Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το παιδί, το λευκό και το ποίμνιο είναι λέξεις που περιγράφουν την αθωότητα. Όχι μόνο εκείνη της παιδικής ψυχής αλλά του χαμένου και μαζί περιπόθητου παράδεισου κάθε ψυχής που παρέμεινε παιδική. Την αθωότητα ως στάση ζωής και ως κατάκτηση. Ως κατάκτηση μέσα από μια καθημερινότητα που αφαιρεί και αποβάλλει το περιττό και το περίπλοκο, όχι χωρίς πόνο. Και ως στάση ζωής που σχετικά με την αθωότητα έρχεται όχι συνειδητά αλλά σχεδόν απροειδοποίητα. Υπηρετώντας τις μυστικές εντολές της γλώσσας, ο ποιητής μιλά για τα πράγματα που, ενώ με την πρώτη ματιά μοιάζουν ανύπαρκτα, ω...

Ένα πολυφωνικό αφήγημα, ένα ψηφιδωτό μετα-μυθιστόρημα για έναν ολόκληρο τόπο και για τους ανθρώπους του. Με αφορμή μια γιαγιά που μόλις έχει πεθάνει ξετυλίγεται ένα κουβάρι ιστορίες. Και από τη γιαγιά στην οικογένεια αλλά και στο μικρό χωριό και στον τόπο όλο -ο τόπος εδώ η Κύπρος-, ιστορίες που θυμίζουν ιστορίες του καθενός μας, για ζωή, έρωτα, θάνατο, για πολέμους και προσφυγιά και επιστροφή. Παλιές και καινούριες ιστορίες, στην κοινή ελληνική αλλά και στην κυπριακή διάλεκτο. Μπλεγμένοι οι άνθρωποι, οι ηλικίες, οι εποχές και οι τοποθεσίες, ένα κουβάρι που ξετυλίχτηκε και...

Αυτός ο βράχος έξω απ' τους Φούρνους, ας πούμε, σήμερα βρίσκεται στη μισή απόσταση απ' ό, τι χτες, αύριο ίσως να έχει γυρίσει πίσω. Μπορεί ο Έκτορας να έχει δίκιο, είναι ένα παιχνίδι τού φωτός και της υγρασίας του αέρα. Τα νησιά δεν κινούνται καθόλου, λέει, κουρνιασμένος στην καρέκλα του έξω από την τελευταία ταβέρνα. Δεν είμαι σίγουρος. Ρώτησα τη Μαρία για τον Έκτορα σήμερα. Αυτός; είπε, αυτός; Παράτησε το σχολείο το 1963, πουλάει ψάρια και κάθεται εκεί έξω όταν κλείνει το μαγαζί. Από το 1963, φαντάσου, στο σπίτι ή μέσα στο μαγαζί ή σ' αυτή την καρέκλα. Δεν...

[...] Τον Ησίοδο χρειάστηκε να τον ανακαλύψω, σάμπως να ήταν εξαρχής δυσεύρετος, σχεδόν κρυμμένος· αυτή την αίσθηση ελπίζω πως κρατούν οι μεταφράσεις· επιλογές λίγο - πολύ αυθαίρετες, εκτός κι αν ήταν από κάπου εντεταλμένες ή και δοσμένες. Γιατί μεταφράζοντας εδώ και κάποια χρόνια την Οδύσσεια, γύρευα μιαν άλλη, δεύτερη φωνή, διαφορετική σχεδόν σε όλα της, για να μπορέσω να συνεχίσω. Μου χρειάστηκε αυτή η παράξενη συναδέλφωση των δύο ποιητών, που η ελληνική αρχαιότητα την θεώρησε φυσική και την επικύρωσε νωρίς, δίχως αναστολές. Θα φέρω ένα οικειότερο και πιο κοντινό μας πα...

Στον κήπο της Διονυσίας, Διονυσώς ή Διασουνιώς, στο νησί της Κω, φυτρώνουν ανάλογα με τις εποχές τα πιο όμορφα λουλούδια και μυριστικά. Στην κουζίνα της, πού αστράφτει από νοικοκυροσύνη, μαγειρεύονται οι πιο λεπτές γεύσεις της Δύσης και της Ανατολής. Κάπου ανάμεσα στα ζουμπούλια και στο μαλεμπί φωλιάζει o κίνδυνος σα μαύρο χνουδωτό σκαθάρι. Βήμα το βήμα, σ' ένα κυματιστό ψηφιδωτό από κοντινές λήψεις και αναδρομές, ή Διονυσία διανύει το τόξο της γνώσης. Τελετουργική αναγκαιότητα ορίζει κάθε σταθμό αυτού του ταξιδιού προς την ανανέωση της ζωής μέσα από το μυστήριο του θανάτου...

Επειδή είμαι άνθρωπος περίεργος και μ' αρέσει να ακούω, μάζεψα εδώ και χρόνια αφηγήσεις γυναικών. Οι αφηγήσεις αυτές με στήριξαν και μου έμαθαν πολλά· ευχαριστώ τις γυναίκες που συνομίλησαν μαζί μου για την αγάπη, τη σοφία και την ελπίδα που μου μετέδωσαν. Σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς που περνάμε, όπου κανείς δέν είναι πια σίγουρος για τίποτα, οι γυναίκες αυτές είχαν μια δωρική, αρχέγονη γνώση του σωστού και του δικαίου, που με άφηνε άναυδη και με βοηθούσε να ζήσω με διάκριση. Από τις αφηγήσεις τους περνά η αποικιοκρατία, ο αγώνας της ΕΟΚΑ, η εισβολή αλλά προπαντός η κα...

Όλοι έχουμε καταραστεί -μία τουλάχιστον φορά. Κάθε κατάρα φανερώνει, και κρύβει, ένα περιστατικό της ζωής, μια ιστορία γεμάτη πάθος, μένος, αγριότητα και αδιαλλαξία. Η κατάρα προκύπτει από κάποια σύγκρουση. Χρειάζεται, για να εκστομιστεί, μια ισχυρή αιτία, που οδηγεί σ' εκείνη την εκρηκτική και οριακή κατάσταση όπου ο αναθεματιστής, επειδή νιώθει ριζική αδυναμία ώστε να υπερασπιστεί το ατομικό δίκαιο -ας σημειωθεί πως εξισώνει το επιμέρους αυτό δίκαιο το καθολικό: το Δίκαιο- με θεμιτό και φυσικό τρόπο απέναντι στον αναθεματιζόμενο, που ζήτησε να προξενήσει, προσωπικό του...

Πέντε ξεχωριστές ιστορίες. Οι ήρωες μονολογούν χωρίς αναστολές και αφηγούνται τα πιο σημαντικά γεγονότα της ζωής τους. Κοινό σημείο αναφοράς αποτελεί σε κάθε ιστορία ένα διαφορετικό γλυκό του κουταλιού. Στο "Βύσσινο" παρακολουθούμε την προσωπική διαδρομή της Έλλης από το λαμπερό τοπίο της Σμύρνης ως την αναγκαστική προσαρμογή της -μετά την Μικρασιατική καταστροφή- σ' ένα απόμακρο χωριό της Ελλάδας. Στο "Πορτοκάλι" η Λουκία παλεύει να επιβιώσει στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής και να ξεκινήσει μια νέα ζωή μακριά από τις μνήμες που τη βασανίζουν. Στο "Κυδώνι" ο Ανέστης καταπ...

Οι δρόμοι στην Αμμόχωστο κατεβαίνουν προς τη θάλασσα και δείχνουν την Ανατολή. Στα 1918 -αρχή της ιστορίας μας- τα περιβόλια με τα ξινόδεντρα και τα χωράφια με το στάρι έζωναν την ξακουσμένη Φαμαγκούστα, όπως τη γράφουν οι βενετσιάνικοι χάρτες. Στους δρόμους της Βιέννης ανοιγοκλείνουν οι πόρτες από τα καφενεία και τις ταβέρνες, βγαίνει ζέστη και καπνός, μπαίνουν οι φοιτητές και οι χαροκόποι. Το Ίνσμπρουκ παγώνει ήσυχα τις νύχτες κάτω από τ' ασπροντυμένα τυρολέζικα βουνά. Τα ρολόγια στις βιτρίνες της Bahnhofstrasse της Ζυρίχης μετρούν το χρόνο του πλανήτη. Ο πόλεμος χτυπά τ...

Το επίθετο "βοτσαλωτή" παραπέμπει κυρίως σε ακτή, γεμάτη βότσαλα, διαφόρων μεγεθών και χρωμάτων. Έτσι μοιάζει και η συλλογή αυτή από μικρές, μεγάλες, και οπωσδήποτε ποικίλες διηγηματικές εκδοχές: διηγήματα μπονζάι, ένα φεϊσμπουκικό, ένα φωτο-διήγημα, δύο χρονογραφικά, ένα ταξιδιωτικό, ένα διήγημα με τη μορφή επιστολής και άλλα με την τυπική προσέγγιση στο είδος. Θεματικά, η ακτή αποτελεί τον προορισμό ζωής προσφύγων, εξαιτίας των συνεχιζόμενων πολέμων στη περιοχή της Μέσης Ανατολής, αλλά και λόγω της φτώχειας και της βίας σε ακόμα πιο απομακρυσμένες περιοχές. Βεβαίως, η προ...