Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Η κάμαρα του πύργου σκοτεινή. Όμως φωτίζουν ο ένας το πρόσωπο του άλλου με το χαμόγελό τους. Ψηλαφούν μπροστά τους σαν τυφλοί και βρίσκουν ο ένας τον άλλον σαν μια πόρτα. Σχεδόν σαν παιδιά που φοβούνται τη νύχτα, σφίγγονται ο ένας μες στον άλλο. Κι όμως, δε φοβούνται. Δεν υπάρχει τίποτα να τους εναντιωθεί. Μήτε το χτες, μήτε το αύριο - γιατί ο χρόνος κατέρρευσε. Κι εκείνοι ανθίζουν μέσα από τα συντρίμμια του". Το "Τραγούδι του έρωτα και του θανάτου του σημαιοφόρου Χριστόφορου Ρίλκε", το γνωστότερο και δημοφιλέστερο έργο του Ρίλκε, γράφτηκε στο γύρισμα του εικοστού αιώνα,...

Ένα τίποτα - κάτι ακόμα πιο μηδαμινό: ένα τίποτα αποκτά ξαφνικά υπόσταση, αρχίζει να διογκώνεται, γιγαντώνεται, παίρνει διαστάσεις μυθικές... Και απειλεί να οδηγήσει τα πάντα στον αδιέξοδο λαβύρινθο των δομών μιας πολυπρόσωπης γραφειοκρατίας και μιας απρόσωπης Δικαιοσύνης. Η Αγγελική Ανδρεάδη, υπάλληλος σε δημόσια υπηρεσία, βρίσκεται τυχαία μπλεγμένη σε μια ανόητη, αδιανόητη, εξωφρενική ιστορία και όλη της η ζωή αναστατώνεται - χωρίς η ίδια να μπορεί να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει. Προσπαθεί να κινηθεί μέσα σε μια εφιαλτική, "καφκική" ατμόσφαιρα και αντιμετωπίζει συνεχώ...

"Το τέλος της αιωνιότητας": ένας βαρύς τίτλος, που όμως εδώ στεγάζει απλά, όμορφα ποιήματα για τα μικρά, τα τρυφερά, τα ταπεινά, τα ανθρώπινα.... Η αιωνιότητα ήταν ο πόλεμος. Η νεαρή ποιήτρια Στανισλάβα (Τάσα) Γκαβρίλοβιτς βίωσε στα πιο τρυφερά της χρόνια όλη του τη φρίκη. Έχοντας το χάρισμα να γράφει, μπόρεσε να ξεπεράσει, όσο γίνεται, τα τραύματά της, να διατηρήσει την πίστη της στην ύπαρξη του "μέρους της ανθρώπινης φύσης που μετέχει του θείου", και να συνεχίσει τη ζωή της μεταγγίζοντας αυτή την πίστη και στους άλλους. Από την πρώτη κιόλας ανάγνωση, ένιωσα πως έπρεπε...

Η Αντριάνα Μπράτζι, μια τριανταπεντάχρονη χήρα, ζει απομονωμένη επί δεκατρία ολόκληρα χρόνια στο σπίτι του νεκρού συζύγου της, στην καρδιά μιας κωμόπολης της Σικελίας. Η ξαφνική αρρώστια οδηγεί την Αντριάνα και τον κουνιάδο της, Τσέσαρε, στο Παλέρμο κι απο κεί στη Βενετία σ' ένα ταξίδι έρωτα χωρίς επιστροφή. Αντλώντας τα στοιχεία της νουβέλας αυτής από τον τόπο καταγωγής του, ο Luigi Pirandello σκιαγραφεί την πιο αυστηρή εικόνα της θέσης της νησιώτισσας γυναίκας που συναντούμε σ' ολόκληρο το έργο του.

Η Αντριάνα Μπράτζι, μια τριανταπεντάχρονη χήρα, ζει απομονωμένη επί δεκατρία ολόκληρα χρόνια στο σπίτι του νεκρού συζύγου της, στην καρδιά μιας κωμόπολης της Σικελίας. Η ξαφνική, σοβαρή αρρώστια της οδηγεί την Αντριάνα και τον κουνιάδο της, Τσέζαρε, στο Παλέρμο κι από κει σ’ ένα ταξίδι έρωτα χωρίς επιστροφή. Αντλώντας στοιχεία από τον τόπο καταγωγής του, ο Λουίτζι Πιραντέλλο συνθέτει στο "Ταξίδι" -"μια από τις κορυφές του σύντομου πιραντελλικού αφηγήματος"- την αυστηρότερη και πιο επικριτική εικόνα της θέσης της νησιώτισσας γυναίκας που συναντούμε σε ολόκληρο το έργο το...

Το σώμα δεν ψεύδεται ποτέ... Όταν αρρωσταίνουμε, όταν υποφέρουμε από κατάθλιψη, όταν υποκύπτουμε στη νευρική ανορεξία ή σε κάθε είδους εθισμό από ουσίες... μαίνεται μέσα μας μια εσωτερική διαμάχη ανάμεσα σ' αυτό που αισθανόμαστε και σ' αυτό που θα θέλαμε να αισθανθούμε. Από τη μία πλευρά, υπάρχει το σώμα μας, που διατηρεί ακέραιη την ανάμνηση της προσωπικής μας ιστορίας, και ιδιαίτερα της κακομεταχείρισης που ενδεχομένως έχουμε υποστεί από τους γονείς μας στην παιδική μας ηλικία και, από την άλλη, είναι το πνεύμα μας και η επιθυμία μας - σύμφωνα με τις επιταγές της Ηθικής κ...

Στο νέο της αυτό βιβλίο η Παυλίνα Παμπούδη αυτοβιογραφείται ποιητικά, κάνοντας αναφορές στους "πεζούς" χώρους που σηματοδότησαν την ως τώρα διαδρομή της: συνθέτει μια ιστορία ολόκληρη, με σχόλια και "διαλόγους" μεταξύ δρόμων, κατοικιών, δωματίων, επίπλων, αντικειμένων, στοιχειωμένων στη μνήμη και στη ζωή της, συνομιλεί ζωντανά με συγγενικά πρόσωπα (και πράγματα) που βρίσκονται ακόμα δίπλα της ή έχουν περάσει ήδη σε άλλη διάσταση. Και βρίσκει το νήμα μιας αόρατης, αδιάρρηκτης σύνδεσης που διατρέχει αδιαλείπτως το ασυνεχές χρόνου, σχέσεων, ανθρώπων και τόπων...

Το "Ράγισμα" (1936) είναι ο τελευταίος αποχαιρετισμός του Σκοτ Φιτζέραλντ. Ο προσωπικός επικήδειος, ή μάλλον η προσωπική νεκροψία ενός από τους λαμπρότερους, και ταυτόχρονα τραγικότερους, εκπροσώπους της "χαμένης γενιάς" του Μεσοπολέμου. Είναι η εξομολόγηση ενός ανθρώπου ο οποίος τελειώνει με τη ζωή, ενός ανθρώπου ο οποίος απέκτησε ό,τι έχει να προσφέρει ο κόσμος (πλούτη, δόξα, ηδονές) και τα έχασε όλα. Ο αποχαιρετισμός ενός ανθρώπου, μιας εποχής, ενός κόσμου... Ο Σκοτ Φιτζέραλντ πέθανε στα σαράντα τέσσερά του, ενώ άρχιζε το ολοκαύτωμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Για την ιστορία του χριστιανισμού, το πρωτείο του πάπα -είτε ως θεσμός αποδεκτός είτε ως στόχος πολεμικής- είναι ένα καθοριστικό κεφάλαιο. Από ιστορική και πολιτική άποψη, για την ιστορία της Ευρώπης -και όχι μόνο- είναι στοιχείο απαραίτητο για να καταναοήσουμε την εξέλιξη των θεσμών, των κοινωνικών ιδεών, αλλά και την πορεία των γεγονότων. Από πού λοιπόν προήλθε και πώς εξελίχθηκε ο θεσμός αυτός που τόσο πολύ ενώνει, αλλά και διαιρεί, ανθρώπους και λαούς; Αυτό είναι το θέμα της ιστορικής αυτής μελέτης.

Πόσο "ζωντανή" θα πρέπει να είναι μια αναπαράσταση σ' ένα έργο τέχνης; Πόσο πιστά θα πρέπει ν' αποδίδει ο ζωγράφος τη φύση και ποιους κινδύνους μπορεί ν' αντιμετωπίσει; Ο Γκόγκολ, πότε με σατιρική και πότε μ' εξομολογητική διάθεση, δίνει απάντηση σ' αυτά τα ερωτήματα πλέκοντας μια ιστορία μυστηρίου γύρω από ένα αινιγματικό πορτρέτο, που αλλάζει διαρκώς χέρια, ξυπνώντας στους κατόχους του αλλόκοτα συναισθήματα...

- Λοιπόν, αυτή η νεαρή ποιήτρια, σκέφτηκα όταν τη διάβασα, μοιάζει ορφανή από κηδεμονικές σκιές ποιητών και μάλλον ανάδελφη. Πρέπει να την προσέξουμε, δεν είναι εξημερωμένη ακόμα. Φέρεται σαν σκύμνος που παίζει δοκιμάζοντας τη δύναμή του: μικρές δαγκωματιές δίνει στο άγνωστο, μισο-φιλικά και μισο-επιθετικά. Του αποσπά ακατέργαστες έννοιες, δεν είναι σίγουρη αν τρέφεται ή αν παίζει μόνο· αλλά είναι ταμένη, προσηλωμένη, πείσμων. Δεν θα αφήσει τη λεία της: είναι ακόμα συμπαγής ο κόσμος γι' αυτήν, μόνο και μόνο γιατί δεν τον έχει περιγράψει ακόμα - και θα το κάνει. Ανάποδα γ...

Οι νουβέλες του Τζόζεφ Κόνραντ που περιέχονται σ' αυτόν τον τόμο γράφτηκαν στις αρχές του 20ού αιώνα, και δημοσιεύτηκαν σε περιοδικά της εποχής. Στην πρώτη νουβέλα, "Το πανδοχείο των δυο μαγισσών", κυριαρχεί το στοιχείο του εξωτισμού και του μυστηρίου. Βρισκόμαστε στα 1813 και ο πιστός σύντροφος του κ. Μπερν, αξιωματικού του πολεμικού ναυτικού, εξαφανίζεται μυστηριωδώς ενώ έχει αναλάβει να εκτελέσει μια αποστολή. Ο κ. Μπερν, ανησυχώντας για την τύχη του, αποφασίζει να τον ψάξει. Ο δρόμος του τον οδηγεί στο "Πανδοχείο των δυο μαγισσών". Στον "Αναρχικό", ο αφηγητής γνωρίζει...

Το "Όνειρο ενός γελοίου ανθρώπου" είναι το πιο φωτεινό και το πιο αισιόδοξο διήγημα του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι. Μέσα από μια συνύπαρξη αντιθέσεων -φως και σκοτάδι, πραγματικό και φανταστικό, το χθες και το αύριο- ο συγγραφέας μάς ξεναγεί στην τυλιγμένη στην ομίχλη Πετρούπολη της εποχής του, για να μας μεταφέρει στη συνέχεια σ' ένα ηλιόλουστο, ειδυλλιακό ελληνικό νησί του μακρινού παρελθόντος και συνάμα του απώτερου μέλλοντος. Στις σελίδες αυτού του αφηγήματος συναντάμε έναν ακόμα ντοστογιεφσκικό (αντι-)ήρωα, που μέσα απ' τους προβληματισμούς, τις σκέψεις και τις ιδέες του εν...

Μετά τη διεθνή επιτυχία του βιβλίου της "Οι φυλακές της παιδικής μας ηλικίας", η Alice Miller προχωρά στη διερεύνηση των αιτιών και των συνεπειών των παιδικών τραυμάτων, υποστηρίζοντας ότι τα παιδιά που έχουν υποστεί βία από τους γονείς ή τους δασκάλους τους στη βρεφική ή παιδική τους ηλικία κάποια στιγμή θα στρέψουν τη βία αυτή εναντίον της κοινωνίας. Οι νέες έρευνες στον ανθρώπινο εγκέφαλο επιβεβαιώνουν την άποψη της ότι το σώμα μας έχει αποθηκεύσει όλες τις μνήμες των πρώιμων εμπειριών μας, εκείνες που το συνειδητό μας αναγκάστηκε να απωθήσει πολύ νωρίς ώστε να κατορθ...

Δεκαοχτώ ιστορίες, δεκαοχτώ τρόποι να ερωτεύεσαι και να πεθαίνεις. Η Ευγενία Μπογιάνου ενορχηστρώνει πολυσήμαντες καταστάσεις προδοσίας, εκδίκησης, πάθους, απώλειας, θανάτου, στη ζωή ασήμαντων, σχεδόν μονόχορδων ανθρώπων που οι ίδιοι δεν συλλαμβάνουν καν την πολυπλοκότητα των συναισθημάτων τους, απλώς υφίστανται παθητικά τις συνέπειές τους. Οι ιστορίες τους, έχουν συντεθεί σε διηγήματα μιας πολύ απαιτητικής μικρής φόρμας και είναι γραμμένες σε καθαρή, αβίαστη γλώσσα, με μια ιδιόρρυθμη οικονομία λόγου που, χωρίς να αφαιρεί συναίσθημα, προσθέτει προεκτάσεις και πολλαπλασιάζ...

"Η ώρα του μεγαλύτερου θριάμβου του καπιταλισμού είναι και η ώρα της κρίσης του". Ξεκινώντας μ' αυτά τα λόγια, το βιβλίο του Hernando de Soto εξηγεί γιατί ο καπιταλισμός, μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού, αδυνατεί να φέρει την οικονομική ανάπτυξη στα 3/4 του πληθυσμού της γης που συνεχίζουν να ζουν μέσα στη φτώχια. Πριν από μερικά χρόνια αυτός και οι συνεργάτες του "έκλεισαν τα βιβλία τους και άνοιξαν τα μάτια τους". Περπατώντας στις παραγκουπόλεις της Λατινικής Αμερικής, της Μέσης Ανατολής, της νότιας και ανατολικής Ασίας και στις παρακμάζουσες βιομηχανικές ζώνες των...

Ο άνθρωπος δεν δείχνει τον πραγματικό του εαυτό παρά μόνο σε ό,τι κάνει. Εκεί, και μόνο εκεί, προσφέρει την αληθινή διάσταση του εαυτού του. Ο Γκαίτε, ένας από τους σοφώτερους ανθρώπους όλων των εποχών, βρήκε τα πιο σωστά λόγια: "Δεν μπορούμε να γνωρίσουμε τα έργα τέχνης όταν τα βλέπουμε μόνο ολοκληρωμένα, πρέπει να τα έχουμε γνωρίσει και εν τω γεννάσθαι. Πρέπει να εισχωρήσουμε στο μυστικό του δημιουργείν ενός καλλιτέχνη, για να καταλάβουμε το δημιούργημά του". S. Sweig

Το βιβλίο αυτό πρωτοτυπεί αρκετά, καθώς συνοδεύεται από φωτογραφικό υλικό: παλιές φωτογραφίες "εικονογραφούν" τα ποιήματα, και τα ποιήματα περιγράφουν, βιογραφούν και "ψυχογραφούν" με ευαισθησία και ακρίβεια τα εικονιζόμενα άτομα (φιλενάδες, συγγενείς - ή και ζώα) που τα έχουν εμπνεύσει.

Στο δοκίμιο αυτό, ο Φρόυντ καταπιάνεται με τη γένεση και τη λειτουργία της θρησκείας, ενώ αποκαλύπτει ως καταγωγικά κίνητρα της θρησκείας τη νοσταλγία για τον πατέρα και την ανημποριά του παιδιού αλλά και του ενήλικα απέναντι στη φύση και στη ζωή. Αναγνωρίζει την ιστορική αλήθεια που διασώζουν οι θρησκευτικές αναπαραστάσεις και την καθοριστική συμβολή τους στη διατήρηση των ανθρώπινων κοινωνιών, καταδεικνύει όμως την αυταπάτη που συνιστούν, καθώς αποτελούν "εκπληρώσεις των παλαιότερων, των ισχυρότερων, των πιο επιτακτικών επιθυμιών της ανθρωπότητας". Προχωρεί σε μια αναλυτι...

Σύγχρονος του Φρόυντ, με τον οποίο είχε επί μακρόν γόνιμο επιστημονικό διάλογο, βαθιά επηρεασμένος από τον Νίτσε, ο Γκέοργκ Γκρόντεκ στο έργο του αυτό, που εκδόθηκε το 1903, ξαφνιάζει τον σημερινό αναγνώστη με την οξεία, ακόμα και σήμερα επίκαιρη κοινωνική του κριτική. Με ύφος εντελώς προσωπικό -καταγγελτικό, οραματιστικό αλλά και ποιητικό ταυτόχρονα- καταδικάζει έναν θνήσκοντα κόσμο, "τον κόσμο του άνδρα". Η ελπίδα βρίσκεται στην γυναίκα, ως την πηγή της ζωής, καθώς και στην δημιουργική ικανότητα του παιδιού, εφόσον όμως δεν συντριβούν από μια κοινωνία που, με τους κατα...