Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

H μελέτη αυτή ανιχνεύει τους τρόπους ενεργοποίησης των αρχών μιας οντολογίας της στοχαστικής φαντασίας στις προσεγγίσεις της λογικής της ετερότητας αφενός από δύο κατεξοχήν εκφραστές της τελευταίας στη δυτική σκέψη, τους γάλλους στοχαστές Levinas και Derrida, αφετέρου από τους ανατολικούς μυστικούς φιλοσόφους, η σκέψη των οποίων συστήνεται στην Ευρώπη μέσα από τις μελέτες και τις μεταφράσεις του γάλλου ανατολιστή Henry Corbin. Εμβαθύνοντας στη λεβινασιανή φαινομενολογία του προσώπου, του ίχνους και του προ-καταγωγικού Λέγειν, επιχειρείται να δειχθεί ότι αυτή εδώ προϋποθέτει...

Στις αρχές του 20ού αιώνα, τα περισσότερα θεατρικά έργα που παρουσιάστηκαν στη Θεσσαλονίκη προέρχονταν από το κλασικό και σύγχρονο γαλλικό δραματολόγιο. Ανάμεσά τους, το έργο "Ισραήλ" του Henry Bernstein ήταν το μόνο έργο που εστίαζε στον αντισημιτισμό και που ανέβηκε σε δύο από τις ομιλούμενες γλώσσες στην πόλη: στα εβραιοϊσπανικά και στα ελληνικά. Η μετάφραση του έργου από τα γαλλικά και στις δύο γλώσσες σημαίνει ότι οι δύο αυτοί κόσμοι απεικονίζονταν στο έργο και ότι το "Ισραήλ" αφορούσε τις απόψεις των Θεσσαλονικέων. Σήμερα, χάρη στην ξανακοιταγμένη μετάφραση του Μήτσου...

Το θέμα του έρωτα είναι από τα αρχαιότερα της ποίησης. Στην πραγματικότητα η ποίηση εξαρχής αποτέλεσε ένα από τα κύρια μέσα που διάλεξε ο άνθρωπος για να εκφράσει τον συγκλονισμό που δημιουργεί εντός του αυτό το βαθύτατο των συναισθημάτων... Ήδη με την πρώτη παρουσία του έρωτα στον λόγο της ποίησης αναφαίνονται κυρίαρχα μοτίβα όλης της ερωτικής λογοτεχνίας, όπως η δύναμή του να υποτάσσει και να εξημερώνει, η σύνδεσή του με τον θάνατο... Το ίδιο το θεμέλιο έργο της νεότερης ελληνικής λογοτεχνίας, το Έπος του Βασιλείου Διγενή Ακρίτα (10ος-11ος αιώνας), στηρίζεται στη διπλή αρ...

ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΨΥΧΕΣ Μοιάζεις σαν χάραμα καθώς πληγώνεις την ψυχή σου, βλέπεις τριγύρω σου μονάχα μοναξιά κι όταν μπορείς αλλάζεις μόνο τη μορφή σου, μα η ζωή σου μόνη πια δε σου μιλά. Μοιάζεις σαν έρωτας καθώς κουρνιάζεις στη γωνιά σου, κοιτάς παράθυρα που κλείνουν μοναχά κι όταν τα βλέμματα κλειδώνουν τα όνειρά σου, τότε κι οι ελπίδες σου ανάβουν σαν κεριά. Σκοτάδι έπεσε κι ο λογισμός στου δέντρου τη σκιά κυλά, σκέψεις τρελές σε μέρες πονηρές, θαύματα ψάχνουν οι ψυχές. Ξέρω, αγάπη μου, μην κλαις. Θα ’ρθουν για μας μέρες γλυκές, σου το ’χω πει πολλέ...

ΣΧΕΔΟΝ ΣΑΝ ΙΩΒ Δεν αποζητώ καμία έξοδο από την κοιλιά του κήτους. Ακόμα κι αν το σκοτάδι με καταπίνει καθημερινά αμάσητο και με αποβάλλει αναίσθητο στ’ αχώνευτα η υπομονή μου με συνεφέρνει τελικά. Έτσι κι αλλιώς έξω η θάλασσα αλυχτά για τον πνιγμό μου.

Τα συναισθήματα και οι σκέψεις της συνείδησης του δημιουργού μπορούν να εντοπισθούν τις νύχτες σε γλυκά ή αλμυρά νερά, σε λίμνες του εσωτερικού και του εξωτερικού, σε έλη προηγούμενων δεκαετιών, σε γερμανικά ποτάμια και δέλτα. Πολλές οι ανυπέρβλητες δυσκολίες που έχει να αντιμετωπίσει η ανθρώπινη φύση σε τούτες τις "νύχτες με τα χέλια". Ταξίδια δίχως επιστροφή για τον προσωπικό θρήνο του ενός... και των πολλών, για την εύθραυστη αποδοχή της νέας κατάστασης. Επτά οι μέρες της δημιουργίας, επτά οι εσωτερικοί διάλογοι ακατέργαστης θεατρικότητας, -διάλογοι που λειτουργούν ως ιν...

Ο Φρανσίσκο ντε Βιτόρια διατυπώνει στο παρόν έργο του όλες τις μοντέρνες αρχές του Δικαίου του Πολέμου που διέπουν μέχρι και σήμερα όλες τις θεμελιακές πτυχές αυτού του πολύπλοκου πολιτιστικού φαινομένου. Οργανώνει νομικά τα προβλήματα που ενέσκηπταν από τότε, όπως τα όρια της αποικιοκρατικής δράσης που οδηγούσαν σε γενοκτονίες και τις πολεμικές συγκρούσεις στην Ευρώπη, θεμελιώνοντας την θεωρία του στην έννοια του δίκαιου πολέμου. Η απάρνηση της παπικής ή της αυτοκρατορικής παγκόσμιας δικαιοδοσίας είναι η κεντρική σύλληψη της φιλοσοφίας του Διεθνούς Δικαίου του Βιτόρια. Πρό...

Δεν χρειάζονται πολλά λόγια - και δεν θα χρειαστούν. Στο ανά χείρας βιβλίο περιέχονται 202 ποιήματα ερωτικά, ελληνικά και ξένα (τα ξένα πολύ περισσότερα, και μεταφρασμένα όλα από τον υπογραφόμενο. Ερωτικά δε πάσης φύσεως: με χαρά και με πόνο, υμνητικά και απαξιωτικά, φιλοσοφικά και χυδαία, αλλά και ανάμικτα. Κοινό στοιχείο όλων είναι μόνο το μοτίβο: ο έρωτας - πριν να υπάρξει,... αφού υπάρξει,... όταν σβήσει, αλλά και όταν ποτέ δεν πραγματοποιηθεί ή μείνει απλώς αγάπη (πάσης φύσεως και αυτή)...

Ο Πέτρος και η Ελένη συναντιούνται μία καλοκαιρινή ημέρα σε μία παραλία της Σάμου και ερωτεύονται. Εκείνος είναι αρχιτέκτονας από τη Θεσσαλονίκη, ενώ η Ελένη εργάζεται σε μία μεγάλη δικηγορική εταιρεία της Αθήνας. Τρία χρόνια μετά, ο Πέτρος αποφασίζει να μετακομίσει στην Αθήνα για να συγκατοικήσουν. Η εξέλιξη αυτή πυροδοτεί εντάσεις στη σχέση τους, καθώς δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα. Στην Αθήνα ο Πέτρος γνωρίζει τον Φαέθωνα, με τον οποίο κτίζεται σταδιακά ένας ισχυρός δεσμός δασκάλου - μαθητή. Ο Φαέθωνας ξεκινά να του διηγείται μία "μικρή ιστορία", όπως τ...

ΜΕ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ Ξαφνικά έλαμψε η τύχη μου και ήμουν τυχερός... Δίπλα σε άνυδρους βράχους άραξα με τη σχεδία μου, να ξαποστάσω. Κι ανέτειλαν εμπρός μου, στις παρυφές των δακρύων μου, οι ένδοξες στιγμές της βασανισμένης ζωής μου. Μόνος πια, χρόνια τώρα, παλεύω μες στον παφλασμό των κυμάτων να βρω την ψυχή μου και πονάω. Και δεν με νοιάζει καμιά δόξα ή απολαβή. Μου είπαν, όμως, ότι υπάρχει μες στις καρδιές των ανθρώπων μια γωνιά γεμάτη φως και ήλιο και όταν η μνήμη την αγγίζει, βγαίνει ένα πλοίο με ούριο άνεμο και κυλά ήρεμα στο απέραν...

Ο Λουκάς είναι ένας έφηβος που δεν ξέρει πώς να σταθεί απέναντι στις αλλαγές που φέρνει η ηλικία του. Νιώθει μόνος μέσα σε μια οικογένεια που πολύ ενδιαφέρεται για το "τι θα πει ο κόσμος", όχι όμως για σκέψεις και συναισθήματα. Μια φωτιά θα καταστρέψει στο πέρασμά της μια ολόκληρη περιοχή και θα κάνει στάχτη τις ζωές ανθρώπων. Ένας παππούς, ακόμη και μέσα στ’ αποκαΐδια, παραμένει οδηγός για τον Λουκά. Τυχερός ο εγγονός, γιατί κάποιοι δεν έχουν κανέναν δίπλα τους, όταν απλώνουν την περπατησιά τους στον κόσμο.

ΝΤΥΣΕ ΜΑΣ ΣΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ ΠΟΙΗΜΑ Ποιος σε κρατά, των λέξεων χρυσόμαλλο δέρας Που χάνεσαι και λάμπεις κόμη της Βερενίκης Ασθμαίνουσα σχισμή ψάχνω το ανέγγιχτο ν’ αγγίξω - Ν’ αντισταθεί στο σίδερο ποιος ξέρει;- Ποιος άνεμος σκορπά του κήπου σου τα άνθη; Σ’ έρημο τόπο πέταλα σκόρπια μαργαρίτας Θύμηση κι επιθυμία, σαλεύοντας Είμαστε ή δεν είμαι Εγώ ή ο Κανένας Αγάπα ή ν’ αγαπώ Θεοί και Δαίμονες μας προσπερνούν ποδοπατώντας Και όλο κρύβεσαι κάτω απ’ της πόρνης σου την μπούργκα Βουλιάζουν οι δρόμοι στην Καμπούλ Φοβάμαι Πού βρίσκεσαι καλειδοσκόπιο αόμματων Θριμμάτισε...

ΓΕΝΝΑ Φόρεσαν άστρα στο κεφάλι Ντύθηκαν δέντρα τη νύχτα Με ετοιμόγεννο στόμα Περπάτησαν πάνω στα βουνά Γδάρθηκαν στα βράχια Γύρισαν ζωντανοί από τους γκρεμούς Έκλαψαν από τους πόνους της γέννας Το αίμα κύλησε ως τη θάλασσα Κι ένα παιδί γεννήθηκε Ωραίο σαν ποίημα

Κάτι θαρρείς και λιγοστεύει στον αέρα, κάτι αφαιρείται από τα σωματίδιά του, όταν η ανάσα ενός ανθρώπου παύει να θολώνει το κρύσταλλο της ζωής. Τότε ο λόγος, παρ’ όλες τις εξαγγελίες και τις πλείστες διαβεβαιώσεις περί των ανατρεπτικών του ιδιοτήτων, αποδεικνύεται ελάχιστα ισχυρός -ανίκανος θα λέγαμε- να θέσει σε λειτουργία την πλέον αναγκαία και ανακουφιστική του ιδιότητα, την παραμυθητική. Οι καλές προθέσεις απλώς προθέσεις παραμένουν και η απώλεια θεόρατο βουνό αδιαπέραστο. Κάποτε όμως συμβαίνει αυτός που αναχωρεί να είναι ποιητής. Και τότε σημειώνεται η μία και μοναδική...

Στο Αργοστόλι μετά τους τρεις καταστροφικούς σεισμούς τον Αύγουστο του 1953 η ισορροπία της ιστορίας των κατοίκων διαταράσσεται. Άλλοι χάνουν τη ζωή τους, άλλοι μεταναστεύουν. Οι περισσότεροι όμως μένουν στον τόπο τους και εκεί παλεύουν με τα προαιώνια τρωκτικά της ανθρώπινης ψυχής. Η συνθήκη και οι συγκυρίες, η φτώχεια, ο εαυτός τους, τα πάθη και τα λάθη τους, ο έρωτας, η ανοχή, η αντοχή, η πρόκληση. Όλα απέναντί τους, για να τους ενώνουν ή να τους διχάζουν. Σκόρσο! Στη δίνη του ένα τσούρμο άνθρωποι από τους λιγότερο ευνοημένους ψάχνουν τη σωτηρία στη συλλογική προσπάθεια...