Γιατρός από τη Βιέννη

Οι δρόμοι στην Αμμόχωστο κατεβαίνουν προς τη θάλασσα και δείχνουν την Ανατολή. Στα 1918 -αρχή της ιστορίας μας- τα περιβόλια με τα ξινόδεντρα και τα χωράφια με το στάρι έζωναν την ξακουσμένη Φαμαγκούστα, όπως τη γράφουν οι βενετσιάνικοι χάρτες. Στους δρόμους της Βιέννης ανοιγοκλείνουν οι πόρτες από τα καφενεία και τις ταβέρνες, βγαίνει ζέστη και καπνός, μπαίνουν οι φοιτητές και οι χαροκόποι. Το Ίνσμπρουκ παγώνει ήσυχα τις νύχτες κάτω από τ' ασπροντυμένα τυρολέζικα βουνά. Τα ρολόγια στις βιτρίνες της Bahnhofstrasse της Ζυρίχης μετρούν το χρόνο του πλανήτη. Ο πόλεμος χτυπά την Κεντρική Ευρώπη και στην Αθήνα χτίζονται θεσμοί που θα γκρεμιστούν στο πέρασμά του. Η Λεμεσός, στα 1944, κρατάει τη ζωή στα χέρια της, καλομαθημένοι έμποροι και Άγγλοι αποικιοκράτες δίνουν εκεί τον τόνο του κοσμοπολιτισμού. Στην Αλεξάνδρεια γη, παραπόταμοι, φοινικιές, ξόρκια, γαλάζια γραμμή του θαλάσσιου ορίζοντα και το Σώμα του Μακεδόνα βασιλιά κάτω από κάθε σβώλο χώμα. Τα βράδια η θάλασσα παίζει πάντα με τους ξύλινους πασσάλους που στηρίζουν το "Ακταίον", πάλι στη Λεμεσό, κι από πάνω οργιάζει η σάμπα, το φοξ-τροτ, το φεγγάρι. Η διήγηση της Νίκης Μαραγκού είναι μια μοναδική αποτύπωση αυτής της εποχής. Ξεκινά από τις εξιστορήσεις και τις σημειώσεις του πατέρα της, συμπληρώνει με έρευνα και φαντασία και συνθέτει ένα βιβλίο για τις ταραγμένες δεκαετίες του Μεσοπολέμου, που συνιστά εντέλει ιστορική πηγή. Ένας νέος από την Αμμόχωστο σπουδάζει γιατρός-χειρούργος στη μεγάλη Ιατρική Σχολή της Βιέννης. Δεν έχει πόρους, είναι ξένος μα εγκλιματίζεται και διαπρέπει στις σπουδές, στην επιστήμη, στον έρωτα. Συνηθισμένη ελληνική περίπτωση. Μαζί με τα γεγονότα της ζωής του παρακολουθούμε πως μεγάλωσε μες στην καρδιά του μήλου - Αυστρία και Γερμανία - το σκουλήκι που το έφαγε: ο φασισμός που λεγόταν ναζισμός. Διωγμένος από το μαύρο σύννεφο του πολέμου ο γιατρός ριζώνει τελικά στο νότιο γυρογιάλι της Κύπρου, ταιριάζει με μια γυναίκα, ανακαλύπτει πως "την απόλυτη ανοιχτοσύνη" όποιος την έχει, "μπορεί να την κουβαλάει παντού". Συγκίνηση δεν είναι η φρίκη, μοιάζει να λεέι η Νίκη Μαραγκού καθώς διηγείται μιλητά, με την παλιά τέχνη της ραψωδίας, μια ιστορία με πολλές φουρτούνες και καλό τέλος.