Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Γυρνούσε ο φιόγκος στης Μαρίας τα μαλλιά, γυρνούσε η κόκκινη κορδέλα, σαν ελικόπτερο ήταν, σαν καραβιού προπέλα. «Τι όμορφη που είναι η πόλη μας από ψηλά!» Δε χόρταινε το πέταγμα η Μαρία. «Κράτα γερά τιμόνι», νιαούριζε χαρούμενη η γάτα Περσεφόνη.

Με κέφι και τραγούδι δε χόρταινε να βλέπει ο Λάκης Φασολάκης τον κόσμο από ψηλά. Όση ώρα πετούσαν, δεν έπαψε το χρυσό φασόλι να μιλά. Και να του λέει για παιδιά, παππούδες και γιαγιάδες που αγαπάνε τα φασόλια, αλλά συχνά κοιμούνται νηστικοί...

Για δύο πράγματα τρελαινόταν ο χοντρούλης γάτος Αρσέν, για τα καπέλα και τα κόμικς. Μπορούσε να υπομείνει όλες τις κακουχίες του κόσμου, όμως του ήταν αδιανόητη ακόμη και μία μέρα από τη γατίσια ζωή του χωρίς κόμικς και καπέλα. Ξεχείλιζε από κέφι και χαρά ο Αρσέν κι ασταμάτητα έπαιζε με τα παιδιά, τους άλλους γάτους ακόμη και μ' ένα απλό χαρτάκι. Είχε το πιο καλαίσθητο σπίτι της φτωχογειτονιάς του, διώροφο, φτιαγμένο από παλιά χαρτοκιβώτια, σμηλεμένο με πολλή φαντασία και τρελό μεράκι. Ώσπου μία μέρα, εκεί που καθόταν και διάβαζε για εικοστή φορά ένα από τα αγαπημένα...

Ο Κωστάκης δε θέλει να πάει στο σχολείο, δε θέλει να σκέφτεται το θρανίο, γιατί βγάζει σπυράκια. Όμως ο σκύλος του ο Αζόρ τρελαίνεται για τα Μαθηματικά, τη Γεωγραφία και την Ιστορία. Πώς θα πείσει ο Αζόρ τον Κωστάκη να πάει στο σχολείο και να μη μείνει αγράμματος; Διασκεδαστική ιστορία, όμορφα εικονογραφημένη, που μαθαίνει στο παιδί να αγαπά το σχολείο και τη γνώση.

Τολμηρός, με ατελείωτη όρεξη να γνωρίσει τον κόσμο αψηφώντας τους κινδύνους που ελλοχεύουν, πόσο μάλλον για ένα γάτο, ο Τζον Αφεντούλης ταξίδεψε παντού. Έφτασε μέχρι την Αμερική, λαθρεπιβάτης στα αμπάρια ενός πλοίου. Έγινε μεγιστάνας, έκανε περιουσία τεράστια και την έχασε μέσα σε μία νύχτα. Και λαθρεπιβάτης ξανά, με ένα μπογαλάκι με όλα του τα υπάρχοντα, γύρισε πίσω στην πατρίδα του, που τόσο είχε νοσταλγήσει. Όλα όμως στην παλιά του γειτονιά είχαν αλλάξει. Φτωχός και ξεπαγιασμένος βλέπει στην αυλή κάποιου χαλάσματος ένα ξύλινο σκυλόσπιτο. Μπήκε μέσα με δισταγμό. Ήταν ά...

Σε μια ξένη πόλη ούτε δική μου ούτε δική σου, εκεί σε πρωτοείδα Μπορεί και να μ' ήξερες από παλιά κι απλά με ξαναβρήκες Κι έβρεχε, χωρίς ομπρέλα Το θυμάσαι; την άλλη κιόλας μέρα φτιάξαμε ένα τρένο κίτρινο κόκκινο μπλε το βάψαμε και ταξιδεύαμε τη γη... νύχτες ταξιδεύαμε στον ουρανό... αστέρι και σταθμός Θυμάσαι; βρήκες το πιο μακρινό αστέρι κι είπες να το γυαλίσουμε να του φυτέψουμε μια λεύκα να μείνουμε για πάντα εκεί Θυμάσαι; όταν σου έδινα πορτοκάλι πήναινε να πει μόνο μαζί σου ταξιδεύω Με πέντε πορτοκάλια κάναμε πορτοκαλάδα την πίναμε μισή μισ...

Ειδικοί ερευνητές αρχαιολόγοι, βυζαντινολόγοι, επιμελητές μουσειακών συλλογών, συλλέκτες, ιστορικοί της λογοτεχνίας, ανθρωπολόγοι και ιστορικοί παρουσιάζουν στο βιβλίο αυτό μερικές από τις κοινωνικές και πολιτισμικές όψεις των παιχνιδιών στην Ελλάδα, φωτίζοντας παράλληλα ορισμένες ιστορικές τους διαδρομές. Οι σταθμοί που αναδεικνύονται στην περιήγηση των παιχνιδιών στο χρόνο, ως αποτέλεσμα των ειδικών ενδιαφερόντων των συγγραφέων, είναι η αρχαιότητα, οι πρώιμοι και μέσοι βυζαντινοί χρόνοι και η νεότερη εποχή από τα τέλη του 18ου αιώνα μέχρι σήμερα, με έμφαση στους δύο τ...

Ήταν ένα αβγό που το έλεγαν Μήτσο. Ήθελε να γνωρίσει τον κόσμο αυτός ο Μήτσος. Γι' αυτό, κάποιο χειμωνιάτικο πρωινό που χιονίζει, το έσκασε κρυφά από το κοτέτσι...

Ένας γάτος που σιχαίνεται τα ψάρια, που δεν αντέχει τις ψαρομυρωδιές, αλλά τρελαίνεται για φρούτα και τη λαϊκή αγορά. Αυτός είναι ο Μητσόγατος! Αγαπημένος των παιδιών, των φτωχών και των ανήμπορων, που καταφέρνει να κάνει δίκαιες όλες τις ζυγαριές. Κι όταν μια μέρα εμφανίζεται στη λαϊκή αγορά ο κακός μάγος Τρυποτρύπας, τότε θα γίνει ο Μητσόγατος αληθινός ήρωας. Η περιπέτεια αρχίζει όταν γεμίζουν τρύπες τα ζουμερά καρπούζια...

Έπεσε σε μαύρη απελπισία ο Λεοπόλδος. Πώς να περιμάζευε τόσες χιλιάδες ποντίκια; Έτρεχε σαν τρελός στους δρόμους και όποια συναντούσε τα παρακαλούσε να επιστρέψουν μες στους πίνακες του, εκεί ήταν η θέση τους. Μα εκείνα ούτε παρακάλια άκουγαν ούτε φοβέρες. Οι καθηγητές, η μάνα του, οι φίλοι και οι συμφοιτητές του πολύ τον συμπονούσαν και σκέφτονταν με ποιον τρόπο να τον βοηθήσουν. Να έπιαναν τα ποντίκια με δίχτυα και απόχες; Αδύνατον, γιατί ειδικά αυτά τα ποντίκια ήταν στα πόδια πολύ πιο γρήγορα από γάτες και ανθρώπους. Να τα σκότωναν με σανίδες; Δεν άντεχε να ακούσει κάτι...

"Καλά τα ρωσικά, καλά τα πιροσκί και οι βόλτες με τη Μάρω, καλές και οι τσιχλόφουσκες, μα πάνω απ' όλα η μουσική!" σκεφτόταν ο Γατούλης. Δεν πίστευε στην τύχη του. Τι ευτυχία να μπαινοβγαίνει στο διαμέρισμα της κυρίας Λελέ, όποτε του κάπνιζε. Κεραμιδόγατος και σπιτόγατος μαζί. Κι αυτό το πιάνο! Τι μαγικό όργανο! Τι μουσική! Δε χόρταινε ν' ακούει την κυρία Λελέ, που όταν έπαιζε πιάνο γινόταν, λες, κοριτσάκι, της έφευγαν μεμιάς οι πόνοι απ' τα χέρια και τα πόδια. Τα δάχτυλα της γλιστρούσαν στα πλήκτρα, πότε γρήγορα και δυνατά, κι άλλοτε πάλι σαν πούπουλο, σαν βελουδένιο χ...

Φόβος... Μια αρχέγονη πανανθρώπινη κληρονομιά. Ένα ένστικτο, ένα συναίσθημα, μια κινητήρια δύναμη ικανή να πυροδοτήσει τις πιο ακραίες και άλογες αντιδράσεις. Ο φόβος που εμφιλοχωρεί σε καθετί ανθρώπινο, απάνθρωπο ή θεϊκό, που τροφοδοτεί την τέχνη και τις επιστήμες, που εμπεριέχεται σε κάθε έκφραση προόδου ή καταστροφής. Ο φόβος που μετουσιώνεται, μεταλλάσσεται, ανακυκλώνεται. Η διαχείριση του φόβου από το άτομο, την ομάδα, τη θρησκευτική ή κοσμική εξουσία. Το αίτιο που γίνεται αιτιατό. Ο φόβος που χρωματίζει τη σχέση του ανθρώπου με το θείο, τη δημιουργία, τον έρωτα, το θά...

Οι δώδεκα Κοκκινοσκουφίτσες είναι οι κόρες της Κοκκινοσκουφίτσας από το γνωστό παραμύθι. Λαχταρούν να ζήσουν κι αυτές μια περιπέτεια στο δάσος με κακό λύκο, όπως η διάσημη μαμά τους. Όμως το δάσος είχε κοπεί από χρόνια, και οι λύκοι έφυγαν μακριά, στα πέρα βουνά. Έτσι, τα δώδεκα κορίτσια αποφασίζουν να ζωγραφίσουν ένα παράξενο δάσος. Κι ο λύκος; Παραγγέλνουν στην Κίνα έναν λύκο κουρδιστό που είναι σαν αληθινός. Κι όλα αρχίζουν σαν ένα γλυκό, φανταστικό παιχνίδι. Μα το παιχνίδι γυρνάει γρήγορα σε απρόβλεπτη περιπέτεια...

Όταν η πασχαλίτσα ψάχνει να βρει μια μαύρη βούλα που ξεκόλλησε από το κόκκινο παλτό της, όλα μπορεί να συμβούν στην πόλη. Ακόμη και να παντρευτεί ελέφαντα απ' την Ινδία.

Δύο κολλητά φιλαράκια που πήγαιναν σχολείο με βαριά καρδιά, ζωγραφίζουν κρυφά στους τοίχους του κάτι τεράστια φτερά! Ξαφνικά, το σχολείο αρχίζει να υψώνεται σιγά σιγά στον ουρανό και...

[...] Η ελιά (το δένδρο, ο καρπός, το σύμβολο), με τη βιολογική και κατ' επέκτασιν συμβολική θαλερότητα, έχει συνδεθεί με την τελείωση της ύπαρξης του ανθρώπου στο μεσογειακό χώρο. Η καλλιέργεια, η παραγωγή του ελαίου, του πολύτιμου αυτού αγαθού, με τους ιερούς όρους φύλαξης-προστασίας, και η χρήση του (που φέρει τη συνείδηση αυτής της ιερότητας) μετατρέπεται σε ενέργεια θρεπτική, κατευναστική αλλά και θεϊκή πάνω στο σώμα και στην ψυχή. [...] (Αικατερίνη Πολυμέρου - Καμηλάκη, απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου). Περιέχονται τα κείμενα: Η ελιά στην αρχαιότητα: -...

Όταν η μικρή Αλίκη ανακαλύπτει σ' ένα παλιό κουτί τα μολυβένια στρατιωτάκια του μπαμπά της, ξεσπάει ένας ειρηνικός παιχνιδοπόλεμος που παραλίγο ν' αλλάξει την ιστορία του κόσμου. Τραγούδι και φαντασία, ζουμερά ζωγραφιστά καρπούζια και παιχνίδι κάνουν την πραγματικότητα να μοιάζει πανηγύρι.