Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Την λένε Γκορντανά. Είναι ξανθιά. Ένα ξανθό σκληρό, αποτέλεσμα μεγάλης προσπάθειας, μαλλιά ατίθασα. Ανάμεσα στις μαύρες ρίζες των βαμμένων μαλλιών, η επιδερμίδα είναι λευκή, ξεπλυμένη, γυαλίζει και κάνει το βλέμμα να αποστρέφεται σαν να είχε αιφνιδιάσει την Γκορντανά, και άθελα του, και να της είχε αποσπάσει κάτι πολύ προσωπικό. Το στόμα της είναι κλειστό πάνω απ’ τα σφιγμένα δόντια. Φαίνεται ανυποχώρητη, το σώμα της από τη μέση κι επάνω άκαμπτο και επίμονο, ελαφρώς γυρτό, το μικρό της κεφάλι στην ίδια ευθεία. Μαντεύει κανείς δόντια γερά, συμπαγή, που καιροφυλακτούν πίσω απ...

Στην περιοχή που ονομάζεται Bois-Brule, στα σύνορα του δάσους της Argonne στη Γαλλία, ζει με τη γυναίκα του τη Βιβιάν ο συμβολαιογράφος Μαρτέν Τισιέ. Μαζί τους ο γηραιός πατέρας του Μαρτέν, που τα έχει σχεδόν χαμένα. Η Βιβιάν "παθιασμένη καλλιτέχνιδα που κατασκεύαζε και έπαιζε μαριονέτες" ζήτησε από τη Λεϊλά, την 19άχρονη μαθητευόμενή της, να ασχοληθεί με τον μικρό γιο της κατά τη διάρκεια των σχολικών διακοπών. Έτσι, η νεαρή κοπέλα βρέθηκε στο Bois-Brule (Καμένο Δάσος στα ελληνικά). Όμως εκείνη τη στιγμή εμφανίζεται ένας παράξενος τύπος από το παρελθόν... 'Ενας άνδρας πο...

Τον Απρίλιο του 1935 το Κ. Κ. της Γαλλίας λαμβάνει εντολή από τη Μόσχα να φέρει στη Γιορτή της Ειρήνης έναν εκπρόσωπο από κάθε λαό ο οποίος στέναζε υπό την καταπίεση του γαλλικού ιμπεριαλισμού. Επικράτησε πλήρης αμηχανία. Βρήκαν μέλη του κόμματος με καταγωγή από το Αλγέρι, το Βιετνάμ ή την Πολυνησία και μιγάδες της Καραϊβικής. Όμως, όσο κι αν έψαξαν, δεν βρήκαν στις τάξεις του κόμματος ούτε έναν εκπρόσωπο από τις υπό εκμετάλλευση χώρες της μαύρης Αφρικής. Ώσπου, μετά από αγγελία στις εφημερίδες, εμφανίζεται ένας Μαύρος με φανταχτερό ρούχα, που μιμούνταν τα νούμερα της Μιστα...

"Γύρισα. Η δεσποινίς Κρόυντεν στεκό­ταν όρθια μπροστά μου. Όπως μπόρεσα να διαπιστώσω, είχε βγάλει τις κάλτσες της και τριγυρνούσε ξυπόλυτη. Μια ξυπόλυτη γυναίκα -οφείλω να τo oμολογήσω- είναι κάτι που με συγκινεί ιδιαίτερα. Επιπλέον, η νεαρή κυρία, με την ενστικτώδη εκείνη γυναικεία κοκεταρία, είχε δέσει ένα ματσάκι φύκια στα μαλλιά της. Τα φύκια είναι κάτι στο οποίο επίσης είμαι ανίκανος να αντισταθώ. Εντούτοις κατάφερα να συγκρατήσω τον εαυτό μου..." Το υπερωκεάνιο Παταγονία βουλιάζει και σώζονται σε μια λέμβο ένας άντρας και μια γυναίκα. Εξοκέλλουν σ' ένα έρημο νησί...

Απ' την Πράγα και πάλι πίσω στην Πράγα, περνώντας απ' το Παρίσι και το Αλγέρι. Η μακρά πορεία του γιατρού Γιόζεφ Κάπλαν απ' το 1910 έως το 2010. Η μποέμικη ζωή στο Παρίσι της δεκαετίας του 1930, με τις αίθουσες χορού και την "ανακάλυψη" του τάνγκο, αλλά και με όλους εκείνους που "ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο". Η τόσο ξεχωριστή ατμόσφαιρα του Αλγερίου, βγαλμένη απευθείας απ' τις σελίδες του Καμύ. Οι έρωτες του Γιόζεφ με την αισθαντική Νελλύ αλλά και με την ασυμβίβαστη Κριστίν. Η επιστροφή στην Πράγα, ο σφετερισμός της εξουσίας απ' τους κομμουνιστές το 1948, η χρεωκοπία του κ...

"Συμβαίνει καμιά φορά ένας άνθρωπος να πηγαινοέρχεται μέσα στο σπίτι του, να κάνει τις συνηθισμένες του κινήσεις, τις κινήσεις της κάθε μέρας, χαλαρωμένος, μόνος με τον εαυτό του, και, σηκώνοντας ξαφνικά τα μάτια, ν’ αντιληφθεί ότι οι κουρτίνες δεν είναι τραβηγμένες και ότι ο κόσμος τον παρακολουθεί απ’ έξω. [...] Υπήρχε άνθρωπος στον κόσμο που θα μπορούσε να προβλέψει ότι η βραδιά εκείνη θα έμπαινε εν συνεχεία στο μικροσκόπιο, πως θα τον ανάγκαζαν να την ξαναζήσει κάτω από το μεγεθυντικό φακό, κυριολεκτικά σχεδόν σαν έντομο;" Η ύπαρξη του Σπένσερ Άμπυ, ενός γλυκομίλητου...

Ο γάλλος συγγραφέας και ακαδημαϊκός, Ανρί Τρουαγιά, που διέπρεψε και ως βιογράφος, φωτίζει τη ζωή και το έργο των τριών "καταραμένων" ποιητών, Μπωντλαίρ, Βερλαίν, Ρεμπώ, μέσα από τη σχέση με τις μητέρες τους. "Συμβαίνει ορισμένες φορές τα κοντινά πρόσωπα ενός μεγάλου συγγραφέα να παραγνωρίζουν την αξία του έργου του και ό,τι τον κινητοποιεί στη ζωή. Προφανώς, ούτε η κυρία Μπωντλαίρ, ούτε η κυρία Βερλαίν, ούτε η κυρία Ρεμπώ παθιάστηκαν ποτέ με τις ποιητικές αναζητήσεις των γιων τους. Εξάλλου, καμία από τις τρεις τους δεν θα μπορούσε να καυχηθεί για τη λογοτεχνική της κ...

"Ένας κόσμος τελείωνε, ένας άλλος έμελλε να γεννηθεί. Ήμουν εκεί· μια ευκαιρία παρουσιαζόταν, την άδραξα. Είχαμε την ίδια ηλικία μ' αυτόν τον καινούργιο αιώνα: σε μένα λοιπόν απευθύνθηκε για να τον εκφράσω ενδυματολογικά. Χρειαζόταν απλότητα, άνεση, καθαρότητα στις γραμμές: κι όλα αυτά του τα προσέφερα· εν αγνοία μου. Οι πραγματικές επιτυχίες έρχονται μοιραία. [...] Ιδού γιατί η οδός Καμπόν υπήρξε επί τριάντα χρόνια το κέντρο του καλού γούστου. Είχα ανακαλύψει εκ νέου την τιμιότητα, και, με τον δικό μου τρόπο, είχα αποδώσει στη μόδα την εντιμότητά της. [...] Επί ένα τέταρτο...

Μικρή ερωτική εξομολόγηση στο βιβλίο και στη λογοτεχνία. Ζείτε με το φόβο μήπως πέσει η βιβλιοθήκη σας και σας πλακώσει ενόσω κοιμόσαστε; Η υπερβολική συσσώρευση βιβλίων θέτει άραγε σε κίνδυνο την ίδια την ύπαρξη της οικογένειάς σας; Ταξινομείτε τα βιβλία σύμφωνα με το θέμα τους, τη γλώσσα, τον συγγραφέα, την χρονολογία έκδοσης, το σχήμα τους ή μήπως με ένα εντελώς διαφορετικό κριτήριο που μόνο εσείς το γνωρίζετε; Μπορεί κανείς να τοποθετήσει πλάι πλάι σ' ένα ράφι δύο συγγραφείς που ήσαν θανάσιμα τσακωμένοι μεταξύ τους όσο ζούσαν; Αυτά και άλλα πολλά προβλήματα καλούνται...

Μια Πορτογαλίδα μοναχή, η Μαριάνα Αλκοφοράδο, απευθύνει στον Γάλλο αξιωματικό που την έχει εγκαταλείψει πέντε γεμάτες πάθος και λυρισμό επιστολές: "Άραγε, αυτή η απουσία, που ο πόνος μου, όσο επινοητικός κι αν είναι, δεν βρίσκει λέξεις αρκετά φρικτές να τη χαρακτηρίσει, θα μου στερήσει μια για πάντα αυτά τα μάτια που μέσα τους καθρεφτιζόταν τόσος έρωτας;" Στον πόνο της, όμως, και στο παράπονό της, μοναδική απάντηση είναι η επίμονη σιωπή του εραστή της. Τρεισήμισι περίπου αιώνες έχουν περάσει από τότε πού εκδόθηκαν οι "'Ερωτικές επιστολές Πορτογαλίδας μοναχής". Διάφορες ε...

"Υπάρχουν θνητοί που το πνεύμα τους πάσχει από αδιαλλαξία, που η σπονδυλική τους στήλη παρουσιάζει πρόβλημα ευλυγισίας και ο σβέρκος τους μια έλλειψη ευκαμψίας· η άτυχη αυτή διάπλαση τους εμποδίζει να τελειοποιηθούν στην τέχνη της αναρρίχησης και τους καθιστά ανίκανους να προαχθούν στην Αυλή. Τα φίδια και τα άλλα ερπετά φτάνουν ψηλά στα βουνά και στους βράχους, τη στιγμή που και το πιο δυνατό άλογο ουδέποτε μπορεί να φτάσει ώς εκεί. Η Αυλή δεν είναι φτιαγμένη γι' αυτά τα αγέρωχα όντα, τα άκαμπτα, που δεν μπορούν ούτε να ανέχονται ιδιοτροπίες ούτε να ενδίδουν σε καπρίτσια, ο...

"Μόλις έχετε πάρει στα χέρια σας αυτό το μικροσκοπικό μυθιστόρημα. Μια ώρα τρένο, δυο-τρεις διαδρομές με το μετρό κι αυτό ήταν. Το κλείνετε. Και τότε αναλογίζεστε την τεράστια απόσταση που σας έκανε να διανύσετε. Ούτε που το καταλάβατε. Ο Ιγκόρ, φωτογράφος, πρέπει να φύγει από το Ντουαρνενέ και να επιστρέψει στο πατρικό του σπίτι, όπου μια καταιγίδα του έχει σπάσει τα παράθυρα. Η στρωτή γραφή της Σελιά Ουντάρ μας ταξιδεύει από το παρόν στο παρελθόν. Πρέπει να 'ναι κανείς μάγος για να μπορεί να παίζει έτσι με την πορώδη υφή του χώρου και του χρόνου, υποδηλώνοντας μόνο, με θρ...

Με το "Μπάμπι μπαρ" ο Υβ Ραβέ μας προτείνει ένα γκρίζο ή και μαύρο παραμύθι, εσωστρεφές, απλό έως και στοιχειώδες. Χωρίς νεράιδες, ωστόσο κανένα θαύμα- η μαγεία νεκρή. Τη θέση όλων αυτών την έχει πάρει η πιο ισοπεδωτική καθημερινότητα, σαν αποδεικτική διάσταση του τραγικού. Το "Μπάμπι Μπαρ" είναι ένα κακόφημο κλαμπ και πηπ-σόου, ένα πορνείο όπου εξαργυρώνονται τα κάλλη των πολύ νεαρών κοριτσιών του. Ανάμεσά τους η Κάντι, και μαζί η μητέρα της η Μόνικα, στο ρόλο της πρόθυμης όσο και ιδιοτελούς συνοδού. Ο Μωρίς, ο προαγωγός, εκμεταλλεύεται τη Μόνικα, ενώ ο Βαλέριο, το αφεν...

"Η ζωή της παρέας συνεχίστηκε όλη την άνοιξη και τις αρχές του καλοκαιριού, μέσα στην ίδια εκείνη ερωτική και ταυτόχρονα εντελώς παρθενική της οικειότητα, περιβεβλημένη το μυστικό της το όποιο ποτέ κανείς μας δεν πρόδωσε. Οι καλοκαιρινές διακοπές μας σκόρπισαν για πάντα. Η ωραία φίλη μας εξαφανίστηκε απ' τον ουρανό της παιδικής μας ηλικίας, όπως εξαφανιζόταν πάνω στο ποδήλατό της στη γωνία των βουλεβάρτων η όμορφη σιλουέτα και τα μποτίνια της. Ούτε καν να την πολυσκεφτόμαστε δεν μας αρέσει. Από σεβασμό στην παιδική ηλικία και στα μυστήριά της. Γιατί, κατά βάθος, δεν ήμασ...

Μια γυναίκα εξαφανίζεται. Ή μάλλον οργανώνει τη φυγή της και την εξαφάνισή της, όπως ακριβώς και ο πατέρας της που τους εγκατέλειψε όταν εκείνη ήταν ακόμη παιδί. Η γυναίκα, αυτή, η Aνν, είναι πιανίστρια. Συνθέτει μια μουσική έντονη και μινιμαλιστική, όπου μελωδίες και αρμονίες είναι απλοποιημένες, λαξεμένες, περιορισμένες στο ελάχιστο και από όπου απουσιάζει κάθε απόπειρα καλλωπισμού. Η "Βίλα Αμάλια", το καινούργιο μυθιστόρημα του Πασκάλ Κυνιάρ ύστερα από την "Ταράτσα στη Ρώμη", μοιάζει με τη μουσική για την οποία μιλάει. Πιστός στην αισθητική του τού αποσπάσματος, ο συγγρα...

Στο πάρκο ενός κολεγίου στο Παρίσι γύρω στο 1920, τα αγόρια σχηματίζουν γύρω από τη Φερμίνα Μάρκες, την αιθέρια αυτή ύπαρξη, ένα είδος "ερωτικής αυλής". Η Φερμίνα Μάρκες, κόρη τραπεζίτη, έχοντας έρθει από τη μακρινή Κολομβία, πηγαίνει καθημερινά στο κολέγιο του Σαίντ Ωγκυστέν μαζί με τη μικρή της αδελφή Πιλάρ και τη θεία της, την κρεολή Μαμά Ντολορέ, όπου επισκέπτεται τον μικρότερο αδελφό της, που είχε μόλις μπει εσωτερικός. Στολισμένη με όλες τις εξωτερικές χάρες και με μια ομορφιά την οποία αναδεικνύει ακόμη περισσότερο μια έμφυτη κομψότητα, "η εκθαμβωτική αυτή ύπαρξη είχ...

Κάθε χρόνο περισσότεροι από 700 εκατομμύρια τουρίστες διασχίζουν τον κόσμο. Το 2010 θα έχουν γίνει ένα δισεκατομμύριο αυτοί που θα μας ζαλίζουν με τις ταξιδιωτικές τους αφηγήσεις.

[...] Μια παράξενη, μια ακατάλυτη συμπάθεια είχε γεννηθεί μέσα μας για το όν αυτό που είχε έρθει εδώ να τερματίσει τη ζωή του, μια συμπάθεια που μας απομόνωνε μαζί του σ' εκείνη την ψυχρή αμμουδιά, ανάμεσα στον γκρεμό που έστεκε ασάλευτος και στα νερά που κινούνταν. Ήμασταν μόνοι - μόνοι με τη φάλαινα, με εκείνη την ανεξιχνίαστη μάζα από ζελατίνη όπου το κενό έπαιρνε χρώματα τόσο τρυφερά, και με κοινή συμφωνία, χωρίς μια λέξη, ενστερνιστήκαμε την υπόθεσή της. Αυτή η ήττα, αυτό το σιωπηλό σβήσιμο, όλα ξαναγίνονταν παρουσία. [...] Η θέα της μας εκτόξευε έξω από το χρόνο, έξω...

Στην έντονα αυτοβιογραφική νουβέλα "Εραστές, ευτυχισμένοι εραστές...", γραμμένη σε εποχή που ο Βαλερύ Λαρμπώ είναι ενθουσιασμένος από τον εσωτερικό μονόλογο του Τζέημς Τζόυς, ο συγγραφέας, ώριμος πια, μοιάζει ν' αναπολεί με νοσταλγία τη νεανική του ζωή. [...]

"Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν συναντούν τον Πήτερ Παν αναγνωρίζουν στο πρόσωπό του το μικρό παιδί που υπήρξαν κάποτε και που έχουν την τάση να το ξεχνούν". Γιατί πίσω απ' αυτό το χαρούμενο, αθώο κι άκαρδο πρόσωπο κρύβεται ένα θλιμμένο παιδί, όπως το αποκαλύπτει με εξαιρετικό τρόπο η Kαθλήν Kέλλυ-Λαινέ. Εξερευνώντας το μύθο αυτού του μικρού αγοριού που αρνείται να μεγαλώσει, η ψυχαναλύτρια-συγγραφέας παραπέμπει στη δική της παιδική ηλικία και τη φυγή από την Ουγγαρία, με τον Εβραίο τυπογράφο πατέρα που πήγε στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως και κυνηγήθηκε από το σταλινικό καθε...