Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Δεν μπορώ" του είπα. "Δεν μπορώ!" "Σίγουρα;" με ρώτησε αυτός. "Ναι. Πολύ θα ήθελα να μπορούσα να σταθώ μπροστά της και να της πω τι νιώθω... Ξέρω, όμως, ότι δεν μπορώ." Ο Χοντρός κάθισε σαν τον Βούδα πάνω σ' εκείνες τις φριχτές μπλε πολυθρόνες του γραφείου του. Χαμογέλασε, με κοίταξε στα μάτια και, χαμηλώνοντας τη φωνή όπως έκανε κάθε φορά που ήθελε να τον ακούσουν προσεκτικά, μου είπε: "Να σου πω μια ιστορία..." Και χωρίς να περιμένει να συμφωνήσω, ο Χόρχε άρχισε να αφηγείται. Ο Ντεμιάν είναι ένας ανήσυχος νεαρός φοιτητής που προσπαθεί να ανακαλύψει τον εαυτό του....

"Βαρέλα, ξέρεις τι μουσική είν' αυτή;" "Ορίστε;" "Η μουσική που ακούμε." Ο αστυνόμος δείχνει το ράδιο. "Α... Είναι Μανού Τσάο." "Και τι είναι αυτό; Νέο στιλ;" "Ποιο;" "Το μανουτσάο..." "Όχι... Τραγουδιστής είναι." "Ξέρεις πώς γράφεται; Το όνομα..." "Δεν είμαι σίγουρος... Υποθέτω όπως ακούγεται." Ο αστυνόμος βγάζει πάλι το μπλοκάκι κάτω από το πουλόβερ και σημειώνει "Μανουτσάο", όπως ακούγεται. "Μ' αρέσει η μαριχουάνα, μ' αρέσεις εσύ / Μ' αρέσει η κολομβιάνα, μ' αρέσεις εσύ..." Ο αστυνόμος Πουγιόλ, λίγο πριν βγει στη σύνταξη, ερευνά τον μυστηριώδη θάνατο μιας γυ...

"Εκείνη τη στιγμή έστρεψε το βλέμμα προς μια εφημερίδα που κάποιος είχε αφήσει επάνω στο διπλανό τραπεζάκι, ανοιχτή στις μεσαίες σελίδες. Άξαφνα, συνοφρυώθηκε παραξενεμένος, άρπαξε απότομα την εφημερίδα κι άρχισε να μασουλάει το νύχι του αντίχειρα, απορροφημένος εντελώς από την ανάγνωση. Βυθίστηκε στο κείμενο της ανοιχτής σελίδας και παράτησε σύξυλο τον συνομιλητή του. Ξεχνώντας την επιστροφή του στην Αθήνα και κάθε στοιχειώδη ευγένεια, σηκώθηκε σιγά σιγά σαν κουρδιστό παιχνίδι. Χωρίς να διακόπτει το διάβασμα, έκανε μερικά βήματα. Ακούμπησε την εφημερίδα σ' ένα ψηλό τραπεζά...

"Ο Έκτορ παρατήρησε το μασκαρεμένο πρόσωπο ενός παλαιστή ελεύθερης πάλης, όπου κυλούσε ένα δάκρυ. Ξαφνιάστηκε. Πρώτον, οι παλαιστές δεν κλαίνε, αυτό είναι αδιαμφισβήτητο αξίωμα. Δεύτερον, υπήρχε ένα τεχνικό πρόβλημα. Η μάσκα θα έπρεπε να εμποδίζει τη φυσική ροή των δακρύων. Ακόμα κι έτσι, παρά τις δύο αυτές αντιφάσεις, ο τύπος έκλαιγε σίγουρα. Τον πλησίασε, παραβιάζοντας την προηγούμενη απόφασή του να τα βλέπει όλα από μακριά. Στα μισά του δρόμου, μια παρέα παλαιστές με μάσκες, με κάπες και στολές σε γιορτινά χρώματα (πορτοκαλί, καναρινί, μαύρες ασημοστόλιστες), κουβαλούσαν...

"Είχαμε έρθει από την επαρχία με όρεξη να κατακτήσουμε μια πόλη όπου φαινόταν εύκολο να πετύχεις το ακατόρθωτο. Αρκούσε μια επαφή, μια πόρτα (ή ένα παράθυρο, μερικές φορές) για να μπεις σ' εκείνον τον κόσμο των κεραυνοβόλων επιχειρήσεων όπου όλα πουλιόνταν και όλα αγοράζονταν με μανία: το ουίσκυ, η σαμπάνια, η πενικιλίνη, το τσιμέντο, η μορφίνη, το χαβιάρι, το σταμπωτό μετάξι από το Παρίσι. [...] Όμως, αν αυτό έγινε δυνατό ήταν επειδή πίσω υπήρχε η δική μας θέληση. Και αν κάναμε κάτι που σήμερα δεν φαίνεται και τόσο τίμιο, ήταν επειδή έπρεπε να τα βγάλουμε πέρα στη ζωή και...

[...] Το έργο του Λίμα Μπαρέτο ποτέ δεν αναγνωρίστηκε από τους συγχρόνους του. Ζούσε κι έγραφε σ' έναν κόσμο διαφορετικό από τον κόσμο των άλλων λογοτεχνών. Περιγράφει την άγνωστη πραγματικότητα, η οποία έχει φανταστικές διαστάσεις. Λέει αυτό που όλοι ξέρουν αλλά δεν θέλουν να δουν. Και η γλώσσα του είναι αλλιώτικη, είναι η γλώσσα των περιθωριακών συνοικιών και των μπαρ όπου σύχναζε. Το ύφος του είναι απαλλαγμένο από κάθε προσπάθεια να επιδείξει στιλ, καλαισθησία, ανωτερότητα· είναι ξερό και αιχμηρό -ο καθημερινός λόγος των Βραζιλιάνων, τον οποίο αργότερα υιοθέτησαν οι μοντ...

Ο Έκτορ Μπελασκοαράν Σάυν, ασκών το χείριστο επάγγελμα του Μεξικανού δημοκρατικού και ανεξάρτητου ντετέκτιβ, παρατήρησε προσεκτικά το πράσινο κάγκελο που χάραζε τα σύνορα με τις Ηνωμένες Πολιτείες κι έκοβε χώρες όπως το μαχαίρι το βούτυρο. [...] Τρεις ώρες σε μια αλλόκοτη χώρα, ούτε Μεξικό ούτε Αμερική. Σε μια γη όπου όλοι ήταν ξένοι. Δεν είναι διόλου εύκολο να είσαι Μεξικανός σ’ εκείνες τις πόλεις που είναι πλημμυρισμένες από εχθρικό φως, σκόνη και εγγλέζικες πινακίδες. [...] Τελικά είχε γούστο να ψάχνει μια γυναίκα που έφευγε αφήνοντας πίσω της μόνο ονόματα συνοριακών πόλ...

Από τότε που ήμουν μικρός είχα μια απορία: Πώς γίνεται ένα ζώο τόσο δυνατό όσο ο ελέφαντας του τσίρκου να κάθεται αλυσοδεμένος σ' ένα τόσο δα ξυλαράκι, καρφωμένο στην άμμο; Ο "Αλυσοδεμένος Ελέφαντας" είναι μία από τις δημοφιλέστερες ιστορίες του Χόρχε Μπουκάι, όπου ο διάσημος αργεντινός ψυχίατρος εξηγεί -για πρώτη φορά στα πολύ μικρά παιδιά- το λόγο για τον οποίο ζούμε όπως ζούμε και τη δυνατότητά μας να αλλάξουμε, φτάνει να το θελήσουμε... Όπως ο ελέφαντας της ιστορίας, έτσι και όλοι εμείς παραμένουμε υποσυνείδητα δεμένοι με τις ψυχολογικές μας αλυσίδες από την πιο...

"Από εκεί προέρχεται όλη μου η δυσπιστία για τη μέθοδο των λογικών συμπερασμάτων. Είπα στη δικηγόρο μου να μη σε προσλάβει με καμία δύναμη αν πρώτα δεν σιγουρευτεί ότι ήσουν απολύτως παράλογος, φίλε". Ο Έκτορ ήταν πάντα ξένος, εκτός τόπου. Δεν είχε δικά του σκηνικά, είχε μόνο δανεικά σκηνικά, κατασκευασμένα ειδικά για εκείνον, έναν απελπισμένο ηθοποιό χαμένο στη μέση μιας παράστασης, στο κέντρο των σανιδιών, χωρίς σενάριο στα χέρια, χωρίς κανένα ταλέντο, χωρίς καμιά ικανότητα αυτοσχεδιασμού. Ήταν χαμένος σ'εκείνο το χωριό όπου σύμμαχοι δεν έλεγαν να φανούν και όλος ο κόσ...

Τέσσερις παθιασμένοι καθηγητές της γερμανικής φιλολογίας αναζητούν τα ίχνη του Πρώσου συγγραφέα Μπένο Φον Αρτσιμπόλντι. Την τελευταία φορά που έδωσε σημεία ζωής βρισκόταν στη Σάντα Τερέσα, μια πόλη της ερήμου στα σύνορα Μεξικού και ΗΠΑ όπου εκατοντάδες γυναίκες έχουν βρεθεί άγρια δολοφονημένες. Από την κατεστραμμένη Ευρώπη μέχρι την έρημο της Σονόρα στα σύνορα Μεξικού-Τέξας, που τη στοιχειώνουν οι άλυτοι φόνοι γυναικών, ο Μπολάνιο αφηγείται την ιστορία της ζωής του Χανς Ράιτερ, γεννημένου το 1920, που εξελίσσεται σε μεγάλο Γερμανό συγγραφέα με το ψευδώνυμο Αρτσιμπόλντι,...

"Εγώ είµαι εξαγωγέας αγκαθιών, κι όλη µου η δουλειά περιγράφεται ως εξής: Έχεις ένα αγκάθι στο πόδι σου, φέρνω µια βελόνα (που, το δίχως άλλο, µοιάζει κι αυτή µε αγκάθι) και προσπαθώ µ' αυτήν να βγάλω το αγκάθι που σου πληγώνει το πόδι. Το πρώτο αγκάθι, αυτό που πληγώνει, και το δεύτερο, που πάει να βγάλει το πρώτο, µοιάζουν: είναι και τα δύο αγκάθια. Όταν µε τη βοήθεια του δεύτερου βγάλουµε το πρώτο, πρέπει να τα πετάξουµε και τα δυο." Αυτή είναι η ιστορία ενός φανταστικού ταξιδιού από την άγνοια, απ' όπου όλοι ξεκινάμε, προς τη σοφία, όπου δε φτάνουμε ποτ...

Κι ωστόσο θα άξιζε περισσότερο αν ήμασταν σαν το μέσο άνθρωπο που βλέπουμε γύρω μας. Θα είχαμε, τουλάχιστον στο πνεύμα, ηρεμία και ειρήνη. Τώρα έχουμε μόνο το φως. Όμως το φως τυφλώνει τα μάτια... Είμαστε ολάκεροι αλκοόλ, σκέτο αλκοόλ! - είμαστε οινόπνευμα και εξατμιζόμαστε σ’ ένα φως που μας καίει! » Γι’ αυτό εγώ αγαπώ το Παρίσι μου με τρελή αγάπη, για τη ζωντάνια αυτής της απέραντης πόλης, γι’ αυτή τη σημερινή ζωή, την καθημερινότητα. Ναι! Ναι! Σωστά το είπα, αγάπη τρελή - αγάπη απεριόριστη. Εγώ δεν ξέρω να νιώθω απλή στοργή. Οι αγάπες μου είναι πάντα βαθιά ερωτικές... Π...

"Η θλίψη δεν είναι δυστυχία όταν δεν έχεις κάνει συνειδητά κακό σε κανέναν." Δύο μοιραίες γυναίκες (ή μήπως τρεις;), ένα φλερτ, ένας παθιασμένος έρωτας, ένας αποτυχημένος γάμος και ένα φρικιαστικό εύρημα, που περιλαμβάνει ένα καρφί κι ένα ανθρώπινο κρανίο, αποτελούν τον καμβά πάνω στον οποίο ξεδιπλώνει αυτή τη σύντομη -αλλά αρκούντως παράξενη- δικαστική υπόθεση ο Πέδρο Αντόνιο δε Αλαρκόν. Μια ιστορία για την ανθρώπινη μοίρα και τα ανθρώπινα πάθη που θα μπορούσαν να την είχαν διηγηθεί και οι αρχαίοι τραγικοί.

"Δεν γινόταν ο Έκτορ Μπελασκοαράν Σάυν να γυρίζει στον κόσμο και να ζητιανεύει αρχαιολογικά ευρήματα κλεμμένα από πρώην προέδρους δημοκρατίας, χωρίς να νιώθει κάπου βαθιά μέσα του μια βιτσιά της άτιμης εθνικής ντροπής, έστω αραιά και πού. Για σκέψου τι καταγώγιο δεύτερης κατηγορίας που ήμασταν κάποτε, μονολόγησε. Για σκέψου τι κωλοχώρα είμαστε τώρα. Όπως έλεγαν και στη Μαδρίτη, είμαστε απολύτως αναξιοπρεπείς". Άλλη μια περιπέτεια του μονόφθαλμου ντετέκτιβ Έκτορ Μπελασκοαράν Σάυν, ο οποίος πάσχει από εθισμό για την Πόλη του Μεξικού και για τα μαθήματα χορού μερένγκε, λατρ...

Όχι σαν τον προηγούμενο, μεταξύ των Εθνικιστών του Φράνκο και των Δημοκρατικών, αλλά σε έναν μοντέρνο εμφύλιο, γλωσσολογικής φύσης και αφορμής. Καταλανοί εναντίον Καστιλιάνων, Βάσκοι εναντίον Καταλανών, Καστιλιάνοι εναντίον Καταλανών, Ανδαλουσιανοί εναντίον Βαλενθιανών, ΕΤΑ εναντίον εξουσιαστών, βασίλισσα εναντίον σοσιαλιστών και βασιλιά, υπουργοί εναντίον άλλων υπουργών... και τρεις γελαστοί νεκροί στην Κόστα Μπράβα. Το ανεξήγητο φαινόμενο δεν δείχνει να προβληματίζει τον ενωμοτάρχη της χωροφυλακής Ραφαέλ Κοράλες ("Θα τους τσίμπησαν τίποτα μέδουσες..."), όμως ο γιαπωνέζ...

Ο Ούντο Μπέργκερ, εικοσιπέντε χρονών, έχει παθιαστεί σε βαθμό εθισμού με τα παιχνίδια στρατηγικής. Συνοδευόμενος από την αρραβωνιαστικιά του πηγαίνει για μερικές μέρες στην Κόστα Μπράβα. Είναι η πρώτη φορά που κάνουν διακοπές μαζί. Στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, ο Ούντο ψάχνει να βρει νέες στρατηγικές παιξίματος για το Τρίτο Ράιχ, ένα επιτραπέζιο παιχνίδι στο οποίο έχει γίνει δεξιοτέχνης. Το ζευγάρι δεν αργεί να συναντήσει δύο άλλους Γερμανούς καθώς και κάποιους μυστηριώδεις ντόπιους, τον Λύκο, το Αρνί και τον Καμένο. Για τον τελευταίο, κανείς ακριβώς δεν ξέρει πώς παραμορφώθ...

Η Αουξίλιο Λακουτύρ είναι παγιδευμένη. Επί δώδεκα ημέρες κρύβεται στις γυναικείες τουαλέτες της Σχολής Φιλοσοφίας και Φιλολογίας όταν η αστυνομία καταλαμβάνει το Πανεπιστήμιο, στο Μεξικό, τον Σεπτέμβριο του 1968. Εκεί θα μείνει κλεισμένη για κάμποσες μέρες και σ' αυτό το διάστημα οι τουαλέτες θα μετατραπούν σε ένα τούνελ στο χρόνο, μέσα από το οποίο θα δει τα χρόνια που έζησε στο Μεξικό και τα χρόνια που θα ζήσει. Κοιτάζει το πάτωμα και αρχίζει ένα παραληρηματικό παραμύθι: Είναι η μητέρα της ποίησης του Μεξικού. Αυτό το έντονα ηλεκτρισμένο, πρωτοπρόσωπο, ημιπαραισθησιογό...

"Κανένας δρόμος δε θα πάρει το όνομα του Σάν Βισέντε. Ακόμα και σήμερα είναι μονάχα ένας λεκές, ένα κομμάτι σύννεφο. "Η σκιά της σκιάς" θα πω για εκείνον και για άλλους φίλους του σε κάποιο μυθιστόρημα. "Σκαλίζοντας αρχεία, μέσα σε παλιά χαρτιά και μικροφίλμ, το όνομά του εμφανιζόταν εδώ και κει. Μερικές φορές αρκεί για να υφάνεις ένα κομματάκι ιστορία· ποτέ δεν φτάνει για να ολοκληρωθεί. Δεν υπάρχει κείμενο με την υπογραφή του, ούτε μια παρέμβασή του σε συνέδριο στενογραφημένη, ούτε ένα δικό του άρθρο ολόκληρο. Δεν υπάρχουν φωτογραφίες, ούτε αποδείξεις ενοικίου στο όνομά...

Παρουσιάζοντας διάφορους συγγραφείς που επιδίδονται παράλληλα σε μαζικές δολοφονίες, δύο αδελφούς που συγγράφουν και κατευθύνουν μια συμμορία ποδοσφαιρόφιλων χουλιγκάνων, και έναν ποιητή ο οποίος σχηματίζει τους στίχους του στους αιθέρες, μέσα από τον καπνό που αφήνει η εξάτμιση του αεροπλάνου, η "Ναζιστική λογοτεχνία στην Αμερική" καταγράφει τις ζωές ενός εσμού ανθρώπων προερχόμενων από μια πτυχή της παγκόσμιας λογοτεχνίας που διακρίνεται για την εξωφρενικά γόνιμη φαντασία της. Με πνεύμα καυστικό και δεξιοτεχνική ευφράδεια, αυτός ο εγκυκλοπαιδικός καταρράκτης φανταστικών Α...

Άνοιξη του 2089. Ο αναρχικός έλληνας καθηγητής της έδρας Προπληροφορικού Κινηματογράφου του διαπλανητικού Πανεπιστημίου της Οξφόρδης 7, Σιρχάν Παλαιόπουλος, με συμπληρωμένα τα 142 χρόνια της βιονικής ζωής του, εξυφαίνει μια εξέγερση κατά της καταπιεστικής πρυτάνεως Έμιλι Ντεκάρντ και του διοικητικού ολοκληρωτισμού της που έχει μετατρέψει τον φοιτητικό διαστημικό σταθμό σε ανελεύθερο τόπο εξορίας. Με τις αναμνήσεις της Ακρόπολης, του Λυκαβηττού και της Βαρκελώνης να τον ακολουθούν, επιχειρεί να ξανασυνδεθεί με τη γενέτειρα "Earth" και με το μοναδικό πρόσωπο-κλειδί που θα μπο...