Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΟΙ ΠΕΤΡΕΣ Δεν διάλεξα εγώ τις πέτρες που βρέθηκαν στα χέρια μου, σας λέω, τις διάλεξε το σχήμα κάθε χούφτας, οι χαρακιές που μαρτυρούν τη φύση της συγκεκριμένης μου περατότητας, της συγκεκριμένης μου αθανασίας. Τις σφίγγω γερά, και δεν ξέρω τι να τις κάνω. Ίσως να τις πετάξω σε τακτοποιημένα παράθυρα, ίσως τις στοιβάξω τη μια στην άλλη επάνω. Ίσως τις τρίψω μανιασμένα ώσπου να φλογίσουν, είτε το θέλουν, είτε όχι.

Μια στοχαστική, ποιητική και φωτογραφική συναντήση με τον συγγραφέα Δημήτρη Δημητριάδη και τα κείμενά του. "Η χώρα τώρα, είτε πρόκειται για έναν ηρακλείτειο διάκοσμο είτε για μια ευριπίδεια άνοδο ποταμών, είτε για έναν πλατωνικά ασύλληπτο τόπο είτε για συμβάν της ντερρινταϊκής ενεργής διαφοράς, είτε για ένα νιτσεϊκό μονοπάτι στο δάσος είτε ένα χαϊντεγκεριανό ξέφωτο στο ίδιο δάσος, είτε για ένα σώμα χωρίς όργανα είτε για ένα σώμα με όργανα σε αποσύνθεση, είτε για ένα μεταφυσικό τόπο, την ιερότητα μιας κρύπτης είτε είναι η εκτεθειμένη φύση του ανθρώπου, είτε είναι η μη α...

Μέρες χωρίς κορόνες 1. Το χορτάρι γνέφει, λέει ότι γνέφει σε μένα και, αμέσως, να προσέξω πολύ πώς μου γνέφει. Το δεντρολίβανο μιλά στο χορτάρι, του λέει τι θέλει αυτός εδώ, και το χορτάρι του απαντά με τον ίδιο σχεδόν τρόπο, να προσέξει πώς μιλά. Στοχαστικές καρδιές στην καρδιά έρημων τόπων. Μπορώ να είμαι εδώ δίχως να είμαι; Στρατόπεδο Κόδρα, 20 Μαρτίου 2020.

Το "Μπαγκλαντές" δεν υπάρχει πια· ούτε "Το νησί της Αφροδίτης" ή "Τα Ίμια". Αυτά, και μερικά ακόμη στέκια στο Καλοχώρι, στο δέλτα του Αξιού, όπου ανάμεσα σε βαλτόνερα, υγρότοπους με εκατοντάδες ερωδιούς, φλαμέγκος και πελεκάνους ξεφύτρωναν αυτές οι φιλόξενες παραγκοταβέρνες - σύμβολα μιας εποχής που έφυγε ανεπιστρεπτί. Μικρά "παλατάκια" - που έδιναν άσυλο σε ψαράδες και κτηνοτρόφους της περιοχής αλλά και ησυχαστήρια μερικών φοιτητών, καθηγητών και ανθρώπων της πόλης. Μετά το 2007 η περιοχή άρχισε να ερημώνει. Τα στέκια έκλεισαν με απόφαση της πολιτείας και ο τόπος εγκατα...

Σαν ξεγλιστράς στα σκαλοπάτια που προς τη νύχτα κατεβαίνουν βημάτιζε στα δάχτυλα, νυχοπατώντας προσεχτικά σαν την κηλίδα απ'το μελάνι στο χαρτί *** Στην κατεβασιά του ποταμού το δάσος καταρρέει Η βάρκα του φίλου στενάζει αραγμένη στη σάπια προκυμαία. Η φλογέρα του καρτερά στο παγκάκι της βάρκας.

BRAIN FREEZE Στο παραμυθοπωλείο Λέει: Δε θέλω να είμαστε φίλες Καίω τη γλώσσα μου Ρουφώντας αμήχανα Το τσάι του Harry Potter Θέλω να τη φιλήσει Να περάσει Γίνομαι Σκληρή Κατεψυγμένη φράουλα

ΟΔΟΣ ΟΛΥΜΠΙΟΥ Πήγα στο δρόμο Τίποτα δεν θυμάμαι Ούτε τη διεύθυνση Ολυμπίου και κάτι Μ' απόσωσε μια σκηνή στη γωνία. Μια γωνία στριφτάρι που μ' έφτυσε στα μάτια Ένα μέτρο όλο κι όλο το πεζοδρόμιο στρωμμένο με άσπρες πλάκες Η κλειστή γωνία σε ρούφηξε στο λεπτό Δυο κουβέντες είπαμε μόνο κει πάνω Κατέβηκα στο δρόμο βιαστικά μ' έσφιξε τραβούσε άγρια μπατάρισα Σε πήρε η γωνία γλίτωσες. Χρόνια τώρα το ναυάγιο.

ΑΠΡΟΣΜΕΝΑ Απρόσμενα Όταν έφτασε στη θάλασσα το χιόνι Ξύπνησε η πρώτη αμυγδαλιά Και στολίστηκε Το πάλλευκο δέος της. Έτσι γεννιούνται οι έρωτες! Σε τέτοιες απρόσμενες συναντήσεις.

Παραλλάσοντάς τον, δανείζομαι τον τίτλο από το κείμενο του Ph. Lacoue-Labarthe "Ο Χέλντερλιν και οι Έλληνες", ένα κείμενο που, με την συγγενική του θεματογραφία, διατρέχει υπόγεια το δικό μου, όπως το διατρέχει και το κείμενο του Dominique Grandmont "Η Ελλάδα του Καβάφη", το οποίο υπήρξε καθοριστικής σημασίας για την οργάνωση και διατύπωση των παρακάτω σκέψεών μου. Από το κείμενο του Lacoue-Labarthe κρατώ επίσης την προμετωπίδα του Heiner Muller στην οποία θα επανέλθω αργότερα. Ο κληρονόμος αναλογίζεται την κληρονομιά του από την στιγμή που απειλείται με την απώλειά της. Ο...

Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη, στο Άσυλο του Παιδιού, στη συμβολή Εγνατίας και Εθνικής Αμύνης, απέναντι απ' το "Σιντριβάνι", στα τέλη της δεκαετίας του ’50. Η μάνα μου ήρθε εκεί απ’ το χωριό, ολόκληρο ταξίδι τότε, παρόλο που στα χωριά του κάμπου μας οι γυναίκες γεννούσαν ακόμα στο σπίτι. Ο πατέρας μου περίμενε το ευτυχές γεγονός σ’ ένα παγκάκι απέναντι και κάποια στιγμή έφτασαν εκεί και ο παππούς Βαγγέλης κι η γιαγιά Δήμητρα για συμπαράσταση. Ο παππούς Αναστάσης δεν φάνηκε ούτε κι η γιαγιά Μαρία, βέβαια, η μητριά του πατέρα μου. Επειδή η ώρα είχε φτάσει, αλλά η γέννα καθυστερο...

Οι άγνωστοι αφανείς ήρωες των χωριών του κάμπου και της ορεινή περιοχής που προσπαθούν να επιβιώσουν αντέχοντας την πείνα, την εξαθλίωση, τον εξευτελισμό και τη βία της τρίτης βουλγαρικής κατοχής στη Θράκη (1941-43), επί σκηνής. Πτυχές της εμπειρίας του μέσου ανθρώπου, άγνωστες καθημερινές στιγμές μέσα απ’ τα μάτια των απλών ανθρώπων της αγροτικής κυρίως περιοχής της Ξάνθης, μαρτυρίες γεγονότων όπως τα βίωσαν και όπως πέρασαν από γενιά σε γενιά, μαρτυρίες που δεν έχουν λεχθεί, αποσιωπήθηκαν ή χάθηκαν στη ροή του χρόνου. Λέω πως η σκέψη μπορεί να μεταβάλλει τις εικ...

ΑΝΑΚΛΗΣΗ - ΜΙΑ ΜΕΣΟΛΑΒΗΣΗ ΟΝΕΙΡΟΥ Καταπιεσμένα υποκείμενα σε στάση ύπνου. Εδώ βλέπουμε τη συγκίνηση. Οι στήμονες, ο ύπερος τα κουρέλια απ’ το βάθεμα των δακτύλων μας σκοτεινές διαφάνειες από αλλοτινούς καιρούς που χάθηκαν και δείχνουν δυο τελευταία σου φιλιά. Ξύπνησα ευτυχισμένη από τούτο τ’ όνειρο αγάπη μου.

Τι είδους Αγάπη είναι αυτή που αποκτηνώνει, που αφήνει πίσω της ορφάνια κι ουρλιαχτό; Στο "Λουγκάτ", μυθοπλασία και πραγματικά ιστορικά στοιχεία συνδυάζονται για να εξιστορίσουν τη μετά θάνατον πορεία του Θανάση Βάγια, μυστικοσύμβουλου του Αλή Πασά, που, σύμφωνα με το ομότιτλο ποίημα του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, βρυκολάκιασε υπό το βάρος των κριμάτων του. Στο "Λουγκάτ" παρακολουθούμε τον Θανάση Βάγια να περιφέρεται σε μια σύγχρονη πόλη, αναζητώντας τη λύτρωση. Το "Λουγκάτ" είναι ένα σύγχρονο παραμύθι για τον έρωτα, την αφοσίωση, τη βία, την τιμωρία, τα όρια, τους δαίμονε...

[ 1 ] (μιλάει αυτός) σε ένα ξύλινο παγκάκι Ένας σωρός από ρούχα, που κρύβει ένα σώμα Ξεπροβάλλει ένα αλλόκοτο κεφάλι γυναίκας μαλλιά που κάποτε ήταν βαμμένα κόκκινα Απ’ το σκισμένο φόρεμα της, προβάλλει μια νερουλιασμένη αχάιδευτη σάρκα Βάφει τα χείλη της με μανιασμένες επαναλαμβανόμενες κινήσεις Το χρώμα κυλάει, μαζί με ένα ακατάληπτο βουητό λέξεων μικρά γέλια σαν σπασμένα γυαλιά Κροταλίζουν στον αέρα... [ 2 ] (αυτή, πλησιάζει σε μια μισοσκισμένη αφίσα ενός σταρ) Ήρθες; το ήξερα ότι θα έρθεις! Έλα αγκάλιασέ με αγάπη μου, άγγελέ μου, δολοφόνε μου...

Με την ποιητική συλλογή του Βρετανού ποιητή Άλαν Μάρσαλ, οι εκδόσεις Σαιξπηρικόν εγκαινιάζουν την σειρά βιβλίων ποίησης τυπωμένα αποκλειστικά στην γλώσσα πρωτοτύπου. Αυτό θα πραγματοποιηθεί "πειραματικά" για ορισμένο αριθμό βιβλίων γραμμένα στις λεγόμενες "μεγάλες γλώσσες", όπως Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Γερμανικά. Στόχος αυτής της σειράς είναι να γεφυρώσει και να προωθήσει βιβλία καλής αισθητικής και τυπογραφίας προς βιβλιοπωλεία και αναγνώστες των συγκεκριμένων χωρών στην Ευρώπη, αλλά και σε ξενόγλωσσους - Έλληνες αναγνώστες που θέλουν να διαβάσουν το κείμενο στην πρ...

Ένα λεύκωμα με 30 τετραχρωμίες - ποπ έργα της εικαστικού Αριάδνης Βιτάσταλη Συνοδευόμενα από 30 ποιήματα των Γιώργου Αλισάνογλου, Αγγελικής Κουρμουλάκη. Love is loss or Love is a loss? Το σημαντικότερο είναι η αφετηρία, η αρχική λέξη, είτε ατάκα ή φράση, από την οποία ξεκινάνε όλα και στην οποία όλα καταλήγουν. Συνήθως είναι κάποια φράση ή ατάκα ή λέξη από ταινία ή από τηλεοπτική σειρά είτε από ποίημα ή φιλολογικό έργο. Ελεύθερος συνειρμός! Η τραγουδίστρια, είναι η Ιζαμπέλα Ροσελίνι του "Blue Velvet" χαμένη σε ένα μοναχικό και σκοτεινό Twin Peaks. Ο Κλιντ σα...

Το θεατρικό ποίημα "Del amor", με τον υπότιτλο "Teatro de animales", γράφτηκε το 1919 από τον Ισπανό ποιητή και θεατρικό συγγραφέα Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, όταν ήταν 20 ετών. Πρόκειται για ένα αλληγορικό κείμενο που εκδόθηκε για πρώτη φορά στην Ισπανία μόλις το 1997, στην εμβληματική μαύρη σειρά κλασικής λογοτεχνίας των εκδόσεων Catedra, σε μια συλλογή των νεανικών θεατρικών έργων του Γραναδίνου υπό τον τίτλο: Teatro inedito de juventud, σε επιμέλεια του καθηγητή του Πανεπιστημίου της Γρανάδας, Andres Soria Olmedo. Ως εκφραστής του ρεύματος του συμβολισμού, ο Λόρκα αντλεί τ...

Τοποθετημένη στη σύγχρονη Ευρώπη, η ιστορία του "Azorno" εκτυλίσσεται μεταξύ πέντε γυναικών και δυο ανδρών. Ένας από τους άνδρες είναι συγγραφέας, ο άλλος είναι ο πρωταγωνιστής του μυθιστορήματος. Όλες οι γυναίκες είναι έγκυες από τον πρωταγωνιστή. Και τίθενται τα ερωτήματα: ποιος είναι ο αφηγητής; Έχει σκοτωθεί κανένας; Μήπως κάποιος έχει παραφρονήσει; Και τελικά τίνος βιβλίο είναι αυτό; Η ιστορία τελειώνει με έναν αγώνα μεταξύ δύο χαρακτήρων που ενδέχεται να είναι ένας. Θυμίζοντας τα έργα του Georges Perec και του Allain Robbe-Grillet, το "Azorno" φωτίζει το θέμα που ε...

"Το φθίνον φως" (1931), του Pierre Drieu la Rochelle, είναι ένα σύντομο, πυκνό μυθιστόρημα που αφηγείται την πορεία τού τριαντάχρονου, αστού και αλκοολικού, Αλαίν Λερουά, από την θεραπεία αποτοξίνωσης προς την αυτοχειρία. Ωραίος ακόμα, ένας άλλοτε κοσμικός με πολλές κατακτήσεις και επιτυχίες, είναι σήμερα ένας άνθρωπος εσωτερικά εξαντλημένος, ανίκανος να ζήσει με όσα τού έδινε η έως τώρα ζωή του, αποφασισμένος, από την πρώτη σχεδόν σελίδα τού βιβλίου, να μη δώσει παράταση στο απόλυτο μηδέν μέσα στο οποίο σέρνεται χωρίς καμία πιθανότητα εξόδου ή έστω διεξόδου. "Το φθίνον...