Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

[...]Η δίκη του Αλέξανδρου Παναγούλη, που με διάλεξε για συνήγορό του, ήταν η πρώτη ιστορικής σημασίας πρόκληση που δέχθηκα σαν στρατευμένος στον αγώνα κατά της δικτατορίας δικηγόρος. Ο Αλέξανδρος Παναγούλης ήταν μια μεγάλη μορφή, που σφράγισε την δικτατορική και μεταδιδακτορική εποχή μας, όχι μόνο με την ανυπέρβλητη αγωνιστικότητά του, αλλά και με την ολοκληρωμένη προσωπικότητά του. Ήταν μια ιστορική προσωπικότητα, όπως φαίνεται από το περιεχόμενο αυτού του βιβλίου. Η προσωπικότητα αυτή καθιστούσε ακόμη μεγαλύτερο το βάρος της δικής μας αποστολής και του δικού μας χρέους...

"Βρίσκομαι κάτω απ' τις ερπύστριες των τανκς. Κινούμαι ανάμεσα σε ξιφολόγχες και φερμπότεν. Οι ξιφολόγχες και τα τανκς είναι της γνωστής φίρμας: made in USA. Τα φερμπότεν ηχούν στην ελληνική, αλλά φέρνουν ανάγλυφη του αγκυλωτού σταυρού τη σφραγίδα. Δεν έχω ταυτότητα. Κυκλοφορώ μ' ένα, κολαριστό ακόμα, αποφυλακιστήριο στην τσέπη και τέσσερα ψωροχιλιάρικα. [...] Έχω αδυνατίσει. Έχασα το μισό βάρος. Είμαι ίδιος σκελετός της άλλης κατοχής. Αλλά δεν τα βάζω κάτω. Τι άνθρωπος θα ήμουν αν τάβαζα κάτω;". (απόσπασμα από το βιβλίο) Για τον πολυγραφότατο -αγωνιστή της Αριστεράς...

[...] Κβέλλενστρασε. Το σπίτι του Γιώργου Βουκελάτου. Ήταν ο αρχηγός. Κεντρώος. Σ' αυτόν τηλεφωνούσαν οι πάντες, στην τραπεζαρία του γίνονταν οι συνεδριάσεις για το πώς θα οργανωθεί, στην περιφέρεια στην αρχή και σε όλη τη Γερμανία κατόπιν, η αντιδικτατορική πάλη. Εκείνος έδινε τις κατευθύνσεις για τα συλλαλητήρια. Με δική του εντολή πήγαμε, ο Άγγελος -μ' ένα Φίατ 124, σαράβαλο, που οδηγούσε συνεχώς με ελάχιστες ώρες ύπνου- ο βουλευτής Παπαδόπουλος κι εγώ, στην Κοπεγχάγη και τη Στοκχόλμη, για ν' ανάψουν οι πρώτες σπίθες των αντιχουντικών αντιδράσεων από τους Έλληνες μετανάσ...

Η Άννα Τεριακή - Σολωμού γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς μικρασιάτες. Ο Νίκος Σολωμός γεννήθηκε στο Μέριλαντ των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής κι ήρθε μικρός με την οικογένειά του στην Ελλάδα. Και οι δυο σπούδασαν μηχανικοί. Πήραν μέρος στην Εθνική Αντίσταση και με τον Εμφύλιο Πόλεμο διώχτηκαν, φυλακίστηκαν κι εξορίστηκαν. Στο βιβλίο περιγράφεται η ζωή τους και η ελληνική πραγματικότητα, ιδιαίτερα μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο.

Ο πρώτος νεκρός απ' το ξύλο στη Γιούρα ήταν ο Περικλής Κούκερης, δάσκαλος από τη Μουσουνίτσα. Τον σκότωσαν στο ξύλο και με βασανιστήρια στο πειθαρχείο, με την κατηγορία ότι έφερε μαζί του σχολικά βιβλία. Αλήθεια, τους δασκάλους όπως και τους παπάδες τους μισούσαν και τους χτύπαγαν ιδιαίτερα οι βασανιστές στη Γιούρα. Μέτρησαν 80 ακόμα νεκρούς στην πρώτη Γιούρα, αλλά είναι πολλοί περισσότεροι. Ένας από τους νεκρούς, ο Σουλιώτης, είχε πει σ' ένα συμπατριώτη του τη μέρα του θανάτου του: "Εγώ θα πεθάνω. Να ευχαριστήσεις τα παιδιά που μου έδωσαν το αίμα τους. Πεθαίνω τίμια και ε...

Κίττυ Αρσένη, ηθοποιός. Συλλαμβάνεται τον Αύγουστο του 1967 σα μέλος του Π.Μ. και δικάζεται από το Έκτακτο Στρατοδικείο το Νοέμβρη του ίδιου χρόνου με την υπόθεση των "31". Την άνοιξη του 1968 φεύγει παράνομα από την Ελλάδα για να καταθέσει σα μάρτυρας στο Συμβούλιο της Ευρώπης στην Επιτροπή Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Η Μαρτυρία της "Μπουμπουλίνας 18" έχει εκδοθεί από τους Editori Reuniti και δανέζικα.

Τριάντα τρία χρόνια έχουν περάσει από την ταραχώδη διετία 1973-74. Οι πολιτικές εξελίξεις εκείνης της διετίας για την Ελλάδα υπήρξαν κρίσιμες. Τα γεγονότα καθόρισαν τόσο τον πολιτικό, όσο και τον κοινωνικό βίο της χώρας. Ο συγγραφέας, ζώντας από κοντά πολλές από εκείνες τις έντονες στιγμές της ελληνικής ιστορίας, αποτύπωνε συστηματικά τον ήχο τους, αλλά και τον απόηχό τους στο προσωπικό του ημερολόγιο. Είναι γεγονός ότι από τότε μέχρι σήμερα χύθηκε πολύ μελάνι. Γράφτηκαν πολλά και ειπώθηκαν περισσότερα. Καθώς, όμως, σταδιακά οι τόνοι έπεφταν και η στάση όλων άρχισε να καθ...

Σ' αυτό το βιβλίο πρωταγωνίστρια είναι η καθημερινότητα της χουντικής περιόδου, αυτή η μελαγχολική, αυτή η ζοφερή καθημερινότητα, που έμελλε να κρατήσει εφτά ολόκληρα χρόνια. Πρωταγωνίστρια η καθημερινότητα του παράνομου Ηλία που μαζί με φίλους και συγγενείς, αλλά και απλούς ανθρώπους της γειτονιάς, που, λίγο υποψιασμένοι, λίγο ανυποψίαστοι, συνέθεταν, ένα δίκτυο προστασίας. Πρωταγωνίστριες οι μικρές ανθρώπινες στιγμές κάτω απ' το καταθλιπτικό πέπλο αυτής της καθημερινότητας, που συνιστούν μια ασύνειδη άμυνα της ζωής στο χουντικό ζόφο. Πρωταγωνιστές, πάνω απ' όλα, οι απλ...

Να λοιπόν που έφτασα στο τέλος της αφήγησής μου. Από το 1972, όταν αφέθηκα ελεύθερη από τις φυλακές της Χούντας και άρχισα την καταγραφή, μέχρι σήμερα πέρασαν 35 χρόνια. Τόσα πολλά άλλαξαν αυτά τα χρόνια... Ιδεολογίες κατέρρευσαν χωρίς να αντικατασταθούν από καινούργιες. Αγαπημένοι άνθρωποι έφυγαν. Παλιοί συναγωνιστές έφυγαν, άλλοι τιμημένοι και ήρεμοι, οι περισσότεροι πικραμένοι και αδικαίωτοι. Πρωταγωνιστές ιστορικών γεγονότων έφυγαν, άλλοι σοφότεροι, αναγνωρίζοντας τις προσωπικές τους ευθύνες όπως και τις ευθύνες της παράταξής τους και άλλοι αμετανόητοι, τυφλοί ως το τέλ...

Αυτό το βιβλίο το έχω αφιερώσει στη γυναίκα μου Ευγενία «που σήκωσε το βάρος των δίσεκτων χρόνων». Η αφιέρωση, κατ' επέκταση, αφορά όλες αυτές τις μαρτυρικές γυναίκες, μανάδες, αδελφές, θυγατέρες, που ξεροσταλιάζανε έξω από τις πόρτες της χουντικής Ασφάλειας και των Φυλακών, για να σταθούν στο πλευρό των καταδιωγμένων ανθρώπων τους. Ειλικρινά, πιστεύω ότι τους ανήκει ο πρώτος έπαινος της Δημοκρατίας. Γιατί αυτές σηκώσανε το μεγαλύτερο σταυρό του μαρτυρίου, πολλές φορές χωρίς πόρους, μανάδες και πατεράδες μαζί για τα απορφανισμένα παιδιά μας. Στο σπίτι, στη βιοπάλη, στην ου...

"Το ημερολόγιο του Λονδίνου: σημειώσεις από την εποχή της Δικτατορίας", είναι προσωπικό χρονικό της δραματικής εποχής που έζησαν μια χούφτα άνθρωποι μακριά από τον τόπο τους, σε μια συναρπαστική αλλά σκληρή και γκρίζα μεγαλούπολη, όπως ήταν η βρετανική πρωτεύουσα των δεκαετιών '60 και '70. Στις σελίδες του καταγράφεται η δύσκολη καθημερινότητα, οι πολιτικοί αγώνες, τα νέα από την πατρίδα όπως έφταναν μεγεθυσμένα κάποτε κι άλλοτε λιγότερο ζοφερά απ' όσο στην πραγματικότητα ήταν, όσα συνέβαιναν στην Ελλάδα που είχε μπει για τα καλά στο γύψο. Αναφέρεται για πρώτη φορά η ιστο...

Ένα τεράστιο πανώ που το κρατούσαν φοιτητές, φάτσα στα παράθυρα του μικρού μεγάρου της Ελληνικής Πρεσβείας στην οδό Γιοακίνο Ροσσίνι -κοίτα, φίλε, σύμπτωση: Via Rossini λέγεται ο δρόμος- κραυγάζει: Salviamo La Vita Di Theodorakis!: Να σώσουμε τη ζωή του Θεοδωράκη! Ένας Ισπανός, σκαρφαλωμένος στα κάγκελα της πρεσβείας, απαγγέλλει Λόρκα. Οι Πορτογάλοι στέκονται παράμερα όλοι μαζί και, ποιος ξέρει, σκέφτονται τους δικούς τους φυλακισμένους που σαπίζουν τριάντα πέντε χρόνια τώρα στις φυλακές του Σαλαζάρ. Η πιο συγκινητική, σιωπηρή διαμαρτυρία που έχω ως τώρα δει. Ένα ζευγάρι...

Στερνό καθήκο τ' ανθρώπου που φεύγει είναι ν' αφήκει τη διαθήκη του. Ε, μη με παρεξηγάτε για τις ελληνικούρες μου, κάτι έμαθα κι εγώ τόσα χρόνια στο κουρμπέτ. Να πει τη στερνή του πεθυμιά. Ν' αφήκει διάτες και ευκές στα παιδιά και τ' αγγόνια του. Να ξομολοηθεί τις αμαρτίες του. Εγώ νε παιδιά, νε αγγόνια... Το καρμελαίικο έσβησε. Ούλα τα κακά πέσαν απάνου του και το ξέκαμαν. Απόμεινε μοναχά η σειρά της αδερφής του πατέρα μου που πήρε τ' όνομα του παπα - Θάνου. Κι εγώ ο γέρος, ένας ξέρακας σαν τον πλάτανο της αυλής μας. Ο πλάτανος, κατά πώς έμαθα, ξεράθηκε κι αυτός, απ' τ...

Επανάσταση - αντιβία. Δύο λέξεις που εμφανίζονται συχνά στο κεντρώο πολιτικό λεξιλόγιο της εποχής εκείνης. Δικαιολογούσε άραγε τη χρήση τους το ταραγμένο πολιτικό κλίμα της εποχής ή οφειλόταν στην κεκτημένη ταχύτητα στο δρόμο της σαγηνευτικής για το λαό ρητορικής υπερβολής και των ιδιοτελών προσωπικών σχεδιασμών; Αρκετοί ιστορικοί επισημαίνουν, ότι αυτή η ρητορική υπερβολή συνέβαλε στην δημιουργία κλίματος, που εξυπηρετούσε τους σχεδιασμούς για συνταγματική εκτροπή, είτε από τον βασιλιά και την χούντα των στρατηγών, είτε από την χούντα των συνταγματαρχών. Είναι αξιοσημείωτο...

Η απόφασίς μου να ασχοληθώ με την Επανάστασιν και τα δυο πραξικοπήματα, δεν είναι τυχαία. Είναι απόρροια της προσπαθείας πού κατεβλήθη, τόσον κατά την διάρκειαν της Επαναστάσεως, όσον και κυρίως μετά την μεταπολίτευσιν, από ξένους και εντοπίους παράγοντας, να μειώσουν την προσφοράν της, να κατασυκοφαντήσουν άτομα, να κατασπιλώσουν συνειδήσεις. Την τελευταίαν δεκαετίαν, αρκετοί συνεπαναστάτες, δημοσιογράφοι, συγγραφείς και άλλοι έγραψαν δια την Επανάστασιν, άλλοι προκειμένου να προβάλλουν τον ηγετικόν τους ρόλο, άλλοι δια να επισημάνουν τον καίριο ρόλο τους, τόσο κατά την συ...

Ο Πρέσβυς ε.τ. Νικόλαος Κουνινιώτης ανακαλεί το επτάμηνο που προηγήθηκε του πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 1974 και παρουσιάζει "εκ των ένδον" την αγωνιώδη προσπάθεια του Υπουργείου Εξωτερικών να σώσει την Κυπριακή Πολιτεία από τα σχέδια της στρατιωτικής Χούντας των Αθηνών. Άγνωστα στοιχεία, τα οποία αποτελούσαν την καθημερινή ύλη του Τμήματος Κύπρου, στο οποίο υπηρετούσε -νέος τότε διπλωμάτης- ο συγγραφέας, αλλά και η όλη ατμόσφαιρα στα διπλωματικά γραφεία, συνθέτουν μια τεκμηριωμένη αφήγηση όσων οδήγησαν την Κύπρο και την Ελλάδα στα δραματικά γεγονότα του Ιουλίου του 19...

Ο Δρόμος του Αθανασίου είναι ένας δρόμος από την αθωότητα στον κόσμο των ωραίων ιδανικών και βιωμάτων, στον γολγοθά του μαρτυρίου και στην απαξίωση του οράματός του. Ίσως γι' αυτό το τέλος του δρόμου έχει μια μελαγχολία χαμένης Άνοιξης... Ο Δρόμος του Αθανασίου είναι μια υπενθύμιση ότι κάποτε σ' αυτή τη χώρα δεν υπήρχαν μόνο πολιτικοί, οπαδοί και υπήκοοι, αλλά και πολίτες με αξιοπρέπεια, ιδανικά και οράματα. Θανάση μου, δεν καταφέραμε ν' αλλάξουμε τον κόσμο, καταφέραμε όμως να μην μας αλλάξει αυτός. (από τον πρόλογο του Χρόνη Μίσσιου)

Καλοκαίρι του 1946. Ελλάδα. Η Ζωρζ κάνει τα πρώτα της βήματα στο θέατρο. Το όνειρο παλεύει να γίνει πραγματικότητα. Παραμονές του Εμφυλίου. Ο εχθρός είναι παντού. Αυτός ο εχθρός κι ο φόβος θα την αναγκάσουν να εγκαταλείψει την Ελλάδα και να καταφύγει στο Παρίσι. Καλοκαίρι του 1962. Η Ζωρζ αφήνει πίσω της το Παρίσι κι επιστρέφει στην Αθήνα με την οικογένειά της, με τα παιδιά της. Η νέα αρχή είναι δύσκολη για όλους. Για να σώσει την κατάσταση, φεύγει με το θίασο του Ροντήρη περιοδεία σε όλη την Ευρώπη. Εμπειρία ζωής. Η Ευρώπη παλεύει για δημοκρατία. Μαζί και η Ελλάδα. Μάη...