστημα που τους θεωρεί βάρος, τα αμάρτημα ενός ιερωμένου και η έκπληξη της αλληλεγγύης... Απλές ιστορίες, απλών ανθρώπων... Σαν ένα ημερολόγιο της κρίσης. "Τον συνέλαβαν για εμπρησμό. Το προ...

Ρώτησαν κάποτε τον ποιητή, τι είναι αυτό που χρειάζεται, πάνω απ' όλα, για να γράψει: ιδέες, χαρτί, μελάνι, ένα πληκτρολόγιο... ένα μπαλκόνι να βλέπει στη θάλασσα. Κι αυτός απάντησε: η μία. Το γράμμα σου ανάγκη πάσα να έχει παραλήπτη, ν' απευθύνεται. Αλλιώς μένει ανεπίδοτο. Κι ας γίνεται μετά η μία χιλιάδες.

Ο συνοικισμός πλέον είχε αλλάξει ολότελα μορφή. Οι παράγκες είχαν μετατραπεί σε κανονικά σπίτια με τούβλα, οι τσίγγινες στέγες σε μπετόν αρμέ. Αποκτήσαμε ηλεκτροδότηση κι αργότερα υδροδότηση. Όμως άλλαξαν κι οι άνθρωποι. Τα παιδιά έχασαν τις αλάνες που έπαιζαν, οι χαρούμενες φωνές τους ακούγονταν όλο και λιγότερο. Οι μεγάλοι, απομακρύνθηκαν σιγά-σιγά ο ένας απ' τον άλλον, η ζωή στα καινούργια σπίτια είχε περισσότερες απαιτήσεις, που σημαίνει και περισσότερες σκοτούρες. Άρχισε και λίγο ο ανταγωνισμός μεταξύ τους, κάτι που πριν δεν είχε λόγο ύπαρξης. Δίχως να το καταλάβουν, π...

Ο Γιάννης γέλασε καθησυχαστικά. - Έλα ρε, μη φοβάσαι. Είναι πολύ απλό. Θα γεμίσουμε τους πλαϊνούς τοίχους με δυο-τρεις γιγαντογραφίες απ' την εποποιία της Αλβανίας. Τους Έλληνες στρατιώτες να ορμούν μέσα στα χιόνια "εφ όπλου λόγχη" φωνάζοντας "αέρα". Μουλάρια να ανεβαίνουν τα χιονισμένα βουνά φορτωμένα εφόδια και πυρομαχικά και ένα μεγάλο "ΟΧΙ" στο νεφοσκεπή ουρανό. Μερικά δάφνινα στεφάνια, κανένας μαίανδρος και άλλα παρόμοια. Κι απέναντι, πίσω απ' τους ομιλητές, μια μεγάλη παράσταση με το κοτόπουλο που ψήνεται και τον φαντάρο μπροστά με τ' όπλο στον ώμο. Άμα βλέπουν τέτοι...

Το πρωί, πριν καλά-καλά ξημερώσει, ξυπνήσαμε έντρομοι από τα ουρλιαχτά της Φρίντας, της σκυλίτσας που είχαμε σαν έκτο μέλος της οικογένειας. Βγήκαμε στην αυλή και παγώσαμε από το θέαμα. Ποτέ δεν την είχαμε ξαναδεί έτσι. Έτρεχε ουρλιάζοντας σαν αφιονισμένη πάνω κάτω στην αυλή, έβγαζε αφρούς απ' το στόμα και κοπανιόταν στην εξώπορτα, σα να 'θελε να τη σπάσει, να βγει έξω. Η μητέρα μου έκανε το σταυρό της, έπιασε το κεφάλι της και σε λίγο ,οι οιμωγές της κάλυψαν τ' αλυχτίσματα της Φρίντας. - Το φάγανε το παιδί μου!... το φάγανε!... Το μεσημέρι μάθαμε πως πράγματι, τους εί...

ΠΑΡΑΜΥΘΙ Η Ραπουνζέλ φορά το πανωφόρι του αδελφού της και κατεβαίνει από τη σκάλα του πύργου στα άδεια δωμάτια. Υπήρχε σκάλα τελικά εσωτερική και μπορούσε να ανεβοκατεβαίνει όποτε ήθελε. Για τα άλλα με το "ρίξε σκάλες τα μαλλιά σου" Δεν ξέρω δεν το πιστεύω ήταν χαρακτήρας συγκρατημένος εσωστρεφής

Ιστορικό μυθιστόρημα με φόντο τη ζωή του αγωνιστή-μάρτυρα Ναπολέοντα Σουκατζίδη, της σύντομης ζωής του και ταυτόχρονα λεηλατημένης. Από φύτρα μικρασιατική είναι. Από εκεί ξεκινάει η ιστορία του. Το 1909. Και η Ιστορία του τόπου 1909 - 1944. Οι μικρασιάτικοι τόποι, οι σχέσεις με τους Τούρκους, οι εκτοπισμοί του 1914 - 15, η Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών, η τραγωδία και η καταστροφή, ο νόστος και η απώλεια, η αποκατάσταση και η προσαρμογή, ο μεσοπόλεμος, το ιδιώνυμο, η οικονομική κρίση, οι τόποι εξορίας, η 4η Αυγούστου, ο πόλεμος, η κατοχή, η αντίσταση... οι...

Τις, ξένος ω ναυαγέ; Και τώρα τον βυθό βλέπουμε που είναι μαύρος Ένα καράβι μια νύχτα ένα πέλαγος Δεν ήρθαμε για θάνατο Τα χέρια να πουλήσουμε ήρθαμε στην αγορά