Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τι όμορφη που είναι η ζωή! Όσεs πίκρεs κι αν έχει, όσα βάσανα κι αν περνάει κανείs, έχει τόση ομορφιά, αρκεί να μπορούμε να τη δούμε. Μικρά απλά καθημερινά πράγματα.'Οπωs αυτή εδώ η στιγμή. Απογευματάκι στον μικρό κολπίσκο με το ανεπαίσθητο κυματάκι να μου βρέχει τα πόδια, καθισμένη στην άκρη τηs παραλίαs ν'αγναντεύω τη θάλασσα. Έναs μικρόs παράδεισοs μόλις μιάμιση ώρα απόσταση απο την Αθήνα, γεμάτο πρασινο με το υγρό στοιχείο να με γαληνεύει. Τι ηρεμία ετούτη η ώρα. Σαν να ξαλαφρώνει η ψυχή μου απ' όλα. Εικόνεs, συναισθήματα που θα έχαναν την ουσία τουs και τη σημ...

Εδώ απλώνεται η εγκαταλειμμένη πόλη των πύργων. Κατάξερη, σαν δέρμα ζώου που πέθανε στην έρημο. Χάρτης θεμελίων χωρίς κανένα υπόμνημα, καρφωμένος πάνω σε ανεξήγητα σημάδια. Μ' ένα ελάχιστο βήμα γκρεμίζεται ακόμη ένα πηγάδι, θρυμματίζεται άλλη μια πύλη. Ο χάρτης βουλιάζει αργά, πέτρες και χώματα σκεπάζουν τη μισοφωτισμένη του μνήμη. Νεογέννητα φιδάκια σέρνονται μέσα στα χάσματα. Τυφλά σαρκοφάγα ζώα οσμίζονται τον σταματημένο αέρα. Εδώ σαπίζουν ιστορίες που δεν ειπώθηκαν ποτέ, κείτονται άταφες στις αυλές του χρόνου, αιώνες και χρόνια στοιβαγμένες στις κρύπτες των πανικό...

Το ανά χείρας βιβλίο αποτελεί προέκταση του πεζογραφικού μου έργου, στο επίκεντρο του οποίου βρίσκεται ο βορειοηπειρώτικος ελληνισμός και οι άνθρωποί του. Στις σελίδες του, όπως σ' ένα κοινό σπίτι, συγκατοικούν ποιητές, λαογράφοι, δάσκαλοι, γιατροί κι άλλοι ανώνυμοι άνθρωποι. Η "ανθρωπογεωγραφία" του εκτείνεται απ' τη Χιμάρα στα Ριζά κι απ' τη Δερόπολη στα Πωγωνοχώρια: όπου μιλιέται η ελληνική γλώσσα - η πραγματική πατρίδα μας. Κατά κάποιον τρόπο, οι προσωπογραφίες αυτές αποτελούν μια μικρή πινακοθήκη του ελληνισμού πέρα απ' τα σύνορα κι ένα χρονικό των τελευταίων...

ΑΔΕΛΑΪΣ "Μεγάλωσες Αδελαΐς... Μεγάλωσες! Το χαλάζι των μύθων τους κήπους σου κάλυψε... τα ολόξανθα μαλλιά σου". Ποδηλατοδρομεί στην πίστα των Μαΐων η μοναξιά ονειροπαρμένη. Έχει κρεμάσει σκουλαρίκια τα μελάνια της κι έβαψε την καρδιά της. "Έχεις δει το χαλάζι Αδελαΐς; Το αισθάνεσαι; Ένα αμμοβολημένο τζάμι, που δεν επιτρέπει να βλέπεις... αλλά να ποθείς." Το "Όσο μετράει που αγαπήσαμε..." στοιχειοθετεί ένα πολύτιμο εργαλείο ανίχνευσης της ανθρώπινης ύπαρξης. [...] Η μνήμη φωταγωγεί καταστάσεις, με τις οποίες ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος στην βιοπο...

Η Αλίκη είναι ένα κορίτσι που το 2011 μεταναστεύει από την Ελλάδα στην Ολλανδία λόγω της οικονομικής κρίσης. Βρίσκει δουλειά στην υποδοχή ενός μάλλον κακόφημου ξενοδοχείου στη συνοικία των κόκκινων φαναριών και παρότι η ίδια δεν ανήκει στο περιθώριο, γίνεται καθημερινά μάρτυρας περιστατικών και καταστάσεων που ακροβατούν ανάμεσα στον κίνδυνο και τη διαστροφή. Κι όμως, μέσα από την εμπειρία της μαθαίνει τον κόσμο κι έρχεται αντιμέτωπη με χαρακτήρες και γεγονότα που εκτός από ενδιαφέροντα τής γίνονται και μαθήματα ζωής. Το "Kink Motel", όπως και το βλέμμα της Αλίκης, που...

Το αφήγημα τούτο γράφτηκε από τον Π. Καραβία μες στη γερμανοϊταλική Κατοχή, αλλά οι γερμανικές αρχές θέλησαν να το λογοκρίνουν και ο συγγραφέας δεν δέχτηκε τότε να το δημοσιεύσει. Με γραφή σύγχρονη που ξεπερνά την εποχή της, ο τρόμος, ο θάνατος μα και η ελπίδα προβάλλουν ανάγλυφα σαν σε καφκικό όραμα, καθιστώντας το έργο διαχρονικό, που θα μπορούσε να αναφέρεται σε κάθε Κατοχή και σε κάθε πόλεμο ανεξάρτητα από τόπο και χρόνο. Ο Στέφανος Ροζάνης με την Εισαγωγή του συνομιλεί με το αφήγημα κριτικά και λογοτεχνικά, δημιουργώντας ένα κείμενο παράλληλο προς το έργο σε νόημα κ...

Ο δημιουργός του παραμυθιού βάζει την φαντασία του να μπει σ’ ένα κόσμο μαγικό και μαγική ιστορία να φτιάξει, ιστορία που ενώ δεν είναι αληθινή γίνεται πιστευτή. Την φαντασία έβαλα και εγώ κι έφτιαξα αυτό το παραμύθι, μόνο που η ιστορία τούτου του παραμυθιού δεν είναι ιστορία μαγική. Γιατί τούτο το παραμύθι είναι γραμμένο με συνθήκες και όρους πραγματικής ζωής και την ίδια την πραγματική ζωή αντικατοπτρίζει με τους αγώνες, τα πάθη και τις δοκιμασίες της. Γιατί η ηρωίδα του παραμυθιού την αιώνια πάλη του ανθρώπου με το πεπρωμένο του συνεχίζει και με την στάση της μας λ...

Το αφήγημα "Ύστερα ειδύλλια: Ένα σενάριο για τον Φρήντριχ Νίτσε" ανασυνθέτει μέσω κοντινών πλάνων την προσωπική βιογραφία ενός στοχαστή ο οποίος δεν έπαυε να θεωρεί τον εαυτό του παράκαιρο. Πρόκειται για ένα ψηφιδωτό στο οποίο εναλλάσσονται πραγματικά και φανταστικά περιστατικά. Τα ιστορικά πρόσωπα του αφηγήματος αναφέρονται με το μικρό τους όνομα. Η ζωή εμφαίνεται ως διαδοχή ρηγμάτων και ασυνέχειας με απρόσμενες στιγμές ευτυχίας.

Ένα χωριό της Ηλείας δίπλα στον ποταμό Πηνειό πνίγεται και χάνεται στα σκοτεινά νερά της τεχνητής λίμνης του φράγματος που υπόσχεται να φέρει την ανάπτυξη. Στην εκκλησία που στέκεται πιο ψηλά απ’ όλα τα σπίτια, λίγο πριν το νερό καταπιεί το χωριό, η τελευταία λειτουργία θα μείνει βαθιά χαραγμένη στη μνήμη και στις καρδιές των κατοίκων του. Μαζί με όλες τις αναμνήσεις για μια ζωή και μια εποχή που κανένας τους δεν πρόκειται να ξεχάσει.

Ένας σεμνός και τρυφερός συγγραφέας, ο Δημήτρης Σαραντάκος (1929-2011), αυτοβιογραφείται εστιάζοντας στην κατεξοχήν ελληνική εποχή και επιλέγοντας να αφηγηθεί τα πιο ευτυχισμένα καλοκαίρια της ζωής του. Όπως συχνά συμβαίνει, τα παιδικά χρόνια είναι τα πιο αγαπημένα -και για τον συγγραφέα, και για τον αναγνώστη. "Έχω ζήσει ώς τώρα στην Αθήνα σχεδόν σαράντα χρόνια, ενώ στη Μυτιλήνη, ούτε δέκα. Κι όμως φαίνεται πως αυτά τα δέκα χρόνια μετράνε πιο πολύ, ίσως γιατί ο άνθρωπος που είμαι, δημιουργήθηκε στο μεγαλύτερο ποσοστό του σ’ αυτά τα χρόνια". Κατά την παρατεταμένη διαμον...

Στα χρόνια της επταετίας, ένα παιδί μεγαλώνει στην ελληνική επαρχία. Η πεντάχρονη Μαργαρίτα περιγράφει την καθημερινότητά της, επικρίνοντας με τη λογική της τα στερεότυπα της εποχής. Μία θρησκευόμενη γιαγιά, η γιαγιά Μαργαρίτα, που έχει χόμπι να παρακολουθεί δίκες, έχει αναλάβει τη διαπαιδαγώγησή της πάνω στα ελληνοχριστιανικά πρότυπα, που η Μαργαρίτα κωδικοποιεί και ερμηνεύει με τον τρόπο της. Μια αληθινή εικόνα της ελληνικής επαρχίας στα χρόνια της Χούντας, όπου παπάδες, νταβατζήδες, σινεμά, γείτονες, αστυνομία, ζητιάνοι (κάθε είδους), μητέρες εξόριστων, μητέρες οικον...

Μέσ’ στο καταχείμωνο συνάντησα της Νικαριάς την Άνοιξη. Θεέ μου πόσο όμορφη είναι η Άνοιξη τον μήνα του Γενάρη. Έχει την ίδια ανθρώπινη ομορφιά καθώς ο ήλιος λάμπει και χαμηλώνει τις αχτίδες του για να ζεστάνει τα λεπτοκαμωμένα αγριολούλουδα που ξεφυτρώνουν απ’ τη γη με τα πρωτόβροχα του φθινοπώρου. Πόσο ωραία είναι η Άνοιξη όταν είναι ωραία. έτσι, πρασινοφόρα, πολύχρωμα ανθισμένη, να διαχέει το ευχάριστο άρωμα των αυτοφυών μικροκαμωμένων λουλουδιών της... μα και τι πλέριο συμπλήρωμα της φύσης, να ενώνει της Άνοιξης την συντροφιά με τους μουσικούς ήχους των υπαίθριων...

Το πτώμα ενός Έλληνα αντάρτη που έχει διατηρηθεί στο ψυγείο για πολλά χρονιά μετά το θάνατό του γίνεται αντικείμενο μελέτης σε μια αμερικανική σχολή ιατρικής. Οι τομές στο σώμα του μετατρέπονται σε τομές της ίδιας της Ιστορίας. Ο Βασιλικός δημιουργώντας μια καφκική ατμόσφαιρα γύρω από ένα μάθημα ανατομίας, μας διδάσκει περισσότερα για την ιστορία από όσα θα μπορούσαμε να μάθουμε από ένα ιστορικό για την λογοτεχνία. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό δείγμα παντρέματος ιστορίας και λογοτεχνίας

Το στίγμα Στο Νίκο Καββαδία Στ' απόνερα του καραβιού του Νίκου Καββαδία Ακροβατώ ρισκάροντας με βάρκα των αφρών Πορεία επικίνδυνη, ποιητική αδεία Ένα φτερό στον άνεμο των άστατων καιρών. Χαμού σινιάλο έβαλες Ελλάδα για πανιά Στο Αιγαίο θα φουντάρουμε κρεσέντο τραγωδίας Λαός χωρίς ταυτότητα, χαμένη μια γενιά Στη βάρδια του παράλογου ζητιάνοι μιας σχεδίας Το κόβεις λίγο δεξιά, σε παίρνει αριστερά Τιμόνι ακυβέρνητης συνείδησης ευθύνης Πορεία προς το άγνωστο σε άγρια νερά Πίνεις τα αλμυρά γιατί και βρίζοντας τα φτύνεις. Δεν σε μελαγχολούνε πια των μαραμ...

Στόχος, να μάθουν τα εγγόνια μου για τον πόλεμο, τον Δεύτερο Παγκόσμιο, και την Κατοχή, μέσα από τα μάτια ενός μικρού παιδιού, όπως τον έζησε και τον είδε. Αφορμή, το ενδιαφέρον που έδειχναν τα παιδιά μου όταν συζητούσαμε για όλα αυτά.

Ο τίτλος και το περιεχόμενο του βιβλίου ανακαλούν δύο πασίγνωστα θεατρικά έργα: το δράμα του Eduard Albee "Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ" (1962) και την κωμωδία του Nikolaj Gogol "Ο Επιθεωρητής" (1835). Οι ομοιότητες δεν σταματούν εκεί. Ανεξάρτητα από την πλοκή, ο Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλος μάς συστήνει επτά αφηγήματα με κεντρικό θέμα την επίσκεψη του "κυρίου Επιθεωρητή". Το πολύτιμο αυτό βιβλίο εστιάζει στη λειτουργία του θεσμού της αξιολόγησης στην εκπαίδευση, ενώ παράλληλα διαθέτει τη νηφάλια υφή λογοτεχνικού αφηγήματος και απομνημονεύματος. Ο συγγραφέας είναι το κε...