Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η περιπετειώδης πορεία του "Εξώστη" έως την έκδοσή του, το 1964, από τις εκδόσεις "Πρώτη Ύλη", ενώ ο συγγραφέας διαμένει μόνιμα στον Καναδά.

Η γυναίκα με το ταγιέρ, Ελένη Μπακοπούλου, που ήρθε εκείνο το πρωί στο βιβλιοπωλείο της Διδότου 39. Ιανουάριος του 2006, είχε ένα μυστικό που το κράταγε κρυφό είκοσι δύο χρόνια. Το βιβλίο της Ντόρας Ρωζέττη, "Η Ερωμένη της", είχε κυκλοφορήσει σε νέα έκδοση στην Ελλάδα και προκαλούσε πάταγο. Οι δημοσιογραφικές πληροφορίες ήθελαν διάφορα πρόσωπα να διεκδικούν την πατρότητα της συγγραφέως. Η Ελένη Μπακοπούλου είχε γνωρίσει την συγγραφέα, ήξερε τα πάντα γι' αυτήν, απέκτησε την εμπιστοσύνη της, της παραχωρήθηκε προφορικό υλικό, φωτογραφίες και φυσικά το μοναδικό Λεύκωμά της, αφο...

Δεν είχα ποτέ την πρόθεση να κρατήσω με κάποιο σύστημα το ημερολόγιο του γραψίματος της Αργώς· πρώτα-πρώτα σαν άρχισα αυτό το βιβλίο δε μου πέρασε από το νου πως ήτανε δυνατό να με απασχολήσει τέσσερα χρόνια (1931-1935) και να μου θέσει τόσα ζητήματα. Μου συνέβηκε όμως, κατά καιρούς, να κρατήσω, στα ιδιωτικά τετράδιά μου, μερικές ακατάστατες σημειώσεις σχετικά με την πορεία, που ακολουθούσε το φανταστικό ταξίδι μου. Εκ των υστέρων, μου φαίνεται ότι οι σημειώσεις αυτές αντιπροσωπεύουν μια μικρή εμπειρία ή "βίωση", που θα μπορούσε ίσως να ενδιαφέρει κανένα νεότερο που θα είχε...

"Ο Θανάσης Βαλτινός δεν είναι ποτέ μόνος και δεν μ’ αφήνει ποτέ μόνο. Η μοναξιά δεν είναι μέρος του κόσμου του. Η μοναξιά στα κείμενά του έχει ξεμείνει μόνη της στο κενό που δημιουργούν οι συγκρούσεις των γεγονότων. Αυτό που μένει εκτός ιστορίας. Η ιστορία όμως με τα γεγονότα της συνομιλεί μαζί μου, αποζητά την παρουσία μου και τη μαρτυρία μου, την κρίση μου. Και τότε δεν είναι μόνο η ιστορία που με συντροφεύει ή τα γεγονότα της, αλλά και η αντίληψη της ιστορίας, η αντίληψη του ρόλου της στη διαμόρφωση μεταξύ άλλων και της αντίληψης αυτής".

Με τη δημοσίευση των κειμένων του τόμου αυτού τελειώνει η σειρά των αναμνήσεων της Π. Σ. Δέλτα για τον Ίωνα Δραγούμη. Στον τόμο αυτό η Δέλτα παρακολουθεί τον ανολοκλήρωτο έρωτά της για τον Δραγούμη από τον Ιανουάριο του 1910 ως το θάνατό του στις 13 Αυγούστου 1920. Με τον τρόπο της συνθέτει μια περίεργη βιογραφία του και περιγράφει τον πολιτικό περίγυρο του Διχασμού, μέσα από τις συναντήσεις τους και την πολιτική τους διαφωνία. Ο τόμος αυτός είναι ο ένατος του Αρχείου Π. Σ. Δέλτα.

Όταν εγώ, μαθητής λυκείου τότε, διέσχιζα τη Μεγάλη Οδό του Πέρα από το Τούνελ, το μικρό μετρό των τριών λεπτών, που ένωνε το Πέρα με το Γαλατά, προς το Ταξίμ, την κεντρική τότε πλατεία της Πόλης, άκουγα στο πέρασμα μου έξι γλώσσες ταυτόχρονα: τούρκικα, ελληνικά, αρμένικα, σεφαραδίτικα εβραϊκά, ιταλικά και γαλλικά. Στα αυτιά μου ηχούσε καθημερινά μια πανδαισία γλωσσών. Εμείς βλέπαμε, και εξακολουθούμε να βλέπουμε, την Πόλη και την Αλεξάνδρεια ως δύο από τα μεγάλα κέντρα του ελληνισμού- οι δύο πόλεις ήταν, ωστόσο, δύο κέντρα του κοσμοπολιτισμού που θα τα ζήλευαν πολλές μεγάλε...

Στη Χάλκη, σ' ένα από τα Πριγκιπονήσια της Πόλης, ξεκίνησε ο Πέτρος Μάρκαρης να ζει, να διαβάζει και να γράφει. Τη διαδρομή του (Χάλκη-Πόλη-Βιέννη-Αθήνα έως την εποχή που άρχισαν τα πυκνά ταξίδια του στην Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική για τις παρουσιάσεις των βιβλίων του), με τους δασκάλους του, τα διαβάσματα, τις σπουδές, την καριέρα του στα τσιμέντα Τιτάν, το θέατρο, τον Κάρολο Κουν, το σινεμά, τα σενάρια με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, την τηλεόραση, τον Μπρεχτ, τις μεταφράσεις, το αστυνομικό μυθιστόρημα, την πρώτη "επίσκεψη" της οικογένειας του αστυνόμου Κώστα Χαρίτου, και...

"Η διαύγεια με την οποία ταυτίζω τη Μιτσοτάκη ανατέλλει ακόμη και μέσα από τα πιο σκοτεινά χωρία, από τις πιο δυσπρόσιτες παραστάσεις των κειμένων της, τους πιο δυσνόητους συνειρμούς της. Έχω την βαθιά εντύπωση ότι η Μιτσοτάκη δεν μπορεί να αποφύγει τη διαύγεια ακόμη κι αν προσπαθήσει, ότι είναι μια εκ προτέρου σχέση της με τον κόσμο και με τη γλώσσα που τον συνέχει. Εδώ καλωσορίζει μια παρέα κοχλιούς και ρωτά ενδόμυχα αν αισθάνονται δέος".

Τούτο το βιβλίο δεν είναι κριτική του έργου του Κοσμά Πολίτη. Είναι ένα βιβλίο γεμάτο αναμνήσεις, δικές του το πιο πολύ, που το μεγαλύτερο μέρος τους θα μπορούσε να το 'χει γράψει ο ίδιος. Δεν το 'γραψε όμως. Το διηγήθηκε στάλα-στάλα τα δέκα τελευταία χρόνια της ζωής του, στον άντρα μου και σε μένα, τότε που μας ένωνε πραγματική αγάπη και φιλία μαζί του. [...]

Το "Λεξικό αναμνήσεων" του Γιώργου Χουλιάρα συνιστά αλφαβητικό μυθιστόρημα της ζωής ενός συγγραφέα... και διαβάζεται με κάθε τρόπο που επιτρέπουν ή επιβάλλουν οι τεχνολογίες της ανάγνωσης. Το "Λεξικό αναμνήσεων"... παρετυμολογεί τις εν λόγω περιστάσεις... συνδυάζει προβλέψεις περί διασποράς και αποκαλύπτει τις περιπετειώδεις συνέπειες των γάμων ρομαντισμού και κλασικισμού. Το "Λεξικό" συνεπάγεται αλφαβητάριο για νεκρούς και ζωντανούς, που εκλιπαρούν... οπισθογραφούν... εκτυφλώνονται ... και απασφαλίζουν αλγορίθμους της πυροτεχνουργικής ιστορίας της γλώσσας μας. "Α...

Η Δεκαετία του Ογδόντα είναι η απογείωση και ο τάφος των ονείρων που γέννησε η μεταπολεμική εποχή στην Ελλάδα. Είναι όλο το ελληνικό ροκ, η ελληνική ροκ εκδοχή - τόσο μπάσταρδη, υβριδική για τους ορθολοξολογούντες ας αεί αστοιχείωτους, και συνεπώς γκρινιάρηδες με το αζημίωτο, τόσο μπάσταρδη, λέω, που μοιάζει καθαρόαιμο άλογο κούρσας. [...]

Καλλιτέχνες και συγγραφείς. Του πνεύματος και της ψυχής. Ηπειρώτες δημιουργοί. Γνωστοί και άγνωστοι και κάθε ηλικίας. Είναι και αυτοί που πάνε την ιστορία ένα βήμα μπροστά. Είναι και αυτοί που δίνουν νόημα στη ζωή μας. Όπως έλεγε κι ο Μπρεχτ, μέσα στην τέχνη οι άνθρωποι απολαμβάνουν τη ζωή. Για να μένει ένα κομμάτι του τόπου και του χρόνου. Για να μην χαθεί η ιστορία. Γι' αυτό και το βιβλίο τούτο.

Ο υπολογισμός ογδόντα χρόνων ζωής ενός συγγραφέα θα μπορούσε άνετα να γεμίσει δυο και τρεις χιλιάδες σελίδες, Όλα αυτά δε -όλα όσα έζησε, διάβασε, ένιωσε, σκέφτηκε, φαντάστηκε- έχουν συνάφεια με το έργο του. Αυτά είναι το κελάρι της κουζίνας του. Αλλά, όπως σ' ένα μυθιστόρημα πρέπει να διαλέξεις ποια γεγονότα θα αποδώσουν καλύτερα την ιστορία που θέλεις να πεις, έτσι και στο "Με τα χέρια σταυρωμένα" η Αθηνά Κακούρη, επιλέγοντας, μιλά με σύντομα και ζουμερά κεφάλαια για εκείνα που θεωρεί ότι κυρίως την έκαναν να γράψει όσα γράφει και όπως τα γράφει, με την ελπίδα πως θα κάνε...

Με τον Μπαρμπαλιά ο συγγραφέας καταγράφει τις μνήμες του από μια γενιά που το πέρασμά της σηματοδοτεί μια ολόκληρη εποχή. Τόπος συνάντησης το περίφημο φαρμακείο του ποιητή Ηλία Κατσόγιαννη ή Μπαρμπαλιά, Τσιμισκή 10, ένα από τα σημαντικότερα λογοτεχνικά στέκια της Θεσσαλονίκης. Η καρδιά της πόλης. Θαμώνες προσωπικότητες της εποχής. Θεσσαλονικείς λογοτέχνες όπως ο Θέμελης, ο Σπανδωνίδης, ο Βαφόπουλος, ο Δέλιος. Αθηναίοι συγγραφείς, όπως ο Μυριβήλης, ο Μελάς, ο Κανελλόπουλος και ο Σβώλος, εκπαιδευτικοί, δημοσιογράφοι, ηθοποιοί, ο σκηνοθέτης Ορέστης Λάσκος και άλλοι, Βορειοελλα...