Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στο έργο «Μαρία Στούαρτ» όλοι οι χαρακτήρες είναι πειστικοί σαν δραματικοί ήρωες και η ηθική νίκη της Μαρίας παρόλο το άθλιο τέλος της, λάμπει επάνω από τον ξεπεσμό και τη σκοτεινή απομόνωση της εξουσιάστριας Ελισάβετ. Η πρωτοτυπία και η δύναμη του έργου, ο ζωηρός φωτεινός διάλογος, η μαστορική πλοκή, οι συγκλονιστικές σκηνές αναγνώρισης και ειρωνείας, ο διάχυτος λυρισμός που γίνεται ενθουσιασμός στη σκηνή λίγο πριν από τη συνάντηση της Μαρίας με την Ελισάβετ, ανάδειξαν το έργο αυτό ένα από τα ωραιότερα του παγκόσμιου δραματολογίου και το θεατρόφιλο κοινό το εχτίμησε και τ...

Τι είναι αυτό μέσα μας που ασελγεί, ψεύδεται, κλέβει και σκοτώνει; Μαριονέτες είμαστε που τις τραβούν απ' το κορδόνι, τίποτα, τίποτα δεν είμαστε εμείς οι ίδιοι! Σπαθιά με τα οποία μάχονται φαντάσματα, μόνο που δεν φαίνονται τα χέρια που τα κρατούν, όπως στα παραμύθια.

Ο αναγνώστης του πρώτου μέρους του "Φάουστ" ευθύς από την αρχή του ανυψώθηκε από τον ποιητή του έργου στον ουρανό. Κι εκεί είδε, πως ο Κύριος, ο Θεός της αιώνιας αγάπης δίνει άδεια στο Σατανά - Μεφιστοφελή να φέρει στον κακό δρόμο και την οριστική πτώση τον δόκτορα Φάουστ, έχοντας τη βεβαιότητα, που είναι και βεβαιότητα και κύρια ιδέα του ποιητή, πως ένας άνθρωπος, προικισμένος με τις ανώτατες δυνάμεις του πνεύματος της καρδιάς και της θελήσεως, όπως είναι ο Φάουστ, όσο κι αν παραστρατήσει δεν θα πέσει μακριά, μα θα έχει τη δύναμη με την βοήθεια της αγάπης να ξαναβρεί το σ...

Η μετάφραση αυτή έγινε στην αρχή περικομμένη και πρόχειρη για να παρασταθεί στο θέατρο. Έπειτα διορθώθηκε και συμπληρώθηκε στη μορφή που τυπώνεται δω. Ο μεταφραστής γνωρίζει πρώτος πως και η τωρινή μορφή δεν είναι κείνη που θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν η τελειωτική στη γλώσσα μας, και πως απομένει πάντα μια δοκιμή, ίσως μάλιστα παράτολμη, όσο η καθαυτό της πρόθεση δεν είναι να μεταφράσει κατά λέξη, αλλά ν' αποδώσει ποιητικά, σε μια γλώσσα που τώρα σχηματίζεται, ένα από τα μεγαλύτερα ποιητικά δημιουργήματα των αιώνων. Όμως μια κ' έγινε η πρώτη δοκιμή στο θέατρο, παρουσιάζεται...

Τέσσερα πρόσωπα στον προθάλαμο της κόλασης αφηγούνται πάντα την ίδια ιστορία για τον έρωτα και την εγκατάλειψη, για την απάτη και το φόνο. Οι αφηγήσεις, που τέμνονται επιδέξια και αλληλοαναιρούνται, καταργούν κάθε πραγματικότητα, εκτός ίσως από την πραγματικότητα του ψέματος.