Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Δεν ανήκω ούτε στη Ισπανία ούτε στο Μεξικό, σε καμιά ομάδα, γενιά, λογοτεχνικό ρεύμα ή κάτι ανάλογο. Αυτό δεν το έχω επιδιώξει, απλώς πιστεύω πως αυτή ήταν η βουλή της μοίρας μου, γιατί πάντα με θυμάμαι να πηγαίνω από τόπο σε τόπο, αλλάζοντας χώρες, ακόμη και περιοχές μέσα στις χώρες." Τομάς Σεγόβια

[...] Στο "Cancionero", που θα μπορούσε να μεταφραστεί ως συλλογή με ποιητικά τραγούδια και αποτελείται από χίλια επτακόσια πενήντα πέντε ποιήματα, ο Ουναμούνο, πέρα από τον συγκερασμό όσων αναφέρθηκαν, καταγράφει την ενότητα της σκέψης και του συναισθήματος, το όλον των εννοιών που συνιστά το ποιητικό του πιστεύω: "Σκέψου το συναίσθημα, αισθάνσου τη σκέψη". Ο δρόμος του είναι λυρικός, εμπεριέχει τον ποιητή και τον στοχαστή, εκφράζει τη φλόγα του επίκαιρου, σκιαγραφεί με ήχους ανεξίτηλους την ιστορία της μνήμης, αφουγκράζεται την αιωνιότητα, συνομιλεί με το όνειρο και το θά...

ΔΙΧΩΣ ΓΛΩΣΣΑ Περπατώ ανάμεσα σε ανθρώπους που περπατούν μιλώντας γλώσσες που δεν καταλαβαίνω σε δρόμους που δεν ξέρω πού με πάνε. Στους τοίχους φράσεις που δεν ξέρω τι λένε, τι φωνάζουν σιωπηλές. Μια γυναίκα πλησιάζει και με ρωτάει κάτι που δεν καταλαβαίνω, με ξαναρωτά, και πάλι δεν την καταλαβαίνω. Φαίνεται όνειρο μα είμαι ξυπνητός. Κι έτσι, μέρες τώρα θα μπορούσα να πω χρόνια, συνήθισα σιγά σιγά να μην καταλαβαίνω. Τη συμπάθησα τούτη την άγνοια, την έλλειψη που είμαι, την πραϋντική χαρά να μην μπορώ να επικοινωνήσω. Θυμάμαι ότι ο Κανέττι ονειρ...

"Μα τι να σου πω για την ποίηση; Τι να σου πω γι' αυτά τα σύννεφα, γι' αυτόν τον ουρανό; Να τα κοιτάζω, να τα κοιτάζω, και τίποτα άλλο. Καταλαβαίνεις πως ένας ποιητής δεν μπορεί να πει τίποτα για την ποίηση. Ας τ' αφήσουμε αυτά για τους κριτικούς και τους δασκάλους. Μα ούτε εσύ, ούτε εγώ, ούτε κανείς ποιητής δεν ξέρει τι είναι ποίηση. Είναι εκεί!! Κοίταξε!! Έχω τη φωτιά στα χέρια μου, το ξέρω και δουλεύω τέλεια μαζί της, μα δεν μπορώ να μιλήσω γι' αυτή χωρίς να κάνω φιλολογία. Καταλαβαίνω όλες τις ποιητικές τέχνες. Θα μπορούσα να μιλήσω γι' αυτές αν δεν άλλαζα γνώμη κάθε...

Αυτό το βιβλίο του Λουίς Γκαρθία Μοντέρο αποτελεί πραγματικό δώρο για τους αναγνώστες. Οι στίχοι του θίγουν με θάρρος το συναίσθημα του έρωτα. Πάνω από τις σκιές που διασταυρώνονται, τα εμπόδια, τα λάθη, ο ποιητής κάνει σαφή την επιθυμία του να εκφράσει την πληρότητα του έρωτά του, την ολότητα της εμπειρίας του. Αν ο έρωτας είναι το συναίσθημα που μας αποσπά από τη λογοτεχνία, εδώ διαπιστώνουμε με θαυμασμό ότι είναι επίσης το συναίσθημα που την κάνει ακόμα δυνατή.

Το βιβλίο αυτό προέρχεται από τις εργασίες ενός σεμιναρίου συλλογικής μετάφρασης. Δύο ξένοι ποιητές προσκαλούνται στις εγκαταστάσεις του Ιδρύματος Θήρα, στα Φηρά της Σαντορίνης και συνεργάζονται με Έλληνες ποιητές και μεταφραστές. Το αποτέλεσμα της συλλογικής μετάφρασης επιμελείται και παρουσιάζει ένας από τους μεταφραστές. Το σεμινάριο εντάσσεται στις δραστηριότητες του ευρωπαϊκού δικτύου κέντρων ποιητικής μετάφρασης που αποτελείται από τα Iδρύματα Royaumont (Γαλλία), Casa de Mateus (Πορτογαλλία), Tyrone Guthrie Center (Ιρλανδία) και το Ίδρυμα Θήρα (Ελλάδα). O Claude E...

[...] Μέχρι που τούτη η επιθυμία μετατράπηκε μια μέρα σε αυτό που, με την έλλειψη μιας πιο κατάλληλης λέξης, θα ονομάσω το κάλεσμα της Ελλάδας. Ένα κάλεσμα τόσο ακαταμάχητο σαν τις φωνές των σειρήνων, με τη διαφορά πως, αντίθετα από αυτό που συνέβη με τον πολυμήχανο ταξιδευτή, δεν ήταν ανάγκη να τους αντισταθώ. Οι στίχοι που ο αναγνώστης έχει τώρα μπροστά του αποτελούν καρπό αυτής της κλήσεως, όπως και μιας σειράς άλλων εμπειριών που, μέχρι εκεί που μπορώ να το ξέρω, μόνο στην Ελλάδα μπορούσαν να λάβουν χώρα. Ελληνικοί είναι, πράγματι, οι χώροι συνάντησης και αποκάλυψης...

ΜΟΝΟ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ Είναι ωραίος έτσι ο ουρανός Απογδυμένος τα πολλά σύννεφα. Τον κοιτώ σα νάταν η τελευταία φορά Ξέροντας πως καινούργια είναι η κάθε μέρα. Απολαμβάνω πέρα μακρυά Το φως που στέλνει ο Αποσπερίτης Όπως και της ξερής γης τη μυρωδιά, Τον κελαϊδισμό μιας καρδερίνας Βιαστικής προς το δέντρο της νύχτας. Ούτε καταφύγια, ούτε νεκροί, ούτε κακό κανένα Γύρω μου, σαν τίποτα να μη συνέβαινε Σ' αυτή τη φθινοπωρινή γαλήνη. Ούτε θάλασσα, ούτε ποτάμι, ούτε φύλλωμα στα δέντρα. Μόνο το φεγγάρι, μια φέτα σελήνης Στο κέντρο του έρημου δρόμου Δ...

Έχασα το μπαστούνι μου. Είναι μεγάλη θλίψη να το σκέφτομαι μόνος στον κόσμο. Το μπαστούνι μου! Το καπέλο μου, οι μανσέτες μου τα γάντια, τα παπούτσια μου. Κάτω από αυτό τον περίεργο και παιγνιώδη τίτλο, βρίσκεται μια από τις πιο πρωτοποριακές ακόμα και σήμερα συλλογή ποιημάτων που γράφτηκε ποτέ. Ο Αλμπέρτι δίνει φωνή στους ηθοποιούς του βωβού κινηματογράφου που σε τρυφερούς [και κάποτε με μια απόχρωση θλίψης] μονολόγους καλούν τον αναγνώστη σε μια απόλαυση ανανεωτική της ποίησης. Το κείμενο συμβάλλει στη διαχρονική μνημείωση της ανθρώπινης κίνησης και χειρονο...

"Μα τι να σου πω για την Ποίηση; Τι να σου γι' πω αυτά τα σύννεφα, γι' αυτό τον ουρανό; Να τα κοιτάζω, να τα κοιτάζω, να τα κοιτάζω και τίποτ' άλλο. Καταλαβαίνεις πως ένας ποιητής δεν μπορεί να πει τίποτα για την Ποίηση· ας τ' αφήσουμε αυτά στους κριτικούς και τους δασκάλους. Μα ούτε εσύ, ούτε εγώ, ούτε κανένας ποιητής, δεν ξέρουμε τι είναι Ποίηση. Είναι εκεί! κοίταξε. Έχω τη φωτιά μέσα στα χέρια μου, το ξέρω και δουλεύω τέλεια μαζί της, μα δεν μπορώ να μιλήσω γι' αυτή χωρίς να κάνω φιλολογία. Καταλαβαίνω όλες τις ποιητικές τέχνες. Θα μπορούσα να μιλήσω γι' αυτές, αν δεν άλ...

Ο Miguel Labordeta Subias (Μιγέλ Λαμπορδέτα Σουμπίας) γεννήθηκε στις 16 Ιουλίου του 1921 στη Zaragoza και πέθανε αιφνιδίως την 1η Αυγούστου του 1969, πάλι στη Zaragoza. Ανήκει στους μεγάλους λησμονημένους της ισπανικής ποίησης του 20ού αιώνα και, ως εκ τούτου, μοιράζεται το κοινό πεπρωμένο των δημιουργών εκείνων που, παρότι δεν μερίμνησαν για τη δόξα και την υστεροφημία τους, έρχεται κάποτε η ώρα που ανακαλύπτονται και αναγνωρίζονται από τις επόμενες γενιές, συνήθως αργά κι ενίοτε επιπόλαια. Το κυρίαρχο συστατικό της ποίησής του, το οποίο αποκρυσταλλώνει όλες τις επιδράσεις...

[...] Τα "Σονέτα τον σκοτεινού έρωτα", που σήμερα παρουσιάζονται για πρώτη φορά, έχουν μια μικρή γνωστή ιστορία και μια μεγάλη που ίσως θα μείνει για πάντα άγνωστη. Ξέρουμε πως ήταν τρισευτυχισμένος που τα έγραφε. Τα άρχισε το 1935. Ένας φίλος του αναφέρει πόσο ενθουσιασμένος του ανάγγειλε το σχέδιό του: "Εκατό σονέτα, όπως τον Σαίξπηρ". Το 1968 ο Πάμπλο Νερούδα έγραφε πως του τα είχε διαβάσει ο Λόρκα την τελευταία φορά που τον είχε δει και πως ήταν ποιήματα "απίστευτου κάλλους". Το 1937 ο Βιθέντε Αλεϊχάντρε γράφει γι' αυτά: "Μου διάβασε τα "Σονέτα τον σκοτεινού έρωτα". Ένα...

Ένα τεράστιο θέατρο όπου αναδημιουργείται η ψυχή των πραγμάτων, όπου σχεδιάζονται οι συντεταγμένες, οι αύξουσες και οι φθίνουσες, όπου τα χάσματα συνυφαίνονται με το χάος των σκέψεων στην πορεία, όπου κάθε εικόνα είναι καρπός ενός συγκεκριμένου και ιερού συναισθήματος.