Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Δεν ήταν δειλός γιατί είχε συναίσθηση της δειλίας του. [...] Τέλος βγήκε παράνομος στα εύθυμα χρόνια της Ειρήνης. [...] Ο Κάλβος και ο Σολωμός έζησαν είκοσι χρόνια στην ίδια πόλη χωρίς ποτέ να συναντηθούν. [...] (Γηράσκω αεί αναθεωρών) [...] Άνθρωποι χωρίς λεβεντιά [...] Ζήσαμε, εννοούν, γλεντήσαμε. [...] Τι ωραία βιβλία που γράφουμε, τι ωραία τραγούδια που ψάλλουμε, τι ωραία μνημόσυνα που κλαίμε. [...] Γιατί υποχρεωτικά να μιλήσω; [...]

Τώρα πια που δε γράφω και η απόσταση του χρόνου με βοηθάει, βλέπω καθαρότερα πόσες φορές, πραγματικά, έπνιξα στο λαρύγγι μου τα ίδια μου τα τραγούδια. Στα λιγοστά ποιήματα που, μέσα σε είκοσι πέντε και παραπάνω χρόνια, έγραψα, αν εξαιρέσω το πρώτο κι ένα μέρος από το δεύτερο βιβλίο μου, σε πόσα από τα υπόλοιπα δεν έσβησα την τελευταία στιγμή λέξεις, δεν αλλοίωσα έννοιες, δεν αφαίρεσα ολόκληρους στίχους, γιατί υπήρχαν εκεί ίσως μερικά πράγματα που δεν έπρεπε ακόμα να ειπωθούν. [...] (Σε όλη μας τη ζωή βουλιάξαμε πολλά καράβια μέσα μας, ίσως για να μη ναυαγήσουμε μια ώρα αρ...

Τα κείμενα που περιλαμβάνονται σ' αυτό τον τόμο δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας για πρώτη φορά. Αυτό σημαίνει πως όταν γράφτηκαν, δεν γράφτηκαν για να μείνουν στο συρτάρι, σαν σημειώσεις στο περιθώριο ή σαν ασκήσεις γραφής, αλλά για να δημοσιευτούν, να λειτουργήσουν, να μπουν κι αυτά με τη σειρά τους στο κριτικό στόχαστρο του αναγνώστη. Ούτως ή άλλως λοιπόν υπάρχουν, και το θέμα είναι αν ο συγγραφέας τους τα θεωρεί "αμαρτήματα" που πολύ θα ήθελε να λησμονηθούν ή πιστεύει ότι εξακολουθούν, έστω και ως ένα σημείο, να τον αντιπροσωπεύουν. Η συγκέντρωσή τους σήμερα σ' ένα...

Συγκεντρωτική έκδοση των ποιητικών συλλογών: "Εποχές", 1945, "Εποχές 2", 1948, "Εποχές 3", 1951, "Η συνέχεια", 1954, "Παρενθέσεις" και "Η συνέχεια 2", 1956, "Η συνέχεια 3", 1962, "Ο στόχος", 1971 (ανέκδοτη ποιητική ενότητα, που ένα μέρος της περιλήφθηκε στα "Δεκαοχτώ κείμενα").

Στα γήπεδα η πόλη αναστενάζει... και ονειρεύεται... Και εμπνέει τους συγγραφείς της που μέσα από κείμενα βιωματικής μνήμης, στο "φωτισμό" και στις "σκιές" κάθε εποχής και με τη δική του όραση και ευαισθησία ο καθένας, "αιχμαλωτίζουν": τη γοητεία του κυριακάτικου απογεύματος στις κερκίδες· τις έντονες συγκινήσεις και τη "μυθολογία" του κόσμου της μπάλας· την ατμόσφαιρα και την αίσθηση της Θεσσαλονίκης που περιστρέφεται γύρω από τις ομάδες της, τους παίκτες της, τους φιλάθλους της. Αναβλύζει έτσι μια πόλη που πάλλεται και εκφράζεται στα κυριακάτικα καφενεία (Τηλ. Αλαβέρας), σ...

Με χιλιάδες σελίδες καθημερινών χρονογραφημάτων στο ενεργητικό του, ο Γιάννης Κονδυλάκης στάθηκε -ίσως, ή κυρίως γι' αυτόν το λόγο- από τους πιο "ολιγιγράφους" της γενιάς του, αφήνοντας δύο μόνο τόμους διηγημάτων και μία εκτεταμένη νουβέλα, τον πολύκροτο "Πατούχα" - αν δεν θεωρήσουμε τους "Αθλίους των Αθηνών" μέσα στις αυστηρές προδιαγραφές του προσωπικού του ύφους. Τα διηγήματα των δύο αυτών τόμων, και εντελώς ιδιαίτερα το "Όταν ήμουν δάσκαλος" και η "Πρώτη αγάπη", αποτυπώνουν από τη μια μεριά ανάγλυφες τις αρετές του Κονδυλάκη (λιτότητα, αίσθηση του περιττού, θεματική ευ...

Σε μιαν εποχή που, όπως γράφει ο Κωστής Παλαμάς: "Η λαογραφία έπαιρνε στο χέρι της, κρατούσε στη σκεπή της την ποίησή μας και το δημοτικό μας τραγούδι, η δημοτική παράδοση, η δημοτική γλώσσα, ο δημοτικός βίος μας άνοιγε θύρες, φανέρωνε απόψεις...", ο βουνίσιος και αγνός τραγουδιστής του χωριού και της στάνης, ο ηπειρώτης Κώστας Κρυστάλλης, στάθηκε ο χαρακτηριστικότερος και ασφαλώς ο πιο αδιάλλακτος εκπρόσωπος της "σχολής" που αντιτάχθηκε στον δακρύβρεκτο ρομαντισμό και τις ανεδαφικές θρηνωδίες των Σούτσων και των επιγόνων. Και όχι μόνον ως ποιητής, παρόλο που το ποιητικό...

Αν κανόνας είναι ο χρόνος να λειτουργεί αρνητικά για τους περισσότερους συγγραφείς και το έργο τους, η λαμπρή εξαίρεση του Μιχαήλ Μητσάκη έρχεται να διαψεύσει - ή να επιβεβαιώσει - τον κανόνα. Απαράμιλλος στυλίστας, οξύς παρατηρητής της ζωής, γλωσσικά και κοινωνικά απροσάρμοστος, με προδρομικά στίγματα μιας νέας γραφής, προσφέρεται σήμερα σε μια καινούργια ανάγνωση, σχεδόν αποκαλυπτική από ορισμένες πλευρές. Ασφαλώς η εκρηκτική παρουσία του Μιχαήλ Μητσάκη δεν άφησε αδιάφορους τους συγκαιρινούς του και γνώρισε θερμά εγκώμια ( " Κάλβο του πεζού λόγου" τον αποκάλεσε ο Παλαμάς...

Ο Γιώργος Μοσχίδης διαβάζει ποίηση των 12 κορυφαίων ποιητών της Θεσσαλονίκης, όπως τιμητικά επιλέγει και καταγράφει ο Ντίνος Χριστιανόπουλος. Ο Γιώργος Μοσχίδης και ο Ντίνος Χριστιανόπουλος γνωρίστηκαν έφηβοι το 1950 στην Θεσσαλονίκη. Τρία χρόνια αργότερα, παρουσίασαν στο αμφιθέατρο της Σχολής Βαλαγιάννη μια βραδιά αφιερωμένη στους κορυφαίους ποιητές της Θεσσαλονίκης. Η σημερινή προσπάθεια είναι συμπληρωμένη με μεταγενέστερο υλικό, μουσικές νότες, μελωδίες και εμπειρία μισού και πλέον αιώνα. Οι ποιητές παραμένουν οι ίδιοι, χωρισμένοι, από το 1957, σε τέσσερις τριάδες: τ...