Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Συνεχίζοντας τη μεγάλη παράδοση της Δυτικής Φιλοσοφίας στην περιπέτειά της γύρω από το Ον και το Είναι, η παρούσα μελέτη ψηλαφεί τη διάσταση που παίρνει η έννοια της χαϊντεγκεριανής "οντολογικής Διαφοράς" στο κατώφλι του 21ου αιώνα, διυλισμένη μέσα από τη σύλληψή της ως "Διαφωρά/Διαφορά" στη μεταμοντερνικότητα και το ντισκούρ του Ασυνειδήτου στο κλασικό και μεταστρουκτουραλιστικό ψυχαναλυτικό παράδειγμα. Διηθώντας τον φιλοσοφικό στοχασμό της θεμελιώδους οντολογίας μέσα από τις ενοράσεις του μεταστρουκτουραλισμού αλλά και της ψυχανάλυσης, που γνωρίζει τον ευνουχισμό του Φύλο...

«Το βιβλίο συνιστά μία σημαντική αναφορά και παρουσίαση της χριστιανικής ανθρωπολογίας, προβάλλοντας εκείνα τα στοιχεία που την συνθέτουν, όπως είναι η φύση του κακού, τα όρια της ανθρώπινης ελευθερίας, το νόημα της σωματικότητας στην ύπαρξη κλπ., τα οποία γίνονται υποστηρίγματα του ανθρώπινου προσώπου κατά τη στιγμή που απειλείται από τον θάνατο. Εν τέλει, στηριζόμενος στα κείμενα των Ακολουθιών, ο Γιάννης Πλεξίδας μάς σκιαγραφεί το μονοπάτι της ζωής, δείχνοντας ότι δεν υπάρχει τέλος σ' αυτό, όσο αδυσώπητος και απροσπέλαστος και αν είναι ο επερχόμενος θάνατος» Από την...

Στις 19 Φεβρουαρίου 2015 o διάσημος νευρολόγος και συγγραφέας Όλιβερ Σακς, στα ογδονταένα του χρόνια, ανακοινώνει την απρόσμενη διάγνωση των γιατρών για τον επικείμενο θάνατό του. Δημοσιεύει ένα κείμενο με τίτλο "Η δική μου ζωή", όπου δανείζεται τον τίτλο από αντίστοιχο κείμενο του Ντέηβιντ Χιουμ του 1776, στο οποίο ο μεγάλος φιλόσοφος ανακοίνωνε κι αυτός μια αντίστοιχη διάγνωση των γιατρών στα εξηνταπέντε του χρόνια. Ο Χιουμ, γράφοντας ένα αυτοβιογραφικό κομμάτι, συνέταξε ταυτόχρονα ένα μανιφέστο για τη φιλοσοφία του. Και οι δύο πραγματεύονται τη ζωή τους μέχρι τη στιγμ...

Δικαιούται ο άνθρωπος να αναζητά και να προετοιμάζεται για έναν "θάνατο γενναίο" και "ενάρετο", έναν "θάνατο ωραίο" ή ακόμη έναν "θάνατο ευτυχισμένο" ή είναι καταδικασμένος να περιμένει τον θάνατό του, ανησυχώντας και "παρακαλώντας" την Φύση, τον Θεό ή και την τύχη να του επιφυλάξουν έναν θάνατο όσο το δυνατόν λιγότερο οδυνηρό και λιγότερο εξευτελιστικό, μετατρέποντας έτσι την ζωή του σε θάλαμο αναμονής ή και σε φυλακή; Διότι αν ο θάνατος είναι γεγονός φυσικό ή θέλημα Θεού, που αναπόφευκτα μας περιμένει, και όχι μία πράξη την οποία ελεύθερα αποφασίζουμε, τότε η ζωή είνα...

[...] Η συμφιλίωση τον ανθρώπου με τον κόσμο αυτό οδήγησε σε συμφιλίωσή του με τον θάνατο. Ετούτη η συγκλονιστική συμφιλίωση -που για αιώνες αναχαίτιζε η θρησκεία του Χριστού- οδήγησε σε μιαν αποκρουστική συμφιλίωσή του με τα στοιχεία του κόσμου. Και μετά τρεις κατεδαφιστικούς πολέμους μέσα στον 20ό αιώνα μετά Χριστόν, έπεσε η ανθρωπότητα ολόκληρη στην λατρεία, στην ηδονή της κατανάλωσης. Στην συμφιλίωσή της με τον κόσμο και με τον θάνατο. Ωστόσο, και ο άνθρωπος - καταναλωτής εξακολουθεί να πεθαίνει. Φοβάται τον θάνατο, τρομάζει από το Μηδέν πού πιστεύει πως τον αναμένει κ...

Από τις 26 Οκτωβρίου του 1977, την επομένη του θανάτου της μητέρας του, ως τις 15 Σεπτεμβρίου 1979, ο Ρολάν Μπαρτ κρατούσε ένα "ημερολόγιο πένθους", όπως το ονόμασε, παρακολουθώντας τον οδυνηρό, βαθμιαίο αποχωρισμό του από το "πιο αγαπημένο πλάσμα στον κόσμο" και καταγράφοντας τα στάδια της πενθητικής διαδικασίας. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό χρονικό αισθημάτων, αναμνήσεων και μελαγχολικών στοχασμών, με το οποίο ο συγγραφέας επιχειρεί να απαντήσει στο ερώτημα πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί το κενό που αφήνει η απώλεια, αλλά και πώς η εμπειρία της θλίψης, τόσο ιδιωτική και ταυ...

Ο θάνατος είναι ένα θέμα που έχει προκαλέσει και προκαλεί το ενδιαφέρον όλων των πολιτισμών του κόσμου. Η ίδια η πράξη του θανάτου αλλά και οι τελετουργίες που την περιβάλλουν ποικίλουν έντονα από πολιτισμό σε πολιτισμό και φωτίζουν με έναν γοητευτικό τρόπο τους πολιτισμούς στους οποίους ανήκουν. Ο Douglas J. Davies, διεθνώς αναγνωρισμένος ως ένας από τους σημαντικότερους μελετητές στον τομέα αυτό, καταπιάνεται με κάποιες από τις πιο σημαντικές πλευρές του θανάτου -την πράξη του θανάτου αυτή καθαυτή, το θρήνο, την ταφή, τις ερμηνείες της τέχνης για το θάνατο, τους χώρου...

Είναι δυνατό να προστατευτούμε από άλλα δεινά, όσον αφορά τον θάνατο όμως, εμείς οι άνθρωποι ζούμε σε μια πόλη χωρίς τείχη. Επίκουρος Θα ήθελα να ισχυριστώ εξαρχής κάτι τολμηρό: το γεγονός πως πεθαίνουμε είναι το σημαντικότερο γεγονός για εμάς. Κατά κύριο λόγο, αγνοούμε τον θάνατο. Σχεδιάζουμε το μέλλον σαν να μην πρόκειται να συμβεί. Δεν πορευόμαστε σαν τα υπόλοιπα ζώα που η επίγνωση του θανάτου τους αναδύεται μόνο όταν αντιμετωπίζουν μια απειλή. Με μια έννοια, γνωρίζουμε πως θα πεθάνουμε. Γνωρίζουμε ότι ο θάνατός μας θα είναι το τέλος μας, ότι ο θάνατος δεν είναι έ...

Ο παρών τόμος, προϊόν διετούς σεμιναριακού κύκλου (1999-2001) της Εταιρείας Θρησκειολογικών Ερευνών, είναι αφιερωμένος στους τρόπους με τους οποίους οι ανθρώπινες κοινότητες, οι πολιτισμοί και οι θρησκείες αντιμετώπισαν πρακτικά το θάνατο και στους μύθους που κατασκεύασαν για τη μεταθανάτια μοίρα της ψυχής. Οι συγγραφείς - θρησκειολόγοι, θεολόγοι, ανθρωπολόγοι, ιστορικοί και ειδικοί ερευνητές - ξετυλίγουν το κουβάρι μιας δαιδαλώδους αναζήτησης που ξεκινάει από τις φυλετικές κοινωνίες της Ωκεανίας και της Αφρικής, περνάει από τις αρχαίες αυτοκρατορίες του Μεξικού, της Αιγύπτ...

Ο θάνατος ως αδήριτο συμβαίνον της ζωής ακονίζει και προβληματίζει δημιουργικά τη σκέψη των φιλοσόφων, αλλά απασχολεί παράλληλα και κάθε άνθρωπο ανεξάρτητα από πολιτισμική, θρησκευτική, πολιτική κ.ο.κ. "υπηκοότητα". Στις σελίδες αυτού του βιβλίου, οι οποίες και συζητήθηκαν επί μήνες κατά τις συναντήσεις των "αθηναϊκών βραδινών φιλοσοφικών συζητήσεων-αναζητήσεων" (Φιλοσοφικό Καφενείο), επιχειρείται προσέγγιση του μεγάλου θέματος, του ανθρωπίνως θνήσκειν υπό το φως της φιλοσοφικής εκζήτησης η οποία δε θα μπορούσε να μη συνεξετάσει και το συμβαίνον της ζωής. Η συμπληρωματικ...

"Μαθαίνεις να ζεις, αυτό θα έπρεπε να σημαίνει ότι μαθαίνεις να πεθάνεις, να λαμβάνεις υπ' όψιν, για να την αποδεχθείς, την απόλυτη θνητότητα [...]. Από τον Πλάτωνα και εφεξής πρόκειται για το παλαιό φιλοσοφικό κέλευσμα: φιλοσοφείς σημαίνει μαθαίνεις να πεθάνεις. Πιστεύω σε τούτη την αλήθεια χωρίς να παραδίδομαι σ' αυτήν. Όλο και λιγότερο. Δεν έχω μάθει να τον αποδέχομαι, τον θάνατο. Είμαστε όλοι επιζώντες με αναστολή". Τον Αύγουστο του 2004, λίγο περισσότερο από ένα μήνα πριν από τον θάνατό του, (8.10.2004), δημοσιεύτηκε η ανά χείρας τελευταία συνέντευξη του Ζακ Ντερριντά...

H συνείδηση της θνητότητας, αποκλειστικό γνώρισμα του ανθρώπου, τραγικό προνόμιό του, εκτός από παντοτινή μήτρα αγωνίας, φόβου και δυστυχίας, αποτελεί ταυτόχρονα και κινητήρια δύναμη της ζωής, πηγή της τέχνης, της σκέψης και της δημιουργίας. Xωρίς το θάνατο η ζωή του ανθρώπου δεν θα ήταν ανθρώπινη. Tο κορυφαίο αυτό γεγονός της ζωής, που είναι ακριβώς ο θάνατος, συζητούν εξέχοντες Έλληνες και ξένοι φιλόσοφοι (όπως ο Πόππερ, ο Mποχένσκι, ο Άπελ, ο Πάνικκαρ και άλλοι), πιστοί στην πλατωνική παράδοση για την αξεχώριστη σχέση της φιλοσοφίας με τη μελέτη του θανάτου.

Ένα φιλοσοφικό δοκίμιο ιδιαίτερης ευαισθησίας, που απαντά σε μια σειρά θεμελιώδη ανθρώπινα ζητήματα: 1. Σώμα, Ψυχή και Πνεύμα 2. Ζωή, Έρωτας και Θάνατος 3. Θάνατος, Μυθολογία και Λαογραφία 4. Θάνατος, Ψυχολογία και Ψυχανάλυση 5. Θάνατος και Χρόνος 6. Θάνατος και Φιλοσοφία 7. Θάνατος και θρησκευτικές δοξασίες (Μετενσάρκωση - Ανάσταση) 8. Θάνατος και Παραψυχολογία 9. Ο Θάνατος και η Τέχνη 10. Η αθανασία του δημιουργήματος 11. Μορφές του θανάτου (Αυτοκτονίες Αυτοθυσίες Εκτελέσεις κ.λ.π.) 12. Θάνατος και ευθανασία Ο θάνατος είναι ένα τίποτα για μας, είπε ο Ε...

Ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου πυροδοτεί μια συζήτηση ανάμεσα στους πενθούντες. Μια συζήτηση-αναζήτηση, εξερεύνηση και περιπλάνηση μέσα σε δεκάδες θεωρίες, είτε αυτές προέρχονται από το χώρο της μεταφυσικής, της θρησκείας και του εσωτερισμού, είτε από το χώρο της επιστήμης και της τεχνολογίας. Το ζητούμενο είναι η αθανασία του ανθρώπου! Η παρέα των αναζητητών αγωνιά, φιλοσοφεί, ελπίζει να βρει το δρόμο προς τη μακροβιότητα, την αιώνια νεότητα, την απελευθέρωση από το θάνατο. Μέσα από τους διαλόγους της εξετάζει λεπτομερειακά την κάθε πιθανότητα, προσφέροντας, διευκρινί...

Γράφοντας την ιστορία του τρόπου με τον οποίο οι άνθρωποι στη νεώτερη Δύση βίωσαν και παράστησαν τον θάνατο, ο Vovelle γράφει συνάμα μια ιστορία των ευρωπαϊκών νοοτροπιών από μιαν ιδιαίτερα γόνιμη σκοπιά. Γιατί η αντιμετώπιση του θανάτου δεν είναι απλό προσωπικό γεγονός· σ' αυτή διασταυρώνεται η κοσμοθεώρηση μιας κοινωνίας, η ιεράρχησή της και ο βαθμός της κυριαρχίας της πάνω στη φύση. Εξ αιτίας της καθολικής του εμβέλειας, πάλι, το γεγονός του θανάτου βρίσκεται στο επίκεντρο κάθε είδους αρχειακών, φιλολογικών και καλλιτεχνικών πηγών, οι οποίες στο έργο αυτό χρησιμοποιούντα...