Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Αν ο πεζός λόγος είναι ο ώριμος καρπός της γνώσης, που προσφέρει στον άνθρωπο το πολύφυλλο δέντρο της γλώσσας, όμοιο με την κοσμογονική μηλιά του παραδείσου, η ποίηση είναι το ευωδερό άνθος αυτού του δέντρου. Γιατί αν με τον πεζό λόγο εκφράζεται ο νους, με την ποίηση εκφράζεται η ψυχή. Δεν υπάρχει λαός που να μην έχει νου, δηλαδή πεζό λόγο, και ψυχή, δηλαδή ποίηση. Σ' άλλους λαούς επικρατέστερος είναι ο νους, σ' άλλους η ψυχή, και σ΄ άλλους νους και ψυχή ισοζυγιάζονται. Αυτό το ισοζύγιασμα βρίσκουμε στην ελληνική γλώσσα, με την παρατήρηση πως το ποιητικό άρωμα, έντονο και α...

Γιατί; Αυτό το ερωτηματικό μπαίνει συνέχεια στη ζωή μας. Η Ζουμπουλάκη μας ξαναφέρνει και πάλι κοντά στους πάσχοντες, θέλοντας να κρατήσει ψηλά τον ανθρώπινο πόνο. Η ηρωίδα, μια νέα κοπέλα από αστική οικογένεια, χάνοντας τους δικούς της τα βάζει με το θάνατο προσφέροντας εθελοντικά τις υπηρεσίες της. Μη θέλοντας να μάθει κανείς για την προσωπική της ζωή προκαλεί την περιέργεια, την ειρωνεία και το μυστήριο. Σαν να μην έφταναν όλα τα Γιατί, μπαίνει στη ζωή της ένας θαυμάσιος μα ψυχοπαθής νέος γιατρός. Για να σωθεί από το αρρωστημένο πάθος του ταξιδεύει για πέντε συν...

Το "Ελληνο-λατινικό λεξικό" του Ευστράτιου Δ. Τσακαλώτου, φωτοτυπική ανατύπωση της έκδοσης του 1926, αποτελεί παλιό αλλά δοκιμασμένο φιλολογικό έργο, απαραίτητο για τη σπουδή των λατινικών γραμμάτων. Μεθοδικό, επιστημονικώς άρτιο αλλά και χρηστικό βοήθημα, αποκαλύπτει μέσα από τις λέξεις την πρώτη διαλεκτική αντιμέτρηση ενός ξένου λαού, των Ρωμαίων, με τους Έλληνες. Μαζί μάλιστα με το αντίστοιχο Λατινοελληνικό Λεξικό οδηγεί στη σύλληψη της σχέσης ελληνικού και ρωμαϊκού πολιτισμού, γιατί όπως παρατηρεί ο εκδότης του Οράτιου p. Heinze: "Ανεκτίμητο βοήθημα για τη ρωμαιογνωσία...

Βασικός στόχος του βιβλίου αυτού είναι να αποτελέσει μια πρόταση έρευνας πάνω στις έννοιες του συγκριτισμού και της ιστορίας της λογοτεχνίας, μέσα από μια συγκριτική πρακτική, εφαρμοσμένη σε κείμενα της νεοελληνικής και ξένης λογοτεχνίας, που διαβάζονται εδώ σε μια σχέση ισοτιμίας με διπλό σκοπό: από τη μια πλευρά να ανανεωθεί αυτή η ίδια η έννοια της ανάγνωσης, με τη χρησιμοποίηση εννοιολογημάτων της σύγχρονης θεωρίας της λογοτεχνίας, από την άλλη πλευρά να ανασημασιοδοτηθούν, σημαντικά, ελπίζω, οι έννοιες του συγκριτισμού και της ιστορίας της λογοτεχνίας, αφού η ιστορικότ...

Ο σύμμεικτος τόμος με τον τίτλο "Βιβλιογραφικά Ανδρέα Καραντώνη" συγκροτείται από τρεις ομόκεντρες εργασίες συνταγμένες από διαφορετικά πρόσωπα. Η συσσωμάτωση και δημοσίευση των εργασιών αυτών οφείλεται στην σπουδή της κυρίας Μαρίας Καραντώνη να κοινοποιηθεί ένα χρήσιμο και χρηστικό βοήθημα για το έργο και την προσφορά του συζύγου της. Η έστω και αποσπασματική καταγραφή της επί μισόν αιώνα ενεργότατης παρουσίας του Καραντώνη στο λογοτεχνικό προσκήνιο με κύρια, αλλά όχι αποκλειστική, επίδοση τη λογοτεχνική κριτική, έχει να προσφέρει πολλά στον μελετητή της σύγχρονης γραμματε...

Η κωμωδία τούτη, από τα πρώτα έργα του ποιητή, κοντά στ΄άλλα της προσόντα διαθέτει προπάντων θεατρικότητα και σ' αυτήν οφείλεται η σκηνική επιτυχία του, αδιάπτωτη από τότε που πρωτοπαίχτηκε έως σήμερα.

Εδώ στον "Ιούλιο Καίσαρα", σαν να μην πρόκειται για θέατρο, παράσταση θεατρική, που καθισμένοι στη θέση μας παρακολουθούμε για δύο ώρες τα δρώμενα στη σκηνή, παρά σαν να 'χουμε ανεβεί στην πιο αγναντερή κορφή και βλέπουμε τον κόσμο πώς πορεύεται, πώς αντιδρά, πώς ενεργεί, πώς παίζεται το παιχνίδι της εξουσίας, εξουσιαστές, εξουσιαζόμενους, φατριές...

Το θέμα για το "Όπως αγαπάτε" ο Σαίξπηρ το πήρε από ένα έργο φυγής που ήταν τότε στη μόδα. Ωστόσο ο ποιητής δε σέρνεται από τη μόδα. Εδώ η φυγή ήταν από ανώτερη βία, ζήτημα ζωής. Επειδή δεν πρόκειται για φυγή εθελοντική παρά για καταφύγιο που ζητούν και βρίσκουν στο δάσος άνθρωποι κυνηγημένοι, εξορισμένοι και διωγμένοι από τον τόπο τους επί ποινή θανάτου.

Η μεγαλοφυΐα του ποιητή στον "Έμπορο" πήρε αυτό το στοιχείο του μύθου με το ομόλογο και τη λύτρα ανθρώπινο κρέας, το δραματοποίησε και το 'φερε στο φως της σκηνής, αντιμέτωπους, ενώπιος ενωπίω τον νόμο της πολιτείας -πολιτείας εμπόρων- με το δίκαιον του τοκογλύφου.

Η "Τρικυμία" είναι από τα τελευταία αν δεν είναι το τελευταίο έργο του ποιητή. Και, αν ολόκληρο το έργο του είναι υποθήκη προς την ανθρωπότητα, η "Τρικυμία" είναι η "διαθήκη" του. Κι ο ποιητής παρατάει τα μάγια της μεγάλης τέχνης του, που μ' αυτά "σκοτείνιασε μεσημερνά τον ήλιο...", για να ζήσει ως ταπεινό μέλος της ανθρωπότητας.

Το έργο δεν πείθει ως εκτέλεση, πείθει όμως ως κατάσταση: Στο πρόσωπο του Τίτου Ανδρόνικου εμπαίζεται, χλευάζεται, ατιμάζεται και μαρτυρά ένας ολόκληρος κόσμος, που πολέμησε, σκοτώθηκε, θυσιάστηκε κι η αμοιβή του ήταν να βιαστεί η θέλησή του, να προδοθεί και ν' ακρωτηριαστεί από το χέρι που πολέμησε τους εχθρούς.

O φασισμός έτριζε τα δόντια του και σταύρωνε τους λαούς. Ήταν η βάρδια του τίγρη. Τότε τα παιδιά άνοιξαν διάπλατα τα μάτια τους, σφίξαν τα δόντια, έδεσαν μπόγο τα όνειρά τους και βρέθηκαν κι αυτά στις γραμμές της πάλης για λευτεριά. Κι όπως οι βάρβαροι πυροβολούσαν τη ζωή καθώς εφύτευε στους κήπους παπαρούνες οι αθώες καρδιές κατάγραφαν στιγμές και γεγονότα. Αυτά ακριβώς μάς περιγράφει η συγγραφέας με γλαφυρότητα και ζωντάνια.

Στο έργο τούτο δε βλέπουμε νέους και ηλικιωμένους, παρά ανθρώπους με το νέο πνεύμα κι ανθρώπους με το παλιό. Ο Τυβάλδος λ.χ. είναι νέος, αλλά, με το παλιό πνεύμα. Οι άνθρωποι μ' αυτό το παλιό πνεύμα, άντρες και γυναίκες, ηλικιωμένοι και νέοι, φέρνονται με τυρρανικό φανατισμό και τα ζητήματα τους τα λύνουν μόνοι τους με το σπαθί τους κι ούτε ξέρουν άλλους νόμους κι άλλο δίκιο: όλη τους η αγωγή και η κοσμοθεωρία τους είναι να κάνουν το δικό τους. Όλα και όλοι να υποταχτούν στο αυταρχικό τους έτσι θέλω. Γι' αυτό κι ο αγώνας των πρωταγωνιστών, του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, είν...

Ο Βασιλιάς Ριχάρδος ο Β΄, το πιο καθαρά ιστορικό από τα ιστορικά δράματα του Σαίξπηρ, είναι ο βασιλιάς που για ν' ανταποκριθεί στα έξοδά του νοίκιασε το βασίλειό του σε έναν ιδιώτη κόντε. Ο βασιλιάς , που κατά το σχόλιο: "χρεοκόπησε σαν ιδιώτης", έχει ωστόσο την απαίτηση ό,τι κάνει να 'ναι καθαγιασμένο άνωθεν, παρουσιάζεται επικίνδυνα ανεύθυνος και ανάξιος για οποιοδήποτε αξίωμα.

Στο "Με το ίδιο μέτρο" ο ποιητής θίγει την ουσία της αστικής νομιμότητας, Η Εξουσία απαγορέυει την παρανομία μόνον σε όσους δεν υπηρετούν στους μηχανισμούς τους. Αλλά το νόμο τρις παράνομο και τρις απάνθρωπο που η Εξουσία που τον επιβάλλει πρώτη τον παραβαίνει, τον καταγγέλει ο ποιητής με την οδύνη του νέου Κλάυδιου, του καταδικασμένου να εκτελεστεί άδικα και παράλογα κι απάνθρωπα: Μα να πεθάνεις και να πας άγνωστο πού, να κείτεσαι ένα κρύο κουφάρι και να λιώνεις...