Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στον απόηχο της χρονιάς του ισπανικού εμφυλίου πολέμου, ο Μπρεχτ έγραψε "Τα τουφέκια της κυρίας Καρράρ", ένα μονόπρακτο που παίχτηκε στο Παρίσι από εξόριστους Γερμανούς ηθοποιούς, με πολύ μεγάλη επιτυχία. Η Έλενα Βάιγκελ έπαιξε τον βασικό ρόλο της κυρίας Καρράρ.

Με τη Σιμόν Μασάρ, το αγνό, δεκάχρονο δουλάκι, που ανάμεσα σε δωσίλογους, πολεμοκάπηλους, προδότες, δειλούς και βολεμένους αντιστέκεται στον κατακτητή, ο Μπρεχτ δεν επιδιώκει την αγιογραφία μιας ηρωίδας. Παρακολουθεί την αγνή, ανυστερόβουλη λογική ενός ταραγμένου παιδιού, το οποίο ανάμεσα σε αστεία οράματα, εφιάλτες και γεγονότα προχωρά πάνω από φόβο και υποταγή. Βασικός άξονας είναι η θέση του σύγχρονου ανθρώπου απέναντι σε μια φαινομενικά μονιμοποιημένη μοίρα και η θέλησή του να επέμβει και να επιφέρει αλλαγές στις κοινωνικές διαδικασίες. Αν και το θέμα είναι θλιβερό, το...

Το έργο αυτό γράφτηκε ανάμεσα στο 1941 και στο 1943, τον καιρό που ο συγγραφέας βρισκόταν εξόριστος στη Φιλανδία και αργότερα στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Η δράση του έργου έχει σαν άξονα τα όνειρα της Σιμόν Μασάρ, που τον Ιούνιο του 1940 παρακολουθεί ανήμπορη την υποχώρηση του γαλλικού στρατού και την προέλαση των γερμανικών στρατευμάτων. Όταν τα αφεντικά της στο χώρο όπου εργάζεται συνεργάζονται με τον εχθρό, η νεαρή Σιμόν, περνά τις μέρες της διαβάζοντας μια μονογραφία για την Ζαν ντ” Αρκ, πριν ακόμα αρχίσει να ονειρεύεται τη νύχτα όπου η ηρωίδα εκδίωξε τους Γερ...

Περιέχει το δραματοποιημένο και το πεζό κείμενο, κείμενα για την παράσταση και για το ίδιο το κείμενο, χρονολόγιο του Κάφκα και των παραστάσεων έργων του στην Ελλάδα, κ.ά. ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ Εγγραφέας; ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ Ναι, ΕΓΓΡΑΦΕΑΣ. Ταιριαστό όνομα, δεν βρίσκετε; Οι βελόνες του είναι τοποθετημένες όπως στη σβάρνα του γεωργού και λειτουργεί όπως αυτή, αν και σε περιορισμένο χώρο και πολύ πιο καλλιτεχνικά. Ο Κατάδικος είναι ξαπλωμένος στο ΚΡΕΒΑΤΙ. Ολόκληρη η επιφάνεια του ΚΡΕΒΑΤΙΟΥ είναι καλυμμένη από ένα στρώμα βαμβάκι. Ξαπλώνουμε τον Κατάδικο, γυμνό φυσικά, μπρούμυτα πάνω στο β...

Αν και το έργο "Στη ζούγκλα των πόλεων" είναι νεανικό, εν τούτοις είναι προφητικό ενός παράλογου κόσμου, ενός φρικιαστικού ανταγωνισμού για την αλλοτρίωση του ατόμου, όπου η απομόνωση είναι τόση, ώστε ούτε με την... έχθρα μπορούν να επικοινωνήσουν οι άνθρωποι. Γράφτηκε στα 1921-1922. Πρωτοπαίχτηκε στο Residenztheater του Μονάχου στα 1923.

Ένας μεσαιωνικός μύθος περιγράφει την επιστροφή ενός σταυροφόρου από την αιχμαλωσία, του κόμη Ερνστ φον Γκλάιχεν, ο οποίος είχε ξεκινήσει το 1227 για τους Αγίους Τόπους, αφήνοντας στον πύργο του τη σύζυγο και τα δύο παιδιά του. Εκεί αιχμαλωτίστηκε και έμεινε πολλά χρόνια σκλάβος ενός Σαρακηνού σουλτάνου. Η ωραία κόρη του σουλτάνου όμως τον ερωτεύτηκε και του υποσχέθηκε να τον ελευθερώσει, με τον όρο να την πάρει ύστερα μαζί του. Κατάφεραν να ξεφύγουν και να φτάσουν με πλοίο στη Βενετία. Ο κόμης πήγε αμέσως στη Ρώμη, όπου ο Πάπας βάπτισε τη Σαρακηνή και επέτρεψε στον κόμη έν...

Ένα έργο ουσιαστικά πολιτικό, με σαφή σχόλια σε σχέση όχι μόνο με την κατάσταση της εποχής (Γερμανία του μεσοπολέμου), αλλά και με τρόπους συγκρότησης ιδεολογίας, τη λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος, την κοινωνική οργάνωση και τα πολλαπλά προσωπεία της εξουσίας.

Θα σου θυμίσω την πρώτη μέρα που με είδες και μ' αγάπησες. Την πρώτη φορά που μου εξομολογήθηκες δειλά τον έρωτά σου γονατιστός μπροστά μου. Την πρώτη ομολογία μου ότι ανταποκρίνομαι, που βίαια μου απέσπασες. Τις τρυφερές ματιές, τα φλογερά φιλιά που ακολούθησαν. Την εύγλωττη σιωπή, όταν ο ένας μάντευε τα πιο κρυφά αισθήματα του άλλου και διάβαζε τις πιο κρυφές τους σκέψεις στα λιγωμένα μάτια μας. Τα ρίγη της αναμονής για την ικανοποίηση που μας περίμενε. Το μεθύσι από την ηδονή της. Τη γλυκιά αποχαύνωση μετά την τόση ευχαρίστηση, όταν εξαντλημένοι ανακτούσαμε δυνάμεις για...

Ο Μυστικοσύμβουλος Ματίας Κλάουζεν, επιτυχημένος επιχειρηματίας με σπάνια πνευματική καλλιέργεια και σεβαστό μέλος τής τοπικής κοινωνίας, μετά από πολύ χρόνο και κόπο καταφέρνει να ανανήψει από το πένθος τής χηρείας του. Οδεύοντας προς τη δύση τής ζωής του, βλέπει στο πρόσωπο της νεαρής Ίνκεν την τελευταία του ευκαιρία για ευτυχία. Το μεταξύ τους, όμως, ευγενές αίσθημα γίνεται αφορμή να ξεσπάσουν ακραίες αντιδράσεις στο οικογενειακό του περιβάλλον, που ανησυχεί κυρίως για την τύχη τής πατρικής περιουσίας. Η κορύφωση των αντιδράσεων αυτών θα αποβεί μοιραία για τον ευαίσθητο...

H Ελισάβετ πιστεύει ότι μπορεί να τα καταφέρει να σταθεί στα πόδια της, αγαπάει τον Αλφόνσο με όση αθωότητα της επιτρέπει η κοινωνία που ζει, ελπίζει να βγει από το αδιέξοδο, μάταια όμως, δεν έχει μπουκιά να βάλει στο στόμα της και πέφτει στο ποτάμι. Ένας θαρραλέος σωτήρας τη σώζει, αλλά μετά από λίγο πεθαίνει ήσυχα από εξάντληση, αποκαμωμένη, χωρίς κουράγιο πια να παλέψει για τη ζωή της. Ο αγαπημένος της αστυφύλακας βλέπει μόνο καθήκον μπροστά του. Ο Παρασκευαστής πτωμάτων αγαπάει μόνο τα ζώα του αδιαφορώντας για τους ανθρώπους. Ο Αρχιπαρασκευαστής και ο Βαρόνος περιμένουν...

Ο Κλάιστ χρειάζεται μια τραγωδία, θέλει τον Φόβο και κυρίως τον Έλεο. Χρειάζεται τα δάκρυά μας για την Πενθεσίλειά του. Φθινόπωρο του 1807, στη Δρέσδη. Στο σπίτι με τα ενοικιαζόμενα δωμάτια, ο Κλάιστ μένει πλάι πλάι με τον Πφούελ, τον αδελφικό του φίλο. Μια μέρα, ο Κλάιστ ορμάει στο δωμάτιο του Πφούελ αναστατωμένος, κλαίγοντας: "Πάει, πάει, είναι νεκρή". "Ποια;" λέει ο Πφούελ. "Αυτή! Η Πενθεσίλεια!" "Ναι" λέει ο Πφούελ, "αλλά εσύ τη σκότωσες". "Α, βέβαια!" λέει ο Κλάιστ.

Ένοχος ή Συνένοχος, αναρωτιέται κανείς σ' αυτό το παράδοξα εύθυμο έργο. Τι συμβαίνει όταν μια αποκριάτικη νύχτα στο πανδοχείο η Μαύρη Άρκτος ο Διάβολος "παίζει το παιγνίδι του" και πόσο αυτό το "παιγνίδι" μπορεί να επηρεάσει έναν περίεργο ξενοδόχο, έναν χαρτοπαίκτη βουτηγμένο στα χρέη, την παραμελημένη του σύζυγο κι έναν ακόλαστο εργένη; Καθένας από αυτούς τους "καθ' όλα" έντιμους πολίτες διαπράττει ένα αμάρτημα! Καθένας τους διαμαρτύρεται για την ανηθικότητα του άλλου και τον κατηγορεί. Ωστόσο, ποιος απ' όλους διαπράττει το μεγαλύτερο αμάρτημα; Αυτή η μπουρλέσκ κωμωδία...

Γιατί ηττήθηκε η Παρισινή Κομμούνα; Ίσως ο Μπρεχτ δεν δίνει την απάντηση. Δίνει όμως την πολυφωνία της επανάστασης. Φταίει η αναποφασιστικότητα για επίθεση; Υποστήριξε την τακτική υποχωρήσεων, στη μπουρζουαζία. Γιατί δεν εφαρμόστηκε η τακτική: τρομοκρατία στην τρομοκρατία; Γιατί επεκράτησε η «γενναιοφροσύνη»; Πώς γράφεται η ελευθερία; Με αίμα ή με μελάνι; Ποιος φοβόταν τον εμφύλιο, η ηγεσία ή οι μάζες; Αντεκδίκηση ή συγνώμη; Υπάρχει κι άλλη ελευθερία από την ελευθερία να πολεμάς όσους σε καταπιέζουν; Μήπως ένας επαναστατικός μηχανισμός που καταπιέζει τους άλλους, θα καταπιέ...

[...] Στο έργο του Φρήντριχ Σίλλερ "Οι Ληστές", ο λόγος και η κίνηση έχουν στοιχεία έπους. Πρόσωπα και βιώματα τους θυμίζουν δομή και πλούτο μυθιστορήματος. Το θεατρικό αυτό έργο φέρνει στον νου μας το "Goetz von Berlichingen" του Γκαίτε, τον μακρινότερο "Ριχάρδο τον Γ΄" του Σαίξπηρ και από τους νεότερους τον "Νταντόν" και τον "Βόυτσεκ" του Μπύχνερ. Ο πανάσχημος και ανήθικος Φραντς, εξανίσταται κατά του φεουδαρχικού συστήματος, το οποίο δίνει τίτλους και περιουσία στον πρωτότοκο, και χρησιμοποιεί τα πάντα, ψέμα, δωροδοκία, κολακεία, υποκρισία, τρομοκρατία, βία, κυριολεκτικά...