Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τα ποιήματα που περιλαμβάνονται σ' αυτή τη συλλογή δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά στα περιοδικά "Θεωρείο" (τ. 7, Ιούλιος 1991), "Ευθύνη" (τ. 242, Φεβρουάριος 1992) και "Γραφή" (τ. 17-18). Δείγμα γραφής: δ. Η απρόσκλητη λέξη κυματίζει στα χείλη και οι μυώνες βοσκότοποι χειμάζουν μέσα τους αγρίμια σαρκοβόρα Και το κορμί σωπαίνει από ποιο να σ' αναγνωρίσω σημείο Δεν είναι η ζωή συνώνυμο της μνήμης Περιγιάλι εξόριστο είναι τροφή πριν απ' το τελευταίο αρμένισμα [...] ρ. Κάποτε έρχεται σα βασιλιάς με μόνιππο το λυκόφως Στερνοπ...

1. Πάλι η φλόγα. Όπως πανσέληνος που κύματα λευτερώνει του μυαλού και χύνονται με αφρούς το στόμα σφραγίζοντας. Θέλω. Όπως άντρας ονειρεύεται μαγιάτικο λιβάδι μα παπαρούνες κατακόκκινες και το προσφέρει δώρο αλήστου νοσταλγίας σ' εκείνες που δεν θάρθουν Μέρες. 2. Από την άλλη μεριά, Από την άλλη μεριά Πληγή Νύχτα παρέλαση ερπετών, και Λιθοβολισμός που κρατεί καλά. Σ' αγαπώ ωραία μου απεπλισία στην αγκαλιά σου επιθαλάμιο άσμα ακούγομαι Αλλά, Είμαι ακόμα στο παιγνίδι. [...]

[...] Πρώτη φορά έμαθα την ύπαρξη της "Κατάη" διαβάζοντας την αλληλογραφία Γ. Σεφέρη - Ζ. Λορεντζάτου. Αλλά δεν είχα ασφαλώς -όπως πολλοί νεότεροι, υποθέτω- την πρώτη έκδοση της μετάφρασης του Ζήσιμου Λορεντζάτου. Ατυχώς για μένα, καθ' ότι ευρισκόμενος ως γιατρός εις υπηρεσίαν υπαίθρου, δεν έλαβα γνώση ούτε της δεύτερης έκδοσης, του 1978 από τη Λέσχη. Τις μεταφράσεις των: Τ. Κόρφη. Ν. Σημηριώτη και Η. Κυζηράκου δεν τις είδα ποτέ, απλώς πληροφορήθηκα την ύπαρξή των από το εισαγωγικό σημείωμα του Τάκη Μενδράκου στη δική του μετάφραση. Ακόμα και σήμερα δεν έχω δει καμμία. Αγν...

Το "Θαλασσινό κοιμητήριο" είναι μία από τις σημαντικότερες εκφράσεις της "καθαρής ποίησης", ποίημα με θέμα τη φθορά και τον θάνατο, που όμως το διαπερνά μια αίσθηση της ύπαρξης τόσο δυνατή, ώστε να καταλήγει σε μια δοξαστική ελεγεία της ζωής.

Οι "Πέρσες" είναι το μοναδικό ιστορικό δράμα που έχει διασωθεί. Διδάχτηκε το 472 π.Χ. μαζί με το σατυρικό δράμα "Προμηθεύς Πυρκαεύς". Το θέμα αυτής της τραγωδίας είναι η ήττα των Περσών στη ναυμαχία της Σαλαμίνας από τους Έλληνες. Το ενδιαφέρον στοιχείο της τραγωδίας είναι ότι η λεπτομερής όσο και ρεαλιστική περιγραφή της ναυμαχίας γίνεται από τον ίδιο τον Αισχύλο -που στο δράμα εμφανίζεται ως αγγελιαφόρος- ο οποίος πολέμησε και συμμετείχε στο ιστορικό εκείνο γεγονός. Άρα έχουμε μια εγκυρότατη εξιστόρηση των όσων διαδραματίστηκαν στον κόλπο της Σαλαμίνας από έναν άνθρωπο...

[...] Προσπάθησα να "μεταφέρω" το λόγο του Ευριπίδη, αποφεύγοντας περίεργα και δήθεν "πρωτότυπα" ποιητικά σχήματα. Ακολούθησα-κυρίως στα χορικά- μιά ποιητική σύνταξη απλή, χωρίς καμμία πρόθεση εντυπωσιασμού, άλλα με σταθερή την έγνοια να διασώσω το λυρικό στοιχείο του έργου. Το τι κατάφερα μέλλεται να κριθεί όταν οι "Τρωάδες", που προτείνω μ' αυτή μου την μετάφραση, θα έχουν την τύχη να δοκιμαστούν επί σκηνής. Οι "Τρωάδες" είναι ένα αντιπολεμικό έργο, κυρίως διότι καταγγέλλει την ανελέητη αυθαιρεσία των νικητών έναντι των ηττημένων. Ενδεχομένως σ' αυτή την καταγγελία να...

[...] To 1901 είναι η χρονιά που ο Πεσσόα γράφει τα πρώτα του ποιήματα στα αγγλικά. Αρχίζει να συνθέτει τον "Αντίνοο" στα 1915 και τον δημοσιεύει στα 1918. Κάπου ο ίδιος σημειώνει "ο Αντίνοος μπορεί να χαρακτηριστεί άσεμνο" ποίημα, και πως σ' αυτό εκφράζεται "πολύ ωμά". Ο ποιητής αρχίζει την εκτενή ποιητική του σύνθεση από τη στιγμή που ο Αντίνοος είναι ήδη νεκρός. Η ιστορία του ομολογημένου και σφοδρού έρωτα μεταξύ του αυτοκράτορος Αδριανού και του νεαρού Βιθυνού (φλογερού και σφοδρού κυρίως από την πλευρά του Αδριανού) είναι διάσημη και περιγράφεται κατά μοναδικό και αξε...

Ποιήματα-εγκώμια για τη ζωή, τη χαμένη νιότη, τον έρωτα, την καθημερινότητα, ξόρκια του θανάτου.

Υπάρχουν πόλεις με συνοικίες καταραμένες. Στις περιοχές αυτές, όπου η χαρακτηριστική επαγγελματική ενασχόληση των κατοίκων συνιστά αυτόματα και την περιθωριοποίησή τους στα όρια του κοινωνικού αποκλεισμού, η ζωή αντιμάχεται με την οικονομική εξαθλίωση και την ηθική κατάπτωση. Μία πόλη με μια τέτοια συνοικία ήταν και η Λάρισα με τα Ταμπάκικά της στα μέσα του περασμένου αιώνα. Εκεί έζησε και έδρασε η Μαριώ, παραδουλεύτρα σε οίκους ανοχής, αξεχώριστη σκιά σε περιβόητες και περιζήτητες πόρνες, που, με το πέρασμά τους μέσα από το ξορκισμένο αυτή τμήμα της πόλης, άφησαν πίσω τους...

Κάθε μέρα μ' εξοντώνει - αλλά ανυπομονώ να ζήσω την επόμενη. Και τότε ανθίζει πάλι ο κόσμος -μ' όλη την πανοπλία του- Κι ενώ είμαι γυμνός σαν θάνατος, Καινούργιοι τόποι έρχονται να με συναντήσουν.

Κάθε γυναίκα είναι έρωτα, δόξα και ελπίδα μόνη. Παρηγορεί τον άντρα της και τα παιδιά καθοδηγεί, Αυτή υψώνει την καρδιά, τον πόνο μαλακώνει, Σαν πνεύμα που έπεσε απ΄τον ουρανό εξόριστο στη γή.

Η Συγκίνηση ήρθε αργά σαν Ευλογία Αιώνες κράτησε αυτή η αργοπορία Μεγάλωνε η ορμή της σαν Φουσκονεριά Μές σε χλιδάτη Μοναξιά - Έλειπε μόνον η απελπισία Όσο η Έκσταση άλλαζε Ενδυμασία Και μπρός στην Αλλαγή στεκόταν θαμπωμένη Μές σ' Αγιοσύνη μαγεμένη.