Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στο νέο του βιβλίο "Άννα Βέρα" ο Χρήστος Χρυσόπουλος επιχειρεί μια διπλή σύζευξη. Από τη μια μεριά, οι ιδιότητες του συγγραφέα και του φωτογράφου συνδυάζονται σε ένα "ανοιχτό" ποιητικό κείμενο που, φέρνοντας σε επαφή λόγο και εικόνα, ισορροπεί ανάμεσα στη μυθοπλασία και τον εσωτερικό συλλογισμό. Σε ένα δεύτερο επίπεδο, ο Χρυσόπουλος συμπλέκει στοιχεία της δικής του προσωπικής μνήμης με την ιστορία μιας ηλικιωμένης γυναίκας που γνώρισε σε ένα ταξίδι, προσεγγίζοντας τη διεργασία της ενσυναίσθησης: με ποιον τρόπο κατασκευάζουμε τον αληθινό εαυτό μας προσομοιώνοντας διαρκώς τον...

Ο αγνοημένος από την επίσημη εκκλησία Άγιος είναι μία θρυλική μορφή λαϊκών ηρωικών αφηγήσεων και προστάτης Άγιος των άδειων σπιτιών. Για τον λόγο αυτόν ονομάζεται και "καταληψίας". Η προφορική παράδοση έχει διασώσει διάφορες σατιρικές ρίμες που αφηγούνται τα κατορθώματα του Αγίου. Το χειρόγραφο που ανασυστήνει η μελέτη αυτή αποτελεί την πρώτη ένδειξη πως η ύπαρξη του Ευάγγελου είναι ιστορικό γεγονός, που τοποθετείται στην ενετική Κρήτη του 15ου ή 16ου αιώνα. Η Λουίζα Λαζάρου (Luisa Lazar) θα μπορούσε να γίνει η πιο σημαντική καλλιτέχνιδα του εικοστού πρώτου αιώνα, αν δεν...

Andreas Laskaratos (1811-1901), a prominent figure in modern Greek letters, was a writer and poet, a social thinker and, in many ways, a controversialist. A life-long enemy of hypocrisy wherever he found it, on many occasions he turned against politicians, while he ceaselessly fought against corruption and religious prejudice and fanaticism.

"Αχ, Παρθενώνα μου, το όνειρό μου μάγεψες! Δεν με αντάμωσε ακόμα, στην προ-προμητέρα να επιστρέψω. Να ακούσω, να γευτώ την ζωοδότρα της πνοή. Δάση να την θροΐζουν, βράχια να την τραγουδούν, χώμα να την ανασαίνει. Το νερό να την εξιστορεί στους ψίθυρους της κάθε ζωντανής ψυχής, που η φύση στην αγκάλη της βυζαίνει. Το όνειρο, ακόμη υπάρχει!"

Η φιλοσοφία και η λογοτεχνία προσπαθούν στον βαθύτερο πυρήνα τους είτε συγκροτημένα να αρθρώσουν είτε αμήχανα να ψελλίσουν απαντήσεις στα διαχρονικά και υπερτοπικά υπαρξιακά ερωτήματα, γι' αυτό θέματα σαν τον έρωτα, τον χρόνο, την ανθρώπινη μοίρα και την υπαρξιακή δικαίωση, τον θάνατο, τη μοναξιά, το γνωστό και το άγνωστο, το εφικτό και το ανέφικτο προσεγγίζονται και από τις δύο. Απλώς το αναφαίρετο στοιχείο της πρώτης, που απορρέει από την περίπλοκη συνύπαρξη σκέψης, συναισθημάτων και γλώσσας, είναι η διανοητική διαδικασία που τείνει προς την καθολικευμένη αφαίρεση· το βαθ...

Ο Πολύβιος Δημητρακόπουλος παρακολουθώντας τα σύγχρονά του ρεύματα στη διανόηση, έγραψε την ψυχοφυσιολογική μελέτη "Το μυστικόν της ζωής" και το κοινωνιολογικό μελέτημα "Αι δύο διαθήκαι" (από το οποίο "Η χρυσή διαθήκη" διακρίνεται για τη γλαφυρότητα του ύφους και το σπινθηροβόλο πνεύμα του δημιουργού της.

Αναμένοντας το θάνατο και αποκομμένος από τη ροή της επιστήμης του, ο Καθηγητής Ίων Δελαλίδης επιστρέφει σε κάποιους στίχους που έγραψε στα φοιτητικά χρόνια και τα χρόνια της νιότης του και τους μεταπλάθει σε ιστορίες, μέσα από τις οποίες μπορεί τώρα να μιλήσει και για τα χρόνια του ώριμου βίου του. Ανοίγοντας για πρώτη και τελευταία φορά τα φτερά του προς τον κόσμο του έντεχνου λόγου, ζητά εκδίκηση από την άκαμπτη γλώσσα της επιστήμης με την οποία μιλούσε σ'όλη του τη ζωή.

Αυτά που διεκδικώ στην Ζωή... κανείς δεν έχει την δύναμη... να μου στερήσει τις επιθυμίες... το σώμα μου είναι "Αθάνατο"... στα γυάλινα θολά μάτια σας... η Ψυχή μου ένα τεράστιο δίχτυ... απλώνεται στον αχανές πλανήτη... ο λογισμός μου αν-ύπαρκτος... οι πτήσεις μου αλλόφρονες... καλπάζω άτρωτος στην γέφυρα της Γης... αγκαλιάζω ερωτοτροπώντας την Ανατολή... δεν με σφυρηλατούν οι ανίκανες εξουσίες σας... δεν χαρίζω συγχωρο-χάρτια στις σκευωρίες σας... ούτε ισόβιες γαμήλιες υπό-σχέσεις... σε συντρόφισσες και φιλίες... Γεννήθηκα για να μην υπάρχω στα τεφτέρια σας... Γεννήθηκα γι...

Τις βούλιαξα στα βάθη, της ψυχής μου τα άνθη. Τις πάλεψα με το κύμα να γίνουνε ποίημα. Είμαι πεζό στο βήμα. Και βύθισα την ψυχή μου στην θάλασσά μου. Τον ουρανό είχα για φύλακά μου και έτρεξα την κούρσα σε μίλι παραδείσου και πέταξα στην πύλη αβύσσου. Πνίγηκα στο μαύρο,ντύθηκα λευκό. Τα φτερά μου χτύπησα για να σωθώ. Και να μαι πεζή βουτάω στο κύμα. Την ψυχή μου βρέχω, με αυτό το ρήμα. Στο είναι βουτάω γοργόνα που τσαλαβουτάω και βρέχω τις λέξεις αρμύρες γεμάτες, ποτέ ίδιες μα πάντοτε σταράτες. Είμαι γοργόνα που αναζητάει τα βάθη που όλο φυλάει, ψάρι που σπαρταράει. Αέρας,ξ...

Η "Γυναίκα της Ζάκυθος" αρχίζει να γράφεται στη Ζάκυνθο στο διάστημα της δεύτερης πολιορκίας του Μεσολογγιού (1825-1826), συμπυκνώνοντας και αναμορφώνοντας γεγονότα της περιόδου αυτής. Είναι η αφήγηση ενός υποθετικού Διονυσίου Ιερομονάχου εγκάτοικου στο ξωκλήσι τον Αγίου Λύπιου (Αλύπιου) στη Ζάκυνθο. Πίσω από το πρόσωπο αυτό κρύβεται βέβαια ο Σολωμός. Είναι άλλωστε μια συμβατική κάλυψη, αντίστοιχη προς το Βιβλικό ύφος του έργου. Κανείς δεν θα αμφέβαλλε ότι πρόκειται για τον ίδιο. Η "Γυναίκα της Ζάκυθος" αρχίζει να γράφεται στη Ζάκυνθο στο διάστημα της δεύτερης πολιορκίας τ...

Ιστορίες και ποιήματα για ανθρώπους που διάλεξαν τους λάθος φίλους, γιατί τέτοιοι ήταν τελικά και οι ίδιοι, ερωτεύτηκαν λάθος γυναίκες, απέκτησαν με τον καιρό λάθος εθισμούς, άκουσαν (και συνεχίζουν ακάθεκτοι) τη λάθος μουσική, με μια αδυναμία στα λάθος blues, έζησαν και ζουν σε λάθος πόλεις, και βέβαια... γεννηθήκαν στη λάθος χώρα. Ευτυχώς όμως πάντοτε υπάρχουν οι σωστές γάτες, ο πάντα στο ύψος του αμέτοχος ουρανός και η αιώνια ανήσυχη θάλασσα. Συμμετέχουν χωρίς τη θέλησή τους: Fatal Shore, Last Drive, Arthur Rimbaud, Thomas Pynchon, William S. Burroughs, Robert Joh...

Ο Φώτης Αγγουλές - "η Μιχαλού" - τέτοια πρωτεία ποτέ δεν επεδίωξε. Έζησε και έφυγε από τη ζωή ως λαϊκός βάρδος στο πλευρό των αδικημένων, δεμένος με το χνώτο των αποκάτω, των απόκληρων της ζωής, των κολασμένων. Ο Κ. Παλαμάς γράφει ότι "Η αλήθεια δεν πρέπει μόνο να λάμπει, πρέπει και να σφάζει". Αυτή την αλήθεια μέχρι το τέλος υπηρέτησε ο Αγγουλές, πότε με άκρατο λυρισμό, πότε με αυστηρότητα, πότε με επαναστατικότητα και πότε με μια φανταστική σάτιρα. Η "Μιχαλού" αποτελεί ένα τέτοιο υπέροχο δείγμα του σκωπτικού χαρακτήρα του ποιητή μας, που ποτέ δεν έγραφε για να γράφει, έγρ...

Ηλέκτρα: Υποφέρω από μια νοσταλγία του τίποτα Φέρω επάνω μου ό,τι δεν θέλει να θέλει Δεν ξέρω να πω Δεν θα έχει όνομα κι αν το ξέρω Υποφέρω από μιαν ακίδα στο δάχτυλο κι ένα καρφί στο μάτι Δεν θέλω να τα τραβήξω με την πείρα που έχω του Κύκλωπα, με τη βαρυθυμία του Σίσυφου όταν σηκώνει χέρι και πέτρα Προάγομαι απ' το σκοτάδι που κλέβω δεμένη σ' ένα βράχο του Καυκάσου, συμφιλιωμένη με τον αετό και το συκώτι Δεν είμαι ηρωίδα Τα μακρινά μου δάκρυα δείχνουν έναν άνθρωπο πολύ κοντά μας Υφαίνω σα σιναΐτης μοναχός τον σάκο μου Πελεκάνος στο κωδωνοστάσι του Αγίου Χάροντα θα τιμήσω...