Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Καλοκαίρι του 1946. Ελλάδα. Η Ζωρζ κάνει τα πρώτα της βήματα στο θέατρο. Το όνειρο παλεύει να γίνει πραγματικότητα. Παραμονές του Εμφυλίου. Ο εχθρός είναι παντού. Αυτός ο εχθρός κι ο φόβος θα την αναγκάσουν να εγκαταλείψει την Ελλάδα και να καταφύγει στο Παρίσι. Καλοκαίρι του 1962. Η Ζωρζ αφήνει πίσω της το Παρίσι κι επιστρέφει στην Αθήνα με την οικογένειά της, με τα παιδιά της. Η νέα αρχή είναι δύσκολη για όλους. Για να σώσει την κατάσταση, φεύγει με το θίασο του Ροντήρη περιοδεία σε όλη την Ευρώπη. Εμπειρία ζωής. Η Ευρώπη παλεύει για δημοκρατία. Μαζί και η Ελλάδα. Μάη...

Ένα τεράστιο πανώ που το κρατούσαν φοιτητές, φάτσα στα παράθυρα του μικρού μεγάρου της Ελληνικής Πρεσβείας στην οδό Γιοακίνο Ροσσίνι -κοίτα, φίλε, σύμπτωση: Via Rossini λέγεται ο δρόμος- κραυγάζει: Salviamo La Vita Di Theodorakis!: Να σώσουμε τη ζωή του Θεοδωράκη! Ένας Ισπανός, σκαρφαλωμένος στα κάγκελα της πρεσβείας, απαγγέλλει Λόρκα. Οι Πορτογάλοι στέκονται παράμερα όλοι μαζί και, ποιος ξέρει, σκέφτονται τους δικούς τους φυλακισμένους που σαπίζουν τριάντα πέντε χρόνια τώρα στις φυλακές του Σαλαζάρ. Η πιο συγκινητική, σιωπηρή διαμαρτυρία που έχω ως τώρα δει. Ένα ζευγάρι...

"Το ημερολόγιο του Λονδίνου: σημειώσεις από την εποχή της Δικτατορίας", είναι προσωπικό χρονικό της δραματικής εποχής που έζησαν μια χούφτα άνθρωποι μακριά από τον τόπο τους, σε μια συναρπαστική αλλά σκληρή και γκρίζα μεγαλούπολη, όπως ήταν η βρετανική πρωτεύουσα των δεκαετιών '60 και '70. Στις σελίδες του καταγράφεται η δύσκολη καθημερινότητα, οι πολιτικοί αγώνες, τα νέα από την πατρίδα όπως έφταναν μεγεθυσμένα κάποτε κι άλλοτε λιγότερο ζοφερά απ' όσο στην πραγματικότητα ήταν, όσα συνέβαιναν στην Ελλάδα που είχε μπει για τα καλά στο γύψο. Αναφέρεται για πρώτη φορά η ιστο...

Αυτό το βιβλίο το έχω αφιερώσει στη γυναίκα μου Ευγενία «που σήκωσε το βάρος των δίσεκτων χρόνων». Η αφιέρωση, κατ' επέκταση, αφορά όλες αυτές τις μαρτυρικές γυναίκες, μανάδες, αδελφές, θυγατέρες, που ξεροσταλιάζανε έξω από τις πόρτες της χουντικής Ασφάλειας και των Φυλακών, για να σταθούν στο πλευρό των καταδιωγμένων ανθρώπων τους. Ειλικρινά, πιστεύω ότι τους ανήκει ο πρώτος έπαινος της Δημοκρατίας. Γιατί αυτές σηκώσανε το μεγαλύτερο σταυρό του μαρτυρίου, πολλές φορές χωρίς πόρους, μανάδες και πατεράδες μαζί για τα απορφανισμένα παιδιά μας. Στο σπίτι, στη βιοπάλη, στην ου...

Τριάντα τρία χρόνια έχουν περάσει από την ταραχώδη διετία 1973-74. Οι πολιτικές εξελίξεις εκείνης της διετίας για την Ελλάδα υπήρξαν κρίσιμες. Τα γεγονότα καθόρισαν τόσο τον πολιτικό, όσο και τον κοινωνικό βίο της χώρας. Ο συγγραφέας, ζώντας από κοντά πολλές από εκείνες τις έντονες στιγμές της ελληνικής ιστορίας, αποτύπωνε συστηματικά τον ήχο τους, αλλά και τον απόηχό τους στο προσωπικό του ημερολόγιο. Είναι γεγονός ότι από τότε μέχρι σήμερα χύθηκε πολύ μελάνι. Γράφτηκαν πολλά και ειπώθηκαν περισσότερα. Καθώς, όμως, σταδιακά οι τόνοι έπεφταν και η στάση όλων άρχισε να καθ...

Κάθε χρόνο στις 23 Ιουλίου πραγματοποιείται μια σεμνή τελετή στα κρατητήρια του ΕΑΤ-ΕΣΑ, άλλοτε τόπο βασανιστηρίων και σήμερα Μουσείο Αντιδικτατορικής Δημοκρατικής Αντίστασης. Στο προαύλιο βρίσκεται η προτομή του Σπύρου Μουστακλή. Πολιτικά κόμματα και φορείς καταθέτουν στεφάνια. Ακολουθεί μια βουβή περιήγηση στον χώρο των κελιών και η εκδήλωση ολοκληρώνεται με μια σύντομη ομιλία. Έπειτα από τόσες δεκαετίες, ξανάρχεται στο μυαλό το ίδιο ερώτημα: Άξιζε τον κόπο; Μήπως οι διαψεύσεις που ακολούθησαν μας οδηγούν σε μια επανατοποθέτηση; Για μένα, η ανάγκη να γράψω αυτό το βιβλ...

"Βρίσκομαι κάτω απ' τις ερπύστριες των τανκς. Κινούμαι ανάμεσα σε ξιφολόγχες και φερμπότεν. Οι ξιφολόγχες και τα τανκς είναι της γνωστής φίρμας: made in USA. Τα φερμπότεν ηχούν στην ελληνική, αλλά φέρνουν ανάγλυφη του αγκυλωτού σταυρού τη σφραγίδα. Δεν έχω ταυτότητα. Κυκλοφορώ μ' ένα, κολαριστό ακόμα, αποφυλακιστήριο στην τσέπη και τέσσερα ψωροχιλιάρικα. [...] Έχω αδυνατίσει. Έχασα το μισό βάρος. Είμαι ίδιος σκελετός της άλλης κατοχής. Αλλά δεν τα βάζω κάτω. Τι άνθρωπος θα ήμουν αν τάβαζα κάτω;". (απόσπασμα από το βιβλίο) Για τον πολυγραφότατο -αγωνιστή της Αριστεράς...

Στερνό καθήκο τ' ανθρώπου που φεύγει είναι ν' αφήκει τη διαθήκη του. Ε, μη με παρεξηγάτε για τις ελληνικούρες μου, κάτι έμαθα κι εγώ τόσα χρόνια στο κουρμπέτ. Να πει τη στερνή του πεθυμιά. Ν' αφήκει διάτες και ευκές στα παιδιά και τ' αγγόνια του. Να ξομολοηθεί τις αμαρτίες του. Εγώ νε παιδιά, νε αγγόνια... Το καρμελαίικο έσβησε. Ούλα τα κακά πέσαν απάνου του και το ξέκαμαν. Απόμεινε μοναχά η σειρά της αδερφής του πατέρα μου που πήρε τ' όνομα του παπα - Θάνου. Κι εγώ ο γέρος, ένας ξέρακας σαν τον πλάτανο της αυλής μας. Ο πλάτανος, κατά πώς έμαθα, ξεράθηκε κι αυτός, απ' τ...

Στην αυγή της δεκαετίας του 1950 η Ελλάδα ακόμα αιμορραγούσε. Γεμάτη αντιφάσεις αναζητούσε τον βηματισμό της μέσα στα ερείπια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και του εμφύλιου σπαραγμού. Διχασμένη, πολιτικά αυτοκτονική, βάδιζε τον δρόμο, χόρευε στον κύκλο, των επόμενων τραγωδιών. Της χούντας και της Κύπρου. Μέσα από το χάος και τις αβυσσαλέες κοινωνικές και ταξικές αντιθέσεις ξεπρόβαλε η ριζοσπαστική και νεωτερική μεσαία τάξη. Σήκωσε στους ώμους της την μεταπολεμική ανάπτυξη, τον εαυτό της και την μεταπολιτευτική διαδρομή της χώρας. Από τα σπλάχνα μιας ανερχόμενης αστικής οικογέν...

To βιβλίο αυτό είναι μια συλλογή ατομικών βιωματικών αφηγήσεων με θέμα την Εξέγερση του Πολυτεχνείου (14-18 Νοεμβρίου 1973). Αποτελείται από ογδόντα τέσσερα απομαγνητοφωνημένα κείμενα προφορικών μαρτυριών-συνεντεύξεων με ισάριθμους αφηγητές, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν από τα τέλη του 2010 έως και το φθινόπωρο του 2019. Πρόκειται για μια συστηματική μελέτη προφορικής ιστορίας με βάση επάλληλα κριτήρια αντιπροσωπευτικότητας όσον αφορά τη συμμετοχή στα γεγονότα, που τη συναπαρτίζουν μαρτυρίες από γυναίκες και άντρες, φοιτήτριες και φοιτητές, συνδικαλιστές του αντιδικτατορικο...

Ο Δρόμος του Αθανασίου είναι ένας δρόμος από την αθωότητα στον κόσμο των ωραίων ιδανικών και βιωμάτων, στον γολγοθά του μαρτυρίου και στην απαξίωση του οράματός του. Ίσως γι' αυτό το τέλος του δρόμου έχει μια μελαγχολία χαμένης Άνοιξης... Ο Δρόμος του Αθανασίου είναι μια υπενθύμιση ότι κάποτε σ' αυτή τη χώρα δεν υπήρχαν μόνο πολιτικοί, οπαδοί και υπήκοοι, αλλά και πολίτες με αξιοπρέπεια, ιδανικά και οράματα. Θανάση μου, δεν καταφέραμε ν' αλλάξουμε τον κόσμο, καταφέραμε όμως να μην μας αλλάξει αυτός. (από τον πρόλογο του Χρόνη Μίσσιου)

Κίττυ Αρσένη, ηθοποιός. Συλλαμβάνεται τον Αύγουστο του 1967 σα μέλος του Π.Μ. και δικάζεται από το Έκτακτο Στρατοδικείο το Νοέμβρη του ίδιου χρόνου με την υπόθεση των "31". Την άνοιξη του 1968 φεύγει παράνομα από την Ελλάδα για να καταθέσει σα μάρτυρας στο Συμβούλιο της Ευρώπης στην Επιτροπή Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Η Μαρτυρία της "Μπουμπουλίνας 18" έχει εκδοθεί από τους Editori Reuniti και δανέζικα.

Επανάσταση - αντιβία. Δύο λέξεις που εμφανίζονται συχνά στο κεντρώο πολιτικό λεξιλόγιο της εποχής εκείνης. Δικαιολογούσε άραγε τη χρήση τους το ταραγμένο πολιτικό κλίμα της εποχής ή οφειλόταν στην κεκτημένη ταχύτητα στο δρόμο της σαγηνευτικής για το λαό ρητορικής υπερβολής και των ιδιοτελών προσωπικών σχεδιασμών; Αρκετοί ιστορικοί επισημαίνουν, ότι αυτή η ρητορική υπερβολή συνέβαλε στην δημιουργία κλίματος, που εξυπηρετούσε τους σχεδιασμούς για συνταγματική εκτροπή, είτε από τον βασιλιά και την χούντα των στρατηγών, είτε από την χούντα των συνταγματαρχών. Είναι αξιοσημείωτο...

64 μικρές ιστορίες που καλύπτουν την περίοδο 1966-1974 με τη στρατιωτική θητεία να εξελίσσεται σε στρατιωτικές φυλακές και μετά σε πολιτικές φυλακές στη διάρκεια της δικτατορίας και ξανά στην ολοκλήρωση της στρατιωτικής θητείας μέχρι το 1974.

Η Άννα Τεριακή - Σολωμού γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς μικρασιάτες. Ο Νίκος Σολωμός γεννήθηκε στο Μέριλαντ των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής κι ήρθε μικρός με την οικογένειά του στην Ελλάδα. Και οι δυο σπούδασαν μηχανικοί. Πήραν μέρος στην Εθνική Αντίσταση και με τον Εμφύλιο Πόλεμο διώχτηκαν, φυλακίστηκαν κι εξορίστηκαν. Στο βιβλίο περιγράφεται η ζωή τους και η ελληνική πραγματικότητα, ιδιαίτερα μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο.

Οι δικτατορίες χρησιμοποιούν ό,τι μέσο διαθέτουν ώστε να κάμψουν κάθε αντίσταση: δολοφονίες πολιτικών αντιπάλων, βασανιστήρια και ανακρίσεις, εξορίες, προπαγάνδα, έλεγχο των Μ.Μ.Ε., λογοκρισία του πνευματικού κόσμου, κατάργηση των ατομικών δικαιωμάτων, έλεγχο της δικαστικής λειτουργίας, της ιεραρχίας και της εκπαίδευσης κ.ο.κ., ενώ ταυτόχρονα, επιβραβεύει δυσανάλογα τους υποστηρικτές του καθεστώτος, τους πληροφοριοδότες, τους παρακρατικούς μηχανισμούς, και τους ανθρώπους με επιρροή που τάσσονται υπέρ της δικτατορίας. Στο βιβλίο παρουσιάζουμε κάποιες στιγμές της περιόδου τη...

Το πιο ενδιαφέρον ίσως πράγμα που θα μείνει στη μνήμη μου για τη δικτατορία ήταν η μεταστροφή του πατέρα μου. Ήταν στον στρατό μέχρι το '70, στρατηγός πιστός στα ιδεώδη του στρατού και της εθνικοφροσύνης, γιατί τότε το να είσαι εθνικόφρων ήτανε μια ολόκληρη ιδεολογία, συνολική. Εγώ ζούσα μέσα σε ένα περιβάλλον όπου δεν είχα ακούσει ούτε Θεοδωράκη. [...] Νομίζω πως το σοκ της ζωής του ο πατέρας μου το έπαθε [...] το βράδυ του Πολυτεχνείου, όταν ένα φορτηγό με ΕΣΑτζήδες περικύκλωσε το σπίτι με αυτόματα. Μπαίνει ένας υπολοχαγός μέσα, ανοίγει ο πατέρας μου με τις πιτζάμες και λ...

Κάθε στιγμή του βίου του Απόστολου Μπογιατζή (1910, Τρίγλια Βιθυνίας, Μικρά Ασία - 2004, Ραφήνα) συνδέθηκε αναπόσπαστα με τις μεγάλες ιδεολογίες, τους φορείς τους, καθώς και τα δραματικά συμβάντα του 20ού αιώνα: τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους, τη Μικρασιατική Καταστροφή, την εμπειρία της προσφυγιάς, τις δικτατορίες του Μεσοπολέμου, τη συγκρότηση του εργατικού κινήματος, το Αλβανικό Μέτωπο, την Κατοχή και την Εθνική Αντίσταση, τον Εμφύλιο, το πολυετές απάνθρωπο μαρτύριο στη Μακρόνησο, το μετεμφυλιακό κράτος της ημιελευθερίας, τη Χούντα των Συνταγματαρχών, τη Μεταπολίτευση. Ο...