Έντεκα σονέτα του σκοτεινού έρωτα

[...] Τα "Σονέτα τον σκοτεινού έρωτα", που σήμερα παρουσιάζονται για πρώτη φορά, έχουν μια μικρή γνωστή ιστορία και μια μεγάλη που ίσως θα μείνει για πάντα άγνωστη. Ξέρουμε πως ήταν τρισευτυχισμένος που τα έγραφε. Τα άρχισε το 1935. Ένας φίλος του αναφέρει πόσο ενθουσιασμένος του ανάγγειλε το σχέδιό του: "Εκατό σονέτα, όπως τον Σαίξπηρ". Το 1968 ο Πάμπλο Νερούδα έγραφε πως του τα είχε διαβάσει ο Λόρκα την τελευταία φορά που τον είχε δει και πως ήταν ποιήματα "απίστευτου κάλλους". Το 1937 ο Βιθέντε Αλεϊχάντρε γράφει γι' αυτά: "Μου διάβασε τα "Σονέτα τον σκοτεινού έρωτα". Ένα φαινόμενο πάθους, ενθουσιασμού, ευτυχίας, βασάνου. Μνημείο αγνό και φλογερό αφιερωμένο στον έρωτα, που για πρώτη ύλη έχει τη σάρκα, την καρδιά, την ψυχή του ποιητή στην κρίσιμη στιγμή της καταστροφής του". Ξέρουμε πως αντίγραφο των σονέτων κρατούσε ο Ραφαέλ Ροδρίγκεθ Ραπούν, γραμματέας της περίφημης "Μπαράκας". Αυτός, όμως, σκοτώθηκε στο μέτωπο του Μπιλμπάο και το σπίτι του βομβαρδίστηκε στον εμφύλιο. Αν, λοιπόν, δεν υπάρχουν στην οικογένεια Λόρκα τα πρωτότυπα, τότε ελάχιστες ελπίδες υπάρχουν να βρεθούν ποτέ. Από το 1965 -τουλάχιστον απ' τα στοιχεία που έχω στα χέρια μου- κυκλοφορούν επίσημα και σωστά δύο απ' τα σκοτεινά σονέτα: Το "Σονέτο του γλυκού παράπονου", αλλά με τίτλο τον πρώτο του στίχο ("Φοβάμαι μη χάσω το θαύμα") και το "Σονέτο της επιστολής" με τίτλο "Ο ποιητής ζητά από τον έρωτά του να του γράψει". Και να που ξαφνικά το παραπέτασμα σκίζεται σε μιαν άκρη και μπορούμε, αν όχι να εισχωρήσουμε, να κοιτάξουμε λίγο. Ήδη από το 1979 ο Jan Gibson, ο Francisco Ginor de los Rios, η Marie Laffranque, ο Eutimio Martin και η Antonina Rodrigo διαβεβαίωναν από τις σελίδες της εφημερίδας "ΕΙ Pais" πως το αρχείο της οικογένειας του ποιητή από χρόνια παρέμενε ανοιχτό και πάντα στη διάθεσή τους για τη δουλειά που πραγματοποιούσαν. [...] (από το εισαγωγικό σημείωμα της Μάγιας - Μαρίας Ρούσσου)