Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Επειδή είμαι άνθρωπος περίεργος και μ' αρέσει να ακούω, μάζεψα εδώ και χρόνια αφηγήσεις γυναικών. Οι αφηγήσεις αυτές με στήριξαν και μου έμαθαν πολλά· ευχαριστώ τις γυναίκες που συνομίλησαν μαζί μου για την αγάπη, τη σοφία και την ελπίδα που μου μετέδωσαν. Σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς που περνάμε, όπου κανείς δέν είναι πια σίγουρος για τίποτα, οι γυναίκες αυτές είχαν μια δωρική, αρχέγονη γνώση του σωστού και του δικαίου, που με άφηνε άναυδη και με βοηθούσε να ζήσω με διάκριση. Από τις αφηγήσεις τους περνά η αποικιοκρατία, ο αγώνας της ΕΟΚΑ, η εισβολή αλλά προπαντός η κα...

Στον κήπο της Διονυσίας, Διονυσώς ή Διασουνιώς, στο νησί της Κω, φυτρώνουν ανάλογα με τις εποχές τα πιο όμορφα λουλούδια και μυριστικά. Στην κουζίνα της, πού αστράφτει από νοικοκυροσύνη, μαγειρεύονται οι πιο λεπτές γεύσεις της Δύσης και της Ανατολής. Κάπου ανάμεσα στα ζουμπούλια και στο μαλεμπί φωλιάζει o κίνδυνος σα μαύρο χνουδωτό σκαθάρι. Βήμα το βήμα, σ' ένα κυματιστό ψηφιδωτό από κοντινές λήψεις και αναδρομές, ή Διονυσία διανύει το τόξο της γνώσης. Τελετουργική αναγκαιότητα ορίζει κάθε σταθμό αυτού του ταξιδιού προς την ανανέωση της ζωής μέσα από το μυστήριο του θανάτου...

[...] Τον Ησίοδο χρειάστηκε να τον ανακαλύψω, σάμπως να ήταν εξαρχής δυσεύρετος, σχεδόν κρυμμένος· αυτή την αίσθηση ελπίζω πως κρατούν οι μεταφράσεις· επιλογές λίγο - πολύ αυθαίρετες, εκτός κι αν ήταν από κάπου εντεταλμένες ή και δοσμένες. Γιατί μεταφράζοντας εδώ και κάποια χρόνια την Οδύσσεια, γύρευα μιαν άλλη, δεύτερη φωνή, διαφορετική σχεδόν σε όλα της, για να μπορέσω να συνεχίσω. Μου χρειάστηκε αυτή η παράξενη συναδέλφωση των δύο ποιητών, που η ελληνική αρχαιότητα την θεώρησε φυσική και την επικύρωσε νωρίς, δίχως αναστολές. Θα φέρω ένα οικειότερο και πιο κοντινό μας πα...

Αυτός ο βράχος έξω απ' τους Φούρνους, ας πούμε, σήμερα βρίσκεται στη μισή απόσταση απ' ό, τι χτες, αύριο ίσως να έχει γυρίσει πίσω. Μπορεί ο Έκτορας να έχει δίκιο, είναι ένα παιχνίδι τού φωτός και της υγρασίας του αέρα. Τα νησιά δεν κινούνται καθόλου, λέει, κουρνιασμένος στην καρέκλα του έξω από την τελευταία ταβέρνα. Δεν είμαι σίγουρος. Ρώτησα τη Μαρία για τον Έκτορα σήμερα. Αυτός; είπε, αυτός; Παράτησε το σχολείο το 1963, πουλάει ψάρια και κάθεται εκεί έξω όταν κλείνει το μαγαζί. Από το 1963, φαντάσου, στο σπίτι ή μέσα στο μαγαζί ή σ' αυτή την καρέκλα. Δεν...

Ένα πολυφωνικό αφήγημα, ένα ψηφιδωτό μετα-μυθιστόρημα για έναν ολόκληρο τόπο και για τους ανθρώπους του. Με αφορμή μια γιαγιά που μόλις έχει πεθάνει ξετυλίγεται ένα κουβάρι ιστορίες. Και από τη γιαγιά στην οικογένεια αλλά και στο μικρό χωριό και στον τόπο όλο -ο τόπος εδώ η Κύπρος-, ιστορίες που θυμίζουν ιστορίες του καθενός μας, για ζωή, έρωτα, θάνατο, για πολέμους και προσφυγιά και επιστροφή. Παλιές και καινούριες ιστορίες, στην κοινή ελληνική αλλά και στην κυπριακή διάλεκτο. Μπλεγμένοι οι άνθρωποι, οι ηλικίες, οι εποχές και οι τοποθεσίες, ένα κουβάρι που ξετυλίχτηκε και...

Το παιδί, το λευκό και το ποίμνιο είναι λέξεις που περιγράφουν την αθωότητα. Όχι μόνο εκείνη της παιδικής ψυχής αλλά του χαμένου και μαζί περιπόθητου παράδεισου κάθε ψυχής που παρέμεινε παιδική. Την αθωότητα ως στάση ζωής και ως κατάκτηση. Ως κατάκτηση μέσα από μια καθημερινότητα που αφαιρεί και αποβάλλει το περιττό και το περίπλοκο, όχι χωρίς πόνο. Και ως στάση ζωής που σχετικά με την αθωότητα έρχεται όχι συνειδητά αλλά σχεδόν απροειδοποίητα. Υπηρετώντας τις μυστικές εντολές της γλώσσας, ο ποιητής μιλά για τα πράγματα που, ενώ με την πρώτη ματιά μοιάζουν ανύπαρκτα, ω...

Δέκα άνθρωποι ξεκινούν από την Αθήνα με προορισμό την Καππαδοκία. Για τον Αντώνη η Καππαδοκία είναι ο τόπος της φαντασίας από τα παραμύθια της γιαγιάς του. Για την Έμιλυ με το περιηγητικό πνεύμα είναι terra incognita. Για τη Λητώ ένας άγριος ερημικός τόπος. Για τον Αχμέτ τα παιδικά του χρόνια και η βίαιη διακοπή τους. Ακολουθεί η γυναίκα του Αγγελική. Και άλλα δυο ζευγάρια, οι γιατροί Αγησίλαος και Δήμητρα και οι έμποροι Διαμαντής και Χρυσούλα. Ο Γεράσιμος, καθηγητής πανεπιστημίου, είναι ο αρχηγός. Ρευστές ταυτότητες, ρευστές πατρίδες, ξενιτιά ατομική και συλλογική, περιπλά...

[προοίμιο] Ρου καλώ αρχέγονο από το έσω μου κράτος προς την έξω θέα και πάλι πίσω από την αρχή παλινδρομώντας προς την εσώτερη νομή φάνηκε μια ακτίνα την πύλη της Ψυχής να χρυσαφώνει πάνω από τους υγρότοπούς της που ακόμα θαμποτρέμουν τη λάμψη του οράματος Και ιδού πιο έξω, εκεί, η διάδοχος ζωή κυριαρχεί με το άνοιγμα στον ουράνιο θόλο που συνεχώς καμπυλώνει την ημέρα σε θαλπωρή πάμφωτης Υστέρας Τα πάντα υφαίνονται στης Οράσεως τον Τροχό που ολοένα γυρίζοντας τρίζει σαν ξύλο μέσα σε φωτιά από την εγερτήρια φλόγα στη φάτνη του πνεύματος.

Η Θεανώ Πανδή -παιδί του Αιγαίου, της Ιωνίας και της Θράκης- επιχειρεί μια κατάδυση στην ιστορία και στο μύθο, ψηλαφώντας το παλίμψηστο της γλωσσικής και ζωγραφικής παράδοσης. Προσεγγίζει, έτσι, με το δικό της μοναδικό τρόπο, με εικόνες και με λόγο, το αρχετυπικό παραμύθι και δένει άλλον έναν κρίκο στην ελληνική συνέχειά του μέσα στους αιώνες.