Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Κύριε Πρόεδρε, παίρνω πίσω όλα τα βαριά λόγια που είπα σχετικά με το αποψινό τραπέζι. Βλέπω και οσμίζομαι πως ακόμα και σε χαλεπούς καιρούς το κελάρι της Σχολής έχει ακόμα μερικές ντουζίνες από την καλή παλιά σοδειά Φαρισαϊκός Οίνος. Ξέρετε πώς φτιάχνεται το χαρμάνι από το οποίο προέρχεται αυτό το κρασί; Διαφορετικοί τύποι Φαρισαίων έχουν τρυγηθεί, και αφού πατηθούν, αφήνονται να ζυμωθούν μαζί για να παραχθεί η λεπτή του γεύση. Τύποι που ήταν οι πιο ανταγωνιστικοί μεταξύ τους στη γη. Από τη μια όλο κανόνες, λείψανα και ροζάρια. Από την άλλη μουντά ρούχα, ψυχρά πρόσωπα κα...

Η σκηνοθέτις Αθανασία Καραγιαννοπούλου με τη θεατρική διασκευή του De profundis και την παράσταση στο Θέατρο Κεφαλληνίας με τον ηθοποιό Νίκο Νίκα, μας ξανασυστήνει το "εκ βαθέων" κείμενο του Όσκαρ Ουάιλντ και μας καλεί να διεισδύσουμε στο σύμπαν του αξεπέραστου ποιητή και συγγραφέα.

Το 1905 έγινε στο Λονδίνο η μεταθανάτια έκδοση ενός έργου του Όσκαρ Ουάλιντ, στο οποίο δόθηκε ο τίτλος "De profundis". Στον πρόλογο της πρώτης έκδοσης ο Ρόμπερτ Ρας, αγαπημένος φίλος του συγγραφέα, έγραφε: "Το βιβλίο δεν απαιτεί ιδιαίτερα μεγάλη εισαγωγή και σχεδόν καμία εξήγηση. Το μόνο που έχω να σημειώσω είναι ότι ο φίλος μου το έγραψε τους τελευταίους μήνες της φυλάκισής του, ότι ήταν το μόνο έργο που έγραψε στο διάστημα που ήταν στη φυλακή και ότι ήταν το τελευταίο έργο σε πρόζα που έγραψε". Η έκδοση του "De profundis" το 1905 αποτελούσε συρραφή αποσπασμάτων ενός πολ...

Για πολύν καιρό ο κόσμος ήταν περίεργος να μάθει για το χειρόγραφο του "De Profundis", ξέροντας πως το είχα εγώ, γιατί ο συγγραφέας του είχε κάνει γι' αυτό λόγο σε μερικούς φίλους του. Το βιβλίο δεν χρειάζεται εισαγωγή και σχεδόν καμιά εξήγηση. Θέλω μονάχα να πω, για την ιστορία, πως είχε γραφτεί από το φίλο μου τους τελευταίους μήνες που πέρασε στη φυλακή, πως είναι το μόνο πεζό έργο που έγραψε στη φυλακή και το τελευταίο έργο από τα πεζά του. (Η "Η Μπαλάντα της Φυλακής του Ρήντινγκ" δεν γράφτηκε παρά αφού ξανάβρε την ελευθερία του.) [...] Το "De Profundis", που εκφράζει...

"Διαβάζοντας την επιστολή θα έχεις την ψυχολογική εξήγηση μιας συμπεριφοράς που για τον εξωτερικό παρατηρητή φαίνεται να συνδυάζει την απόλυτη ηλιθιότητα με τη φτηνή ψευτοπαλικαριά. Κάποια μέρα θα πρέπει να γίνει γνωστή η αλήθεια - όχι απαραιτήτως όσο ζω. [...] Δεν είμαι διατεθειμένος, πάντως, να μείνω επ' άπειρον στην γκροτέσκα αυτή πινακοθήκη όπου με έχουν τοποθετήσει. [...] Δεν υπερασπίζομαι τη συμπεριφορά μου· την εξηγώ". Αυτά τόνιζε, μεταξύ άλλων, ο Όσκαρ Ουάιλντ σε επιστολή προς τον φίλο του Ρόμπερτ Ρος, η οποία συνόδευε το γραμμένο στη φυλακή χειρόγραφο που θα γ...

Το "De Profundis" είναι η διάσημη επιστολή που έγραψε το 1897 ο Όσκαρ Ουάιλντ, ενώ βρισκόταν στη φυλακή, στον αγαπημένο του Λόρδο Άλφρεντ Ντάγκλας. Στην πραγματικότητα είναι η εκ βάθους εξομολόγησή του όσον αφορά την πρότερη ζωή του, τα γεγονότα που οδήγησαν στην πτώση και στην τιμωρία του. Και πώς από την πτώση, την απόγνωση, την απόλυτη ταπείνωση και στη συνέχεια την παραδοχή της κατάστασής του, ξαφνικά ανακάλυψε ένα "θησαυρό" μέσα του. Πώς η καρδιά του μαλάκωσε και ένιωσε να ελευθερώνεται από κάθε πικρία για τον εαυτό του, τους άλλους και τον κόσμο, έτοιμος πλέον "να αντ...

Κοντά έναν αιώνα από τότε που γράφτηκε, το "De profundis" παραμένει ένα από τα πιο συναρπαστικά αυτοβιογραφικά έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας και ταυτόχρονα το πιο αληθινό και ανθρώπινο βιβλίο του Όσκαρ Γουάιλντ. Πικρός, σαρκαστικός, πονεμένος, πέφτοντας ξάφνου από τα φτερά της δόξας στα ανήλιαγα κελιά της φυλακής του Ράιντιγκ, ο ποιητής της Σαλώμης και του Ντόριαν Γκρέυ απευθύνει στο νεκρό ερωμένο του Άλφρεντ Ντάγκλας ένα αμείλικτο "κατηγορώ", που στρέφεται ουσιαστικά ενάντια στην πουριτανική ηθική της βικτοριανής Αγγλίας.

"Κατάλαβες ποτέ, καλή μου, πόσα πήρες μαζί σου όταν έφυγες; Μου αφαίρεσες ακόμα και το παρελθόν μου, ακόμα και τα πράγματα που δεν μοιραστήκαμε ποτέ". Οι στοχασμοί ενός μεγάλου επιστήμονα μετά το θάνατο του πιο αγαπημένου του προσώπου, της γυναίκας του. Μακριά από κάθε διάθεση συμβατικού πένθους, ο συγγραφέας δεν θρηνεί, δεν αφήνεται σε καμιά αυτολύπηση, ούτε επιδιώκει τη συμπόνια των άλλων. Κάνει μια βαθιά ανατομία της οδύνης του, μελετώντας το αιώνιο πρόβλημα της ζωής μπροστά στο θάνατο τόσο από συναισθηματική όσο και από φιλοσοφική άποψη. Έρευνα ενός πόνου πανανθρώ...

Σε σύγκρουση µε τα βικτωριανά ήθη της εποχής του, ο Όσκαρ Φίνγκαλ Ο’ Φλάερτι Ουίλς Ουάιλντ επέλεξε να ζήσει επιδεικτικά και κραυγαλέα. Σαφώς ιδιοφυής, ασύγκριτος συζητητής, εστέτ και λάτρης της οµορφιάς, κατάφερνε µε την πένα του να γοητεύει τους συγχρόνους του, χωρίς να πάψει ποτέ να σκανδαλίζει και να εξοργίζει, πράγµα που τον έφερνε συχνά στο στόχαστρο δηλητηριωδών δηµόσιων επιθέσεων. Το βιβλίο αυτό συγκεντρώνει µερικά από τα πιο πνευµατώδη, δηκτικά, ευφυή και µεστά αποφθέγµατά του: συµβουλές και κρίσεις για την αυταπάρνηση, τις συζητητικές ικανότητες, την προσευχή, τ...

Οι γοητευτικές και τόσο πικρές ιστορίες του Όσκαρ Γουάιλντ προέρχονται από τις δύο συλλογές που δημοσίευσε όσο ζούσε, τον Ευτυχισμένο πρίγκιπα και το Σπίτι με τις Ροδιές. Ο ίδιος ο Γουάιλντ υποστήριζε πως "είναι δεν είναι ιστορίες για παιδιά, αλλά για παιδικές ψυχές, από οχτώ ως ογδόντα χρονών". Και παρόλο που "δοκίμαζε" κάθε ιστορία διαβάζοντάς την στα παιδιά του, φαίνεται πως είχε δίκιο. Η αγέραστη γοητεία του Ευτυχισμένου Πρίγκιπα και του Εγωιστή Γίγαντα, και η μαγική έλξη που ασκούν σε μικρούς και μεγάλους εδώ και έναν αιώνα, τους κατατάσσουν επάξια στο πάνθεο των παραμ...

"Και τώρα, υποκριτικέ αναγνώστη, θα απαντήσω στις ερωτήσεις που απ' όταν ξεκίνησες να διαβάζεις αυτό το βιβλίο σε κατατρώνε, τις οποίες ήθελες να μου κάνεις κατά τη διάρκεια της μακράς εξιστόρησης αυτής της αμαρτωλής ζωής. "Μην κουνάς το κεφάλι, μη σηκώνεις το δάχτυλο, εκλεπτυσμένε αναγνώστη υποκριτή· δεν γίνεται να με ξεγελάσεις. Γνωρίζω πόσο ποταπή και ανάξια είναι η ψυχή σου όπως γνωρίζω πόσο ποταπή και ανάξια είναι κι η δική μου. Αυτό εδώ είναι ένα μαγικό tete-a-tete, το οποίο είναι μοναδικό και δεν θα το ξαναζήσεις στη ζωή σου· συνεπώς προτείνω να αφήσουμε ολοκληρωτικ...

Όταν στα 1982 παρουσίαζα στην Εταιρεία Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας δύο έργα του Samuel Beckett, τον "Ερημωτή" και τη "Συντροφιά", σε μετάφρασή μου (τυπώθηκαν σε τόμους χωριστούς από τις εκδόσεις της "Λέσχης", Αθήνα 1983), είχα πει, τελειώνοντας τα εισαγωγικά μου προλογίσματα: "Τέλος, -mea culpa: τα κείμενα που θ' ακούσετε θα διαβαστούν, μοιραία, με κάποια νοερή στίξη. Μια δοκιμή θα σας έπειθε ότι το αντίθετο, η έλλειψη δηλαδή κατά την ανάγνωση της νοερής και συνακόλουθα φωνητικής αυτής στίξης, θα συνιστούσε ένα ακρόαμα αφόρητα μονότονο, -εφ' ώ και θ...

Όλα περασμένα, ποτέ τίποτα άλλο. Όλα δοκιμασμένα. Όλα αποτυχημένα. Χωρίς σημασία. Να προσπαθήσεις ξανά. Να αποτύχεις ξανά. Να αποτύχεις καλύτερα.

Πρέπει να εξαπατάς τον λαό για το καλό του; Ιδού το καίριο ερώτημα που θέτει, σε σατιρικό τόνο, το παρόν φυλλάδιο που αποδόθηκε στον Τζόναθαν Σουίφτ (1667-1745). Η τέχνη της πολιτικής ψευδολογίας είναι όντως "η τέχνη να υποβάλλεις στον λαό σωτήρια ψεύδη για κάποιο καλό σκοπό". Τέχνη λεπτή που διέπεται από τους κανόνες ενός σοφού υπολογισμού, του οποίου το κείμενο παρέχει τις βάσεις: Να προνοείς ώστε τα ψέματα να μην υπόκεινται σε κανενός είδους επαλήθευση· να μην υπερβαίνεις ποτέ τα όρια της αληθοφάνειας· να ποικίλλεις την απάτη επ' άπειρον· να τελειοποιείς την παραγωγή των...

Όλα άρχισαν με ένα τηλεφώνημα στην αστυνομία μια ζεστή αυγουστιάτικη νύχτα. Είχε λόγους ν' ανησυχεί η Μάργκαρετ. Η κόρη της δεν της είχε τηλεφωνήσει, ούτε της είχε πει ότι δεν θα γύριζε το βράδυ. Οκτώ μέρες αργότερα βρέθηκε το κακοποιημένο και βιασμένο σώμα της Μαίρης και η Μάργκαρετ άρχισα να ζει έναν εφιάλτη που δεν τελείωσε με τη σύλληψη του δράστη. Ούτε με τη δίκη του. Συντετριμμένη από το χαμό του παιδιού της, αποφασίζει να οδηγήσει τα πράγματα στα άκρα, να τιμωρήσει, να πάρει εκδίκηση.