Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το ξέρω πως έχουμε καιρό να τα πούμε. Όχι, δε σε ξέχασα. Πώς να ξεχάσω, μωρέ, μόνο εσύ μου απόμεινες... Αλίμονο, αν χάσουμε και τη μνήμη μας, πώς θα μπορέσουμε να ξαναονειρευτούμε;... Όχι, ούτε φοβάμαι μη μου κάνει "ψυχολογικό πορτρέτο" η ασφάλεια, άμα βρει τα χειρόγραφά μου σε καμιά έρευνα. Δεν είμαι πια στη φυλακή, κι απ’ ότι φαίνεται, θ’ αργήσουμε κάμποσο ακόμα να μπούμε... Μπα, γιατί άλλωστε η ασφάλεια ούτε παρεμπιπτόντως, που λένε, δεν ασχολείται πια με μας... [...]

Βγάλαμε τα κόκαλα βιαστικά από το κοιμητήριο. Άλλα σε ξύλινα κασόνια, άλλα σε σακούλες της ζάχαρης, τα περισσότερα χύμα. Μόλις ακούγονταν τ' αεροπλάνα, τρυπώναμε μέσα. Βαριά μυρουδιά μούχλας, σάπιος αέρας. Έξω πέφτανε βόμπες, έτρεμε ο τόπος, κάναμε το σταυρό μας μικροί μεγάλοι. Από μέρα σε μέρα τα πράγματα αγρίευαν. Οι αντάρτες πέρα δώθε όλο φούρια, τ' αεροπλάνα έρχονταν συχνότερα. Είδαν κι απόειδαν ο κόσμος, ανεβήκαμε στο βουνό, στη Λακκότρυπα. Ανάψαμε φωτιές οι γυναίκες, βάλαμε να μαγειρεύουμε, ο καπνός ανέβαινε ως τον τρούλο, ζαλίζονταν τα περιστέρια. Όσα πέφτανε τα μαγε...

Η "Φωτιά μέσα στο νερό" είναι η πάλη για την ισορροπία δύο στοιχείων που είναι η ίδια η Ζωή. Η δυαδικότητα και η ένωση. Το παράδοξο της Ζωής. Το ιερό μυστήριο. Με το βιβλίο αυτό η Δέσποινα Τομαζάνη συνεχίζει σε μυθιστορηματική αφήγηση την εξομολόγηση που άρχισε με το Αμίλητο νερό. Η Εφηβεία σαν Έρωτας, σαν πρώτη μύηση στην ένωση, στο θάνατο, στη φτώχεια, στη λιτότητα, στην εξατομίκευση: τη μύηση στη ζωή του ορισμένου χρόνου, στον πλούτο, στην Ποίηση. Είναι ακόμα μια κατάθεση-διαμαρτυρία για την παιδεία και μια πάλη με το γίγαντα του πένθους για το χαμένο παράδεισο. Λόγος γρ...

Σε μιαν εποχή που, όπως γράφει ο Κωστής Παλαμάς: "Η λαογραφία έπαιρνε στο χέρι της, κρατούσε στη σκεπή της την ποίησή μας και το δημοτικό μας τραγούδι, η δημοτική παράδοση, η δημοτική γλώσσα, ο δημοτικός βίος μας άνοιγε θύρες, φανέρωνε απόψεις...", ο βουνίσιος και αγνός τραγουδιστής του χωριού και της στάνης, ο ηπειρώτης Κώστας Κρυστάλλης, στάθηκε ο χαρακτηριστικότερος και ασφαλώς ο πιο αδιάλλακτος εκπρόσωπος της "σχολής" που αντιτάχθηκε στον δακρύβρεκτο ρομαντισμό και τις ανεδαφικές θρηνωδίες των Σούτσων και των επιγόνων. Και όχι μόνον ως ποιητής, παρόλο που το ποιητικό...

Μην σας παρασύρουν αυτοί οι τρεις άντρες με καπαρτίνες στο εξώφυλλο του βιβλίου, να περπατούν σ' αυτή την γοητευτική και μυστηριώδη στοά του Μιλάνου, γιατί "Οι κωμωδοί" του Σταύρου Αντωνίου έχουν άλλη ενδυμασία και λόγια παράξενα λέει το στόμα τους. Μοιρασμένοι στην πρωτεύουσα και στην επαρχία αλλάζουν ρούχα, τόνο ομιλίας, χρώματα και τρόπο ζωής. […] Αυτό το βιβλίο δεν γίνεται ποτέ μια μετασουρεαλιστική ρουτίνα ή καφκική δαντέλα γιατί το πανίσχυρο, μοναδικά μοντέρνο, μανίκι του Αντωνίου έχει δάχτυλα που καταλήγουν σε νύχια δυνατά, σικ, και χωρίς ίχνος φλέγματος παίζει σ'...

Είναι αρκετή ώρα πια που το τραίνο έχει περάσει τη σιδερένια γέφυρα του Ισθμού και διασχίζει τώρα τα περιβόλια με τα λεμονοπορτόκαλα της Κορινθίας. Η Μαρία ανοίγει τα μάτια της. Είναι ζαλισμένη λίγο και ενοχλείται από το φως μιας ηλιόλουστης φθινοπωρινής ημέρας. Ξανακλείνει τα μάτια της για να συνειδητοποιήσει κάτω από το προστατευτικό σκοτάδι των βλεφάρων της την ημερομηνία, την τοποθεσία και την αιτία που βρίσκεται εδώ. Σαν ακόμα μέσα σε όνειρο ακούει τη φωνή του πλανόδιου πωλητή, που πλησιάζει και με μισόκλειστα μάτια ψάχνει την τσάντα της για τα χρήματα. Έχει κιόλας έτ...