Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙ ‘’Κλέφτης! κούκλας ρούχων!’’ Για να την πουλήσει Μπορεί να την λατρέψει Σιωπηλή Από κάτω άφυλη Άρα χωρίς απαιτήσεις Ευθύνες. ‘’Πείτε μου αν τον είδατε στο πρόσωπο’’ Είχε πόνο στα μάτια Κι ήταν κόκκινα Και λίγο τρόμο στα χέρια. Στο χρώμα της στάχτης ο ουρανός Γαλακτώδης στο σκούρο της Εκείνη. Αυτός έχει πάντως πλέον Αγκαλιά μια κούκλα Στον ώμο οριζόντια Σαν μετά δολοφονία. Δεν μετριέται το πάθος Μετριέται ο πόνος; Αυτή μετριέται- Είναι για νούμερα 38-43 Τρελός έρωτας Πανηδονιστικό πάθος Με διαστάσεις.

Το τετράπρακτο έργο "Χέντα Γκάμπλερ" του Νορβηγού δραματουργού Henrik Ibsen (Χένρικ Ίψεν) (1828-1906) γράφτηκε στα δανέζικα (γλώσσα και της Νορβηγίας την εποχή εκείνη) στο Μόναχο το 1890. Δημοσιεύτηκε από τον ίδιο εκδοτικό οίκο στην Κοπεγχάγη και στη Χριστιανία (Όσλο) στις 16 Δεκεμβρίου 1890 σε 10.000 αντίτυπα. Η μετάφραση αυτή, η οποία έγινε έπειτα από πρόταση του θεάτρου Ακτίς Αελίου της Θεσσαλονίκης, βασίζεται, όχι ωστόσο αποκλειστικά, στο κείμενο που περιλαμβάνεται στα "Άπαντα" του Χένρικ Ίψεν, τα οποία δημοσιεύτηκαν από το 1898 ως το 1902 στη δανέζικη πρωτεύουσα. Η παγ...

"... Γιατί άραγε οι φωνές τους έρχονται από μακρυά; Ούτε με τον τόπο τους με χωρίζουν οι μεγάλες αποστάσεις -δεν κατάγονται από εξωτικές και μυστηριώδεις χώρες, η Γαλλία, το Βέλγιο και η Ελβετία βρίσκονται κοντά μου (αν και η οποιαδήποτε πολιτισμική διαφορά είναι σίγουρο ότι απομακρύνει τη φωνή)- ούτε χρονικά έζησαν μακριά απ' την εποχή μας· είναι όλοι τους παιδιά του εικοστού αιώνα. (Από τον πιο νέο α' αυτούς, τον Claude Hammont -γέννηση 1936- απέχω μόλις δέκα χρόνια). Ωστόσο αυτοί πρόλαβαν να ζήσουν κάτι που τους έκανε να μιλήσουν μεσ' από τη σιωπή. Και αυτή σιωπή έρχεται...

ΤΣΙΜΠΗΜΑ Δίπλα στην μικρή όχθη του ποταμού στέκεται έντρομο έντομο δε μιλά, μόνο φοβάται εσένα "Γιατί δεν μπορώ να δω τι υπάρχει μέσα σου"; μόνο του υποψιάζεται χωρίς νου Ύστερα σου πίνει το αίμα κι εσύ αδειάζεις σε μια τσέπη ιπτάμενης γης. Η κατανόηση σου πετά, απομακρύνεται νοσταλγικά. Ανάμνηση της μετάδοσης αυτό το βουνό πάνω στο δέρμα σου. Ταπεινά αναδύσου μέσα από την μικρή αυτή έλλειψη της σιωπής σου. Χωρίς κεντρί απάνω σου ποιος είσαι αναλογίσου ΑΥΘΟΡΜΗΤΟΣ ΚΙ ΑΝΙΚΗΤΟΣ Νέες και νέοι του κόσμου, ακούστε! Δεν έχω τίπ...

ΒΕΓΓΑΛΙΚΑ Στο δρόμο απέναντι με το δάχτυλο στο κουμπί. Πως με είχανε καλέσει, λέει, το σπίτι μου το πατρικό ν’ ανατινάξω. Η μητέρα κι ο πατέρας μέσα να γελάνε. Τους έβλεπα απ’ τα φώτα τ’ αναμμένα. Κόσμος πολύς μαζεύτηκε σιγά-σιγά. Η αδελφή μου, ο Ηλίας. Ήρθε ακόμη κι η γιαγιά, παρότι νεκρή. Η ώρα είχε φτάσει, είπανε. Και τη δουλειά πως έπρεπε να τελειώνω. Αφήνω το κουμπί και τρέχω. Λέω, ελάτε έξω, έχει βεγγαλικά. Στο κρύο τι ωραία που όλοι κρατιόμαστε απ’ το χέρι. Μάτια υγρά. Με ένα φλο?υ το σπίτι μου σωριάζω σε αναμνήσεις. ΛΑΤΡΕΙΑ να δώσει ένας θεός κάπ...

Τα "Γυμνά μάτια" του Θανάση Τριαρίδη είναι ένα δοκίμιο (ή κάτι σαν δοκίμιο -συχνά στιχουργημένο· ίσως σχεδίασμα;) για τον Ντοστογιέφσκι. Μια πλακέτα 48 σελίδων από τις εκδόσεις "Σαιξπηρικόν". Είναι το πρώτο βιβλίο μιας σειράς με συγκεκριμένη μορφολογία που ξεκινάνε οι εκδόσεις "Σαιξπηρικόν", η οποία θα επικεντρωθεί σε κείμενα που βρίσκονται (: εξοκέλλουν) στο μεταίχμιο των λογοτεχνικών ειδών. "...Η νύχτα αυξάνεται. Είμαστε πλασμένοι για την αγάπη. Διαβάζω τις μαρτυρίες από τα δίδυμα του Μέγκελε - τα παιδιά στα οποία ο Μέγκελε έκανε ευγονικά πειράματα. Ο Μέγκελε μας...

ΧΩΡΙΣ ΑΝΑΒΟΛΗ Σήμερα χωρίς αναβολή Θα ποτίσω τα άνθια μου Άνοιξη βλέπεις και οργορροούν Στο ρίγος του δειλινού Κι ας μείνουν ριγμένα παράμερα Τα προς διεκπεραίωση σύνεργα Από τα βαθύ μου πηγάδι Με του χειμώνα τα δάκρυα Σήμερα χωρίς αναβολή Θα ποτίσω τα άνθια μου...

Η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών τιμά έναν από τους πιο σημαντικούς σύγχρονους έλληνες θεατρικούς συγγραφείς, τον Δημήτρη Δημητριάδη, με ένα εξαιρετικό αφιέρωμα στο έργο του. Τέσσερα λιγότερο γνωστά θεατρικά έργα του Δημητριάδη "επιστρατεύονται" για να γνωρίσουμε διάφορες πτυχές του ταλέντου του. Τα τρία από αυτά παρουσιάζονται σε μορφή αναλογίου και το τέταρτο ως ολοκληρωμένη παράσταση. Παράλληλα, θα υπάρχουν συζητήσεις για τα έργα που παρουσιάζονται και για τα θέματα που θίγουν. Ο Δημήτρης Καραντζάς σκηνοθετεί το έργο "Ο κυκλισμός του τετραγώνου", ενώ σε μορφή αναλογίου παρου...

ΚΕΝΟ ΑΕΡΟΣ Τα λόγια μου ν’ ακούω αυτό ζητούσες πάντα το δωμάτιο - κενό αέρος ανόητα κουνώ τα χείλη Λέξεις που έγιναν βλέμμα σκορπίζουν έξω απ’ το παράθυρο -μόνο αυτό τους έμεινε να κάνουν- στα πάρκα της μελαγχολικής Τασκένδης με τις νεκρές πευκοβελόνες κατάφορτες σακούλες απορρίμματα στο κρύο ζέχνουν μυρωδιά ονείρων ματαιωμένων [Να αδειάζουν οι χωματερές επίσημα δηλώσαν μια κάποια θέση στην ιστορία της σιωπής μας]

Κάποτε ο μύθος εισβάλλει στην πραγματικότητα και πλάθεται μαζί της, άλλοτε δραπετεύει ή αποστραγγίζεται ως ενδότερη αλήθεια από αυτήν. Στις αφηγήσεις αυτές, με μία εξαίρεση, το φως επικρατεί και καταυγάζει, αλλά μόνον αφού το σκοτάδι διεκδικήσει πλήρως τα δικαιώματά του. Κι όπως ένα λεπτό νήμα ενοποιεί τα διαφορετικά μέρη κάθε οργανικού συνόλου, έτσι κι εδώ μία κρυφή διάθεση, ένα λανθάνον συνολικό αίτημα ή ερώτημα ίσως διαπερνά τα ετερόκλιτα πρόσωπα, τα σκηνικά και τις πλοκές.

Σαν ξεγλιστράς στα σκαλοπάτια που προς τη νύχτα κατεβαίνουν βημάτιζε στα δάχτυλα, νυχοπατώντας προσεχτικά σαν την κηλίδα απ'το μελάνι στο χαρτί *** Στην κατεβασιά του ποταμού το δάσος καταρρέει Η βάρκα του φίλου στενάζει αραγμένη στη σάπια προκυμαία. Η φλογέρα του καρτερά στο παγκάκι της βάρκας.

Η Νέρινγκα Αμπρουτίτε είναι προϊόν της απελευθέρωσης της λιθουανικής κοινωνίας, κυρίως της έκδοσης επιλεγμένης λογοτεχνίας, όταν ο εκδότης γίνεται προωθητής νέων ονομάτων στη λογοτεχνία. Η Νέρινγκα μετά από δύο ποιητικές συλλογές, καθώς και δημοσιεύσεις στον Τύπο (και τριών χρόνων λάμψης στον μποέμ κόσμο της λογοτεχνίας) είναι η γυναίκα-κοριτσάκι, η έφηβη με το ύψος ενός μανεκέν και με τον ευαίσθητο σκελετό. Η κοπελίτσα από τη θάλασσα, από τη χερσόνησο που έχει το όνομά της, με λευκό δέρμα που ο ήλιος δεν το καίει. Η Νέρινγκα "κερδίζει" την ανοικτή ταύτιση με την ακόμα κορ...

"Το φθίνον φως" (1931), του Pierre Drieu la Rochelle, είναι ένα σύντομο, πυκνό μυθιστόρημα που αφηγείται την πορεία τού τριαντάχρονου, αστού και αλκοολικού, Αλαίν Λερουά, από την θεραπεία αποτοξίνωσης προς την αυτοχειρία. Ωραίος ακόμα, ένας άλλοτε κοσμικός με πολλές κατακτήσεις και επιτυχίες, είναι σήμερα ένας άνθρωπος εσωτερικά εξαντλημένος, ανίκανος να ζήσει με όσα τού έδινε η έως τώρα ζωή του, αποφασισμένος, από την πρώτη σχεδόν σελίδα τού βιβλίου, να μη δώσει παράταση στο απόλυτο μηδέν μέσα στο οποίο σέρνεται χωρίς καμία πιθανότητα εξόδου ή έστω διεξόδου. "Το φθίνον...