Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο Γκι ντε Μοπασάν, πολύ αγαπητός συγγραφέας στην Ελλάδα από τις αρχές κιόλας του αιώνα, θεωρείται ο βιρτουόζος του διηγήματος χάρη στη σπάνια, όσον αφορά και στη λογοτεχνία, αριστοκρατική του ιδιοσυγκρασία. Στα δέκα διηγήματα του τόμου, θα ανακαλύψουμε κάποιες εκλεκτικές συγγένειες ανάμεσα στο συγγραφέα και τους Πόε και Χόφμαν, αλλά σίγουρα τον φαντεζίστα δεξιοτέχνη που εισχωρεί στο ασυνείδητο, στην επίδραση των πραγμάτων πάνω στο άτομο, στην τρέλα. Έτσι, από το Πανδοχείο που η ανθρώπινη μοναξιά μέσα στην άγρια φύση φτάνει στην παράκρουση, περνάμε στην Οπτασία με το φρικτό...

Αυτό το πρώτο χρονολογικά μυθιστόρημα του Μωπασσάν είναι επηρεασμένο από το ρεαλισμό του Φλωμπέρ. Κάθε άνθρωπος θα γνωρίσει χαρές αλλά και περισσότερες λύπες. Η ζωή της ηρωίδας, που αρχίζει με τόση αισιοδοξία, γρήγορα θα φορτιστεί με απογοητεύσεις και θλίψεις. Πλησιάζοντας προς το τέρμα της θα προσεγγίσει την απόγνωση. Κι ωστόσο αυτή τη στιγμή δυο γεγονότα θα της φέρουν απροσδόκητη χαρά. Η ανταπόδοση της καλοσύνης από μια αδικημένη κοπέλα κι η γέννηση ενός νέου ανθρώπου θα της δώσουν τη δύναμη και την επιθυμία να ζήσει με καινούρια αισιοδοξία. "Μια ζωή δεν είναι ούτε τόσο κ...

Στα τέλη του περασμένου αιώνα, η γνωριμία των γάλλων δημιουργών με την ποίηση και τα πεζά του Edgar Allan Poe, χάρη στον Μπωντλαίρ και στον Μαλλαρμέ, είχε κιόλας γεννήσει μιαν ολόκληρη τάση προς το αλλόκοτο, το παράδοξο και το ονειρικό, παράλληλα σχεδόν με το άλλοτε ποιητικό και άλλοτε ακραίο ρεαλισμό που υποστήριξαν με το έργο τους συγγραφείς όπως ο Φλωμπέρ και ο Ζολά, αντίστοιχα. Η μορφή όμως της γαλλικής πεζογραφίας που συνοψίζει αυτές τις δύο μάλλον αντικρουόμενες τάσεις, αντικατοπτρίζοντας τις ποικίλες και αντιφατικές διαθέσεις της κοινωνίας του παρισινού fin de siecle...

"Ο άνθρωπος που επιδιώκει μονάχα να διασκεδάσει το κοινό του με μέσα που είναι ήδη γνωστά, γράφει με τόλμη, μέσα στην αθωότητα της μετριότητάς του, έργα προορισμένα για το ανυποψίαστο κι αργόσχολο πλήθος. Μα αυτοί που πάνω τους βαραίνουν όλοι οι αγώνες της περασμένης λογοτεχνίας, αυτοί που δεν ικανοποιούνται με τίποτα, που όλα τους αηδιάζουν γιατί ονειρεύονται τα καλύτερα, όσοι τα βλέπουν όλα και το έργο τους τούς δίνει την εντύπωση μίας μάταιης και κοινής δουλειάς, όλοι αυτοί καταλήγουν να θεωρούν την τέχνη της λογοτεχνίας σαν κάτι το ασύλληπτο, το μυστηριώδες, που μόλις μ...

Βγαίνοντας στα δεκαεπτά της χρόνια από το μοναστήρι, η Ζαν είναι γεμάτη όνειρα για τον έρωτα, γεμάτη προσδοκίες για την ευτυχία. Ο υποκόμης ντε Λαμάρ θα τη γοητεύσει με τη χάρη, την ευγένεια και τη διακριτική του τρυφερότητα. Ανεπιφύλακτα η Ζαν δέχεται να γίνει γυναίκα του. Και αμέσως μετά το γαμήλιο ταξίδι οι αυταπάτες αρχίζουν να γκρεμίζονται. Διαβάζοντας το "καλύτερο ίσως γαλλικό μυθιστόρημα μετά τους "Αθλίους" του Ουγκώ" (Λ.Τολστόι), δεν παρακολουθούμε μόνο τη ζωή της ηρωίδας, αλλά βλέπουμε και την ανελέητη Αλήθεια της Ζωής.

Ο Φλωμπέρ έλεγε καμιά φορά: "Μπορούμε να φανταστούμε την έρημο, τις πυραμίδες, τη Σφίγγα, πριν ακόμη τα δούμε. Αυτό όμως το οποίο δεν αγγίζει καν τη φαντασία μας είναι το κεφάλι ενός Τούρκου κουρέα, καθισμένου στις φτέρνες μπροστά στην πόρτα του. Μα ακόμη πιο περίεργο δε θα ήταν άραγε να γνωρίσει κανείς ό,τι συμβαίνει μέσα σ' εκείνο το μυαλό;"