Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στο πάρκο ενός κολεγίου στο Παρίσι γύρω στο 1920, τα αγόρια σχηματίζουν γύρω από τη Φερμίνα Μάρκες, την αιθέρια αυτή ύπαρξη, ένα είδος "ερωτικής αυλής". Η Φερμίνα Μάρκες, κόρη τραπεζίτη, έχοντας έρθει από τη μακρινή Κολομβία, πηγαίνει καθημερινά στο κολέγιο του Σαίντ Ωγκυστέν μαζί με τη μικρή της αδελφή Πιλάρ και τη θεία της, την κρεολή Μαμά Ντολορέ, όπου επισκέπτεται τον μικρότερο αδελφό της, που είχε μόλις μπει εσωτερικός. Στολισμένη με όλες τις εξωτερικές χάρες και με μια ομορφιά την οποία αναδεικνύει ακόμη περισσότερο μια έμφυτη κομψότητα, "η εκθαμβωτική αυτή ύπαρξη είχ...

[...] Μια παράξενη, μια ακατάλυτη συμπάθεια είχε γεννηθεί μέσα μας για το όν αυτό που είχε έρθει εδώ να τερματίσει τη ζωή του, μια συμπάθεια που μας απομόνωνε μαζί του σ' εκείνη την ψυχρή αμμουδιά, ανάμεσα στον γκρεμό που έστεκε ασάλευτος και στα νερά που κινούνταν. Ήμασταν μόνοι - μόνοι με τη φάλαινα, με εκείνη την ανεξιχνίαστη μάζα από ζελατίνη όπου το κενό έπαιρνε χρώματα τόσο τρυφερά, και με κοινή συμφωνία, χωρίς μια λέξη, ενστερνιστήκαμε την υπόθεσή της. Αυτή η ήττα, αυτό το σιωπηλό σβήσιμο, όλα ξαναγίνονταν παρουσία. [...] Η θέα της μας εκτόξευε έξω από το χρόνο, έξω...

"Μόλις έχετε πάρει στα χέρια σας αυτό το μικροσκοπικό μυθιστόρημα. Μια ώρα τρένο, δυο-τρεις διαδρομές με το μετρό κι αυτό ήταν. Το κλείνετε. Και τότε αναλογίζεστε την τεράστια απόσταση που σας έκανε να διανύσετε. Ούτε που το καταλάβατε. Ο Ιγκόρ, φωτογράφος, πρέπει να φύγει από το Ντουαρνενέ και να επιστρέψει στο πατρικό του σπίτι, όπου μια καταιγίδα του έχει σπάσει τα παράθυρα. Η στρωτή γραφή της Σελιά Ουντάρ μας ταξιδεύει από το παρόν στο παρελθόν. Πρέπει να 'ναι κανείς μάγος για να μπορεί να παίζει έτσι με την πορώδη υφή του χώρου και του χρόνου, υποδηλώνοντας μόνο, με θρ...

"Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν συναντούν τον Πήτερ Παν αναγνωρίζουν στο πρόσωπό του το μικρό παιδί που υπήρξαν κάποτε και που έχουν την τάση να το ξεχνούν". Γιατί πίσω απ' αυτό το χαρούμενο, αθώο κι άκαρδο πρόσωπο κρύβεται ένα θλιμμένο παιδί, όπως το αποκαλύπτει με εξαιρετικό τρόπο η Kαθλήν Kέλλυ-Λαινέ. Εξερευνώντας το μύθο αυτού του μικρού αγοριού που αρνείται να μεγαλώσει, η ψυχαναλύτρια-συγγραφέας παραπέμπει στη δική της παιδική ηλικία και τη φυγή από την Ουγγαρία, με τον Εβραίο τυπογράφο πατέρα που πήγε στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως και κυνηγήθηκε από το σταλινικό καθε...

"Η ζωή της παρέας συνεχίστηκε όλη την άνοιξη και τις αρχές του καλοκαιριού, μέσα στην ίδια εκείνη ερωτική και ταυτόχρονα εντελώς παρθενική της οικειότητα, περιβεβλημένη το μυστικό της το όποιο ποτέ κανείς μας δεν πρόδωσε. Οι καλοκαιρινές διακοπές μας σκόρπισαν για πάντα. Η ωραία φίλη μας εξαφανίστηκε απ' τον ουρανό της παιδικής μας ηλικίας, όπως εξαφανιζόταν πάνω στο ποδήλατό της στη γωνία των βουλεβάρτων η όμορφη σιλουέτα και τα μποτίνια της. Ούτε καν να την πολυσκεφτόμαστε δεν μας αρέσει. Από σεβασμό στην παιδική ηλικία και στα μυστήριά της. Γιατί, κατά βάθος, δεν ήμασ...

Στην περιοχή που ονομάζεται Bois-Brule, στα σύνορα του δάσους της Argonne στη Γαλλία, ζει με τη γυναίκα του τη Βιβιάν ο συμβολαιογράφος Μαρτέν Τισιέ. Μαζί τους ο γηραιός πατέρας του Μαρτέν, που τα έχει σχεδόν χαμένα. Η Βιβιάν "παθιασμένη καλλιτέχνιδα που κατασκεύαζε και έπαιζε μαριονέτες" ζήτησε από τη Λεϊλά, την 19άχρονη μαθητευόμενή της, να ασχοληθεί με τον μικρό γιο της κατά τη διάρκεια των σχολικών διακοπών. Έτσι, η νεαρή κοπέλα βρέθηκε στο Bois-Brule (Καμένο Δάσος στα ελληνικά). Όμως εκείνη τη στιγμή εμφανίζεται ένας παράξενος τύπος από το παρελθόν... 'Ενας άνδρας πο...

Την λένε Γκορντανά. Είναι ξανθιά. Ένα ξανθό σκληρό, αποτέλεσμα μεγάλης προσπάθειας, μαλλιά ατίθασα. Ανάμεσα στις μαύρες ρίζες των βαμμένων μαλλιών, η επιδερμίδα είναι λευκή, ξεπλυμένη, γυαλίζει και κάνει το βλέμμα να αποστρέφεται σαν να είχε αιφνιδιάσει την Γκορντανά, και άθελα του, και να της είχε αποσπάσει κάτι πολύ προσωπικό. Το στόμα της είναι κλειστό πάνω απ’ τα σφιγμένα δόντια. Φαίνεται ανυποχώρητη, το σώμα της από τη μέση κι επάνω άκαμπτο και επίμονο, ελαφρώς γυρτό, το μικρό της κεφάλι στην ίδια ευθεία. Μαντεύει κανείς δόντια γερά, συμπαγή, που καιροφυλακτούν πίσω απ...

Τον Απρίλιο του 1935 το Κ. Κ. της Γαλλίας λαμβάνει εντολή από τη Μόσχα να φέρει στη Γιορτή της Ειρήνης έναν εκπρόσωπο από κάθε λαό ο οποίος στέναζε υπό την καταπίεση του γαλλικού ιμπεριαλισμού. Επικράτησε πλήρης αμηχανία. Βρήκαν μέλη του κόμματος με καταγωγή από το Αλγέρι, το Βιετνάμ ή την Πολυνησία και μιγάδες της Καραϊβικής. Όμως, όσο κι αν έψαξαν, δεν βρήκαν στις τάξεις του κόμματος ούτε έναν εκπρόσωπο από τις υπό εκμετάλλευση χώρες της μαύρης Αφρικής. Ώσπου, μετά από αγγελία στις εφημερίδες, εμφανίζεται ένας Μαύρος με φανταχτερό ρούχα, που μιμούνταν τα νούμερα της Μιστα...

"Συμβαίνει καμιά φορά ένας άνθρωπος να πηγαινοέρχεται μέσα στο σπίτι του, να κάνει τις συνηθισμένες του κινήσεις, τις κινήσεις της κάθε μέρας, χαλαρωμένος, μόνος με τον εαυτό του, και, σηκώνοντας ξαφνικά τα μάτια, ν’ αντιληφθεί ότι οι κουρτίνες δεν είναι τραβηγμένες και ότι ο κόσμος τον παρακολουθεί απ’ έξω. [...] Υπήρχε άνθρωπος στον κόσμο που θα μπορούσε να προβλέψει ότι η βραδιά εκείνη θα έμπαινε εν συνεχεία στο μικροσκόπιο, πως θα τον ανάγκαζαν να την ξαναζήσει κάτω από το μεγεθυντικό φακό, κυριολεκτικά σχεδόν σαν έντομο;" Η ύπαρξη του Σπένσερ Άμπυ, ενός γλυκομίλητου...

Ο γάλλος συγγραφέας και ακαδημαϊκός, Ανρί Τρουαγιά, που διέπρεψε και ως βιογράφος, φωτίζει τη ζωή και το έργο των τριών "καταραμένων" ποιητών, Μπωντλαίρ, Βερλαίν, Ρεμπώ, μέσα από τη σχέση με τις μητέρες τους. "Συμβαίνει ορισμένες φορές τα κοντινά πρόσωπα ενός μεγάλου συγγραφέα να παραγνωρίζουν την αξία του έργου του και ό,τι τον κινητοποιεί στη ζωή. Προφανώς, ούτε η κυρία Μπωντλαίρ, ούτε η κυρία Βερλαίν, ούτε η κυρία Ρεμπώ παθιάστηκαν ποτέ με τις ποιητικές αναζητήσεις των γιων τους. Εξάλλου, καμία από τις τρεις τους δεν θα μπορούσε να καυχηθεί για τη λογοτεχνική της κ...

Με το "Μπάμπι μπαρ" ο Υβ Ραβέ μας προτείνει ένα γκρίζο ή και μαύρο παραμύθι, εσωστρεφές, απλό έως και στοιχειώδες. Χωρίς νεράιδες, ωστόσο κανένα θαύμα- η μαγεία νεκρή. Τη θέση όλων αυτών την έχει πάρει η πιο ισοπεδωτική καθημερινότητα, σαν αποδεικτική διάσταση του τραγικού. Το "Μπάμπι Μπαρ" είναι ένα κακόφημο κλαμπ και πηπ-σόου, ένα πορνείο όπου εξαργυρώνονται τα κάλλη των πολύ νεαρών κοριτσιών του. Ανάμεσά τους η Κάντι, και μαζί η μητέρα της η Μόνικα, στο ρόλο της πρόθυμης όσο και ιδιοτελούς συνοδού. Ο Μωρίς, ο προαγωγός, εκμεταλλεύεται τη Μόνικα, ενώ ο Βαλέριο, το αφεν...

Ένας αντίλογος σε ό,τι σήμερα θεωρείται κομψό, «πρέπον», «της μόδας». Είμαστε, άραγε, εμείς οι γυναίκες πιο απελευθερωμένες από τις μανάδες μας; Είναι, άραγε, ο κόσμος στον οποίο ζούμε καλύτερος από τον δικό τους; Αμφιβάλλω. Σ' έναν κόσμο όπου όλοι μοιάζουν κουρασμένοι και όλα ισοπεδωμένα, ας αντισταθούμε όσο μπορούμε σε ό,τι θεωρείται πολιτικά και κοινωνικά «ορθό». Αν μη τι άλλο, έτσι θα αισθανθούμε πιο ζωντανοί/ές. Ας αντιδράσουμε στην «ενιαία σκέψη», που κατατρώει την ίδια την ύπαρξή μας. Ας αρνηθούμε τους ψευδεπίγραφους έρωτες, που αφυδατώνουν την ψυχή μας. Ας αφήσου...

Γεννημένη σ' ένα χωριό της δυτικής Αγγλίας, μεγαλωμένη στην απόλυτη στέρηση, η Έμμα θα περάσει στην εφηβεία της «δια πυρός και σιδήρου» και θ' ασκήσει τα πιο ταπεινά επαγγέλματα. Κι όμως, στα 30 μόλις χρόνια της, θα έχει ήδη «προλάβει» να διατελέσει ερωμένη επιφανών άγγλων ευγενών, σύζυγος του λόρδου Χάμιλτον, πρεσβευτή της Μεγάλης Βρετανίας στη Νεάπολη αλλά και περιώνυμου συλλέκτη αρχαιοτήτων, ομοτράπεζη επιφανών λόγιων, μουσικών και ζωγράφων της εποχής της, επιστήθια φίλη της Μαρίας Καρολίνας, βασίλισσας της Νεάπολης και αδελφής της Μαρίας Αντουανέτας και, πάνω απ' όλα, μ...

...Κοιτώ αυτές τις φωτογραφίες. Έγχρωμες εικόνες που έγιναν στο νησί της Σκοπέλου. Φέρνουν μνήμες χαράς, φόβου, περιέργειας, αισιοδοξίας και αλληλεγγύης με το χώρο και τους ανθρώπους. Η «φωτογραφία» σπάνια ήταν ο κύριος στόχος. Επικρατούσε η λαχτάρα για μια νέα πραγματικότητα, επιβάλλοντας διαφορετική οπτική στα ίδια πράγματα που μας βαραίνουν. Αυτές οι εικόνες σήμερα μοιάζουν κοσμητικά επίθετα, ενώ οι ερωτήσεις παραμένουν ερωτήσεις. Ωστόσο συνεχίζω να δουλεύω, όχι για να πετύχω αυτό που έχασα, αλλά για να κατανοήσω τι συντελείται όταν αποτυγχάνω. [...] (Στράτος Καλαφάτης)

Κάθε χρόνο περισσότεροι από 700 εκατομμύρια τουρίστες διασχίζουν τον κόσμο. Το 2010 θα έχουν γίνει ένα δισεκατομμύριο αυτοί που θα μας ζαλίζουν με τις ταξιδιωτικές τους αφηγήσεις.

"Υπάρχουν θνητοί που το πνεύμα τους πάσχει από αδιαλλαξία, που η σπονδυλική τους στήλη παρουσιάζει πρόβλημα ευλυγισίας και ο σβέρκος τους μια έλλειψη ευκαμψίας· η άτυχη αυτή διάπλαση τους εμποδίζει να τελειοποιηθούν στην τέχνη της αναρρίχησης και τους καθιστά ανίκανους να προαχθούν στην Αυλή. Τα φίδια και τα άλλα ερπετά φτάνουν ψηλά στα βουνά και στους βράχους, τη στιγμή που και το πιο δυνατό άλογο ουδέποτε μπορεί να φτάσει ώς εκεί. Η Αυλή δεν είναι φτιαγμένη γι' αυτά τα αγέρωχα όντα, τα άκαμπτα, που δεν μπορούν ούτε να ανέχονται ιδιοτροπίες ούτε να ενδίδουν σε καπρίτσια, ο...

Από το 1931, ο τελευταίος αυτοκράτορας της Κίνας βασιλεύει χωρίς εξουσίες στη Μαντζουρία, που τελεί υπό ιαπωνική κατοχή. Τη στιγμή που η αριστοκρατία της Κίνας προσπαθεί να ξεχάσει τις αγριότητες του πολέμου, πνίγοντάς τες στις μάταιες απολαύσεις, μια δεκαεξάχρονη μαθήτρια προτιμάει να παίζει το επιτραπέζιο γκο στην πλατεία των Χιλίων Ανέμων. Με τους αλάνθαστους ελιγμούς της χειρίζεται τα πιόνια. Μελαγχολική αλλά δυναμική, ονειρεύεται μια διαφορετική μοίρα. "Η ευτυχία είναι μια μάχη κυκλωτική". Αλλά δεν ξέρει ακόμη τον αυριανό της αντίπαλο: τον περίπου συνομήλικό της αξιωμ...

Κορυφαίο έργο της ρομαντικής λογοτεχνίας και ένα από τα πιο γνωστά μυθιστορήματα όλων των εποχών. Η "Παναγία των Παρισίων" είναι η ιστορία του δύσμορφου κωδωνοκρούστη Κουασιμόδου και της όμορφης τσιγγάνας Εσμεράλδας. Ο πραγματικός πρωταγωνιστής του βιβλίου, όμως, είναι ο καθεδρικός ναός του Παρισιού, η περίφημη Νοτρ Νταμ, της οποίας ο επιβλητικός όγκος ρίχνει βαριά τη σκιά του σε όλα όσα διαδραματίζονται, δίνοντας παράλληλα στον Ουγκό την ευκαιρία να περιγράψει με ιδιαίτερη ενάργεια το μεσαιωνικό Παρίσι αλλά και να σχολιάσει τα κακώς κείμενα της εποχής του.

"Γύρισα. Η δεσποινίς Κρόυντεν στεκό­ταν όρθια μπροστά μου. Όπως μπόρεσα να διαπιστώσω, είχε βγάλει τις κάλτσες της και τριγυρνούσε ξυπόλυτη. Μια ξυπόλυτη γυναίκα -οφείλω να τo oμολογήσω- είναι κάτι που με συγκινεί ιδιαίτερα. Επιπλέον, η νεαρή κυρία, με την ενστικτώδη εκείνη γυναικεία κοκεταρία, είχε δέσει ένα ματσάκι φύκια στα μαλλιά της. Τα φύκια είναι κάτι στο οποίο επίσης είμαι ανίκανος να αντισταθώ. Εντούτοις κατάφερα να συγκρατήσω τον εαυτό μου..." Το υπερωκεάνιο Παταγονία βουλιάζει και σώζονται σε μια λέμβο ένας άντρας και μια γυναίκα. Εξοκέλλουν σ' ένα έρημο νησί...

Απ' την Πράγα και πάλι πίσω στην Πράγα, περνώντας απ' το Παρίσι και το Αλγέρι. Η μακρά πορεία του γιατρού Γιόζεφ Κάπλαν απ' το 1910 έως το 2010. Η μποέμικη ζωή στο Παρίσι της δεκαετίας του 1930, με τις αίθουσες χορού και την "ανακάλυψη" του τάνγκο, αλλά και με όλους εκείνους που "ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο". Η τόσο ξεχωριστή ατμόσφαιρα του Αλγερίου, βγαλμένη απευθείας απ' τις σελίδες του Καμύ. Οι έρωτες του Γιόζεφ με την αισθαντική Νελλύ αλλά και με την ασυμβίβαστη Κριστίν. Η επιστροφή στην Πράγα, ο σφετερισμός της εξουσίας απ' τους κομμουνιστές το 1948, η χρεωκοπία του κ...