Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Αν ο εγκέφαλός σου σου στέλνει ανάλογα μηνύματα κάθε φορά που προσπαθείς να θυμηθείς μια πασίγνωστη χημική ένωση ή το όνομα ενός Φαραώ, αυτό το βιβλίο είναι γραμμένο για σένα. Αν οι νευρώνες σου μπλοκάρουν κάθε φορά που προσπαθείς να θυμηθείς τα κλειδιά της αριστοτελικής σκέψης (αλλά και της δικής σου), αυτό το βιβλίο είναι γραμμένο για σένα. Αν πιστεύεις πως κάποιος κρυφός ιός καταστρέφει τα μικροτσίπ της σκέψης σου και σε κάνει να δείχνεις χαζός, αυτό το βιβλίο είναι γραμμένο για σένα. Αν ξεχνάς τη λίστα με τα ψώνια, το όνομα των παλιών σου συμμαθητών ή της εκρηκτικής ξαν...

"...ξαναπιάνω το καμάκι που έχει καρφωθεί σ' ένα στρώμα από κοράλια, και καθώς τραβάω δυνατά για να το βγάλω, το κοράλι κάνει πλαφ και σπάει. Ανοίγει σαν να ήταν πήλινο τσουκάλι, και τι βλέπω, μια τρομερή λάμψη, μια στοίβα χρυσά νομίσματα, χείμαρρος, να κυλάνε το ένα πάνω στ' άλλο. Σου φαίνεται απίστευτο, ε; Μόλις τα είδα, βγήκα έξω να πάρω ανάσα, κι όταν ξανακατέβηκα, έχωσα στο σακί μόνο τα νομίσματα. Άφησα τα ψάρια για την άλλη μέρα. Ναι, στην αρχή μάζεψα πενήντα και κάτι. Ναι, τόσα σε μέγεθος, αχά, και το ίδιο απόγευμα έβγαλα και τα υπόλοιπα, σύνολο ογδόντα δύο. Ναι, όλα...

"Αρχίσαμε να περπατούμε προς την Τόρες και το σχολείο. Η Κάρμεν βάδιζε δίπλα μου. Με κεραυνοβολούσε με τα ενθουσιώδη μάτια της λες και ήθελε να με υπνωτίσει. -Γιατί σε λένε Φλάναγκαν; Δυσκολευόταν να μπει στο θέμα. Δεν ήξερε ούτε από πού ν' αρχίσει ούτε και πώς να κρύψει την αγωνία της. -Δεν ξέρω, είπα χάνοντας χρόνο για να της κάνω το χατίρι. Όλοι οι ντετέκτιβ λέγονται Φλάναγκαν." Βαρκελώνη: μια πόλη όπου οι αριστοκρατικές συνοικίες γειτονεύουν με τις φτωχογειτονιές, όπου οι πλούσιοι δεν είναι ποτέ αρκετά μακριά απ' τους εξαθλιωμένους που ζητιανεύουν. Ο Χουάν Ανγκέρ...

Ο Έκτορ Μπελασκοαράν Σάυν, ασκών το χείριστο επάγγελμα του Μεξικανού δημοκρατικού και ανεξάρτητου ντετέκτιβ, παρατήρησε προσεκτικά το πράσινο κάγκελο που χάραζε τα σύνορα με τις Ηνωμένες Πολιτείες κι έκοβε χώρες όπως το μαχαίρι το βούτυρο. [...] Τρεις ώρες σε μια αλλόκοτη χώρα, ούτε Μεξικό ούτε Αμερική. Σε μια γη όπου όλοι ήταν ξένοι. Δεν είναι διόλου εύκολο να είσαι Μεξικανός σ’ εκείνες τις πόλεις που είναι πλημμυρισμένες από εχθρικό φως, σκόνη και εγγλέζικες πινακίδες. [...] Τελικά είχε γούστο να ψάχνει μια γυναίκα που έφευγε αφήνοντας πίσω της μόνο ονόματα συνοριακών πόλ...

Άνοιξη του 2089. Ο αναρχικός έλληνας καθηγητής της έδρας Προπληροφορικού Κινηματογράφου του διαπλανητικού Πανεπιστημίου της Οξφόρδης 7, Σιρχάν Παλαιόπουλος, με συμπληρωμένα τα 142 χρόνια της βιονικής ζωής του, εξυφαίνει μια εξέγερση κατά της καταπιεστικής πρυτάνεως Έμιλι Ντεκάρντ και του διοικητικού ολοκληρωτισμού της που έχει μετατρέψει τον φοιτητικό διαστημικό σταθμό σε ανελεύθερο τόπο εξορίας. Με τις αναμνήσεις της Ακρόπολης, του Λυκαβηττού και της Βαρκελώνης να τον ακολουθούν, επιχειρεί να ξανασυνδεθεί με τη γενέτειρα "Earth" και με το μοναδικό πρόσωπο-κλειδί που θα μπο...

"Από εκεί προέρχεται όλη μου η δυσπιστία για τη μέθοδο των λογικών συμπερασμάτων. Είπα στη δικηγόρο μου να μη σε προσλάβει με καμία δύναμη αν πρώτα δεν σιγουρευτεί ότι ήσουν απολύτως παράλογος, φίλε". Ο Έκτορ ήταν πάντα ξένος, εκτός τόπου. Δεν είχε δικά του σκηνικά, είχε μόνο δανεικά σκηνικά, κατασκευασμένα ειδικά για εκείνον, έναν απελπισμένο ηθοποιό χαμένο στη μέση μιας παράστασης, στο κέντρο των σανιδιών, χωρίς σενάριο στα χέρια, χωρίς κανένα ταλέντο, χωρίς καμιά ικανότητα αυτοσχεδιασμού. Ήταν χαμένος σ'εκείνο το χωριό όπου σύμμαχοι δεν έλεγαν να φανούν και όλος ο κόσ...

Όχι σαν τον προηγούμενο, μεταξύ των Εθνικιστών του Φράνκο και των Δημοκρατικών, αλλά σε έναν μοντέρνο εμφύλιο, γλωσσολογικής φύσης και αφορμής. Καταλανοί εναντίον Καστιλιάνων, Βάσκοι εναντίον Καταλανών, Καστιλιάνοι εναντίον Καταλανών, Ανδαλουσιανοί εναντίον Βαλενθιανών, ΕΤΑ εναντίον εξουσιαστών, βασίλισσα εναντίον σοσιαλιστών και βασιλιά, υπουργοί εναντίον άλλων υπουργών... και τρεις γελαστοί νεκροί στην Κόστα Μπράβα. Το ανεξήγητο φαινόμενο δεν δείχνει να προβληματίζει τον ενωμοτάρχη της χωροφυλακής Ραφαέλ Κοράλες ("Θα τους τσίμπησαν τίποτα μέδουσες..."), όμως ο γιαπωνέζ...

"Κανένας δρόμος δε θα πάρει το όνομα του Σάν Βισέντε. Ακόμα και σήμερα είναι μονάχα ένας λεκές, ένα κομμάτι σύννεφο. "Η σκιά της σκιάς" θα πω για εκείνον και για άλλους φίλους του σε κάποιο μυθιστόρημα. "Σκαλίζοντας αρχεία, μέσα σε παλιά χαρτιά και μικροφίλμ, το όνομά του εμφανιζόταν εδώ και κει. Μερικές φορές αρκεί για να υφάνεις ένα κομματάκι ιστορία· ποτέ δεν φτάνει για να ολοκληρωθεί. Δεν υπάρχει κείμενο με την υπογραφή του, ούτε μια παρέμβασή του σε συνέδριο στενογραφημένη, ούτε ένα δικό του άρθρο ολόκληρο. Δεν υπάρχουν φωτογραφίες, ούτε αποδείξεις ενοικίου στο όνομά...

Ο Μπέμπε είναι ένας νεός γιατρός που υπηρετεί το αγροτικό του σε ένα μικρό χωριό της Κούβας. Τα περιστατικά πριαπισμού που καλείται να αντιμετωπίσει του φαίνονται υπερβολικά πολυάριθμα για μια περιοχή που αριθμεί, μετά βίας, 300 κατοίκους... Ο γιατρός αποφασίζει να λύσει το μυστήριο και αρχίζει να ερευνά τα αίτια της σπάνιας και επικίνδυνης ασθένειας. Κεντρικοί ήρωες της αφήγησης του Πρίαπου είναι τέσσερις φίλοι: οι δύο, αφοσιωμένοι στην επιστήμη και οι άλλοι δύο στο έγκλημα, σαν δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

"Καθόμουν σ' ένα παγκάκι της πλατείας 2 Μαΐου απολαμβάνοντας τον ήλιο της αρχής του φθινοπώρου, κι εκείνη ήρθε και κάθισε δίπλα μου. Ήταν ένα αδύνατο κορίτσι, με σαρκώδη χείλη και υπερβολικά μεγάλα στήθη. Έσφιγγε στην αγκαλιά της έναν πλαστικό γαλάζιο φάκελο. Με παρατήρησε προσεκτικά για μια στιγμή και μου χαμογέλασε. Της έλειπαν δύο δόντια. "Σ' αγαπώ" μου είπε. Έστρεψα το σώμα μου αριστερά και ακούμπησα τις παλάμες μου πάνω στο φθαρμένο ξύλινο παγκάκι. Ο μεσημεριάτικος ήλιος τη χτυπούσε στα μάτια. Έλαμπαν. "Σ' αγαπώ" επανέλαβε. "Σ' αγαπώ πολύ. Εσένα αγαπώ, ναι, εσένα....

"Είχαμε έρθει από την επαρχία με όρεξη να κατακτήσουμε μια πόλη όπου φαινόταν εύκολο να πετύχεις το ακατόρθωτο. Αρκούσε μια επαφή, μια πόρτα (ή ένα παράθυρο, μερικές φορές) για να μπεις σ' εκείνον τον κόσμο των κεραυνοβόλων επιχειρήσεων όπου όλα πουλιόνταν και όλα αγοράζονταν με μανία: το ουίσκυ, η σαμπάνια, η πενικιλίνη, το τσιμέντο, η μορφίνη, το χαβιάρι, το σταμπωτό μετάξι από το Παρίσι. [...] Όμως, αν αυτό έγινε δυνατό ήταν επειδή πίσω υπήρχε η δική μας θέληση. Και αν κάναμε κάτι που σήμερα δεν φαίνεται και τόσο τίμιο, ήταν επειδή έπρεπε να τα βγάλουμε πέρα στη ζωή και...

"Η πόλη που έχεις εσύ δεν είναι αυτή που έχουν οι άλλοι. Η δικιά σου πόλη έχει τις κολόνες φωτισμού στο λάθος σημείο και είναι γεμάτη σκιές εκεί που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν. [...] Κάποτε ο Έκτορ Μπελασκοαράν Σάυν διάβασε σ' ένα μυθιστόρημα ότι παρανοϊκός είναι ο πολίτης της Πόλης του Μεξικού που έχει οξυμμένη αντίληψη της πραγματικότητας και άφθονη κοινή λογική. [...] "Ο Τσάντλερ, στο δεκάλογό του για το αστυνομικό μυθιστόρημα, ξέχασε να απαγορεύει στους ντετέκτιβ να κάνουν μεταφυσική», συλλογίστηκε ο Έκτορ Μπελασκοαράν Σάυν, κουμπουροφόρος αργοναύτης της Πόλης του Μεξικο...

Ο Σέσαρ, συγγραφέας και μεταφραστής, ζει μια παράλληλη ζωή ως "τρελός επιστήμονας" και ελπίζει ότι κάποια στιγμή θα καταφέρει να αποκτήσει την απόλυτη εξουσία δημιουργώντας, με τη μέθοδο της κλωνοποίησης, έναν στρατό πανίσχυρων διανοούμενων. Για τον Σέσαρ, τα χαρακτηριστικά της μεγαλοφυΐας συγκεντρώνονται σε ένα και μόνο πρόσωπο, αυτό του Κάρλος Φουέντες, τον οποίο θα έχει την τύχη να συναντήσει σε ένα συνέδριο λογοτεχνίας όπου έχει προσκληθεί και ο ίδιος. Και ενώ είναι έτοιμος να θέσει σε εφαρμογή το αριστοτεχνικό σχέδιο της ζωής του, κάτι θα αλλάξει τα πράγματα. Ο Άιρα...

"... άκουγα τα απαρηγόρητα νιαουρίσματα που έρχονταν από την κουζίνα. Ο Σιμενόν μού έδειξε το δρόμο και τον ακολούθησα ως τη γωνία, όπου βρίσκονταν κουλουριασμένα επτά γατάκια. "Τι σημαίνει αυτό;" ρώτησα. "Είναι παιδιά μου, Ερέδια. Γεννήθηκαν πριν από μία εβδομάδα." "Δηλαδή, τώρα είσαι ανύπαντρος πατέρας;" "Είμαστε!" "Είμαστε;" "Δεν θυμάσαι που σου μίλησα για μια Γκαγέτα που κυκλοφορούσε στις στέγες;" "Η χοντρή γάτα που έχουν οι συγγραφείς στον τρίτο." "Ναι. Η αναθεματισμένη παράτησε τα μικρά της πεταμένα." "Να πάρει η οργή, Σιμενόν! Η απελευθέρωση της γυναίκας έχει φτάσει...

"Το μπαρ λεγόταν "Ο Βουκεφάλας" εδώ και πολλά χρόνια, μα κανένας πελάτης του δεν ήξερε τι σήμαινε η λέξη. Άλλοι έλεγαν πως ήταν μια ιδιαίτερη ράτσα ταύρου και άλλοι πως ήταν κάποιο σημείο στην ανατομία του ανθρωπίνου σώματος. Ούτε και ο Ισαάκ Πατσέκο, ο ιδιοκτήτης του, μπορούσε να σε διαφωτίσει για το ζήτημα. Το μπαρ τού το είχε αγοράσει η γυναίκα με την οποία συζούσε τότε, κι αυτός την είχε παντρευτεί από ευγνωμοσύνη. Το όνομα αυτό υπήρχε στην είσοδο του μαγαζιού, και δεν μπήκε στον κόπο να το αλλάξει. Συνεπώς, ακόμα και τώρα, αναγκαζόταν κάπου κάπου να σηκώνει τους ώμους...

Το "Βάπτισμα του αίματος" είναι μια συγκλονιστική μαρτυρία, μια κραυγή ενάντια στην καταπίεση, τα βασανιστήρια, τη στέρηση της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας. Με αφορμή τις υποθέσεις των Κάρλος Μαριγκέλα και Φρέι Τίτο, ο Φρέι Μπέττο ανασυνθέτει με αριστουργηματικό τρόπο την εποχή της δικτατορίας στη Βραζιλία, περιγράφοντας καταλεπτώς την εφιαλτική κατάσταση που επικρατούσε σε μια χώρα, η οποία στο μυαλό του μέσου Ευρωπαίου φαντάζει ειδυλλιακή. Παράλληλα όμως, στο "Βάπτισμα του αίματος" αναδύεται η τρυφερότητα και η αγάπη που κρύβει μέσα του ο συγγραφέας, τόσο ως αφοσιωμ...

Καλά τα λεφτά, καλό και το "βύσμα". Για ν' ανοίξουν διάπλατα οι πόρτες, όμως, χρειάζεται πάνω απ’ όλα "να σου κόβει"... Να είσαι έξυπνος και επιτήδειος. Η εξυπνάδα είναι το ίδιο χρήσιμη με την ομορφιά -και σε κάποιες περιπτώσεις, ακόμα περισσότερο. Μια έξυπνη λύση σ' ένα απρόσμενο πρόβλημα μπορεί να σου βρει δουλειά, να σε γλιτώσει από άγριο ξύλο ή να σου σώσει και τη ζωή ακόμα -όπως έγινε στην περίπτωση του μυθικού Οδυσσέα. Ακριβώς όπως μια προσεκτική δίαιτα και λίγη άσκηση βελτιώνουν τη φυσική κατάσταση καθενός, έτσι και η γνώση και η εξάσκηση μπορούν να βελτιώσουν την...

"Και μια απ' αυτές τις μέρες που γυρνούσα ξαναμμένος, μπήκα στον "Παρθενώνα", μια ταβέρνα του Ρετίρο όπου σύχναζαν έλληνες ναυτικοί. Ένας από τους θαμώνες ήταν ο καπετάν Νικόλας, που διηγιόταν τις περιπέτειές του στις εφτά θάλασσες. Ο κρητικός μού είπε μια μέρα ότι ο Νικόλας ποτέ δεν υπήρξε καπετάνιος, κι όσα έλεγε ήταν σκέτα παραμύθια. Όμως, εγώ άκουγα με θαυμασμό και επιείκεια τα ψέματα που αράδιαζε εκείνος ο γέρος σε άθλια ισπανικά, και που ορισμένες φορές είχαν εικόνες απίστευτα όμορφες. Άλλες φορές πάλι με συνέπαιρνε το αποκαλυπτικό ύφος που είχε. "Τι είναι το πιο ωρα...

Η Ζοέ Βαλδές τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα της πατρίδας της με αυτό το μυθιστόρημα που την έκανε διάσημη στις περισσότερες χώρες του κόσμου. Η μεγάλη και απρόσμενη επιτυχία του βιβλίου της, της στοίχισαν την οριστική της απομάκρυνση από την Κούβα του Φιντέλ Κάστρο, τη χώρα του καθημερινού τίποτα. Χαρακτηρίστηκε από τη διεθνή κριτική ως: "Η Ιζαμπέλ Αλιέντε της Κούβας".