Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στο χώρο της Αττικής Ρητορείας ο R.C. Jebb έχει μείνει αξεπέραστος χάρη στο δίτομο έργο του "Οι Αττικοί Ρήτορες από τον Αντιφώντα ως τον Ισαίο" που πρωτοεκδόθηκε το 1875 και ανατυπώθηκε το 1962. Στο έργο του αυτό ο Jebb, μετά από μια γενική εισαγωγή στο αντικείμενο, εξετάζει με τη σειρά τον βίο, τα έργα και το ύφος καθενός από τους πέντε ρήτορες: του Αντιφώντα (κεφ. 1-3), του Ανδοκίδη (κεφ. 4-6), του Λυσία (κεφ. 7-11), του Ισοκράτη (κεφ. 12-18) και του Ισαίου (κεφ. 19-21). Στη συνέχεια αφιερώνει τρία, τελευταία, κεφάλαια σε γενικά θέματα της αρχαίας ελληνικής Ρητορείας: ένα...

Για να έχει κανείς σφαιρική ενημέρωση πάνω σε θέματα της αρχαίας ελληνικής ρητορείας, θα πρέπει να γνωρίζει σε γενικές γραμμές πώς γεννήθηκε και πώς αναπτύχθηκε η ρητορική στην αρχαιότητα, ποιοι είναι οι σπουδαιότεροι ρήτορες και το έργο τους, και ποια είναι τα κυριότερα χαρακτηριστικά της αρχαίας ελληνικής ρητορικής τέχνης. Ο εκπαιδευτικός που ασχολείται διδακτικά με την αρχαία ρητορεία αλλά και οποιοσδήποτε θα ήθελε να ενημερωθεί σχετικά με αυτή συνήθως υποχρεώνεται είτε να περιοριστεί στο ελάχιστο υλικό που περιέχουν τα σχολικά εγχειρίδια είτε να περιπλανηθεί στις ογκ...

Στον τόμο αυτόν, τον 35ο στη σειρά "Αρχαίοι Συγγραφείς" των εκδόσεων "Ζήτρος", παρουσιάζονται τέσσερις λόγοι του μεγαλύτερου Έλληνα ρήτορα της αρχαιότητας, του Δημοσθένη. Ο πρώτος Φιλιππικός θίγει το Βορειοελλαδικό πρόβλημα, το Μακεδονικό ζήτημα. Ένα πρόβλημα που θα απασχολεί τον Δημοσθένη σε όλη την πολιτική του σταδιοδρομία από το 352 π.Χ. και πέρα. Ο λόγος αυτός είναι ένα πολιτικό μανιφέστο, αλλά και ένα λογοτεχνικό έργο υψηλής τέχνης, όπου αναδεικνύεται ο ρήτορας προγραμματικά με όλο του το πάθος, τη διεισδυτικότητα και τη δύναμη της σκέψης του. Οι τρεις Ολυνθιακοί...

Ένας από τους λόγους τους λυσιακού corpus που έχουν σχεδόν αγνοηθεί από τη νεότερη φιλολογική έρευνα είναι ο εικοστός, ο επιγραφόμενος "Υπέρ Πολυστράτου", του οποίου η γνησιότητα έχει εντονότατα αμφισβητηθεί. Δεν υπάρχει γι' αυτόν σε ολόκληρο τον 20ό αι. ούτε αναλυτική ερμηνευτική έκδοση ούτε ειδική μονογραφία. Οι παλαιότεροι μελετητές συγκλίνουν στην εκτίμηση ότι πρόκειται για έναν από τους λιγότερο ελκυστικούς λόγους του corpus. Η εκτίμηση αυτή οφείλεται κυρίως στη χαλαρότητα της δομής, στην τραχύτητα του ύφους και στην ελλειπτική και ενίοτε σκοτεινή διατύπωση. [...]

Η τέχνη του ρήτορα έγκειται στο να μην αφήσει ποτέ να διαφανεί το τεχνητό. Εξ ου και το χαρακτηριστικό ύφος, το οποίο όμως είναι προπάντων ένα προϊόν υψηλής τέχνης, όπως ακριβώς και η "φυσικότητα" του καλού ηθοποιού. Ο αληθινός ρήτορας μιλάει έχοντας ως βάση το ήθος του υπ' αυτόν αντιπροσωπευόμενου προσώπου ή πράγματος. Εφευρίσκει τις καλύτερες απολογίες και επιχειρήματα (που συνήθως μόνον ο εγωισμός ανακαλύπτει), τα πιο πειστικά λόγια και τους τρόπους του λέγειν. Το αξιοσημείωτο σ' αυτόν τον ρήτορα είναι ότι μέσω της τέχνης του, μέσω μιας αλλαγής προσώπων και μιας σωφροσύ...

[...] Η μελέτη έχει δύο δομικά χαρακτηριστικά: το καταλογογραφικό και το τμήμα της ανάλυσης των επί μέρους παραθεμάτων (104 τον αριθμό). Το πρώτο "τεχνιτεύεται" μιαν ιδέα του πώς ο φιλόσοφος θα μπορούσε να είχε καταρτίσει ένα σχέδιο συγκεντρωτικό των διαθέσιμων παραθεμάτων και των αντίστοιχων τόπων της ρητορικής του πραγματείας -μέσα από τις παραδόσεις του στο Λύκειον- για να τα "κατασκευάση" προς έκδοση σε ένα πολυσυζητημένο ως προς την ενότητά του -αλλά οπωσδήποτε συνηρτημένο- σύνολο περί της ρητορικής τέχνης. Το τμήμα της ανάλυσης είναι το στοιχειωδέστερο δυνατό ως προς...

Η ρητορική υπήρξε το αγαπημένο παιδί της σοφιστικής και ο Ισοκράτης είναι ο τελευταίος μεγάλος σοφιστής της κλασικής περιόδου: ο ρήτορας, ο παιδαγωγός, ο πολιτικός. Στον "Ευαγόρα" διαπλέκονται και οι τρεις ιδιότητες· αποτελούν την κεντρική κατεύθυνση της ισοκρατικής "λόγων παιδείας". Ο Ευαγόρας καταγράφεται στην έρευνα ως ρηξικέλευθη τομή στην εξέλιξη του ρητορικού εγκωμίου, επειδή τη θέση ενός μυθικού εγκωμιαζομένου προσώπου καταλαμβάνει ένα σύγχρονο ιστορικό πρόσωπο, ο Κύπριος βασιλιάς Ευαγόρας. Με αυτό το φιλόδοξο εγχείρημα ο Ισοκράτης άσκησε καθοριστική επίδραση στην εξ...

Το βιβλίο των πρακτικών αποτελεί το επιστέγασμα του Γ' Διεθνούς Συμποσίου για τον Θουκυδίδη, με θέμα "Δημηγορίες", που διοργάνωσε ο Δήμος Αλίμου, γενέτειρα του μεγάλου ιστορικού, από τις 3 έως τις 7 Μαϊου 2006, με την ελπίδα να κατανοηθεί καλύτερα ο Θουκυδίδειος λόγος, ως κτήμα πολύτιμο.

Αν θέλουµε να είµαστε δίκαιοι µε το Δηµοσθένη, πρέπει να τονίσουµε πως δεν συµµεριζόταν τις δικές µας αγωνίες, αλλά βρισκόταν µπροστά σ’ ένα συγκεκριµένο δίληµµα: Να υποταγεί η Αθήνα στο Φίλιππο, για να επιδιωχθεί µε µεγάλες πιθανότητες επιτυχίας η απελευθέρωση των Ελλήνων της Μ. Ασίας µε θυσία όµως της πολιτικής ελευθερίας της πόλης του, ή να αντισταθεί η Αθήνα στο Φίλιππο, για να διαφυλάξει την πολιτική της ελευθερία αλλά µε πιθανή συνέχιση της υποδούλωσης του µικρασιατικού ελληνισµού; Ο Δηµοσθένης προτίµησε την πολιτική ελευθερία της δικής του πόλης από τη µοναρχική συγκ...

Ο πρώτος τόμος περιέχει εκτενές εισαγωγικό σημείωμα του επιμελητή για τη σημασία του έργου του Λυσία, τη ρητορεία, το πολιτικό και κοινωνικό κλίμα της εποχής, τα κυριότερα ιστορικά γεγονότα (με χρονολογικό πίνακα), καθώς και τους λόγους "Υπέρ αδυνάτου", "Υπέρ Αριστοφάνους χρημάτων" και "Υπέρ του Ερατοσθένους φόνου" (στο πρωτότυπο και σε μετάφραση).

Βασικός σκοπός του βιβλίου είναι να προσφέρει σε όλους εκείνους που μελετούν το συγκεκριμένο έργο του Θουκυδίδη τα απαραίτητα γλωσσικά και ερμηνευτικά στοιχεία που θα τους βοηθήσουν στην ουσιαστικότερη κατανόηση του κειμένου. Η ερμηνευτική προσέγγιση μέσω ιδεολογικών και πραγματολογικών σχολίων αποσκοπεί στο να επισημάνει ο αναγνώστης τα κύρια χαρακτηριστικά της αθηναϊκής δημοκρατίας αλλά και του αθηναίου πολίτη, που συνδύαζε ενεργητική συμμετοχή στα κοινά και επιμέλεια στις ιδιωτικές του υποθέσεις. Η αισθητική προσέγγιση του κειμένου συμβάλλει στην ανάδειξη του πυκνού...

Οι μελέτες που φιλοξενούνται σε αυτόν τον τόμο εξετάζουν την αλληλεπίδραση φιλοσοφίας και ρητορικής στην κλασική Αθήνα, αναλύοντας μια σειρά από σχετικά ερωτήματα, όπως: Γιατί ο "ρήτορας" Ισοκράτης περιγράφει το δικό του αντικείμενο ως "φιλοσοφία"; Πόσο μακριά από τους φιλοσόφους βρίσκεται ο ίδιος όταν μιλάει για ηθικές έννοιες; Πώς και γιατί ο Πλάτων αξιοποιεί τις τεχνικές της ρητορικής; Πόσο αποκομμένο είναι το ενδιαφέρον του Αριστοτέλη για τη δομή των επιστημονικών προτάσεων από την ενασχόλησή του με το τι συνιστά και πώς συγκροτείται ένα επιχείρημα; Ποιος είναι ο ρόλος...

Το παρόν πόνημα συνιστά μια προσπάθεια συμπαραθέσεως της κορυφώσεως και των αρχών της θεωρίας για την Αττική Ρητορεία. Προς τούτο, κατά πρώτον δίδονται το αρχαίο κείμενο και η μετάφραση εκάστου βιβλίου, Α και Β, της κυρίως 'Ρητορικής του Αριστοτέλους· στην συνέχεια, εν είδει παραρτήματος προς το αριστοτελικό έργο, δίδονται αφ' ενός το αρχαίο κείμενο και η μετάφραση εκάστου εκ των δυο σωζόμενων λόγων του Γοργίου, "Ελένης εγκώμιον" και "Υπέρ Παλαμήδους απολογία", αφ' ετέρου το χαρακτηριστικό για την διορατικότητά του άρθρο του Charles P. Segal, "Gorgias and the Psychology of...

[...] Η ανά χείρας εργασία αποτελεί την πρώτη αυτοτελή ερμηνευτική έκδοση του λόγου "Προς Φαίνιππον". Κίνητρο για την εκπόνησή της στάθηκε η πεποίθησή μου ότι το έργο αυτό αξίζει μεγαλύτερης προσοχής, ας είναι και ως δείγμα μη λογογραφική παραγωγής που τοποθετείται στο μεταίχμιο της κλασικής και της ελληνιστικής σε μια εποχή, δηλ. που η αττική ρητορεία -η οποία ως γνωστόν συμπορεύεται με τη δημοκρατία- πνέει πλέον τα λοίσθια. [...] (από τον πρόλογο του μεταφραστή)

Ο Επιτάφιος αναλύεται λεπτομερώς, προσαρμόζεται στην σύγχρονη ρέουσα γλώσσα μας, επίσης παρουσιάζονται οι βασικοί συντελεστές του έργου, Περικλής, Θουκυδίδης και Ασπασία.

[...] Ο Πλάτων χλευάζει τη ρητορική. Σε όλους τους διαλόγους του επιτίθεται με σφοδρότητα εναντίον των σοφιστών ως δασκάλων της ρητορικής. Η στάση του απέναντι στη ρητορική είναι εξαιρετικά εχθρική, όπως εκδηλώνεται άμεση και καταγγελτική στον Γοργία, σατιρική και ειρωνική στον Μενέξενο και φαινομενικά μετριασμένη στον Φαίδρο. Στη νεότερη φιλοσοφία η σύγκρουση κορυφώθηκε στην αντίθεση Kant και Νietzsche, που αντιπροσωπεύουν τις πιο ακραίες εκδοχές της. Ο Kant υποστηρίζει ότι η ρητορική "ως τέχνη που υπηρετεί τις ανθρώπινες αδυναμίες για τους δικούς της σκοπούς (όσο καλοί...