Ανθολογία ερωτικής ποίηση

Το θέμα του έρωτα είναι από τα αρχαιότερα της ποίησης. Στην πραγματικότητα η ποίηση εξαρχής αποτέλεσε ένα από τα κύρια μέσα που διάλεξε ο άνθρωπος για να εκφράσει τον συγκλονισμό που δημιουργεί εντός του αυτό το βαθύτατο των συναισθημάτων... Ήδη με την πρώτη παρουσία του έρωτα στον λόγο της ποίησης αναφαίνονται κυρίαρχα μοτίβα όλης της ερωτικής λογοτεχνίας, όπως η δύναμή του να υποτάσσει και να εξημερώνει, η σύνδεσή του με τον θάνατο... Το ίδιο το θεμέλιο έργο της νεότερης ελληνικής λογοτεχνίας, το Έπος του Βασιλείου Διγενή Ακρίτα (10ος-11ος αιώνας), στηρίζεται στη διπλή αρπαγή γυναικών με ερωτικά κίνητρα... Με τη Νέα Αθηναϊκή Σχολή φτάνουμε στα χρονικά όρια από τα οποία και μετά ξεκινά ο παρών τόμος. Πολύ χαρακτηριστικά ο πρώτος ποιητής που ανθολογείται είναι ο Κωνσταντίνος Καβάφης, το έργο του οποίου σημαδεύει την αρχή μιας νέας εποχής στη νεοελληνική λογοτεχνία με τα νέα τεχνικά χαρακτηριστικά που φέρνει, τη θεματολογία και την ιδιόμορφη στιχουργική και γλώσσα του. Αποτελεί, επομένως, κατάλληλο σημείο εκκίνησης για να περιγράψει κανείς τα βασικά χαρακτηριστικά της ερωτικής ποίησης κατά τον 20ο και τις αρχές του 21ου αιώνα... Είναι φυσικά ανθρωπίνως αδύνατο να παρουσιάσει κανείς ατομικά τα χαρακτηριστικά της ερωτικής ποίησης κάθε λογοτέχνη που εμφανίζεται μέσα στο βιβλίο, μπορεί όμως να σκιαγραφήσει γενικά θέματα, διατρέχοντα μοτίβα, να κάνει μερικές βασικές υφολογικές παρατηρήσεις για το σύνολο της ερωτικής ποιητικής παραγωγής του μοντέρνου νεοελληνικού λόγου... Σε κάθε περίπτωση αποδεικνύεται ότι ο έρωτας σε όλες του τις μορφές και παραλλαγές είναι αναπόσπαστα δεμένος με τον συναισθηματικό λαβύρινθο του ανθρώπου και με τη φύση της ύπαρξης.