Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Δεν μπορώ" του είπα. "Δεν μπορώ!" "Σίγουρα;" με ρώτησε αυτός. "Ναι. Πολύ θα ήθελα να μπορούσα να σταθώ μπροστά της και να της πω τι νιώθω... Ξέρω, όμως, ότι δεν μπορώ." Ο Χοντρός κάθισε σαν τον Βούδα πάνω σ' εκείνες τις φριχτές μπλε πολυθρόνες του γραφείου του. Χαμογέλασε, με κοίταξε στα μάτια και, χαμηλώνοντας τη φωνή όπως έκανε κάθε φορά που ήθελε να τον ακούσουν προσεκτικά, μου είπε: "Να σου πω μια ιστορία..." Και χωρίς να περιμένει να συμφωνήσω, ο Χόρχε άρχισε να αφηγείται. Ο Ντεμιάν είναι ένας ανήσυχος νεαρός φοιτητής που προσπαθεί να ανακαλύψει τον εαυτό του....

Η Βαρκελώνη της δεκαετίας του πενήντα κρύβει σκληρές συνοικίες και θερμές γειτονιές όπου οι άνθρωποι βιώνουν δύσκολα τα μεταπολεμικά χρόνια. Η Μανουέλα ζει μαζί με το θείο, τη θεία και τη μαμά της. Οι δύο γυναίκες -γνήσια πρότυπα της εποχής τους-, προσπαθούν να εμφυσήσουν στο μικρό κορίτσι τις αρχές της στέρησης, της θρησκοληψίας, της καταπνιγμένης ανάγκης, της δουλοπρέπειας που αρμόζει στην «κατώτερη κοινωνική τάξη» όπου θεωρούν ότι ανήκουν, αντλώντας τη χαρά τους μόνο μέσα από τη δυστυχία. Ευτυχώς, υπάρχει ο θείος Ισμαέλ. Και η εξαδέλφη Ιρένε με την οποία τον συνδέει κάπ...

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν τρεις αδερφοί. Ο πρώτος πήγε με τη γυναίκα του στις Ηνωμένες Πολιτείες για να τελειώσει τις σπουδές του στην ιατρική. Οι δύο άλλοι έμειναν στο Μεξικό για να ξοδέψουν τα χρήματα της πατρικής περιουσίας. Ο πατέρας πεθαίνει από καρδιακή προσβολή. Ο δευτερότοκος από τους αδελφούς βρίσκεται μαχαιρωμένος στο χωλ της πολυκατοικίας του στο Μανχάτταν. Ο μεγαλύτερος γίνεται κόσκινο από σφαίρες. Ο Βενιαμίν της οικογένειας μένει φυτό. Απομένει μια χήρα και μια σημαντική περιουσία από μαύρο χρήμα. Την περιουσία δεν μπορεί να την αγγίξει κανείς. Η χήρα πληρ...

Πολλά έχουν γραφτεί στην Ελλάδα για τον γαλλικό Μάη του 1968, ελάχιστα όμως για τους άλλους "Μάηδες", στον υπόλοιπο πλανήτη, και κυρίως για τον μεξικάνικο. Το ξημέρωμα της 30ής Ιουλίου του 1968 μια βολή του στρατού με μπαζούκα (!) ρίχνει την πόρτα ενός σχολείου. Ακολουθούν διαδηλώσεις, απεργίες, συγκρούσεις με τεράστια δυναμική, που τελειώνουν στις 2 Οκτωβρίου με τη σφαγή των συγκεντρωμένων στην Πλατεία Τλατελόλκο από τον στρατό και την αστυνομία. Η αδιανόητη αυτή καταστολή δεν εφαρμόστηκε από κάποια χούντα, αλλά από μια, τυπικά, δημοκρατική κυβέρνηση ενός κόμματος...

"Επαγγελματίες της εξουσίας προσλαμβάνουν επαγγελματίες των πληροφοριών οι οποίοι προσλαμβάνουν επαγγελματίες περίεργους, που προσλαμβάνουν νομιμοποιημένους εγκληματίες για να συνεχίσουν το παιχνίδι στους αιώνες των αιώνων". Ο Σταν Λώρελ, ο μάγος Χουντίνι, ο Πάντσο Βίγια, ο Λέων Τρότσκι κι ένα χαμένο χειρόγραφο προσχέδιο αστυνομικού του μυθιστορήματος, δύο δημοσιογράφοι που ονειρεύονται να γράψουν ένα μεγάλο μυθιστόρημα με "τέσσερα χέρια" και λατρεύουν τη θεά "Αποκλειστικότητα", ο διευθυντής ενός γραφείου της CIA που ονομάζεται Shit Department (Τμήμα Σκατών), ένας έμπορος...

Η γυναίκα μου έδωσε το χέρι της. «Καθηγήτρια Σέλβα Γρανάδος» «Εστέμπαν Μιρό. Με τι ασχολείστε;» ρώτησα. «Είμαι ειδικός στο έργο του Όμηρου Μπρόκα.» Έδειξε μεγάλη απογοήτευση όταν διαπίστωσε ότι εγώ δεν τον γνώριζα. «Είναι σπουδαίος συγγραφέας· πραγματική διάνοια· σπάνιο άτομο· παράξενος· ένας καταραμένος. Είμαστε μόνο τρεις οι κριτικοί που έχουμε ασχοληθεί με το έργο του.» Από το έργο του ιδιοφυούς συγγραφέα Όμηρου Μπρόκα απομένουν μόνον οι απειράριθμες παραλλαγές ενός και μόνου διηγήματος, αλλά υπάρχουν ενδείξεις πως στον τέταρτο όροφο του ετοιμόρροπου κτιρίου της Φ...

Το "Λούμπεν μυθιστορηματάκι" είναι το τελευταίο έργο που εξέδωσε ο Μπολάνιο προτού πεθάνει. "Τώρα είμαι μητέρα και είμαι επίσης παντρεμένη γυναίκα, αλλά δεν πάει πολύς καιρός που ήμουν εγκληματίας": Με αυτά τα λόγια αρχίζει η Μπιάνκα την ιστορία της σκληρής ενηλικίωσής της στη Ρώμη. Έπειτα από τον πρόωρο θάνατο των γονιών της σ’ ένα τραγικό αυτοκινητικό δυστύχημα, η Μπιάνκα, λίγο μεγαλύτερη από έφηβη, πρωταγωνίστρια και φωνή μέσω της οποίας εκτυλίσσεται η αφήγηση, ανακαλύπτει τον εαυτό της στο χείλος της αβύσσου της αδιάφορης ύπαρξής της, ενώ κατευθύνεται νομοτελειακά πρ...

Άραγε πού να συχνάζει ένα βαμπίρ στις μέρες μας; Ο Κάρλος Φουέντες προφανώς σκέφτηκε "Γιατί όχι στην Πόλη του Μεξικού, με πληθυσμό δέκα εκατομμύρια "λουκάνικα από αίμα" και μια αστυνομία που δεν πρόκειται να νοιαστεί για λίγους αγνοούμενους;" Το "Κόμης Vlad" δεν είναι απλώς ένα μεταμοντέρνο αφήγημα που ακολουθεί τη "μόδα των βαμπίρ", αλλά μια ανατομία της μεξικανικής μπουρζουαζίας και των τρόπων με τους οποίους ο πολιτισμός μας αντιμετωπίζει τον θάνατο. Όπως και στον "Δράκουλα" του Bram Stoker, ο Βλαντ χρειάζεται τις υπηρεσίες ενός δικηγόρου και ενός κτηματομεσίτη...

Η Αλίκη μισεί τα μαθηματικά και θεωρεί πως δεν χρησιμεύουν σε τίποτα. Μια μέρα που κάθεται και διαβάζει στο πάρκο, ένα παράξενο άτομο την προσκαλεί να κάνουν μια βόλτα στη χώρα των αριθμών. Ο Λιούις Κάρολ αυτοπροσώπως -ο συγγραφέας της "Αλίκης στη χώρα των θαυμάτω"-, γίνεται ο σύντροφός της σ' ένα φανταστικό ταξίδι όπου η Αλίκη θα συναντήσει το τέρας του Λαβυρίνθου, θα διασχίσει μια έρημο στρωμένη με κόκκους σιταριού, θα χωθεί σ' ένα δάσος με δέντρα που αναπαριστούν αριθμούς, θα πιει το τσάι της με τον Τρελό Καπελά... Πρόκειται για ένα ταξίδι στη χώρα των μαθηματικών, όπου...

"Το είχα δοκιμάσει στην ίδια μου τη σάρκα και κατάλαβα πως τα βογκητά, τα "άι, άι, άι" και οι αναστεναγμοί του Δον Κιχώτη και των άλλων περιπλανώμενων συναδέλφων του, δεν ήταν μια υπερβολή των ιπποτικών μυθιστορημάτων. Κατάλαβα πως το πλακωμένο στήθος των άτυχων ερωτευμένων, είναι στ’ αλήθεια πλακωμένο και γεμάτο με αβάσταχτο βάρος." Το 1953, πάνω σ’ ένα πλοίο που σαλπάρει από τη Λατινική Αμερική με κατεύθυνση τη Μαδρίτη, ο Τσαβαρία συναντά τη γυναίκα που του αποσπά τον χαρακτηρισμό: "Είναι πιο όμορφη κι από το Παρίσι!" Σαράντα χρόνια αργότερα αρχίζει να συνθέτει το πρώτο...

Tο 1991 ο Πάκο Iγνάσιο Tάιμπο II έγραψε τη "Σκιά της σκιάς", ένα βιβλίο για τέσσερις άνδρες που κατά το 1922 συναντιούνται παίζοντας ντόμινο στο μπαρ ενός ξενοδοχείου στην Πόλη του Mεξικού: ένας ποιητής που κερδίζει τα προς το ζην γράφοντας διαφημίσεις για φαρμακευτικά προϊόντα, ένας ριζοσπάστης Kινεζομεξικανός συνδικαλιστής, ένας δικηγόρος που αναλαμβάνει πόρνες και ένας δημοσιογράφος που καλύπτει στην εφημερίδα του το αστυνομικό ρεπορτάζ. Kαθώς εκτυλίσσεται η ιστορία, το αστυνομικό μυθιστόρημα μετατρέπεται σε μια ιστορία διεθνούς συνωμοσίας. Στο "Kαι σαν σκιές επιστρέφ...

Την άνοιξη του 1972, ο νεαρός υπαρχιφύλακας της αστυνομίας Γοργόνιο Γιανέθα τοποθετείται στο πρώτο του πόστο, στην Υπηρεσία Εγκληματολογικών Ερευνών της πόλης Καστεγιόν δε λα Πλάνα, όπου δρα ανενόχλητη η διαβόητη Πολιτική και Κοινωνική Αστυνομία του καθεστώτος του Φράνκο. Όταν του αναθέτουν την πρώτη του αποστολή, να βεβαιώσει το θάνατο ενός Χιλιανού μηχανικού σε τροχαίο ατύχημα, ο νεοδιορισμένος αστυνόμος Γοργόνιο θα κληθεί να ερευνήσει μια περίπλοκη ιστορία με σκοτεινές προεκτάσεις. Οι νωπές μνήμες του Εμφυλίου στην Ισπανία, οι ηρωικές νίκες ενάντια στο φασισμό και το ναζ...

Η "Τρύπα" διαδραματίζεται στη μεξικανική Φυλακή Λεκουμπέρι στο τέλος της δεκαετίας του 1960· παρακολουθεί την προσπάθεια τριών ποινικών κρατουμένων να βάλουν κρυφά ναρκωτικά στη φυλακή, κάτω απ’ τη μύτη των πιθήκων-δεσμοφυλάκων. Απελπισμένοι να εξασφαλίσουν τη δόση τους, σκαρφίζονται ένα σχέδιο όπου εμπλέκουν τη μητέρα του ενός να μεταφέρει τα ναρκωτικά στη φυλακή. Η "Τρύπα", γραμμένη σε μία και μόνο παράγραφο, είναι ένας προφορικός χείμαρρος λέξεων, μια φυλακή μέσα στη φυλακή, και μια δυσοίωνη παραβολή για τους παραμορφωμένους και άθλιους θεσμούς, που δημιουργούν ακόμη...

Μετά από δεκαπέντε χρόνια εξορίας, ο Αρθούρο επιστρέφει στη Λίμα του Περού. Εκπλήσσεται βλέποντας να τον περιμένουν στο αεροδρόμιο παλιοί φίλοι και "συμπολεμιστές" από τα νεανικά του χρόνια, που δεν αργούν να του ξαναφέρουν στη μνήμη τα παλιά τους ανομήματα. Το 1970, ο Αρθούρο και οι φίλοι του, με σύνθημα "ποίηση και ελευθερία", είχαν διαπράξει μια δολοφονία. Μέσα σε ένα πλαίσιο ανατρεπτικών συμπεριφορών, εκτέλεσαν με συνοπτικές διαδικασίες κάποιον νεαρό φίλο τους που θεωρούσαν προδότη. Αυτή η δολοφονία, της οποίας τα κίνητρα παρέμεναν ανεξιχνίαστα ακόμα και για τους ίδιους...

[...] Το έργο του Λίμα Μπαρέτο ποτέ δεν αναγνωρίστηκε από τους συγχρόνους του. Ζούσε κι έγραφε σ' έναν κόσμο διαφορετικό από τον κόσμο των άλλων λογοτεχνών. Περιγράφει την άγνωστη πραγματικότητα, η οποία έχει φανταστικές διαστάσεις. Λέει αυτό που όλοι ξέρουν αλλά δεν θέλουν να δουν. Και η γλώσσα του είναι αλλιώτικη, είναι η γλώσσα των περιθωριακών συνοικιών και των μπαρ όπου σύχναζε. Το ύφος του είναι απαλλαγμένο από κάθε προσπάθεια να επιδείξει στιλ, καλαισθησία, ανωτερότητα· είναι ξερό και αιχμηρό -ο καθημερινός λόγος των Βραζιλιάνων, τον οποίο αργότερα υιοθέτησαν οι μοντ...

Παρουσιάζοντας διάφορους συγγραφείς που επιδίδονται παράλληλα σε μαζικές δολοφονίες, δύο αδελφούς που συγγράφουν και κατευθύνουν μια συμμορία ποδοσφαιρόφιλων χουλιγκάνων, και έναν ποιητή ο οποίος σχηματίζει τους στίχους του στους αιθέρες, μέσα από τον καπνό που αφήνει η εξάτμιση του αεροπλάνου, η "Ναζιστική λογοτεχνία στην Αμερική" καταγράφει τις ζωές ενός εσμού ανθρώπων προερχόμενων από μια πτυχή της παγκόσμιας λογοτεχνίας που διακρίνεται για την εξωφρενικά γόνιμη φαντασία της. Με πνεύμα καυστικό και δεξιοτεχνική ευφράδεια, αυτός ο εγκυκλοπαιδικός καταρράκτης φανταστικών Α...

Σε μια παραλιακή πόλη που μοιάζει φάντασμα, σε έναν έρημο, σχεδόν ονειρικό τόπο, σε ένα μάλλον τρομακτικό ημιτελές ξενοδοχείο, διεξάγεται ένα συνέδριο μετάφρασης με προσκεκλημένους μεταφραστές απ' όλον τον κόσμο. Ενώ στην κοντινή ακτή εμφανίζονται μυστηριωδώς πτώματα θαλάσσιων λεόντων, στη διάρκεια του συνεδρίου συμβαίνουν ακόμα πιο μυστηριώδεις θάνατοι συνέδρων. Ο αφηγητής Μιγκέλ Ντε Μπλαστ, μεταφραστής και σύνεδρος, αναζητεί τους ενόχους αξιοποιώντας τις επαγγελματικές του ικανότητες, ενώ είναι και ο ίδιος ύποπτος. Με τη μαγική δύναμη της λογοτεχνίας, η γλώσσα και οι ε...

Πώς είναι η ζωή όταν η καθημερινότητα είναι συνώνυμη με το φόβο; Τι σημαίνει να μένεις ζωντανός ανάμεσα στους νεκρούς και τι ενοχές κουβαλούν οι επιζήσαντες των εξαφανίσεων; Πώς να φανταστεί κανείς το μέλλον σε μια πατρίδα στείρα; Μυθιστόρημα φιλοσοφικό και πολιτικό, "Η κριτική των όπλων" πραγματεύεται το τερατώδες ως μία από τις πιο βαθιές πτυχές της ανθρώπινης συνθήκης. 21 Οκτωβρίου 2002

Αχαιοί πολεμιστές καταλαμβάνουν την ακμάζουσα, φιλειρηνική, αλλά ανοχύρωτη, πόλη της Κνωσσού, αντικαθιστώντας το μητριαρχικό-αναρχικό σύστημα διακυβέρνησης από ένα καθεστώς απολυταρχικό, πολεμοχαρές και πατριαρχικό. Επιβάλλουν τη λατρεία των δικών τους, βίαιων θεών, προκειμένου να εκμηδενίσουν έννοιες όπως "ελεύθερος χρόνος", "απόλαυση", "ελευθερία των ηθών", "ανεμπόδιστη σεξουαλικότητα" κ.λπ. Όμως, με έναν μυστηριώδη τρόπο, η πόλη αποκτά διπλή υπόσταση και συντηρεί κρυφά τα αρχαία έθιμα χάρη στην Ευρώπη, την Πασιφάη και την Αριάδνη, τις τρεις βασίλισσες που διαδέχθηκαν η μ...

Κι ωστόσο θα άξιζε περισσότερο αν ήμασταν σαν το μέσο άνθρωπο που βλέπουμε γύρω μας. Θα είχαμε, τουλάχιστον στο πνεύμα, ηρεμία και ειρήνη. Τώρα έχουμε μόνο το φως. Όμως το φως τυφλώνει τα μάτια... Είμαστε ολάκεροι αλκοόλ, σκέτο αλκοόλ! - είμαστε οινόπνευμα και εξατμιζόμαστε σ’ ένα φως που μας καίει! » Γι’ αυτό εγώ αγαπώ το Παρίσι μου με τρελή αγάπη, για τη ζωντάνια αυτής της απέραντης πόλης, γι’ αυτή τη σημερινή ζωή, την καθημερινότητα. Ναι! Ναι! Σωστά το είπα, αγάπη τρελή - αγάπη απεριόριστη. Εγώ δεν ξέρω να νιώθω απλή στοργή. Οι αγάπες μου είναι πάντα βαθιά ερωτικές... Π...