Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Χωρίς τους "Αστερίσκους", ο τόπος θα ήταν ένα τέλμα. Γιώργος Ιωάννου. Ο αξέχαστος Γιώργος Ιωάννου είχε αφιερώσει ένα από τα τελευταία του βιβλία, τα "Κοιτάσματα", στον Κώστα Νίτσο, το "Ιερόν τέρας του Τύπου". Στο "Φυλλάδιό" του (τεύχος 5-6/1982, σσ. 79-80) επανέρχεται κι αφιερώνει έναν ολόκληρο "Θύσανο" στο περιοδικό "Θέατρο" και ιδιαίτερα στους "Αστερίσκους". Γράφει: Νιώθω επιτακτικά την ανάγκη να μιλήσω για ορισμένα καλά περιοδικά. Θέλω να κάμνω λόγο γι' αυτές τις προσπάθειες, ώστε να τις προσέχουν όσο το δυνατό πιο πολλοί. Κι έτσι αρχίζω από το περιοδικό "Θέατρο" του...

* Ήταν... ένας ηθοποιός Συνέβη στην τηλεόραση. Εκατομμύρια μάτια κι αυτιά το είδαν και το άκουσαν. Τηλεοπτικό παιχνίδι γνώσεων. Παρουσιαστής της εκπομπής ηθοποιός. Διαβάζει την ερώτηση: "Ποιός ήταν ο Αιμίλιος Βεάκης;" Περνάει το τρίλεπτο. Ο ερωτηθείς δεν ξέρει. Αναλαμβάνει να μας... διαφωτίσει ο παρουσιαστής. Αποφαίνεται με... σιγουριά: "Ένας ηθοποιός!" Και πάει παρακάτω. Ένα περιστατικό με δύο ανατριχιαστικές όψεις: τον τηλεθεατή που δεν είχε ακούσει ποτέ τι ήταν ο Βεάκης. Και -τραγικότερο- τον... ηθοποιό που ισχυρίζεται ανύποπτος -μπροστά σ' εκατομμύρια αυτιά και μάτια-...

[...] Γνωρίζοντας τη φήμη που συνοδεύει τον Βαλέρ Νοβαρινά, μπορούσαμε να φανταστούμε την πυκνότητα του λόγου του. Σήμερα, οι μεταφραστές του, η Λουίζα Μητσάκου και ο Βασίλης Παπαβασιλείου, μας δίνουν τη δυνατότητα να την αντιληφθούμε εντελώς συγκεκριμένα. Το θέατρό του δεν είναι απλό φτιασίδωμα παλιών ιδεών -πρόκειται για επανάσταση- και κατανοούμε τον ζωγράφο Nτυμπυφέ, ο οποίος, όταν ανακάλυψε τα πρώτα του κείμενα, αντέδρασε με το εξής σχόλιο: "Και να που το τρένο της γραφής ξαναμπαίνει στις ράγες του. Μπορεί κανείς να φανταστεί τι θα βγει, τι θα μπορούσε να βγει απ' αυτό...

Όταν υπάρχει περίσσεια εικόνων του ανθρώπου παντού, όταν οι εικόνες του πολλαπλασιάζονται, όταν υπάρχουν πάρα πολλές ιδέες περί του ανθρώπου, πολλά κέντρα μελετών για τον άνθρωπο, πολλές επιστήμες του ανθρώπου, ο άνθρωπος πρέπει να το βουλώνει, να διαγράφει την κεφαλή του, να εξαλείφει την εικόνα του, να απολακτίζει το πρόσωπό του, να ξαναρχίζει από το μηδέν, να απαλλάσσεται απ' αυτά που νομίζει πώς ξέρει για τον εαυτό του, και να επιστρέφει στο θέατρο, να παίζει, να κλείνει τα μάτια, να ακούει εκ νέου, να βλέπει τον εαυτό του να αναγεννάται εκ του λόγου του, να βλέπει το λ...

Αυτό το βιβλίο, με τον Μπρουκ σε διαλογική συζήτηση, είναι ένα άνοιγμα στο θάμβος για όλους εμάς που δουλεύουμε στο θέατρο ή διδάσκουμε ή στοχαζόμαστε πάνω σ’ αυτό. Είναι αλήθεια ότι μας βοηθά να κατανοήσουμε ακόμα περισσότερο τα προηγούμενα αριστουργήματά του, αλλά ο ενθουσιασμός του για νέους τρόπους προσέγγισης της θεατρικής δουλειάς, χωρίς προκαθορισμένους κανόνες και φιλοσοφίες, είναι αυτός που καθιστά τούτο το βιβλίο ίσως το πιο χρήσιμο από τα βιβλία για τον Μπρουκ - και το βασικό συμπλήρωμα της δικής του στοχαστικής φωνής στα τέσσερα προηγούμενα βιβλία του. Είναι σίγ...

Ο τόμος αυτός συγκεντρώνει δεκαπέντε θεατρολογικά μελετήματα, δημοσιευμένα και αδημοσίευτα, τα θέματα των οποίων αποτέλεσαν αντικείμενο των ερευνών και μελετών της συγγραφέως τα τελευταία δέκα χρόνια. Προσεγγίζουν ένα ευρύ φάσμα θεμάτων από την αρχαιότητα έως σήμερα, εξ ου και ο τίτλος. Διαπιστώνεται όμως ότι τελικά δεν είναι απολύτως miscellanea, αλλά τα περισσότερα έχουν μια βαθύτερη σχέση μεταξύ τους, προερχόμενη βέβαια από τα προσωπικά ενδιαφέροντα της συγγραφέως και λειτουργούν συμπληρωματικά. Αναφέρονται στον Σοφοκλή Καρύδη και τον Μπάμπη Άννινο από τον 19ο αιώνα, στο...

Η έκδοση αυτή περιλαμβάνει μελετήματα που καλύπτουν ένα ευρύ χρονικό φάσμα, από την αρχαιότητα έως τον 20ό αιώνα. Θέμα των περισσότερων κειμένων είναι το ιερό με τις διάφορες εκφάνσεις του το οποίο αναζητείται στη συμπλοκή του με το δράμα και τη σκηνή στην πατερική γραμματεία, στην εκκλησιαστική λατρεία και σε θεατρικούς συγγραφείς (όπως ο Ο' Νήλ, ό Ουίλλιαμς ή ο Τερζάκης), αν και παρουσιάζονται έργα στα οποία κύριος σκοπός είναι η καταγραφή και η ανάδειξή τους (όπως στην περίπτωση του Μ. Καραγάτση και του Παύλου Νιρβάνα). Άλλες στιγμές η ερευνητική ματιά εστιάζει στον μαρα...

Θρησκεία και Θέατρο συνδέονται με μια σχέση καταγωγής. Το αρχαίο δράμα ανατέλλει μέσα από το θρησκευτικό τραγούδι του διθύραμβου, το νεότερο ευρωπαϊκό θέατρο κυοφορείται εντός της μεσαιωνικής λατρευτικής πράξης της χριστιανικής λειτουργίας. Εθνολογικές-ανθρωπολογικές μελέτες, θρησκειολογικές προσεγγίσεις καθώς και η προϊστορία του θεάτρου τεκμηριώνουν ότι δεν υπάρχει λαός σε ολόκληρο τον πλανήτη, του οποίου η λαϊκή παράδοση να μην περικλείει τελετές και δρώμενα, έναν μίμο-ιερουργό που να δραματοποιεί αυτοσχεδιαστικά ή να παίζει συνειδητά απέναντι στο θεό του ένα δράμα προορ...

Το 2005 συμπληρώθηκαν τα εβδομηντάχρονα του καθηγητή Παναγιώτη Μουλλά. Ό,τι διέκρινε και συνεχίζει να διακρίνει τον διδακτικό λόγο του είναι η αμεσότητα μιας παρουσίας. Με άγρυπνο ενδιαφέρον ο Παν. Μουλλάς στάθηκε κοντά στους μαθητές, τους συναδέλφους και τους συνοδοιπόρους του. Και πάντοτε φρόντιζε να διανθίσει το λόγο και τα επιχειρήματά του με ιστορίες από τη μαθητεία στους δικούς του δασκάλους, σαν να ήθελε να συστήσει τις προσωπικές του οφειλές: στον Κ.Θ. Δημαρά, τον Λίνο Πολίτη, τον Κάρολο Κουν. Οι μαθητές του, με τη σειρά τους, για να τον τιμήσουν, ετοίμασαν έναν ιδι...

Ο τόμος "Μνείες και μνήμες" του Βάλτερ Πούχνερ περιλαμβάνει δέκα μελετήματα παρατεταγμένα σε χρονολογική σειρά. Ξεκινούν με μια διαχρονική ανάλυση θεατρικής ορολογίας και φτάνουν μέχρι τα πρώιμα δραματικά έργα του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Σκοπός του τόμου αυτού είναι να ερευνήσει και να δώσει απαντήσεις σε ορισμένα κρίσιμα ζητήματα της θεατρολογικής έρευνας, τόσο στη θεωρητική όσο και στην ιστορική της διάσταση. Έτσι το έργο ξεκινά με το κεφάλαιο: "Οι τύχες της θεατρικής ορολογίας της αρχαιότητας στην ελληνική παράδοση", συνεχίζει με "Ίχνη της Commedia dell' arte στο ελλ...

Ο τόμος "Σταθμίσεις και Ζυγίσματα" συγκεντρώνει δέκα θεατρολογικά μελετήματα από το τελευταίο διάστημα των επιστημονικών μου ερευνών, που συνδυάζουν θεωρητικούς προβληματισμούς και ιστορικές αναζητήσεις, αναλύσεις και αναστηλώσεις κειμένων με την παρακολούθηση ορισμένων θεματικών στην ιστορία της νεοελληνικής δραματουργίας, την εξιχνίαση των εξελίξεων ορισμένων ξεχωριστών κατηγοριών δραματικών έργων, με τα βιογραφικά υποκριτών που ζούσαν και δρούσαν κατά τον 19ο αιώνα. Συμπεριλαμβάνει συγκεκριμένα: "Θεατρολογικά quo vadis; Εικοσιτέσσερεις ερωτήσεις για την επιστήμη του θεάτ...

Είκοσι κείμενα συγκροτούν το βιβλίο "Το δύσκολο ανάμεσα" του σκηνοθέτη, ηθοποιού και πνευματικού ανθρώπου Βασίλη Παπαβασιλείου. Είκοσι κείμενα, γραμμένα τα πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα, που αποπνέουν το ήθος και το ύφος της εποχής μας, μιας εποχής με ρίζες σ' ένα μακρινό παρελθόν και με προοπτική σ' ένα απώτατο μέλλον. Μια εποχή όπου όσοι κατεργάστηκαν τη διαπλοκή στην καλλιτεχνική ζωή τους επιφυλάχθηκε και ο ρόλος να διατυπώσουν την τελική κρίση και την οριστική ετυμηγορία για την ίδια αυτή εποχή. Είκοσι κείμενα-απόσταγμα "Το δύσκολο ανάμεσα", κείμενα μιας συνείδησης όπως α...

Το "Σύγχρονο γυναικείο θέατρο" φέρνει για πρώτη φορά στο ελληνικό προσκήνιο την πολυσήμαντη γυναικεία συμμετοχή στη θεατρική δημιουργία. Πρόκειται για μια μοναδική δραστηριότητα που, με αρχικό ιδεολογικό υπόβαθρο την κοινωνικοπολιτική και σεξουαλική επανάσταση της δεκαετίας του '60 και το συναφές γυναικείοι κίνημα, προχώρησε στη διαμόρφωση μιας πολύμορφης ποιητικής του θεάτρου, η οποία έχει ήδη αποτελέσει διεθνώς ένα καινούργιο μοντέλο για περαιτέρω αισθητικούς πειραματισμούς και νέες τακτικές παρεμβατισμού στον ευρύτερο χώρο των παραστασιακών τεχνών. Η εκτενής αυτή μελέ...

Το θέατρο αποτελεί σύνθετο διαπολιτισμικό φαινόμενο, πολύ πριν η συγκεκριμένη έννοια καθιερωθεί και αποτελέσει σύστημα αναφοράς και μεθοδολογία προσέγγισης και ερμηνείας στα σύγχρονα κοινωνικά, καλλιτεχνικά και παιδαγωγικά δεδομένα. Αρχής γενομένης από τη δημιουργό συνείδηση του συγγραφέα και το δραματικό κείμενο, γίνεται αντιληπτό ότι το θέατρο, ως λογοτεχνικό είδος, συνιστά μια σύνθεση ποικίλων, ετερόκλητων κάποτε, στοιχείων, που προέρχονται από την ίδια ή ενδεχομένως διαφορετική πολιτιστική παράδοση, αλλά που στο σύνολο τους απαρτίζουν ένα οργανωμένο σημασιολογικό περιβά...

Ένας κόσμος όπου οι λέξεις δεν αξίζουν πια τίποτα, δεν αξίζουν πια ούτε το ελάχιστο ανθρώπινο σάλιο που τις κουβαλάει, ένας κόσμος όπου δεν μπορούμε να αποκτήσουμε τίποτα λέγοντας "Σας δίνω τον λόγο μου", ένας κόσμος όπου κυριαρχεί η εμμονή του ψεύδους είναι ένας κόσμος τρελών. Οι λέξεις έχουν αξία μόνο σε σιωπηρή σύμπνοια, αδιατύπωτη, παράλογη, ας την ονομάσουμε αγάπη, όλες οι λέξεις είναι λέξεις αγάπης, από την αγάπη οι λέξεις βρίσκουν τη θαυματουργική δύναμή τους. Αλλά ένας κόσμος στον οποίο οι λέξεις δεν έχουν πια αξία, έχει όνομα, ναι, ονομάζεται κόλαση.