Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Με τον προεδρικό μου λόγο της 13ης Ιανουαρίου 1977 έκαμα έναν απολογισμό, που ήταν καρπός επίπονης έρευνας στους πενήντα πολυσέλιδους τόμους των Πρακτικών της Ακαδημίας Αθηνών. Ο απολογισμός προσπάθησε να δείξει ποια ήταν η προσφορά των λογοτεχνών Ακαδημαϊκών στα πρώτα πενήντα χρόνια της Ακαδημίας, αλλά και πόσο άγνωστη έμεινε η προσφορά αυτή, σκορπισμένη στους τόμους των Πρακτικών της. Κ' επρόσθετα ότι τα κείμενα αυτά αποτελούν μια πολύ σημαντική κριτική σελίδα της Ελληνικής Γραμματείας και ότι θα είναι μια ζωηρότατη έκπληξη για τους νέους μας, όταν τα γνωρίσουν και με προ...

Με τον προεδρικό μου λόγο της 13ης Ιανουαρίου 1977 έκαμα έναν απολογισμό, που ήταν καρπός επίπονης έρευνας στους πενήντα πολυσέλιδους τόμους των Πρακτικών της Ακαδημίας Αθηνών. Ο απολογισμός προσπάθησε να δείξει ποια ήταν η προσφορά των λογοτεχνών Ακαδημαϊκών στα πρώτα πενήντα χρόνια της Ακαδημίας, αλλά και πόσο άγνωστη έμεινε η προσφορά αυτή, σκορπισμένη στους τόμους των Πρακτικών της. Κ' επρόσθετα ότι τα κείμενα αυτά αποτελούν μια πολύ σημαντική κριτική σελίδα της Ελληνικής Γραμματείας και ότι θα είναι μια ζωηρότατη έκπληξη για τους νέους μας, όταν τα γνωρίσουν και με προ...

[...] Απ' ολόκληρη την εντυπωσιακή και πληθωρική δραστηριότητα του Στεφάνου Ξένου εκείνο που έμεινε περισσότερο στη μνήμη των συγχρόνων του, άλλα και των μεταγενέστερων, ήταν το ιστορικό του μυθιστόρημα "Ηρωίς της Ελληνικής Επαναστάσεως". Το έργο άρχισε να γράφεται το 1852, λίγα δηλ. χρόνια μετά την εγκατάσταση του Ξένου στο Λονδίνο. Μολονότι είχε πάρει ολοκληρωμένη σχεδόν μορφή στα 1853-1855, εκδόθηκε στα 1861. Οι συχνές επανεκδόσεις, που γνώρισε στα μετέπειτα χρόνια ως την εποχή μας (1874, 1886, 1911, 1940 κλπ.), δείχνουν ότι η επιτυχία του έργου δεν ήταν ούτε πρόσκαιρη ο...

[...] Απ' ολόκληρη την εντυπωσιακή και πληθωρική δραστηριότητα του Στεφάνου Ξένου εκείνο που έμεινε περισσότερο στη μνήμη των συγχρόνων του, άλλα και των μεταγενέστερων, ήταν το ιστορικό του μυθιστόρημα "Ηρωίς της Ελληνικής Επαναστάσεως". Το έργο άρχισε να γράφεται το 1852, λίγα δηλ. χρόνια μετά την εγκατάσταση του Ξένου στο Λονδίνο. Μολονότι είχε πάρει ολοκληρωμένη σχεδόν μορφή στα 1853-1855, εκδόθηκε στα 1861. Οι συχνές επανεκδόσεις, που γνώρισε στα μετέπειτα χρόνια ως την εποχή μας (1874, 1886, 1911, 1940 κλπ.), δείχνουν ότι η επιτυχία του έργου δεν ήταν ούτε πρόσκαιρη ο...

[...] Τα διηγήματα του Παπαδιαμάντη έχουν την υπόθεσή τους παρμένη από τη ζωή στη Σκιάθο ή την Αθήνα, αλλά αυτό το ηθογραφικό τους υπόβαθρο υπακούει στις προδιαγραφές του ρεαλισμού: η πιστή απόδοση της καθημερινής πραγματικότητας παραπέμπει στην αναζήτηση της άλλης, της αληθινής πραγματικότητας, που την έχει αμαυρώσει "το κράτος της αμαρτίας". Ο ρεαλισμός, εκφράζοντας το θετικιστικό πνεύμα του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα, έχει ως αντικειμενικό σκοπό να συλλάβει την πραγματικότητα και έρχεται ως αντίδραση κατά του ρομαντικού ιστορικού μυθιστορήματος που διαδραματίζεται σε...

[...] Ο "Αυθέντης του Μωρέως" είναι ιπποτικό μυθιστόρημα· έτσι, στις σελίδες του δεσπόζει η εξωτερική περιπέτεια. Δεν υπάρχει ψυχογραφικό ενδιαφέρον του συγγραφέα εδώ, ούτε μαθαίνουμε τίποτα από τον εσωτερικό κόσμο των προσώπων του. Ωστόσο δεν πρέπει να του καταλογίσουμε κανένα μειονέκτημα από την άποψη αυτή. Το ιπποτικό μυθιστόρημα είναι αφήγηση, κίνηση και δράση, και όλα αυτά υπάρχουν στον "Αυθέντη τον Μωρέως"· υπάρχει ακόμα, κατά κάποιον τρόπο, και η επική πλευρά: η εξεικόνιση, η αναπαράσταση και η σύνθεση μιας εποχής. Τα μυθιστορηματικά πρόσωπα διαγράφονται καθαρά και α...

Ο Κωνσταντίνος Χρηστομάνος (1867-1911), φύση ευαίσθητη, μελαγχολική, ρομαντική, αποζητούσε τη ρέμβη και τη μοναξιά και τρεφόταν από τους καρπούς των κήπων του αισθητισμού. Η ωραιοπάθεια και ωραιολατρεία του, η εκλογή της σπάνιας λέξης και το κυνήγι του περίτεχνου ή του ασυνήθιστου στην έκφραση φανερώνουν πολύ καλά τι οφείλει το πνεύμα του και το ύφος του στους συγγραφείς του καλλιτεχνικού αυτού κινήματος, που βρισκόταν στην ακμή του ακριβώς στα χρόνια που αυτός διαμορφωνόταν πνευματικά: στα 1891-1895 π.χ. ο Wilde και ο D' Annunzio είχαν φτάσει στο απόγειο της λογοτεχνικής τ...

Ο "Θάνος Βλέκας" είναι ένα έργο σημαντικό και για τη λογοτεχνική του αξία. Είναι γερά και σωστά δομημένο, το σκωπτικό, και συνήθως σπινθηροβόλο, ύφος του εξουδετερώνει συχνά τη γλωσσική ακαμψία και μετριάζει πολύ τη γύρω ασχήμια, οι ανθρώπινοι τύποι δίνονται απλά και αδρά. Αλλά πολύ μεγαλύτερη, σ' αυτό το πρωτοποριακό και μοναδικό πεζογράφημα ενός "ερασιτέχνη" της λογοτεχνίας, είναι η "εσωτερική αξία" που του δίνει ο σκοπός της συγγραφής του: το αίτημα της ευρυθμίας και ευνομίας στη λειτουργία της πολιτείας και της ισορροπίας στην κοινωνία, το αίτημα της Δικαιοσύνης....

[...] Στο διήγημα ο Βιζυηνός έδειξε πως ένιωσε ελεύθερος κατά πολλούς τρόπους: κατ' αρχήν εξαιτίας των δυνατοτήτων που πρόσφερε το είδος για μια κλιμάκωση δραματική που τόσο τον έλκυε καθώς και μιάν άντληση του αφηγηματικού υλικού του από τις παραδόσεις αλλά και από τις δικές του αναμνήσεις, οι οποίες παραδόσεις και αναμνήσεις αποτέλεσαν τους δύο πόλους έλξης και δημιουργικούς πυρήνες της τέχνης του. Το διήγημα, επίσης, τον έκανε να νιώθει ελεύθερος γιατί δεν υπήρχε πριν απ' αυτόν μια ελληνική λογοτεχνική διηγηματογραφική παράδοση που θα τον δέσμευε -όπως, αντίθετα, συνέβ...

[...] Χωρίς βέβαια να ξεχνούμε, ούτε να υποτιμούμε το γεγονός, ότι ο Κ. Ράμφος διέθετε ένα πηγαίο τάλαντο που του έδινε την δυνατότητα να εκφράζει μέσα από τη λογοτεχνία την προσήλωση, την πίστη του προς ορισμένες θεμελιώδεις αξίες, όπως ήταν η πίστη του στον άνθρωπο, προς την πατρίδα και το έθνος, θα του ταίριαζε καλά ο επιθετικός προσδιορισμός του "πατριδολάτρη" ή του "ερωτομανούς" της ιδέας του έθνους. Διότι η μελέτη του βίου και του έργου του, στις διάφορες και διαφορετικές εκφάνσεις τους, - προσωπική μέθεξη στον Αγώνα, υπηρεσίες στο ελεύθερο κράτος, εκδοτικές μέριμνες...

Ο προς ενός ήδη ενιαυτού προκηρυχθείς "Ο εξόριστος του 1831", αφ' ου διάφορα εμπόδια διέκοψαν πολλάκις την έκδοσίν του, εξέρχεται σήμερον από τα τυπογραφικά πιεστήρια. Καθ' ον χρόνον συνεγράφετο, ήσαν έτι πρόσφατοι αι καταχρήσεις της καποδιστριακής Κυβερνήσεως· οι επίμονοι οπαδοί της αδιακόπως ετάραττον την Ελλάδα, και το προκείμενον βιβλίον υπέσχετο τότε όχι μικράν ωφέλειαν. Αλλά και εις πάντα καιρόν η δημοσίευσίς του, ελπίζω, δεν θέλει αποβή άκαρπος, ως δυναμένη να προξενήση μίσος μεν κατά της απολύτου εξουσίας, αγάπην δε προς τας συνταγματικάς εγγυήσεις. Εις τάς τελευταί...