Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Με το "Μπάμπι μπαρ" ο Υβ Ραβέ μας προτείνει ένα γκρίζο ή και μαύρο παραμύθι, εσωστρεφές, απλό έως και στοιχειώδες. Χωρίς νεράιδες, ωστόσο κανένα θαύμα- η μαγεία νεκρή. Τη θέση όλων αυτών την έχει πάρει η πιο ισοπεδωτική καθημερινότητα, σαν αποδεικτική διάσταση του τραγικού. Το "Μπάμπι Μπαρ" είναι ένα κακόφημο κλαμπ και πηπ-σόου, ένα πορνείο όπου εξαργυρώνονται τα κάλλη των πολύ νεαρών κοριτσιών του. Ανάμεσά τους η Κάντι, και μαζί η μητέρα της η Μόνικα, στο ρόλο της πρόθυμης όσο και ιδιοτελούς συνοδού. Ο Μωρίς, ο προαγωγός, εκμεταλλεύεται τη Μόνικα, ενώ ο Βαλέριο, το αφεντικό του Μπάμπι Μπαρ, προτιμά να διασκεδάζει με τα κορίτσια. Όλα είναι σε τάξη, την πλέον ρυπαρή που μπορεί να υπάρξει. Ο Υβ Ραβέ εννοεί να περιγράψει το πείσμα και τη χωρίς βία αποφασιστικότητα του αφηγητή, ο οποίος έχει αναθέσει στον εαυτό του μια αποστολή: να βγάλει την Κάντι από αυτή την εξευτελιστική κατάσταση και να την πάει πίσω στο Οπλότνιτζ, το χωριό από το οποίο κατάγονται, κάπου στα Ανατολικά, απ’ όπου δεν έπρεπε ποτέ να φύγει. Στη μνήμη του αδελφού του, ο Λεόν Ρεμπερνάκ αποδεικνύεται τολμηρός, επιδέξιος και πανούργος. Πρέπει να κερδίσει την εμπιστοσύνη της κοπέλας που έχει ήδη συνηθίσει να μην της φέρονται και τόσο καλά. Γύρω οι χωροφύλακες επαγρυπνούν, ερευνούν, υποψιάζονται τον ξένο με την παράξενη συμπεριφορά. Οι ενέργειές τους μπορούν εξίσου να αποβλέπουν στην πάταξη του κακού όσο και στην εν αγνοία τους διευκόλυνση των κακοποιών. Στο μυθιστόρημα του Υβ Ραβέ τα επεισόδια διαδέχονται το ένα το άλλο με ιδιαίτερη αυστηρότητα και οικονομία των μέσων: πρόσωπα, καταστάσεις, τόποι και αντικείμενα εμφανίζονται αδρά περιγραμμένα, χωρίς όμως να ισοπεδώνονται ή να καταντούν καρικατούρες. Δανείζοντας τη φωνή του στον αφηγητή, ο συγγραφέας περνάει στο πίσω πλάνο, σχεδόν εξαφανίζεται. Δεν ερμηνεύει τίποτα, δεν καταγγέλλει, τουλάχιστον όχι ανοιχτά, μονάχα αφηγείται. Αυτή η οπισθοχώρηση του συγγραφέα απ’ το προσκήνιο -που ο Ραβέ εφαρμόζει τόσο στα μυθιστορήματά του όσο και στα θεατρικά του- προικίζει την αφήγηση με τόση δύναμη που την απαλλάσσει απ’ την ανάγκη να αποδείξει οτιδήποτε. Μια σπαρακτική και χωρίς αμφισημίες ερημιά αναδύεται απ’ την πένα του Ραβέ. Πιο εύγλωττη και πειστική καθώς ποτέ δεν φλυαρεί.