Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Όπως η γάτα απιθώνει τ' ακέφαλο ποντίκι στο κατώφλι κι οπτασιάζεταικανείς ότι έρημος πλαγιάζει καταγής όπως αυτιάζεται τις ρίζες να γεφυρώνουνε την άβυσσο και να χιμούν επάνω τουσαν Άρπυιες φονικές.

Στην κάμαρη με το χωμάτινο δάπεδο, που το ταβάνι και τα ντουβάρια της είχαν μαυρίσει απ' την καπνιά ενός μακριού χειμώνα, η κοντόχοντρη κι άχαρη παραστιά, που βρισκόταν εκεί θαρρείς φυλακισμένη, έκαιγε τα κούτσουρα αράθυμα, λες και πάσχιζε να τα καταπιεί μια ώρα αρχύτερα. Πότε φουντώνοντας απότομα και πότε καταλαγιάζοντας, οι φλόγες απαύγαζαν το νεαρό Μπορίς που έπαιζε με ζέση στο μαντολίνο του το σοσιαλιστικό εμβατήριο, έβαφαν αντίκρυ του με ένα απαλό κι αναλιωμένο κρεμεζί την όμορφη γυναίκα του, τη Μάγδα, που έπλεκε τα πατροπαράδοτα εκείνα μακρινάρια, τα ντόπια τσουράπια,...

Συχνά μέσα από λωρίδες σκοτάδι ακούγεται ένας παράξενος ήχος σαν βόμβος μέλισσας τυφλή ψηλαφώ τις λυσιμελείς λέξεις έχουν καμπύλες γυναίκας άρωμα κυπαρισσιού ηδονικά χαϊδεύω το ι, το ο, το η Σιωπή εντός και εκτός αυτός ο εκτυφλωτικός ήχος μέσα από κλωστές βροχής γυροφέρνει μέσα μας και μας καίει σιγά-σιγά

Πενήντα επτά μικρά και πολύ μικρά διηγήματα με την αίσθηση από τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες της Fay Godwin. Αποτυπώματα μιας στιγμής ή ένα τυχαίο άγγιγμα χεριού. Φύλλα δέντρων που σέρνει ο άνεμος. Αγάπη για εικόνες, λέξεις και τραγούδια, μικρές χαρές, τρυφερότητες, πείσματα και γινάτια, όλα αυτοσκοπός, αφρός καμπανίτη, αντανακλάσεις στην ίριδα του ματιού από τα φανερά και από τα πολύ κρυφά. Λιτά παρασκευάσματα που απαλύνουν τον ψυχισμό μα και εντείνουν την αυτεπίγνωσή μας. "Ένας γλάρος πέταξε δίπλα τους, ύστερα και κάποιος άλλος επιδειξίας βούτηξε με το κεφάλι στο νερό....

Δώδεκα διηγήματα απαρτίζουν το πρώτο βιβλίο της Νάσιας Διονυσίου. H Εύα αποκτά συνείδηση του εαυτού της και αυτοεξορίζεται ανατολικά της Εδέμ. Μια γυναίκα βγαίνει γυμνή από το αυτοκίνητο, αναζητώντας τον κήπο. Στην κηδεία του παππού, η εγγονή παλεύει να ζωντανέψει ένα χτυπημένο πουλί. Το φάντασμα ενός μετανάστη επιστρέφει για να ευχαριστήσει εκείνους που έσωσαν την κόρη του. Το χιόνι απλώνεται ενώ οι σκεπτικιστές διαρκώς επιφυλάσσονται. Ένας φράχτης περικυκλώνει αυτοβούλως τους ανθρώπους. Ο Ιησούς εξομολογείται τα ανείπωτα. Δύο άντρες αγωνίζονται για την επιβίωση και επι...

Περιγραφή γραμμένη όπου γης σε λάρνακα γλυφή μαλαματένια βιβλίο, στίχος, ίνδαλμα μορφής μες στην παλιά ηχώ την ασημένια. Με στίχους που από τώρα μυστικό δικό μου θα κρατούν Ημερολόγιο ορκίζομαι, σε τύπο ποιητικό κι ανοίγω το παλιό το Φυτολόγιο στον όμορφο τον τρόπο του τον λόγιο ν' αντικριστώ με τέτοια αρματωσιά κι ελέυθερη στου πόθου μου το ζώδιο να γράφω

Σ' αγαπούσα - το 'ξερες; (Κράτησες εσύ το μυστικό σου για τον άλλον Κόσμο τον άγνωστον...) Μαζί ποτέ δεν θ' ανταμώναμε στον κήπο του Παραδείσου· πιστό σκυλί πάρε με πίσω στο Δάσος με την ψιλή χλόη νανουρισμένον.

Τι πιο ερεθιστικό και δύσκολο από ένα έργο σχεδόν ξεχασμένο και παραμελημένο όπως η "Ασπίδα" του Μενάνδρου να βρεθεί στα χέρια ενός σύγχρονου σκηνοθέτη και μεταφραστή. Ο Μένανδρος, μύθος για πολλούς αιώνες, πατέρας του ρωμαϊκού θεάτρου, πρόδρομος της κομέντια ντελ άρτε και κατόπιν του Κορνέιγ και του Μολιέρου, έχει εκτιμηθεί περισσότερο στη Δύση παρά στην Ελλάδα. Η μεταγραφή αυτή έγινε ύστερα από πολύμηνη αναζήτηση. Προσπάθησα να αποδώσω στη σύγχρονη ελληνική το σπουδαίο αυτό έργο έχοντας πάρει την απόφαση να εντάξω σε αυτό δύο μονολόγους από δύο ημιτελή έργα του: Περικ...

Ένα μέλος της εξεζητημένης κατακουρασμένης και απελπισμένης γενιάς των παρακμιακών Ευρωπαίων fin de siecle, Δανός αριστοκράτης από μεγάλη οικογένεια, 28 χρονών, ο Μάλτε Λάουριντς Μπρίγκε βρίσκεται στο Παρίσι δίχως πόρους, αντιμέτωπος με τις φευγαλέες εικόνες των δρόμων, σύμβολα πόνου, φτώχειας, αρρώστιας, ασχήμιας, φρίκης και τρόμου μπροστά στο κενό και την αναλγησία της μεγάλης πόλης. Όλα αυτά διαπλέκονται σ ένα απέραντο υφαντό χαλί με αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας, δείπνα, άνθη πεσμένα από το φόρεμα του χορού της μαμάς στο κρεβάτι ενός παιδιού που καίγεται από πυρετό, α...

Από τα καλντερίμια της σιωπής στου λόγου τις απόκρημνες κορφές άστραφτε χρυσάνθεμο ο κήπος της αβύσσου. Και μες στο θρόισμα το ιμερόφωνο του αηδονιού δίπλα στον καταρράκτη λουζόταν ρίγος χαράς ηδονικά σεμνά ελληνικά Έρως Καλός έκπληκτος κι ωραίος.

Το τάνταλο του Λόγου ατάλαντο δεν συνοδεύει απλώς την κάθε ανρθώπινη ζωή ως αιωνός και μόρος αλλά συνάδει με του καθενός τη γλώσσα την ποιητική και θεσπίζει αέναα απόκρυφα κι ανεξήγητα τον δαίδαλο των νόμων και πάραυτα θεσπίζεται ως ίλιγγος διθύραμβος και σάλος μ' έναν τρόπο περίτρανο με μια μυστική αγωγή μία καταστροφή πλέον πρόσφορη και πρόστυχη απ' όλα τα καμώματα και κατορθώματα του πάσχοντος ανθρώπου