Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τα πρόσωπα του θεατρικού Πιραντέλο πρέπει να οµολογήσουµε ότι διψούν για γνώση, και µάλιστα όχι µόνο για τη γνώση της ζωής ή των συνηθειών ή των πράξεων του άλλου, αλλά και των κρυφών προθέσεων, των κινήτρων µιας πράξης του, των µύχιων στοχασµών του. Η τάση του ανθρώπου να γνωρίσει τον άλλο µπορεί να έχει ποικίλες αιτίες. Μερικές φορές, πρόκειται για την απλή περιέργεια του µέσου ανθρώπου που διψά να ακούσει για περιπέτειες που ο ίδιος δεν έχει ζήσει και για σκάνδαλα που τον "εισάγουν" σε σκοτεινές πλευρές της ζωής των άλλων. [...] Άλλοτε πάλι πρόκειται για µια αβασάνιστη ε...

Ο Ματία Πασκάλ περνά μια ζωή που μοιάζει με ατέλειωτη αγγαρεία σε μια επαρχιακή πόλη. Τότε σαν από θεϊκή πρόνοια κηρύσσεται νεκρός. Συνειδητοποιεί λοιπόν πως μπορεί να κάνει ένα νέο ξεκίνημα, να τα καταφέρει καλύτερα αυτή τη φορά... Μια διερεύνηση της ταυτότητας και των μυστηρίων της από τον νομπελίστα Λουίτζι Πιραντέλο έναν από τους πιο δηκτικούς και διεισδυτικούς σύγχρονους κλασικούς.

Το "Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε", που παίχτηκε για πρώτη φορά το 1917, είναι ένα από τα πιο δημοφιλή και πιο αντιπροσωπευτικά θεατρικά έργα του Λουίτζι Πιραντέλλο. Η δράση του τοποθετείται σε ένα επαρχιακό κλειστοφοβικό περιβάλλον, με τους ήρωές του να προσπαθούν να αποδείξουν -ο καθένας για τον εαυτό του- την αλήθεια των αντιφατικών ιστοριών τους, προκειμένου να ικανοποιήσουν τη νοσηρή περιέργεια και τη χωρίς όρια αδιακρισία της κοινής γνώμης για οτιδήποτε ξεφεύγει από τα καθιερωμένα. Το έργο είναι μια περίπλοκη, ιδιοφυής σάτιρα, ποιητική και συνάμα σκληρή, σαρωτική...

Ένας γάμος από ανάγκη. Και μια πρώτη νύχτα ξεχωριστή. Ένα εκπληκτικής δεξιοτεχνίας και δύναμης διήγημα. Ο Λουίτζι Πιραντέλλο μέσα σε ελάχιστες σελίδες στήνει τα πρόσωπά του και όσα τα περιβάλλουν με υποδειγματική ακρίβεια και λιτότητα, που δεν φαίνονται άσχετες με την θεατρική ενασχόλησή του. Στις σελίδες της "Πρώτης νύχτας" τίποτε δεν λείπει αλλά και τίποτε δεν περισσεύει. Και η συγκίνηση δεν εκβιάζεται από τον συγγραφέα αλλά προκύπτει από την συγγραφή. Από την τραγική αδυναμία των πρωταγωνιστών να συναντηθούν, η ακριβέστερα να συνευρεθούν, με τα προσφιλή τους πρόσωπα....

Ο Λουίτζι Πιραντέλλο και ο Βιτάντζελο Μοσκάρντα, το δημιούργημά του, πορεύονται μαζί για δεκαπέντε χρόνια αναζητώντας απαντήσεις σε ερωτήματα που θέτει η ίδια η ζωή μέσα απ' τις πιο συνηθισμένες ανθρώπινες ενέργειες και σχέσεις. Για τον Βιτάντζελο Μοσκάρντα, όλα ξεκίνησαν από ένα κοίταγμα στον καθρέφτη: η ανακάλυψη μιας καινούργιας και άγνωστης εικόνας του εαυτού του, ενός νέου "εγώ", που ποτέ δεν θα μπορέσει να δει έτσι όπως το βλέπουν οι άλλοι, όλοι εκείνοι που τον κοιτάζουν με τα δικά τους μάτια και του προσδίδουν, καθένας με τον τρόπο του, τη δική τους πραγματικότητα...

Δέκα σχεδόν χρόνια μετά το "Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα", γράφει ο Πιραντέλλο το "Απόψε αυτοσχεδιάζουμε" (1929), που κινιέται στο ίδιο επίπεδο με το περιφημότερο απ' τα έργα του σικελού δραματουργού: τις σχέσεις Τέχνης και Ζωής. Στα "Έξι πρόσωπα", οι ήρωες, αφημένοι μισοδρομίς απ' το συγγραφέα, γύρευαν να ζήσουν, να ολοκληρώσουν τη ζωή τους πάνω στη σκηνή. Υποδήλωνε έτσι ο Πιραντέλλο τη δύναμη του καλλιτεχνικού δημιουργήματος, που, μόλις πάρει ανάστημα, ξεφεύγει απ' τον έλεγχο του πλάστη του κι αποχτά δική του, αυτόνομη ζωή. Κάτι ανάλογο, μα απ' την αντίστροφη όψη το...

Στο συγκεκριμένο έργο η λογική αλυσίδα των συλλογισμών διακόπτεται κάθε τόσο, αφού οι ήρωες βγάζουν το ένδυμα του όλου και ντύνονται αυτό του ηθοποιού που υποδύεται τον ρόλο. Έτσι, η φαινομενικά δραματική εξέλιξη του έργου διακόπτεται και το κοινό ταξιδεύει τη μια στη δραματουργία και την άλλη στην πραγματικότητα. Όμως ποια πραγματικότητα, όταν και αυτή είναι προκατασκευασμένη και προορισμένη να διακόψει τη δράση, για να τη συνεχίσει φυσικότατα λίγο αργότερα; Οι θεατές δεν ταυτίζονται με τους ήρωες του έργου, διότι διαμεσολαβούν ο σκηνοθέτης και οι ηθοποιοί ως θεατρικές Οντ...

O Λουίτζι Πιραντέλλο είναι ο σημαντικότερος Ιταλός θεατρικός συγγραφέας με σπουδαίες όμως καταθέσεις στο μικρό αφήγημα και το διήγημα, όπως φαίνεται στο βιβλίο "Η πρώτη νύχτα και άλλα διηγήματα". Με την οικονομική καταστροφή του πατέρα του (το 1903) να τον αναγκάζει σε πάσης φύσεως απασχόληση και με το νου του συνεχώς να περιέρχεται την παραδοξότητα του ανθρώπινου, την απελπιστική απεραντοσύνη του ειρωνικού και την εξίσου απελπιστική στενότητα των "επικοινωνιακών τύπων", ο Πιραντέλλο καταστρατήγησε πάσαν ομαλότητα θεάτρου και καθόρισε την ιστορία του δράματος αλλά και του π...

Τώρα που οι τολμηρές καινοτομίες του Λουΐτζι Πιραντέλλο δε σκανδαλίζουν πια το κοινό και η θέση του μέσα στη θεατρική ιστορία του αιώνα μας έχει στερεωθεί, μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα πού βρίσκεται, εκτός από την πρωτοτυπία, η βαθύτερη αξία αυτού του έργου. Η κυριότερη αρετή του είναι, χωρίς αμφιβολία, ο τρόπος, ο γνήσια θεατρικός τρόπος, με τον οποίο κατόρθωσε να ερμηνεύσει από τη σκηνή ένα οξύ για τη σκέψη και για το αίσθημα του σύγχρονου ανθρώπου πρόβλημα: τη ριζική αβεβαιότητα, την έλλειψη ενότητας, τη ρευστότητα και τις αντιφάσεις του πράγματος που θεωρούσαμε ως τ...

Η Αντριάνα Μπράτζι, μια τριανταπεντάχρονη χήρα, ζει απομονωμένη επί δεκατρία ολόκληρα χρόνια στο σπίτι του νεκρού συζύγου της, στην καρδιά μιας κωμόπολης της Σικελίας. Η ξαφνική, σοβαρή αρρώστια της οδηγεί την Αντριάνα και τον κουνιάδο της, Τσέζαρε, στο Παλέρμο κι από κει σ’ ένα ταξίδι έρωτα χωρίς επιστροφή. Αντλώντας στοιχεία από τον τόπο καταγωγής του, ο Λουίτζι Πιραντέλλο συνθέτει στο "Ταξίδι" -"μια από τις κορυφές του σύντομου πιραντελλικού αφηγήματος"- την αυστηρότερη και πιο επικριτική εικόνα της θέσης της νησιώτισσας γυναίκας που συναντούμε σε ολόκληρο το έργο το...

Ο Πιραντέλλο σήμερα είναι ένας κλασσικός του νεώτερου κόσμου, με παγκόσμια ακτινοβολία και αξία διαχρονική. Με πλούσιο και πολυσύνθετο έργο, δεν είναι και ούτε ήθελε να θεωρείται μόνον θεατρικός συγγραφέας. Τον ενοχολούσε το γεγονός -και δεν έκρυβε γι' αυτό την πικρία του- ότι δεν είχαν βρεθεί εκδότες και μεταφραστές πρόθυμοι να αναδείξουν, στον βαθμό που άξιζε και θα το ήθελε εκείνος, την αφηγηματική του τέχνη. Η τεράστια, εξ άλλου, επιτυχία που σημείωνε το πιραντελλικό θέατρο σ' ολόκληρο τον κόσμο είχε ως συνέπεια κοινό και κριτική να αδικήσουν τον διηγηματογράφο Luigi Pi...

"Οι Γίγαντες του Βουνού", μαζί με τα έργα "Η καινή παροικία" και "Λάζαρος" αποτελούν την αποκαλούμενη "Τριλογία των μύθων". Το έργο "Η καινή παροικία" άπτεται του κοινωνικού μύθου, ο "Λάζαρος" του θρησκευτικού και "Οι Γίγαντες του βουνού" του μύθου της τέχνης. Η φαντασία στα χέρια του Πιραντέλλο, δεν αντιτάσσεται στη δομή αλλά προσδίδει στο έργο χαρακτήρα υποβλητικό. Ο σαρκασμός, για άλλη μια φορά, δεν βλάπτει την ποιητική του έργου και συναντάται, μολονότι υποδόρια κινούμενος στις πιο μελαγχολικές του τονικότητες.

Ο παρών τόμος δεν απευθύνεται στο ευρύτερο αναγνωστικό κοινό, που επιλέγει ένα βιβλίο για να το απολαύσει στις ώρες της ραστώνης του. Είναι ένα πρακτικό βοήθημα για σπουδαστές και δασκάλους που ασχολούνται με τη σπουδή της υποκριτικής τέχνης, στο οποίο εντοπίζονται οι κορυφώσεις των ρόλων/χαρακτήρων σε κάθε θεατρικό έργο. Τα κείμενα είναι αποτμήσεις από το σύνολο στο οποίο ανήκουν και αποτελούν το έναυσμα για τη μελέτη του κάθε ρόλου. Και, αφού τα περισσότερα κείμενα είναι τυπωμένα σε βιβλία, το επόμενο βήμα κάθε ενδιαφερόμενου πρέπει να είναι η προσεκτική ανάγνωση όλου...

Tο 1984 οι αδελφοί Tαβιάνι γύρισαν την ωραιότερη ίσως κινηματογραφική ταινία τους, το σενάριο της οποίας βασίστηκε σε έξι διηγήματα του Λουίτζι Πιραντέλο. Aπό την πλούσια διηγηματική παραγωγή του νομπελίστα Ιταλού συγγραφέα, η οποία, καθώς έλεγε ο ίδιος, "αποτελείται από πολλούς μικρούς καθρέφτες", οι Tαβιάνι επέλεξαν μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές. Mε φόντο τη Σικελία των αρχών του αιώνα, εκεί όπου ο θρύλος σμίγει με την Ιστορία και η ποίηση με το δράμα της καθημερινής ζωής, ο Πιραντέλο εξερευνά το χάος της ανθρώπινης ύπαρξης, τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής, με...

Δεκαπέντε διηγήματα με διαχρονικό, φιλοσοφικό, αλλά και γεμάτο χιούμορ περιεχόμενο, μας συγκινούν, μας ταράζουν, μας διασκεδάζουν, μας προβληματίζουν: πρωταγωνιστές ο έρωτας, η φιλία, η ανθρωπιά, η δικαιοσύνη, η επιστήμη, η φιλοσοφία, το φεγγάρι, η εξοχή. Ποικίλοι ανθρώπινοι χαρακτήρες, όπως ο μπαρμπα-Ντίμα, ο Δον Λολλό, ο Γκουαρνόττα, ο Μπόμπολο, η Κιάρα Τζορτζι, ο Περατσέττι, ο Τζακομίνο κ.ά., διαφορετικοί μεταξύ τους αλλά και τόσο ίδιοι με όλους εμάς, παγιδευμένοι στις μικρές προσωπικές τους ιστορίες, κινούνται σ' έναν πυκνό ιστό από μοναδικές εικόνες και περιγραφές π...