Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μετά το φαγητό, στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου, σημειώνω τις εντυπώσεις της ημέρας ενώ συγχρόνως σχεδιάζω μερικές μορφές, αλλά κυρίως καταγράφω διάφορα χρώματα, μερικές περίεργες λάμψεις και ορισμένα ερεθίσματα, που θα προσπαθήσω να τα ενσωματώσω στον δικό μου τρόπο και στη δική μου αντίληψη ζωγραφικής. Σπάνια εμπνέομαι από τις ρεαλιστικές δυνατότητες ενός τόπου, αλλά από οτιδήποτε δημιουργείται μέσα μου συνειρμικά και επιλεκτικά. Από οτιδήποτε με συγκινεί και με συναρπάζει, ακόμα κι από ήχους, από υφάσματα που ανεμίζουν, από πουλιά που πετούν ή που κουρνιάζουν σε κόγχες των...

Μετά το φαγητό, στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου, σημειώνω τις εντυπώσεις της ημέρας ενώ συγχρόνως σχεδιάζω μερικές μορφές, αλλά κυρίως καταγράφω διάφορα χρώματα, μερικές περίεργες λάμψεις και ορισμένα ερεθίσματα, που θα προσπαθήσω να τα ενσωματώσω στον δικό μου τρόπο και στη δική μου αντίληψη ζωγραφικής. Σπάνια εμπνέομαι από τις ρεαλιστικές δυνατότητες ενός τόπου, αλλά από οτιδήποτε δημιουργείται μέσα μου συνειρμικά και επιλεκτικά. Από οτιδήποτε με συγκινεί και με συναρπάζει, ακόμα κι από ήχους, από υφάσματα που ανεμίζουν, από πουλιά που πετούν ή που κουρνιάζουν σε κόγχες των...

Χρόνια τώρα κάθομαι με τις ώρες και ανασκαλίζω ένα συρτάρι κρυφό της μνήμης, όπου μέσα κράτησα κλειδωμένα ό,τι ονειρεύτηκα, ό,τι αγάπησα, ό,τι με θύμωσε, ό,τι με πόνεσε. Κι είναι κάθε φορά πολύ οδυνηρό γιατί σ’ αυτό το συρτάρι βρίσκονται ακόμα και κάποια αποκαΐδια απ’ τη ζωή μου που συνεχίζουν ακόμα να καίγονται. Εμπειρίες οδυνηρές που με οδήγησαν μέσα από συγκρούσεις και απογοητεύσεις στη διαμόρφωση μιας συγκεκριμένης θεώρησης του κόσμου, η "καταγωγική εικόνα" μιας χαμένης πια Ατλαντίδας, της πολιτείας που αγάπησα όσο τίποτε άλλο και που βούλιαξε άδοξα στο πέλαγος της ιστο...

Δεν είναι μόνο το άφθονο χιούμορ, ο ρεαλισμός και η συγκίνηση που διατρέχουν αυτό το μυθιστορηματικό χρονικό της δύσκολης δεκαετίας '57-'67 ενός χωριού της ελληνικής επαρχίας. Είναι και το σφιχτό και δυνατό γράψιμο που κρατάει αιχμάλωτο τον αναγνώστη μέχρι την τελευταία σελίδα, καθώς βλέπει να ξετυλίγεται μπροστά του ανάγλυφη μια εποχή ακόμη και με τους ήχους της. Μέσα στις τρεις ενότητες: Τα φορτηγά, Τα θεάματα και Τα μπάνια χωράνε όλα. Από τα επικίνδυνα σαλταρίσματα στο κασόνι και τα ερωτικά ξυπνήματα της εφηβείας μέχρι οι καημοί της αγροτιάς και η μετανάστευση, γάμοι...

"Στη γενέθλια πόλη, όπου κυριαρχεί το εκνευριστικό ψιλόβροχο κι όλα διαβρώνονται ύπουλα από την υγρασία, πέρασα τη ζωή μου αδιάβροχος. Δεν πήρα τίποτε στα σοβαρά, πλην του θανάτου. Εξ αποστάσεως παρατηρούσα τις μελαγχολικές και νυσταγμένες σκιές να ακροβατούν. Όταν έκανα κέφι, κυλιόμουν κι εγώ στο βούρκο, αλλά καμιά άλλη λάσπη δεν έπιανε πάνω μου. Καλύτερος σύμμαχος των διαφυγών μου, η πηχτή ομίχλη." "Δεν έμαθα, ούτε και θέλησα να κάνω απολογισμούς. Όπως ένας άνεμος μας έφερε, κάποιος αντίστροφος μας παρασέρνει στην αφάνεια. Αυτό ήταν, θα είναι και έτσι θα παραμένει." Γ...

Σταματά πάλι. Η μνήμη του όλο και περισσότερο τον ταλαιπωρεί. Όμως σήμερα επιμένει. Δεν παραιτείται. Πρέπει να τα θυμηθεί όλα. Μεγάλωσε. Πολύ. Να τα ξέρουν τα παιδιά του. Θέλει να ζει και μετά τον θάνατο του. Είναι φανερό. "Τη μια φορά ήμουνε στο χωριό και μιας κοπανιάς να τσι Γερμανούς. Δεν εκαταλάβαμε από πού 'ρθαν. Πέφτω μέσα σε ένα άδειο ασβεστόλακκο από πάνω μου ρίχνουν κλαδιά και με κρύβουν. Από δίπλα περάσανε οι Γερμανοί και δε με είδαν. Δίπλα έστεκενε η μανα σου και έτρεμε".

Ήμασταν νέοι, ήμασταν φοιτητές, ήταν γύρω στο 1975. Ήταν η εποχή που νομίζαμε ότι θα αλλάζαμε τον κόσμο. Και οι συνθήκες, μας ευνοούσαν. Μόλις είχε αρχίσει η μεταπολιτευτική περίοδος. Μας είχαν φορέσει καπέλο τον Καραμανλή, που κανονικά εάν υπήρχε έστω και ένα υποβόσκον κίνημα, με την καθοδήγηση του οποιουδήποτε Κάπα, Κάπα η κατάκτηση της εξουσίας θα ήταν ένας απλός περίπατος. Αλλά τότε τα Κάπα Κάπα ήταν σε σύγχυση. Ήταν διασπαρμένα ακολουθώντας τις αντιθέσεις του κομουνιστικού κόμματος της μαμάς Ρωσίας.[...] (από το κείμενο του βιβλίου).

Σημειώσεις που κρατούσα μια ζωή. Να χαράξω την κάθε μοναχική στιγμή που ζούσα, μη χαθεί. Τώρα που οι διαδρομές τελειώνουν και ο χρόνος σβήνει τις πατημασιές μου στην ομίχλη του μυαλού, ένιωσα την ανάγκη να βρω τις μνήμες εκείνες που ήταν δικές μου. Τις στιγμές που ήταν δικές μου. Τις αγωνίες μου για τα βιβλία που έγραψα και ήταν δικά μου. Σήμερα αισθάνομαι πως τίποτα δεν έχω δικό μου πια. Σαν να έκοψα κομματάκια την ψυχή μου και να τη σκόρπισα στον άνεμο. Οι χιλιάδες σελίδες που έγραψα. Και αγαπήθηκαν. Τούτο το βιβλίο είναι ένα δώρο για τους αναγνώστ...

Το έμαθα πια, έπειτα από τριάντα χρόνια δοκιμασίας, ότι θα γράφω και θα ξαναγράφω, κάθε φορά αλλιώς, το ίδιο βιβλίο. Ότι θα πεθάνω με την ίδια έμμονη ιδέα: τη δυνατότητα ή όχι του ανθρώπου να αποτυπώνει με αυτοεπίγνωση και εντιμότητα τις εκπτώσεις του στη διαδρομή από το είναι που δικαιούται στο έχειν που διεκδικεί. Έμαθα επίσης και το άλλο: μυθιστοριογράφος δεν είναι μόνο ο παραμυθάς διασκεδαστής των αναγνωστών του, ούτε μόνο ο διανοητής στην τρύπα του, ούτε μόνο ο λεπτουργός στο εργαστήρι του, αλλά αυτός, κυρίως αυτός, που αντιστέκεται στον εφησυχασμό, αναζητώντας την πεμ...

"Τι παγωμένο σπίτι!" έλεγε με απόγνωση η μικρή Μαρίνα, που ζούσε παρά τη θέλησή της στην Πύλη του Ουρανού. Ποια είναι η Πύλη του Ουρανού; Ποιοι καθορίζουν τις τύχες των μικρών παιδιών; Τι ένοχα μυστικά κρύβουν; Αυτά ακριβώς θα μας αποκαλύψει η ηρωίδα μας, που εξαιτίας τής ορφάνιας της έζησε εκεί μέσα, κάτω από τις διαταγές άγνωστων σε εκείνη ανθρώπων. Θα μας εξομολογηθεί με ανοιχτή καρδιά τα βιώματά της, θα μας μιλήσει για καλούς κι αγαπημένους ανθρώπους που τη βοήθησαν να καλλιεργεί το όνειρό της για μια καλύτερη ζωή, αλλά και για άλλους που έχασαν τον δρόμο τους κι αποδ...

Πώς έρχονται τα πράγματα στη ζωή μου, όπου κι αν πάω -έστω και νοερά- η Γαλλία με πληγώνει! Μερικοί, μετά απ' αυτή την ομολογία μου, θα με κατηγορήσουν για ανθελληνική στάση -έπρεπε να συνταχθώ κι εγώ στην ποιητική γραμμή του Σεφέρη- κάποιοι άλλοι, που θα τους διαβάσουν, θα επικροτήσουν την άποψή τους. Οι πρώτοι ανήκουν στο θαυμαστό κόσμο των λαοπλάνων, οι δεύτεροι των μακαρίων. Το αμφισβητείτε; Δεν θίγουν τη νοημοσύνη σας και δεν σας προσβάλλουν προσωπικά, όταν εγκατεστημένοι μόνιμα στο Παρίσι επιφανείς Έλληνες -πέρα από τους δικούς μου φίλους - δηλώνουν "Δεν ξέχασα ούτε σ...

Ιστορίες και διηγήματα αλλά και καταθέσεις προσωπικές συνθέτουν τον τόμο "Τα θαύματα θυμώνουν όταν δεν τα πιστεύεις". Κείμενα που τα συνδέει το θαύμα. Το θαύμα που μπορεί να μετακινήσει το σκοτάδι. Να κάνει δυνατό το αδύνατο. Πραγματικό το μη πραγματικό. Όταν το άδικο περισσεύει. Όταν η αβεβαιότητα γίνεται ήττα. Όταν το παράλογο εξουσιάζει τη ζωή μας. Γραμμένα από Χριστούγεννα σε Χριστούγεννα, μέρες που γεννούν το θαύμα, έχουν μέσα τους μια χαραγή φωτός από τον Ήλιο της Δικαιοσύνης. Ή αυτό ζητούσα όταν τα έγραφα. Να πιστέψεις στο θαύμα σημαίνει να ελευθερώσεις την ψυχ...

Σ' αυτά τα ημερολόγια μιλώ για κάποια προσωπικά μου βιώματα που όμως είναι κατά ένα μοναδικό τρόπο και δικά σας. Υπάρχουν δρόμοι απ' τους οποίους περνάμε όλοι, οφείλουμε να περάσουμε όλοι. Το να παρακάμπτεις τη δυστυχία και να ζεις μόνο στην απόλαυση σε καθιστά ένα ιδιοτύπως ψυχωτικό άτομο. Αν αγοράζεις ευτυχία αντί να παλεύεις γι' αυτή, δεν μπορείς να συναισθανθείς με χαρά τη χαρά του άλλου. Δεν μπορείς να νιώσεις με σπλαχνότητα τον πόνο και τους τρόπους κατανομής του στις "ειμαρμένες" των ξένων και των γνωστών. Η αγωνία μου να φτιάξω την προσωπική μου αφήγηση, να προ...

Όσοι και όποιοι θα διαβάσουν αυτό το βιβλίο... υπάρχει το ενδεχόμενο να θεωρήσουν τα αναφερόμενα και περιγραφόμενα γεγονότα και περιστατικά υπερβολικά, απίθανα και δυσκολοπίστευτα. Η αλήθεια όμως είναι ότι όλα κινούνται μέσα στα όρια της πραγματικότητας και τίποτε δεν ανάγεται στη σφαίρα της φαντασίας. Αυτή η ενδεχόμενη επιφυλακτικότητα για την αλήθεια των περιγραφών και αναφορών αίρεται, αν ληφθεί υπόψη ότι η απομνημονευματική περιήγηση γίνεται σε μια χρονική περίοδο που όλα χαρακτηρίζονται για την παρθενικότητά τους, την παιδική αθωότητα και ειλικρίνειά τους από τη μια μ...

"Ο κακός της περιοχής Εξαρχείων" -δηλαδή εγώ- διανύοντας τότε τον εξηκοστό όγδοο χρόνο της ζωής μου, (σήμερα εβδομήντα εννέα) μέσα σε βασανιστικές συνθήκες μιας τύχης αγαθής, είδα κι άκουσα πολλά, τράβηξα σκληρό κουπί, που άλλοι το λένε "εμπειρία" κι άλλοι "περιπέτεια ζωής", αμύνθηκα σ' ό,τι μου προκαλούσε αηδία, αντιστάθηκα σε όλα εκείνα στα οποία οι άλλοι ομότεχνοι γύρω μου, αργά ή γρήγορα, υπέκυψαν συν τω χρόνω στους συρμούς, και γαντζώθηκα ως ναυαγός, αφού κανείς δεν μου πέταξε ένα σωσίβιο, σ' όλες τις γενιές, μετά το 1950, ενώ ταυτόχρονα προδόθηκα από όλες τις "γενιές"...

"Στο αρχείο του Θεοτοκά: Φάκελοι 13 και 14." Παραδίδονται σήμερα στη δημοσιότητα σημαντικά λογοτεχνικά ντοκουμέντα που αφορούν στο έργο του Γιώργου Θεοτοκά "Ασθενείς και οδοιπόροι". Πρόκειται για μια σειρά από κείμενα τα οποία βρέθηκαν στο Αρχείο του Θεοτοκά, έτσι όπως καταχωρήθηκαν μετά τον ξαφνικό θάνατο του συγγραφέα και τον τραγικό θάνατο της δεύτερης γυναίκας του, Κοραλίας, και τα οποία φέρουν ταξινομικούς αριθμούς. Η αρίθμηση αυτή έγινε δύο φορές, αρχικά με αύξοντα αριθμό (ο οποίος ανέρχεται σε πολλές χιλιάδες) και συμπεριλαμβάνει όλα τα "χαρτιά" του Θεοτοκά και στ...