Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Στη γενέθλια πόλη, όπου κυριαρχεί το εκνευριστικό ψιλόβροχο κι όλα διαβρώνονται ύπουλα από την υγρασία, πέρασα τη ζωή μου αδιάβροχος. Δεν πήρα τίποτε στα σοβαρά, πλην του θανάτου. Εξ αποστάσεως παρατηρούσα τις μελαγχολικές και νυσταγμένες σκιές να ακροβατούν. Όταν έκανα κέφι, κυλιόμουν κι εγώ στο βούρκο, αλλά καμιά άλλη λάσπη δεν έπιανε πάνω μου. Καλύτερος σύμμαχος των διαφυγών μου, η πηχτή ομίχλη." "Δεν έμαθα, ούτε και θέλησα να κάνω απολογισμούς. Όπως ένας άνεμος μας έφερε, κάποιος αντίστροφος μας παρασέρνει στην αφάνεια. Αυτό ήταν, θα είναι και έτσι θα παραμένει." Γ...

Νιώθω μια παράξενη ηρεμία κι ευδαιμονία, καθώς πρωτοκατοικώ το πατρικό μου σπίτι στη Θάσο. Τα πνεύματα των προγόνων σαν να με ευχαριστούν που το αποκατέστησα στις παλιές του δόξες. Τώρα έχουμε για πρώτη φορά ένα "εξοχικό", ένα maison de campagne, που λένε οι Γάλλοι. Είμαι ευτυχής σημαίνει ότι επέστρεψα εκεί απ' όπου ξεκίνησε ο πατέρας μου. Αυτό αποτελεί και την κρυφή πηγή της τωρινής μου ευδαιμονίας. Είμαι ευτυχής που γύρισα στο νησί μου. Γράφω γιατί είμαι ευτυχισμένος που το κατοικώ. Η γνησιότητα του αισθήματος φέρνει και τη γνησιότητα της γραφής. Τελικά, το γράψιμο είν...

Σ' αυτά τα ημερολόγια μιλώ για κάποια προσωπικά μου βιώματα που όμως είναι κατά ένα μοναδικό τρόπο και δικά σας. Υπάρχουν δρόμοι απ' τους οποίους περνάμε όλοι, οφείλουμε να περάσουμε όλοι. Το να παρακάμπτεις τη δυστυχία και να ζεις μόνο στην απόλαυση σε καθιστά ένα ιδιοτύπως ψυχωτικό άτομο. Αν αγοράζεις ευτυχία αντί να παλεύεις γι' αυτή, δεν μπορείς να συναισθανθείς με χαρά τη χαρά του άλλου. Δεν μπορείς να νιώσεις με σπλαχνότητα τον πόνο και τους τρόπους κατανομής του στις "ειμαρμένες" των ξένων και των γνωστών. Η αγωνία μου να φτιάξω την προσωπική μου αφήγηση, να προ...

Το βιβλίο δεν γράφτηκε για να πω τον πόνο μου -είναι πολύ μεγάλος- ούτε για να βγάλω τα σώψυχά μου. Το έγραψα για να πω με τον τρόπο μου ένα μεγάλο ευχαριστώ στους συνθέτες, στιχουργούς και τραγουδιστές του τόπου μας, που με έσωσαν και σώζουν εδώ και πάνω από μισό αιώνα. Χωρίς αυτούς δεν ξέρω τι θα ήμουν τώρα κι εγώ, αλλά και όλοι οι ταλαιπωρημένοι άνθρωποι που γνώρισα στις πολλές περιπλανήσεις μου.

Στις αναμνήσεις της ζωής της που καταθέτει η Έρη Μαστρομανώλη-Καράβα, ανακαλεί νοσταλγικά τις παιδικές εικόνες από τον Κάμπο της Χίου και τις νεανικές μνήμες από τα χρόνια της Κατοχής και της Απελευθέρωσης. Η ήρεμη περισυλλογή μιας ανθηρής τρίτης ηλικίας τής επιτρέπει να συνδυάσει, με χιώτικη παιγνιώδη διάθεση, εμπειρίες της ωριμότητας και οικογενειακά βιώματα, σε μια μεστή και γλαφυρή αφήγηση.

"Η αξιοπρέπεια και η αγιότητα είναι ζητήματα που αφορούν το πανωφόρι πολύ περισσότερο από όσο φαντάζονται οι άνθρωποι". Μ’ αυτή τη φράση του Ντίκενς ανοίγει η συγγραφέας ένα είδος εξομολογητικής αυτοβιογραφίας, μέσα στην οποία εναλλάσσονται η αφοπλιστική ειλικρίνεια και η αγωνιώδης ανάγκη να συγκολλήσει τον εαυτό της. Ώριμη γυναίκα πια, με την εμπειρία μιας γεμάτης καριέρας και μιας ακόμα πιο γεμάτης συναισθηματικής ζωής, αναζητεί σπαράγματα της οικογενειακής της ιστορίας που ξεκινούν δυο γενιές πριν, και πασχίζει να τα φωτίσει και μ’ αυτό τον τρόπο ν’ ανασυντάξει την προσω...

Γεννήθηκε ημέρα πανηγυριού στη Λαμία και του έδωσαν το παρατσούκλι "Παζαριώτης". Αστικής καταγωγής. Αρνητής της οικογενειακής περιουσίας και ιδιοκτησίας. Γεωπόνος, δίπλα στους Μικρασιάτες πρόσφυγες. Μαζί, να καλλιεργήσουν τη γη για την επιβίωση. Κομμάτι και ταυτόχρονα πρωτοπόρος της πολιτικής γενιάς του. Επαναστάτης. Στην εργατική Πρωτομαγιά του 1924 με την ομάδα του απελευθερώνει όσους συνελάμβανε η χωροφυλακή κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων της Αθήνας. Καλπάκι, 1926. Αντιφωνάζει, βρίζει και δεν υποκύπτει στον εκφοβισμό των βασανιστών. Έγνοιά του το ηθικό των...

Το πόνημα αυτό με κανέναν τρόπο δεν αποτελεί ιστορική έρευνα, παρόλο που αναφέρεται σε κρίσιμες ιστορικά για την πατρίδα μας εποχές, όπως είναι ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος, η κατοχή, η εθνική αντίσταση και ο ολέθριος για την πατρίδα μας εμφύλιος πόλεμος. Είναι ένα μίγμα ιστορικού μυθοστορήματος και κάποιων αυτοτελών διηγημάτων ανεξάρτητων του ενός από το άλλο. Τα περιγραφόμενα γεγονότα συνέβησαν, είναι δηλαδή αληθινά, με μια ελάχιστη δόση μυθοπλασίας. Τα πρόσωπα είναι υπαρκτά και αναφέρονται με τα πραγματικά τους ονόματα, εκτός από ελάχιστα, που για ευνόητους λόγους παραποι...

Στη "Λεωφόρο των Πύργων", ο Μανώλης Γκουνάγιας, συναρπαστικός αφηγητής της ζωής του και της συλλογικής περιπέτειας της Θεσσαλονίκης, ιχνηλατεί με γνώση, ευαισθησία και δημιουργική βιωματική μνήμη, την κοινωνία της πόλης και την καθημερινότητά της και μας κληροδοτεί με τα γλαφυρά κείμενά του -που έρχονται να ολοκληρώσουν το έξοχο αφήγημά του "ξεράθηκε η μπλε βυσσινιά"- πολύτιμες πληροφορίες και "εικόνες" και βέβαια ερεθίσματα για νέες έρευνες. Ο Μανώλης Γκουνάγιας σκαρώνει μια "ξενάγηση" -με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο- στις γειτονιές, στους τόπους, στα σπίτια, στις αυλέ...

Τρισεύγενη είναι το όνομά της μα όλοι την φωνάζουνε Ήρα, όπως το ξενοδοχείο της. Εμείς τη γνωρίζουμε το 1973, στα 73 της, όταν αρχίζει να γράφει στο "καρνέ" που της χάρισε ο άντρας της, ο Λυκούργος, εκείνη την πρωτοχρονιά. Αρχίζει να μας ταξιδεύει στη ζωή της. Γράφει για πολέμους και αναταραχές, για περιστατικά της ζωής της, ό,τι έζησε, ό,τι είδε, ό,τι άκουσε, και ό,τι ένοιωσε, γράφει για τις σχέσεις της με τη μάνα της και τη γιαγιά της, με τον Λυκούργο και τα παιδιά τους, την Ρόδη και τον Ερμή. Οι καταγραφές της άμεσες και η γλώσσα της απίστευτα πλούσια, με λέξεις ασ...

Σε κάθε ελληνική γειτονιά των αρχών της δεκαετίας του 1960 περίπου τα ίδια συνέβαιναν. Οι γειτονιές όμως δεν ήσαν ίδιες, είχαν διαφορές. Διαφορές στις λεπτομέρειες και όχι στα γενικά. Διαφορετικός ο χαρακτήρας των ανθρώπων, διαφορετική η συμπεριφορά, διαφορετική η νοοτροπία... Αλλά και οι μυρωδιές των κήπων, των ανθρώπων και του αέρα, διέφεραν από γειτονιά σε γειτονιά... Μια περιπλάνηση στην ελληνική γειτονιά του '60 με αφορμή της ζωή και τους "κανόνες" μιας λαϊκής γειτονιάς της Πάτρας.

Ο Κωνσταντίνος Χρηστομάνος γνωρίζεται προσωπικά με την Αυτοκράτειρα της Αυστρίας και βασίλισσα της Ουγγαρίας, γνωστή και με το όνομα Σίσσυ, όταν τα Ανάκτορα της Αυστρίας τού προτείνουν να της διδάξει την ελληνική γλώσσα. Από τη στιγμή εκείνη και έπειτα γίνεται ακόλουθός της και την συνοδεύει ακόμη και στην Κέρκυρα το 1892, όταν οι εργασίες στο «Αχίλλειον», το δικό της προσωπικό ανάκτορο, έχουν πλέον τελειώσει. Η εκπληκτική ομορφιά αλλά και η θλιμμένη φιγούρα της μελαγχολικής αυτοκράτειρας ασκούν στον Χρηστομάνο μεγάλη γοητεία. Η αγάπη της Σίσσυ για την Ελλάδα και τις κλασικ...

Σταματά πάλι. Η μνήμη του όλο και περισσότερο τον ταλαιπωρεί. Όμως σήμερα επιμένει. Δεν παραιτείται. Πρέπει να τα θυμηθεί όλα. Μεγάλωσε. Πολύ. Να τα ξέρουν τα παιδιά του. Θέλει να ζει και μετά τον θάνατο του. Είναι φανερό. "Τη μια φορά ήμουνε στο χωριό και μιας κοπανιάς να τσι Γερμανούς. Δεν εκαταλάβαμε από πού 'ρθαν. Πέφτω μέσα σε ένα άδειο ασβεστόλακκο από πάνω μου ρίχνουν κλαδιά και με κρύβουν. Από δίπλα περάσανε οι Γερμανοί και δε με είδαν. Δίπλα έστεκενε η μανα σου και έτρεμε".

Τι δουλειά έχω `γώ, ένας νεαρός, άβγαλτος, φοβισμένος και ιδρωμένος λευκός άνθρωπος καθισμένος κάτω απ` τη σκιά ενός μπαομπάμπ βαμμένου κόκκινου απ` τη σκόνη που σηκώνουν τα φορτηγά και τα μηχανήματα που πηγαινοέρχονται κάτω απ` τον καυτό τροπικό ήλιο; Τι δουλειά έχω `γώ, ανάμεσα στους μαύρους που με προσπερνάνε δειλά-δειλά και μόλις απομακρυνθούν φωνάζουν και γελάνε γιατί με βρίσκουν περίεργο πλάσμα, αταίριαστο και παρείσακτο στο δικό τους κόσμο; Και πώς γίνεται να αδιαφορούν πλήρως για το δικό τους χάλι -γιατί έτσι βρίσκω εγώ το πλακουτσωτό τους πρόσωπο, τα διογκωμέ...

Αναμνήσεις για πάνω από 50 χρόνια, ξετυλιγμένες διηγηματικά και πασπαλισμένες με χιούμορ εκεί που ταιριάζει, όπως θα τα άκουγε η φιλική παρέα. Περιηγήσεις και συμβάντα στην Ελλάδα, την Αίγυπτο, το Λονδίνο, την Πράγα, τις Βρυξέλλες, συναντήσεις πότε αναπάντεχες και πότε προγραμματισμένες, με συχνά απρόοπτες εξελίξεις. Εκτός από οικογενειακά στιγμιότυπα, η γνωριμία με την πριγκίπισσα Νταϊάνα, η συνάντηση με το βασιλικό ζεύγος της Ισπανίας, η άρρηκτη φιλία με τον Οδυσσέα Ελύτη, τον κορυφαίο γλύπτη Νοταρά, τον Γεχούντι Μενουχίν -απαράμιλλο αρχιμουσικό και βιολονίστα-, αλλά...

Ο "Αντάρτης" είναι ένα σύντομο κείμενο της περιόδου της ωριμότητας του Ψυχάρη, γραμμένο το 1925, λίγα χρόνια πριν από τον θάνατό του του 1929. Σε αυτό, αυτοβιογραφικά στοιχεία, άνθρωποι και τόποι, κυρίως από την παιδική του ηλικία και τη νιότητ ου, αναμιγνύονται με πληροφορίες για τις γλώσσες με τις οποίες διασταυρώθηκε, εκείνες που αγάπησε κι εκείνες που ξέχασε. "... πήρε ο νους μου μια λέξη τρομερή, μια λέξη απέραντη, μια λέξη ωκεανό, το ξετύλιγμα. Ξετυλίγουνται τα πράγματα και αλλάζουνε. Αλλάζουνε και οι γλώσσες. Λίγο λίγο..."

Οι γονείς είναι μια ιστορία χωρίς αρχή, έχουν μια ζωή πριν από εμάς και όταν φεύγουν γίνονται μυστήριο, σχεδόν άγνωστοι. Με την απουσία τους συνειδητοποιούμε ό,τι μας έχει διαφύγει, τους πενθούμε με τις απορίες μας, με τα αναπάντητα ερωτήματά μας, με μια τρυφερότητα που μόνο με την αποχώρησή τους γίνεται τόσο απόλυτη. Σαν τον Ορφέα, θέλουμε να τους φέρουμε πίσω, αρχίζουμε μαζί τους μια κατάβαση στον Άδη και βυθιζόμαστε για καιρό ευπρόσβλητοι και εκτεθειμένοι...