Δεκαοχτώ αφηγήσεις

Επειδή είμαι άνθρωπος περίεργος και μ' αρέσει να ακούω, μάζεψα εδώ και χρόνια αφηγήσεις γυναικών. Οι αφηγήσεις αυτές με στήριξαν και μου έμαθαν πολλά· ευχαριστώ τις γυναίκες που συνομίλησαν μαζί μου για την αγάπη, τη σοφία και την ελπίδα που μου μετέδωσαν. Σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς που περνάμε, όπου κανείς δέν είναι πια σίγουρος για τίποτα, οι γυναίκες αυτές είχαν μια δωρική, αρχέγονη γνώση του σωστού και του δικαίου, που με άφηνε άναυδη και με βοηθούσε να ζήσω με διάκριση. Από τις αφηγήσεις τους περνά η αποικιοκρατία, ο αγώνας της ΕΟΚΑ, η εισβολή αλλά προπαντός η καθημερινότητά τους. Και βγαίνει τελικά μια εικόνα της Κύπρου, που δύσκολα θα μπορούσε να αποδοθεί από έναν ιστορικό ή έναν κοινωνιολόγο. Με κάποιες από τις γυναίκες έχω αναπτύξει μια στενή σχέση μέσα στα χρόνια. Πίνοντας καφέ μέσα στον κήπο τους, το απόγευμα, έχω ακούσει τις ιστορίες τους πολλές φορές, σημειώνοντας κάθε φορά μια καινούρια λεπτομέρεια. Κάποτε είχα μαζί μου ένα μαγνητόφωνο, κάποτε ένα σημειωματάριο, κάποτε άφηνα την επανάληψη να, λειάνει τις λέξεις, όπως το νερό τις πέτρες. Οι αφηγήσεις είναι απόλυτα δικές τους, η δική μου επέμβαση είναι να αφαιρώ αυτά που δεν έχουν ενδιαφέρον, τις επαναλήψεις, να επεξηγώ κάτι που θα ήταν ακατανόητο, έτσι ώστε να βγαίνει ένα σφιχτό κείμενο που να έχει κάτι να πει. Από μια αφήγηση πολλών ωρών μπορούσε να καταλήξω σε μια ολιγόλεπτη αφήγηση, που να είναι όμως ουσιαστική. Είναι μια δουλειά που μου έδωσε πολλή χαρά, κουράγιο και έμπνευση. Δυστυχώς ο διαχωρισμός των δύο κοινοτήτων δε μου επέτρεψε να μαζέψω πιο πολλές αφηγήσεις από Τουρκοκύπριες. Νίκη Μαραγκού